Terugval van angst: de verleiding van slechte gewoonten

Als ik een beetje angstig ben, kan het aanvoelen alsof er nooit een einde aan komt.

De negatieve taal die door mijn hoofd stroomt, zal nooit zwijgen. De weeën in mijn borst zullen nooit weggaan. Ik zal voor altijd opgesloten zitten in een staat van extreem ongemak.

En dan, langzaam - stap voor stap - begint het stil te worden en kom ik op een plaats van genezing en zelfvertrouwen met een hernieuwd zelfgevoel. Deze kalmte lijkt altijd een wonder.

Het is zelfs zo opwindend dat ik vaak regelrecht terug val in de luiken waar ik net uit ben geklommen. Het gevoel vrij te zijn van de last van angst is zo bevrijdend dat slechte gewoonten er weer goed uit gaan zien.

Dus ik geef mezelf uit, ik stapel kleine verleidingen op elkaar, als een kaartenhuis. En het vreemde is dat ik weet dat het uiteindelijk zal instorten onder het gewicht van de angst die onvermijdelijk terugkeert - maar ik doe het toch.

Hier is hoe het gebeurt.

Slechte slaaphygiëne

Wanneer een golf van angst voorbij is en ik de stormloop van een hernieuwde dorst naar het leven ervaar, is het negeren van mijn slaaproutine vaak de eerste micro-toegeeflijkheid.

Ik heb jaren met slapeloosheid geworsteld, dus mijn slaaproutine is delicaat, fijn afgesteld en onderhevig aan uit elkaar vallen bij de minste afwijking.

Het begint met het opnemen van een extra aflevering van welk tv-programma ik op dit moment ook aan het binge-kijken ben. Ik weet dat het belangrijk is om mijn ogen een pauze te geven van schermen voordat ik naar bed ga, maar in mijn opgewonden gemoedstoestand trekt de bedwelmende gloed van het laptopscherm me naar binnen, waardoor ik in een zombieachtige toestand word.

In plaats van het uit te schakelen, de lichten te dimmen en mezelf een uur de tijd te geven om te lezen terwijl ik een kruidenthee-melange drink, blijf ik urenlang aan het scherm geplakt.

Je zou denken dat het een goede zaak zou zijn om 2 uur voor het slapengaan in een bankzombie te veranderen. Maar als ik eindelijk mijn brein overtuig mijn hand te zeggen dat ik de laptop moet dichtklappen, en onmiddellijk onder de dekens moet springen en mijn ogen moet sluiten, racet mijn geest nog steeds van gedachten over de personages in de show.

Koppel dit met een paar drankjes vlak voor het slapengaan en ik bereid me voor op een avond woelen en draaien.

Die rusteloosheid kan een paar calorieën verbranden, maar het zal mijn geest niet ontspannen. Het is een kleine stap om terug te vallen in een aanval van angst.

Te veel inzetten op sociale evenementen

Ik ben me er terdege van bewust hoe belangrijk het is om mezelf de tijd te geven om op te laden. Mijn vrienden maken grapjes dat ik de zin 'laad mijn batterij opnieuw op' ben versleten.

Als extreem introverte persoon is dit vooral waar. Omgaan met mensen geeft me geen energie, het zapt me.

Maar vaak nadat ik uit een periode van verhoogde angst kom - en het sociale isolement dat daarmee gepaard gaat - is het mijn instinct om mijn agenda te vullen met sociale evenementen. Ondanks dat ik introvert ben, wil ik toch socializen en tijd doorbrengen met vrienden en familie als ik de energie heb.

Dinsdag een borrel met een vriend. Een date op woensdag. Donderdag een concert. Een andere datum op vrijdag. (Waarom ga je niet voor twee, ik voel me goed!)

Rond woensdagmiddag, een paar uur voor mijn date, voelt mijn geest zich een beetje vermoeid door slaapgebrek en een licht, sluipend gevoel van angst. Natuurlijk blokkeer ik het gevoel uit mijn hoofd en besluit ik vooruit te vliegen naar de datum, het concert en de rest van de week.

Misschien maak ik het zelfs helemaal af met een weekendlunch met mijn gezin, wat onvermijdelijk een ramp wordt als mijn vermoeide geest me verandert in een opvliegende lunchkobold die vastbesloten is te klagen over het eten en te reageren op goedaardige vragen van mijn moeder met antwoorden van één woord - voornamelijk "Nee!"

Op dit punt begin ik een groeiend gevoel van angst te voelen dat een kleine bal van angst zich stiekem opbouwt. Maar in plaats van terug te vallen in goede gewoonten, verdubbel ik.

Compenseren met cafeïne en bier

Verdubbelen betekent voor mij mijn vermoeide geest fixeren met een verhoogde dosis cafeïne en bier.

Cafeïne om me door de werkdag te helpen. Bier om mijn geest te verdoven en een paar uur in slaap te wiegen (totdat ik wakker word met een volle blaas en een rusteloze geest).

Deze chemische hulpmiddelen lijken echt een paar dagen te werken. Hoe meer ik me vermoeid voel, hoe meer cafeïne ik drink om alert te blijven en hoe meer bier ik drink om mijn hersenen 's nachts in slaap te krijgen.

