Autisme, of autismespectrumstoornis (ASS), is een neurologische aandoening die verschillen in socialisatie, communicatie en gedrag kan veroorzaken. De diagnose kan er heel anders uitzien, aangezien geen twee autistische mensen hetzelfde zijn en ze verschillende ondersteuningsbehoeften kunnen hebben.
Autismespectrumstoornis (ASS) is een overkoepelende term die drie voorheen afzonderlijke aandoeningen omvat die niet langer als officiële diagnoses worden beschouwd in de huidige Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5):
- autistische stoornis
- pervasieve ontwikkelingsstoornis, niet anders gespecificeerd (PDD-NOS)
- Asperger syndroom
In de DSM-5 worden al deze diagnoses nu vermeld onder de overkoepelende categorie ASS. ASS-niveaus 1, 2 en 3 geven het ondersteuningsniveau aan dat een autistische persoon mogelijk nodig heeft.
Wie heeft een grotere kans om gediagnosticeerd te worden met autisme?
Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) had ongeveer 1 op de 54 kinderen in de Verenigde Staten in 2016 ASS. Autismespectrumstoornis komt voor in alle raciale, etnische en sociaaleconomische groepen.
Men dacht dat het ongeveer vier keer vaker voorkwam bij jongens dan bij meisjes. Maar recent onderzoek heeft aangetoond dat, aangezien meisjes met ASS vaak anders presenteren dan jongens, ze mogelijk ondergediagnosticeerd zijn.
Meisjes hebben de neiging hun symptomen te verbergen vanwege wat bekend staat als het 'camouflage-effect'. Daarom kan ASS bij meisjes vaker voorkomen dan eerder werd gedacht.
Er is geen remedie bekend voor ASS en artsen hebben niet precies ontdekt wat de oorzaak ervan is, hoewel we weten dat genen een rol spelen. Veel mensen in de autistische gemeenschap geloven niet dat genezing nodig is.
Er kunnen veel verschillende factoren zijn die ervoor zorgen dat een kind meer kans heeft op ASS, waaronder omgevings-, biologische en genetische factoren.
Wat zijn de symptomen van autisme?
De vroege tekenen en symptomen van autisme lopen sterk uiteen. Sommige kinderen met ASS hebben slechts milde symptomen en anderen hebben ernstige gedragsproblemen.
Peuters vinden het meestal leuk om met mensen en de omgeving waarin ze leven om te gaan. Ouders merken meestal als eerste op dat hun kind atypisch gedrag vertoont.
Elk kind in het autismespectrum ervaart uitdagingen op de volgende gebieden:
- communicatie (verbaal en non-verbaal)
- sociale interactie
- beperkt of repetitief gedrag
Vroege symptomen van ASS kunnen het volgende zijn:
- taalvaardigheid laat ontwikkelen (zoals niet brabbelen op de leeftijd van 1 jaar of geen zinvolle zinnen uitspreken op de leeftijd van 2 jaar)
- niet naar objecten of mensen wijzen of tot ziens zwaaien
- mensen niet met hun ogen volgen
- een gebrek aan reactievermogen laten zien wanneer hun naam wordt genoemd
- geen gezichtsuitdrukkingen imiteren
- niet reiken om opgehaald te worden
- tegen muren aanlopen of er dichtbij komen
- alleen willen zijn of solo willen spelen
- geen fantasiespelletjes spelen of fantasiespel spelen (bijvoorbeeld een pop voeren)
- obsessieve interesses hebben in bepaalde objecten of onderwerpen
- herhalen van woorden of acties
- zichzelf verwonden
- woedeaanvallen hebben
- blijk geven van een hoge gevoeligheid voor de manier waarop dingen ruiken of proeven
Het is belangrijk op te merken dat het vertonen van een of meer van deze gedragingen niet noodzakelijk betekent dat het kind (voldoet aan de criteria) in aanmerking komt voor een ASS-diagnose.
Deze kunnen ook worden toegeschreven aan andere aandoeningen of eenvoudigweg als persoonlijkheidskenmerken worden beschouwd.
Hoe wordt autisme gediagnosticeerd?
Artsen diagnosticeren ASS meestal in de vroege kinderjaren. Omdat de symptomen en de ernst echter sterk variëren, kan een autismespectrumstoornis soms moeilijk te diagnosticeren zijn.
Bij sommige mensen wordt pas op volwassen leeftijd gediagnosticeerd.
Momenteel is er geen officiële test om autisme vast te stellen. Een ouder of arts kan bij een jong kind vroege tekenen van ASS opmerken, hoewel een diagnose moet worden bevestigd.
Als de symptomen dit bevestigen, zal een team van specialisten en experts meestal een officiële diagnose van ASS stellen. Dit kan een psycholoog of neuropsycholoog, een kinderarts in ontwikkeling, een neuroloog en / of een psychiater zijn.
