Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Toen Wayne en ik elkaar voor het eerst ontmoetten, waren we kinderen met een zorgeloos leven en een kindertijd.Ik zou naar zijn huis gaan om een bordspel te spelen met zijn vrienden; hij zou naar de mijne komen om een film te kijken. Samen smoothies inademen bij Jamba Juice was onze definitie van 'serieus worden'.
We gingen niet naar dezelfde school, dus een paar uur achter elkaar telefoneren was het hoogtepunt van mijn dag. Ik denk dat we het vooral hadden over de nieuwste fantasieromans die we hadden gelezen of degene die hij wilde schrijven.
Hij kon zich fantastische, fantastische landen voorstellen met woorden en tekeningen, en ik wist dat ik wilde leven in de werelden van zijn schepping.
We waren er zeker van dat de grootste uitdaging waarmee we ooit te maken hadden gehad, was dat we uit elkaar zouden worden gerukt toen Wayne's familie 3.000 mijl ten oosten van Californië verhuisde.
Zeven jaar vooruitspoelen, en we maakten opnieuw verbinding toen ik een telefoontje van hem kreeg terwijl hij aan boord van een vliegdekschip zat, 3.000 mijl naar het westen, midden in de Stille Oceaan. Ondanks jaren van stilte tussen ons, dacht ik dat onze vriendschap zou doorgaan waar het was gebleven.
In die vroege dagen van daten gingen we niet zitten en hadden een formeel gesprek over posttraumatische stressstoornis (PTSD). Maar het werd al snel duidelijk dat de uitdagingen van onze kindertijd op het punt stonden te worden overwonnen.
Ik voelde me steeds hulpelozer naarmate de tijd verstreek
Na een paar maanden daten, begon ik de kenmerkende symptomen van PTSD in Wayne op te merken.
We zouden iemand tegenkomen met wie hij heeft gediend terwijl hij werd ingezet. Zodra we weer alleen waren, zou Wayne zich niet meer op ons gesprek kunnen concentreren, zichtbaar van slag raken en niet willen praten over wat hem emotioneel maakte.
Ik begon te begrijpen dat bepaalde onderwerpen gewoon verboden terrein waren, en dat deed veel pijn. Soms merkte ik dat hij nachtmerries had, en andere keren praatte hij in zijn slaap en klonk hij bedroefd. Deze dingen maakten me wakker. Ik zou overgaan in de geruststellende partnermodus, maar ik kon niet helpen. Hij wilde er niet over praten, hoe graag ik ook wilde luisteren. Hij wilde geen knuffels, aandacht of sympathie.
Ik kon hem op deze momenten niet eens overhalen om een videogame te spelen (een van zijn favoriete dingen om te doen). Ineens leek alles wat ik had geleerd over het steunen op je partner verkeerd te zijn. Waarom was mijn schouder niet stevig genoeg om op te huilen?
Ik had ook moeite om Wayne's reacties op aanraking en geluiden te begrijpen. Achter hem sluipen om hem een knuffel te geven (of zelfs maar zijn hand te nemen) was een enorm nee-nee. Hij zou gewelddadig rondscharrelen, zijn vuisten omhoog en klaar om in actie te komen en elke fysieke dreiging die hij zou vinden, neer te halen. (Gelukkig zou hij snel beseffen dat het gewoon zijn 4'11-vriendin was.)
De eerste keer dat ik bij hem was toen we het geluid van vuurwerk hoorden exploderen - maar de bron van het geluid niet konden zien - dacht ik dat hij nooit zou herstellen. Nogmaals, ik voelde me verslagen - en als een mislukking als partner - toen ik de pijn niet kon verzachten.
Wat heeft me geholpen bij het daten met iemand met PTSS
Om dat jaar van daten door te komen en onze relatie intact te houden, moest ik veel lessen leren.
Laat de verwachtingen los
Ik heb lange tijd vastgehouden aan oneerlijke verwachtingen die waren gewekt door tropen een miljoen keer in films te zien spelen: een enkele persoon doet pijn. Ze vinden de perfecte partner die hun pijn wegneemt. De prins vindt de eigenaar van het glazen muiltje en zijn leven is compleet. Nog lang en gelukkig, het einde.
Ik liet mijn sprookjesachtige verwachtingen pijn en misverstanden veroorzaken. Ik bleef wachten tot Wayne zich emotioneel vertelde over het trauma dat hij had meegemaakt. Ik uitte beschuldigingen over zijn gebrek aan liefde terwijl hij dat niet deed. Ik hield vast aan de veronderstelling dat de nachtmerries na nog wat tijd samen zouden verdwijnen.
