Daten wanneer penetratie geen optie is, is ingewikkeld, maar niet onmogelijk.
Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
"Laat me even ademen," fluister ik terwijl de mond van mijn partner een paar centimeter van de mijne verwijderd is.
We beginnen allebei samen te ademen, één keer inademen, één keer uitademen. Ik sluit mijn ogen en probeer me te ontspannen. De spanning in mijn spieren is zo intens dat het pijnlijk is. Ik zal ze wat losser maken.
Maar nogmaals, mijn lichaam fungeert als een barricade tijdens seks. Mijn vaginale spieren zijn sterk en vastbesloten om te voorkomen dat er iets in mijn lichaam komt.
Iets proberen binnen te krijgen tijdens seks was als het raken van een muur, fysiek en vaak emotioneel.
Zo voelde het voor mij gedurende de acht jaar dat ik worstelde met vaginisme.
Nu mijn uitdagingen met vaginisme schijnbaar voorbij zijn, kan ik nu zien dat het mijn hele seksuele identiteit heeft gevormd.
Door met mijn partners te experimenteren op manieren die ik misschien niet zou hebben als geslachtsgemeenschap niet pijnlijk was - nieuwe posities, voorspel, penetratie, orale seks - kreeg ik vertrouwen in de slaapkamer.
Vaginismus: een snel overzicht
Sommige vrouwen ervaren een onvrijwillige samentrekking van de vaginale spieren, vaginisme genaamd. De bekkenbodemspieren worden zo strak gespannen dat een voorwerp moeilijk binnenkomt.
Symptomen van vaginisme zijn onder meer:
- brandende, stekende en diepe pijn wanneer wordt geprobeerd te penetreren
- onvermogen om een tampon, vinger of fallisch voorwerp in te brengen
- als penetratie mogelijk is, scheuren of diepe pijn daarna
Uiteindelijk begon mijn lichaam tijdens de seks te anticiperen op de pijn van penetratie. Mijn verwachting maakte de ervaring nog erger, mijn lichaam klemde zich vast voordat geslachtsgemeenschap werd geprobeerd.
Vrouwen met vaginisme ervaren vaak stress, angst, paniek en depressie, omdat seks - en geen penetrerende seks hebben - verregaande zorgen kan worden.
Vaginisme komt bij vrouwen op twee manieren voor:
- Primair vaginisme is wanneer vaginale penetratie nooit is bereikt.
- Secundair vaginisme is wanneer een trauma, operatie of stressfactor plaatsvond die geslachtsgemeenschap onmogelijk maakt toen het ooit mogelijk was.
Hoewel emotionele factoren, trauma en bevalling in verband zijn gebracht met vaginisme, is er niet altijd een reden voor. Ik geloof dat ik van jongs af aan primair vaginisme had, omdat ik nooit een tampon heb kunnen inbrengen, maar ik weet nog steeds niet zeker wat de oorzaak was.
Behandelingen kunnen zijn:
- fysiotherapie voor uw bekkenbodemspieren
- een psycholoog bezoeken als er trauma of misbruik is opgetreden
- met behulp van dilatatoren, die helpen bij het omscholen van de bekkenspieren
- yoga, bekkenoefeningen en meditatie
Vaginisme is te behandelen. Als penetrerende seks pijnlijk is of onmogelijk voelt, maak dan een afspraak met uw arts.
Daten wanneer geslachtsgemeenschap geen optie is
Vaginisme heeft voornamelijk invloed op uw seksleven en relaties, omdat vaginale geslachtsgemeenschap bijna onmogelijk wordt.
Als jong seksueel persoon in mijn late tienerjaren voelde ik me verslagen. Toen ik drie jaar geleden voor het eerst over vaginisme begon te schrijven, was ik nog steeds boos op mijn lichaam, op deze niet-gediagnosticeerde stoornis, op deze handicap die jaren van mijn seksuele jeugd had geschoren. Ik voelde me beroofd, geïsoleerd en vervreemd.