Meer koffie bijvullen in de ochtend en thee in de middag, meer pilsbieren en pils en pale ales 's nachts, meer en meer - totdat "meer" zijn punch verliest. Uiteindelijk duwen de onrustige nachten en mistige dagen me naar de rand, waardoor ik hard neerstort.

Als ik me koppig vasthoud aan slechte gewoonten, val ik een dag in elkaar en begin ik de cyclus helemaal opnieuw, wetende dat het een slechte beslissing is, maar ik ontken het toch. De slapeloze nachten en de zenuwachtige middagen gaan door.

Ergens krijg ik het gevoel dat de kleine bal van angst die ik de week ervoor voelde, is gesneeuwd tot iets substantiëler en gevaarlijkers, met een toenemend momentum.

Rommel eten

Temidden van deze orgie van slechte gewoonten, nog steeds vastklampend aan een vervagend gevoel van vreugdevol na de angst, vul ik mijn lichaam met rotzooi. Het is gemakkelijk om rommel te eten en meestal smaakt het ook nog eens heerlijk. Waarom de tijd nemen om thuis een gezonde, uitgebalanceerde maaltijd te bereiden als koolhydraten met suiker en vette snacks overal zijn waar ik kijk?

Hamburger en patat voor lunch. Frieten en bier voor het avondeten. Broodje gebakken kip de volgende dag. Enzovoort.

Cafeïne vermindert ook mijn eetlust helemaal - een slimme manier, zo lijkt het op dit moment, om die verantwoordelijkheid om mezelf te voeden opzij te zetten. Bier vult me ​​ook, en soms heeft het een dubbele taak om me te helpen in slaap te vallen.

Ik woon momenteel alleen, dus dit anti-dieet kan wekenlang ongecontroleerd blijven voordat ik de cyclus stop. En tegen die tijd is het meestal te laat om de vloedgolf van angst te stoppen die op me neerstort.

De terugval

Onder het gewicht van mijn ongezonde eetgewoonten, slaapgebrek, overmatige verwennerij en cafeïne-gebakken, met bier gedroogde gemoedstoestand, stort mijn kaartenhuis in elkaar. Er volgt een intense angstaanval.

Ik voel weer angstaanjagende gevoelens in mijn borst. Ik sta weer midden in de gedachte of halverwege de stap, ik weet niet zeker wat ik dacht of deed. Ik ben weer terug bij hyper zelfbewustzijn en eindeloos herkauwen.

Het is een frustrerende, maar maar al te bekende staat van zijn. Als het gebeurt, ben ik klaar om er alles aan te doen om eruit te komen - zelfs als dat betekent dat ik alle slechte gewoonten moet laten varen en opnieuw moet beginnen.

Al snel zet ik kleine stapjes om mijn lichaam en geest te ondersteunen: minder tv voor het slapengaan, minder cafeïne en bier, minder junkfood, minder overmatig eten en uitputting.

Langzaam begin ik me beter te voelen, mijn zelfbewustzijn vervaagt geleidelijk naar zelfvertrouwen en ik ben weer op weg naar boven.

Afsluitende reflectie

Ik heb deze cyclus vaak meegemaakt. Maar ik heb er ook van geleerd: matiging is mijn nieuwe mantra.

Een biertje bij het avondeten kan net zo ontspannend zijn als drie. Eén Netflix-aflevering in plaats van twee voorkomt dat ik binnen een week een nieuw seizoen doorbrand en geeft me meer tijd om te ontspannen voordat ik naar bed ga. Het leven is meestal net zo leuk - zo niet leuker - en ik val minder snel in deze zelfvernietigende cyclus.

Ik moet er ook op wijzen dat mijn angst niet altijd wordt veroorzaakt door slechte gewoonten. Soms doe ik alles goed en uit het niets raakt me een vlaag van angst hard. Dat zijn de momenten waarop ik echt diep moet graven om er een weg door te vinden.

Het is gemakkelijk om zin te hebben om op te geven. En soms doe ik dat een tijdje.

Dat zijn ook de meest frustrerende momenten waarop een vriend me vraagt: Wat is er verkeerd? Wat is er gebeurd? Waar ben je zo bezorgd over? Ik wou dat ik het wist. Maar angst heeft geen duidelijke oorzaken of eenvoudige oplossingen.

Als je zoals ik met chronische angst leeft, weet je dat het vaak schijnbaar willekeurig komt en gaat. Maar u kunt uzelf helpen door ervoor te zorgen dat u niet in slechte gewoonten terechtkomt en moeite te doen om naar gematigdheid te streven - zelfs als het niet altijd lukt.

Steve Barry is een schrijver, redacteur en muzikant gevestigd in Portland, Oregon. Hij is gepassioneerd door het destigmatiseren van de geestelijke gezondheid en het informeren van anderen over de realiteit van het leven met chronische angst en depressie. In zijn vrije tijd is hij een aspirant-songwriter en producer. Momenteel werkt hij als senior redacteur bij Healthline. Volg hem Instagram.