Toen deze dingen niet gebeurden, voelde ik dat het probleem bij mij lag.
Het was ook belangrijk om mezelf eraan te herinneren dat in het geval van PTSD de tijd niet alle wonden geneest.
Omdat PTSD wordt geassocieerd met specifieke trauma's of traumatische gebeurtenissen, was het gemakkelijk voor mij om in de val te trappen door te geloven dat hoe verder weg van het trauma dat Wayne opliep, hoe meer de toestand zou vervagen. Dit is tenslotte mijn ervaring geweest in het licht van pijnlijke gebeurtenissen. Maar ik heb geen PTSD.
In sommige gevallen lost de tijd de zaken niet op. Maar het geeft ons wel de mogelijkheid om te groeien en de manier waarop we omgaan te veranderen - dit geldt zowel voor de persoon met PTSS als voor zijn partner. Nu weet ik dat er momenten zijn dat ik Wayne gewoon moet laten handelen zoals hij dat nodig heeft.
Als ik verdriet in zijn gezicht zie, kan ik zijn hand pakken, maar ik herinner mezelf eraan dat ik me niet beledigd moet voelen als hij zwijgt.
Leer de triggers
Sommige triggers leer je door directe communicatie, maar andere moet je misschien uit eerste hand ervaren.
Die eerste keer dat we vuurwerk hoorden terwijl we in een souvenirwinkel waren, werd onze zorgeloze tijd al snel angstig. Op dat moment leerde ik hoe belangrijk het is om harde geluiden te verbinden met een beeld van wat ze veroorzaakt. Toen we eenmaal buiten waren en de bron van het geluid konden zien, konden we samen van de vertoning genieten.
Met Wayne zou geen enkele troostende conversatie de troostende aanblik van een onschadelijk vuurwerk kunnen vervangen. Maar iedereen met PTSD is anders. Sommigen hebben misschien meer menselijke interactie nodig, zoals een handknijpbeweging of eenvoudige geruststellende woorden, wanneer ze worden geactiveerd.
Mijn vriend Kaitlyn heeft ook te maken met PTSD. Ze vertelde me dat wanneer haar PTSS wordt geactiveerd, ze een "angstlus" kan ervaren en voortdurend kan stilstaan bij gedachten die haar pijn doen.
In deze tijden kan fysieke aanraking van haar partner geruststellend zijn: "Als ... ik een onderwerp niet kan verlaten dat ik triggert omdat het pijn veroorzaakt door kindermisbruiktrauma's, is het het beste om in mijn hand te knijpen en me je te laten horen zeggen: 'Ik hou van jou.'"
Vraag om hulp
Wanneer u met iemand met PTSS uitgaat, is communiceren een van de belangrijkste dingen die u kunt doen. Hoewel dit betekent dat je met elkaar moet communiceren, kan het vaak ook inhouden dat je met iemand anders moet praten.
Meer dan eens gingen Wayne en ik naar counseling. Als ik erop terugkijk, realiseer ik me dat de begeleiding zelf misschien niet altijd heeft geholpen. Maar we toonden allebei de bereidheid om het te proberen, spraken boekdelen over onze toewijding aan elkaar.
Zelfs als u geen hulpverlener ziet, helpt het om met anderen te praten als u hulp nodig heeft.
Het is belangrijk dat de mensen die u uitnodigt, mensen zijn die u vertrouwt. Kaitlyn vertelde me hoe haar relatie bergafwaarts ging nadat een derde partij erbij betrokken raakte, omdat die persoon iemand bleek te zijn die Kaitlyn later ontdekte dat ze niet kon vertrouwen.
Dus waar zijn we nu?
Ik begrijp niet altijd hoe Wayne en ik door onze tijd met daten zijn gekomen, maar op de een of andere manier deden we dat wel.
Mijn kijk op PTSD (en andere psychische aandoeningen) is aanzienlijk veranderd als gevolg van onze relatie. Er zijn enorme uitdagingen, maar er zijn ook draden die samenkomen om een zilveren voering te creëren.
PTSD kan kracht opbouwen
Wayne blijft een van de sterkste mensen die ik ken.
Hoe graag ik ook zou kunnen zeggen dat zijn militaire inzet de enige traumatische gebeurtenissen in zijn leven waren, dit is niet waar. Aangezien ik heb gezien hoe hij sindsdien met ander trauma is omgegaan, realiseerde ik me hoe goed hij is voorbereid om met ondenkbare tragedies om te gaan.
