Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Ik herinner me duidelijk de dag dat ik mijn beenharen voor het eerst zag. Ik was halverwege de 7e klas en stapte uit de douche toen ik ze onder het felle badkamerlicht zag - de ontelbare bruine haren die over mijn benen waren gegroeid.
Ik riep naar mijn moeder in de andere kamer: "Ik moet me scheren!" Ze ging naar buiten en kocht een van die ontharingscrèmes die ik kon gebruiken, omdat ze dacht dat het gemakkelijker zou zijn dan een scheermesje proberen. De crème gaf me een branderig gevoel, waardoor ik snel moest stoppen. Gefrustreerd keek ik naar het overgebleven haar en voelde me vies.
Sindsdien bleef het idee dat ik al het lichaamshaar moest verwijderen een constante in mijn leven. Perfect geschoren worden was iets dat ik kon beheersen als er altijd zoveel dingen in de lucht voelden. Als ik een lang haar op mijn knie of enkel zou opmerken, zou het me meer storen dan ik wil toegeven. Ik zou dat gedeelte grondig doornemen de volgende keer dat ik me schoor - soms op dezelfde dag.
Ik ging me om de dag scheren, zo niet elke dag, totdat ik het niet meer kon
Toen ik 19 was, bracht ik mijn eerste jaar van de universiteit door in het buitenland in Florence, Italië. Op een vrijdagavond was ik helemaal opgewonden en haastte ik me om een opdracht te voltooien.
Ik kan me niet herinneren waarom, maar terwijl ik water kookte voor pasta in een pan en saus opwarmde in een andere pan, besloot ik om hun branders te verwisselen… op hetzelfde moment. In mijn verspreide rush en grijp stopte ik niet om te bedenken dat de pastapot ontworpen was om aan beide kanten vast te houden en dat hij onmiddellijk begon te kantelen.
Kokend heet water spatte over mijn rechterbeen en brandde me ernstig. Ik was niet bij machte om het te stoppen, omdat ik me ook richtte op het voorkomen dat de andere pan ook op mij zou morsen. Na de schok trok ik mijn panty uit en ging met pijnlijke pijn zitten.
Het zal niemand verbazen dat ik de volgende dag met een vroege vlucht naar Barcelona ging. Ik studeerde tenslotte in het buitenland in Europa.
Ik kocht pijnstillers en verbandmiddelen bij de plaatselijke apotheek, vermeed te veel druk op mijn been en bracht daar het weekend door. Ik bezocht het Park Güell, liep langs het strand en dronk sangria.
In eerste instantie leek het klein, de brandwond deed niet constant pijn, maar na een paar dagen lopen nam de pijn toe. Ik kon niet veel druk uitoefenen op het been. Ik heb me die drie dagen ook niet geschoren en droeg een broek als ik kon.
Tegen de tijd dat ik op maandagavond terugkwam in Florence, zat mijn been vol donkere vlekken en verhoogde zweren en korsten. Het was niet goed.
Dus ik deed het verantwoordelijke en ging naar de dokter. Ze gaf me medicijnen en een enorm verband om over de hele onderste helft van mijn rechterbeen te gaan. Ik kon het been niet nat maken en ik kon er geen broek over dragen. (Dit gebeurde allemaal eind januari terwijl ik verkouden was en terwijl Florence het warm krijgt in de winter, was het niet dat warm.)
Terwijl de kou zoog en douchen een puinhoop was van plastic zakken aan mijn been vastplakken, verbleekte dat allemaal in vergelijking met het kijken naar mijn beenhaar.
Ik weet dat ik me meer had moeten concentreren op de gigantische zwarte korst op mijn been waardoor mensen me vroegen of ik 'neergeschoten' was. (Ja, dit is echt wat mensen me vroegen.) Maar toen ik het langzaam dikker wordende en groeiende haar zag, voelde ik me net zo onrein en rommelig als op de dag dat ik het voor het eerst opmerkte.
De eerste week schoor ik mijn linkerbeen, maar ik voelde me al snel belachelijk door er alleen maar een te scheren. Waarom zou je je druk maken als de ander als een bos voelde?
Zoals met een gewoonte gebeurt, hoe langer ik het niet deed, hoe meer ik begon te accepteren dat ik me niet scheer. Dat was totdat ik in maart naar Boedapest ging (vluchten zijn zo goedkoop in Europa!) En de Turkse baden bezocht. In het openbaar, in een badpak, voelde ik me ongemakkelijk.
Maar ik voelde me ook bevrijd van de normen waaraan ik mijn lichaam had gehouden. Ik zou de baden niet missen alleen omdat ik verbrand was en harige benen had. Ik werd gedwongen de behoefte om mijn lichaamshaar onder controle te houden, los te laten, vooral in een badpak. Het was beangstigend, maar dat liet me niet tegenhouden.
Laat me duidelijk zijn, de meeste van mijn vrienden gaan weken, zo niet langer, zonder hun benen te scheren. Er is absoluut niets mis met het laten groeien van uw lichaamshaar als u dat wilt. Volgens Vox was scheren pas in de jaren vijftig van de vorige eeuw een normaal verschijnsel bij vrouwen, toen advertenties vrouwen onder druk zetten om dat te doen.
Ik weet dat het niemand kan schelen of ik me wel of niet scheer, maar ik voelde me zo lang meer op de hoogte en voorbereid op het leven met mijn benen geschoren
Mentaal kreeg ik het gevoel dat ik dingen bij elkaar had. Ik maakte grapjes tegen mensen dat ik alleen op een onbewoond eiland zou kunnen wonen en dat ik nog steeds mijn benen zou scheren.
Het duurde uiteindelijk vier maanden voordat het voor mij bijna tijd was om naar huis te gaan in New York. Eerlijk gezegd was ik tegen die tijd het groeiende haar een beetje vergeten. Ik denk dat als je iets vaak genoeg ziet, je er niet meer door geschokt wordt. Toen het weer warmer werd en ik meer gewend raakte aan het zien van mijn haar, gelukkig ook verlicht door de zon, stopte ik er bewust over na te denken.
Toen ik thuiskwam en mijn arts mijn been liet onderzoeken, stelde hij vast dat ik een ernstige tweedegraads brandwond had opgelopen. Ik moest nog steeds vermijden om het direct getroffen gebied te scheren, omdat de zenuwen dichter bij de bovenkant van de huid waren, maar ik kon eromheen scheren.
Nu scheer ik me nog steeds minstens een paar keer per week en heb alleen lichte littekens van de brandwonden. Het verschil is dat ik nu niet elke keer in paniek raak als ik een vergeten haar vind of een paar dagen mis. Werken om mijn angst te beheersen, heeft daar misschien ook bij geholpen.
Ben ik blij met de uitwisseling van verbranding omdat ik niet meer geobsedeerd ben door mijn beenhaar? Nee, dat was het werkelijk pijnlijk. Maar als het moest gebeuren, ben ik blij dat ik iets van de ervaring heb kunnen leren en een deel van mijn behoefte om me te scheren af heb kunnen nemen.
Sarah Fielding is een schrijver uit New York City. Haar artikelen zijn verschenen in Bustle, Insider, Men’s Health, HuffPost, Nylon en OZY, waar ze betrekking heeft op sociale rechtvaardigheid, geestelijke gezondheid, gezondheid, reizen, relaties, entertainment, mode en eten.
