Alexi Melvin is een schrijver, kunstenaar en aspirant-actrice in de San Francisco Bay Area. Ze is ook een actief lid van zowel de type 1 diabetes- als de LGBTQ + -gemeenschap, een combinatie die we onlangs hebben besproken.
Geïnspireerd door dat artikel, heeft Alexi ermee ingestemd haar persoonlijke reis hier vandaag in de ‘Mine te delen, inclusief hoe het was om als tiener gediagnosticeerd te worden, uit de kast te komen en uiteindelijk het vertrouwen en de trots te vinden om haar verschillende identiteiten te bezitten.
Lees verder voor meer ...
Over de LGBTQ + Diabetes Life, door Alexi Melvin
De meeste mensen gaan ervan uit dat wanneer je een ziekte hebt, je lichaam je aanvalt - dat het tegen je is.
Dit was zeker mijn realiteit als 14-jarige in het Phoenix Children's Hospital, waar ik leerde over de mogelijke risico's van diabetes type 1 en hoe ik mezelf met injectiespuiten kon prikken.
Tegenwoordig leef ik met trots binnen zowel de diabetes type 1 als de LGBTQ-gemeenschap. De erkenning van mijn seksualiteit deerde me nooit. Het zorgde eerder voor een sterker gevoel van duidelijkheid en geruststelling na vele jaren van verwarring die eraan voorafgingen.
De diagnose T1D bracht echter geen duidelijkheid, geruststelling of iets anders positiefs - althans niet in het begin. In het begin bracht het me alleen maar in een staat van shock en teleurstelling. Teleurstelling is iets dat ik nooit heb gevoeld met betrekking tot homo zijn, maar als het op mijn lichaam aankwam, voelde het alsof het me in de steek had gelaten.
Naast het feit dat ik al problemen had met sociale angst, zorgde mijn type 1-diagnose ervoor dat ik constant onzeker was over mezelf, wat ik wilde en wie ik in het algemeen was. Ik sloot vrijwel onmiddellijk alle atletische bezigheden uit, uit angst dat het zou zijn als het spelen van een soort Russische roulette met mijn lichaam. Ik had altijd van kunst gehouden - theater en film in het bijzonder, dus ik besloot dat acteren mijn sterkste zou zijn.
Ik hield van de artistieke expressie die het studeren van acteren me opleverde, maar als het erop aankwam om het als een carrière na te streven, leek het alsof ik altijd een wegversperring tegenkwam in de auditiezaal. Ik weet nu dat het een wantrouwen en angst is om in mijn vel te zitten, en welke mogelijke medische problemen zich op elk moment onder de buitenkant kunnen voordoen. Het was inderdaad een wegversperring, in mijn gekozen carrièrepad en in het leven. Hoe kon van mij worden verwacht dat ik met vertrouwen andere personages uitbeeld, terwijl ik mijn eigen, inherente karakter nog niet had gestold?
Toen ik naar New York City verhuisde om te studeren aan The New School, met de nadruk op creatief schrijven en journalistiek, wist ik dat ik mezelf verder moest verkennen dan een oppervlakkig niveau en vrede moest vinden in de chaos.
Ik heb gemerkt dat een endocrinoloog of huisarts niet enorm zal helpen bij die kant van de dingen. Dus voor mij was het omarmen van meditatie, energetische healing en het vinden van beoefenaars die echt "mijn taal spreken" een keerpunt. Er zijn zoveel manieren om te navigeren en onze mentale gezondheid te koesteren, maar het vergt doorzettingsvermogen en geduld om te ontdekken wat bij ieder van ons resoneert.
Lichamen zijn vreemd, er zijn geen twee manieren. Maar ik geloof dat ons lichaam gewoon wat tijd nodig heeft om onze geest en geest in te halen. Waar ik vroeger geloofde dat ik mentaal moest reageren op wat mijn lichaam ook deed, bijvoorbeeld een lage bloedsuikerspiegel - het voelt meer waar voor mij dat onze lichamen degenen zijn die zouden moeten reageren op onze mentale en spirituele toestanden.
In plaats van me te verzetten tegen wat mijn lichaam aan het doen was, realiseerde ik me dat ik het volledig moest accepteren, en pas toen kon ik actie ondernemen om het probleem op te lossen.
Wat ik heb geleerd tijdens mijn inspanningen om mijn geest, lichaam en ziel op één lijn te brengen, is dat wanneer uw lichaam zich soms vreemd gedraagt, het niet tegen u vecht. Het is eigenlijk vechten voor u.
Ik heb nu al een aantal jaren last van volwassen acne, af en toe. De eerste keer dat ik er een groot en niet aflatend probleem mee had, duurde het meer dan een jaar om het echte probleem te diagnosticeren. Eindelijk kon een OB / GYN mij diagnosticeren met polycysteus ovariumsyndroom (PCOS), wat het huidprobleem verergerde.
De tweede keer dat mijn gezicht uitbarstte met acne, duurde het opnieuw een hele tijd om het wortelprobleem op te sporen. Nadat ik een geweldige internist had gevonden, ontdekte ik dat ik een parasiet had. Om welke reden dan ook, acne is de manier waarop mijn lichaam me vertelt:
"Uh oh ... we hebben hier een probleem, en het is niet jouw huid!"
Ik weet nog niet echt hoe diabetes type 1 daarin speelt. En ik zal het misschien nooit weten. Maar ik geloof, diep van binnen, dat mijn lichaam reageerde op iets dat in mijn leven gebeurde - spiritueel en emotioneel - waardoor het op een bepaalde manier reageerde, met de bedoeling me te beschermen.
Na mijn studie raakte ik nauw betrokken bij Beyond Type 1 als schrijver, advocaat en uiteindelijk lid van hun Leadership Council. Het blijft een van de dingen waar ik het meest dankbaar voor ben in mijn leven. Toen ik eenmaal actief werd in de steeds bloeiende T1D-gemeenschap, kon ik mijn eigen gedachten en gevoelens delen en luisteren naar de inspirerende verhalen van anderen over het overwinnen van tegenspoed. Ik wist dat ik hier moest zijn.
Ik kon mijn lichaam blijven accepteren, van binnen en van buiten, en contact maken met anderen die op hun eigen reizen waren om hetzelfde te doen. Na het omarmen van mindfulness en meditatie, verbeterde mijn type 1-management met grote sprongen. Mijn Dexcom continue glucosemonitor-grafieken werden constant stabiel - vredig.
Dingen die ik als onmogelijk beschouwde, begonnen voor mij open te gaan. Ik ben niet langer bang voor atletisch gedrag en ik zal de New York City Marathon lopen met de Buiten Type 1 marathonteam in november.
Het vinden van vrede, acceptatie en het leren om signalen van mijn lichaam op te nemen, zijn mijn integrale hulpmiddelen geweest om deze ziekte te overwinnen, en ik kijk uit naar wat mijn lichaam wil dat ik daarna ontdek.
Bedankt voor het delen, Alexi!