Wayne heeft me verteld dat hij denkt dat mensen hem misschien als een gebrek aan emotie beschouwen als hij de uitdagingen van het leven aanpakt op een manier die voor hem het meest natuurlijk is. Ongeacht wat hij zegt, ik denk dat anderen hem geruststellend vinden. Ik weet dat ik dat doe.
PTSD kan empathie creëren
Het is vrij algemeen bekend dat we de meeste empathie hebben voor mensen zoals wij. Wat PTSD Wayne heeft gegeven, is een enorme hoeveelheid empathie voor anderen die er doorheen gaan.
Toen ik dit stuk aan het schrijven was, stuurde hij me zelfs een lijst met bronnen waarvan hij wilde dat ik deze opsloeg en op sociale media plaatste, een herinnering voor iedereen die las dat hij beschikbaar was als ze moesten praten.
PTSD kan ons leren over de verwachtingen van relaties
Ongeacht met wie je uitgaat, je zult problemen krijgen als je binnenkomt met een vooringenomen idee van hoe liefde eruitziet. Om eerlijk te zijn, dit is een levenslange strijd voor mij, zelfs nog steeds.
Maar mijn ervaring met het daten met Wayne helpt me eraan te herinneren dat liefde er niet altijd uitziet zoals jij denkt dat het hoort.
PTSD kan stereotypen doorbreken
Ik had veel stereotypen in gedachten toen ik PTSD hoorde noemen. Ik ben niet de enige hierin.
Mijn vriendin Anna heeft PTSD. Toen ik haar om advies vroeg over daten met iemand met PTSD, vertelde ze dat het belangrijk is om te weten dat elke persoon met PTSD anders is, verschillende triggers heeft en anders reageert op triggers.
In die zin heb ik gesproken met mensen met PTSD die het gevoel hebben dat ze hun diagnose niet 'verdiend' hebben omdat ze niet in oorlog zijn geweest. In werkelijkheid gaat PTSD minder over de aard van het trauma dan over de omvang van de impact.
Ja, de DSM-5 geeft specifieke criteria als het gaat om het trauma zelf, maar de definitie is veel breder dan de meesten van ons denken. Mensen met PTSD zijn van alle geslachten, leeftijden, rassen, beroepen en relatiestatussen.
Bronnen voor hulp
Iemand met PTSS daten is niet het gemakkelijkste wat je kunt doen, maar met wat communicatie en teamwerk kan het ongelooflijk lonend zijn.
Als uw partner PTSD heeft, zijn hier enkele dingen die u moet onthouden.
Praat met uw zorgverlener of een adviseur over steungroepen in uw omgeving. Ga indien mogelijk samen. Als je partner niet naar een steungroep wil, kan het toch handig zijn om alleen aanwezig te zijn.
Het is niet jouw taak om je partner te 'repareren'. Frustraties als je dit niet kunt, zullen waarschijnlijk alleen maar in de weg zitten. Kom in plaats daarvan naast hen staan en leer hoe u hen het beste kunt ondersteunen.
Er zijn middelen beschikbaar. Schuif zorgwekkende tekenen niet weg, denk dat de tijd alles zal genezen.
Er zijn specifieke hotlines of anonieme chats voor veteranen, mensen die te maken hebben gehad met aanranding of verkrachting, mensen die zijn blootgesteld aan kindermishandeling, getuigen van geweldsmisdrijven en meer.
Enkele van deze bronnen zijn:
- Nationaal centrum voor PTSD
- ClinicalTrials.gov (voor informatie over klinische onderzoeken naar nieuwe behandelingen voor PTSD)
- PTSD United
- YesICAN (communityforums voor degenen die kindermishandeling hebben meegemaakt)
- Nationaal netwerk voor verkrachting, misbruik en incest (RAINN) (hotline is 800-656-HOPE)
Zelfmoordpreventie
- Als u denkt dat iemand onmiddellijk het risico loopt zichzelf te verwonden of een andere persoon pijn te doen:
- • Bel 911 of uw lokale alarmnummer.
- • Blijf bij de persoon totdat er hulp komt.
- • Verwijder alle wapens, messen, medicijnen of andere zaken die schade kunnen veroorzaken.
- • Luister, maar veroordeel, argumenteer, bedreig of schreeuw niet.
- Als u of iemand die u kent zelfmoord overweegt, vraag dan om hulp van een hotline voor crisis- of zelfmoordpreventie. Probeer de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255.
Jessica is een in San Francisco gevestigde schrijver, redacteur en pleitbezorger voor zeldzame ziekten. Als ze niet bezig is met haar dagelijkse werk, geniet ze van het verkennen en fotograferen van het Sierra Nevada-gebergte met haar man en Australische herder, Yama.