Ontwikkelingsscreening
Vanaf de geboorte zal uw arts uw kind screenen op ontwikkelingsvoortgang tijdens routinematige en regelmatige bezoeken.
De American Academy of Pediatrics (AAP) beveelt gestandaardiseerde autismespecifieke screeningstests aan op de leeftijd van 18 en 24 maanden naast algemene ontwikkelingsbewaking.
Als u zich zorgen maakt over de ontwikkeling van uw kind, kan uw arts u doorverwijzen naar een specialist, vooral als een broer of zus of een ander familielid ASS heeft.
De specialist voert tests uit, zoals een gehoortest, om te beoordelen op doofheid / gehoorproblemen om te bepalen of er een fysieke reden is voor het waargenomen gedrag.
Ze zullen ook andere screeningstools voor autisme gebruiken, zoals de Modified Checklist for Autism in Toddlers (M-CHAT).
De checklist is een bijgewerkte screeningtool die ouders invullen. Het helpt bij het bepalen van de kans dat een kind autisme heeft als laag, gemiddeld of hoog. De test is gratis en bestaat uit 20 vragen.
Als uit de test blijkt dat uw kind een grote kans heeft op ASS, krijgt het een uitgebreidere diagnostische evaluatie.
Als uw kind een gemiddelde kans heeft, kunnen vervolgvragen nodig zijn om de resultaten definitief te classificeren.
Uitgebreide gedragsevaluatie
De volgende stap bij de diagnose van autisme is een volledig lichamelijk en neurologisch onderzoek. Hierbij kan een team van specialisten betrokken zijn. De specialisten kunnen zijn:
- ontwikkelingsstoornissen kinderartsen
- kinderpsychologen
- kinderneurologen
- spraak- en taalpathologen
- ergotherapeuten
De evaluatie kan ook screeninginstrumenten omvatten. Er zijn veel verschillende hulpmiddelen voor het screenen van de ontwikkeling. Geen enkele tool kan autisme diagnosticeren. Voor een autismediagnose is eerder een combinatie van vele tools nodig.
Enkele voorbeelden van screeningtools zijn:
- Vragenlijsten voor leeftijden en stadia (ASQ)
- Autisme Diagnostisch Interview - Herzien (ADI-R)
- Autisme Diagnostisch Observatieschema (ADOS)
- Autismespectrumbeoordelingsschalen (ASRS)
- Beoordelingsschaal voor autisme bij kinderen (CARS)
- Screeningtest voor pervasieve ontwikkelingsstoornissen - fase 3
- Evaluatie van de ontwikkelingsstatus door ouders (PEDS)
- Gilliam Autism Rating Scale
- Screeningtool voor autisme bij peuters en jonge kinderen (STAT)
- Vragenlijst sociale communicatie (SCQ)
Volgens de CDC biedt de nieuwe editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) van de American Psychiatric Association ook gestandaardiseerde criteria om ASS te helpen diagnosticeren.
Genetische test
Hoewel bekend is dat autisme een genetische aandoening is, kunnen genetische tests geen diagnose stellen of autisme detecteren. Er zijn veel genen en omgevingsfactoren die kunnen bijdragen aan ASS.
Sommige laboratoria kunnen testen op enkele van de biomarkers waarvan wordt aangenomen dat ze indicatoren voor ASS zijn. Ze zoeken naar de meest bekende genetische bijdragers, hoewel relatief weinig mensen bruikbare antwoorden zullen vinden.
Een atypisch resultaat op een van deze genetische tests betekent dat genetica waarschijnlijk heeft bijgedragen aan de aanwezigheid van ASS.
Een typisch resultaat betekent alleen dat een specifieke genetische bijdrager is uitgesloten en dat de oorzaak nog onbekend is.
Afhalen
ASS komt vaak voor en hoeft geen reden tot ongerustheid te zijn. Autistische mensen kunnen gedijen en gemeenschappen vinden voor ondersteuning en een gedeelde ervaring.
Maar het vroeg en nauwkeurig diagnosticeren van ASS is belangrijk om een autistische persoon in staat te stellen zichzelf en zijn behoeften te begrijpen, en voor anderen (ouders, leerkrachten, enz.) Om hun gedrag te begrijpen en hoe erop te reageren.
De neuroplasticiteit van een kind, of het aanpassingsvermogen op basis van nieuwe ervaringen, is al vroeg het grootst. Vroegtijdige interventie kan de uitdagingen voor uw kind verminderen. Het geeft hen ook de beste mogelijkheid tot onafhankelijkheid.
Indien nodig kan het aanpassen van therapieën om aan de individuele behoeften van uw kind te voldoen, hen helpen hun beste leven te leiden. Een team van specialisten, leerkrachten, therapeuten, artsen en ouders zou voor elk kind een programma moeten ontwerpen.
Over het algemeen geldt dat hoe eerder een kind wordt gediagnosticeerd, hoe beter de langetermijnvooruitzichten zijn.
-in-babies-and-children.jpg)