Momenteel zie ik vaginisme als vormgeven aan mijn hele identiteit. Dat isolement en vervreemding droegen bij aan mijn obsessieve onderzoek naar alles wat seksueel is. Het opende deuren voor mij in mijn seksualiteit.
Een van de grootste zorgen van mensen met vaginisme - begrijpelijkerwijs - is daten. Veel mensen vragen zich af hoe ze een relatie kunnen onderhouden of de stoornis aan een nieuwe partner kunnen uitleggen.
Uit mijn ervaring is het ingewikkeld. Maar niet onmogelijk.
Vaginisme had op veel manieren een positieve invloed op mijn seksualiteit
Mijn eerste relatie met ernstig vaginisme - wat betekent dat er helemaal niets aan de hand was - is nog steeds mijn langste relatie tot op de dag van vandaag. We hebben in vier jaar tijd maar drie keer seks gehad.
We improviseerden, experimenteerden met spontaniteit en werden ongelooflijk vaardig met voorspel en orale seks - zoals men vaak doet bij het omgaan met een verlammende seksuele stoornis.
Op dit moment maakte het vaak niet uit dat penetratie geen optie was. Door mijn orgasmes van orale seks en stimulatie van de clitoris zag ik nog steeds sterren. En door dit experiment leerde ik wat mijn lichaam wil en hoe het het wil.
In zekere zin kan ik, als ik enkele jaren later terugkijk, zeggen dat vaginisme een positieve invloed heeft gehad op mijn seksualiteit en hoe ik mezelf als een seksueel persoon zie.
Toestemming - meerdere keren tijdens seks - is buitengewoon belangrijk
Zoals bij elke seksuele partner, is communicatie de sleutel. Maar als seks onmogelijk of pijnlijk is, komt communicatie op de eerste plaats.
Het is belangrijk om aan uw partner te vertellen of u al dan niet pijn heeft.
Maakt u zich geen zorgen dat u de stemming ondermijnt als uw lichaam om hulp schreeuwt. Het is ook belangrijk om een partner te hebben die zowel mondeling als visueel contact met u opneemt.
Soms werd een gevoel dat ik dacht te kunnen verdragen om geslachtsgemeenschap te hebben snel ondraaglijk. En in het begin voelde ik me niet altijd op mijn gemak om dat uit te drukken.
Toen ik jonger was en leerde hoe ik met deze aandoening moest omgaan, was ik volledig bevroren van de pijn. Ik nam vaak mijn toevlucht tot zwijgen, niet in staat uit te drukken hoe ondragelijk penetratie was. Het voelde alsof mijn lichaam van binnen uit elkaar werd gescheurd en ik schrok van het branderige gevoel.
De pijn zou me uiteindelijk dwingen mijn partner te stoppen, hetzij door tranen of door pure paniek.
Omdat elke kleine beweging mijn comfortniveau zou kunnen veranderen, moest mijn partner tijdens elke ravage een gesprek voeren om verdere pijn te voorkomen, door vragen te stellen als 'Voelt dit goed?' of "Wat als ik dit doe?"
Het ontdekken van andere aspecten van seks kan opwindend aanvoelen
Omdat penetratie te pijnlijk voor me was, gingen we improviseren. Na een tijdje realiseerde ik me dat 'seks' geen penetrerende seks hoeft te betekenen, of seks waarbij een fallisch voorwerp betrokken is. Seks is vloeiend, net als mijn groeiende seksualiteit.
Ik was zeer gevoelig voor pijn en plezier, en ik heb scherpgesteld op welke delen van mijn lichaam het leuk vonden om gekust te worden en hoe ze het leuk vonden om gekust te worden. Ik realiseerde me dat een half uur zoenen of tepelstimulatie intiem en zeer erotisch kon zijn.
Door mijn lichaam te leren kennen en wat goed voor me voelde, bouwde ik mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde op, zelfs door de uitdagingen van vaginisme. Hoewel het misschien niet mijn ideale pad was om te ontdekken wat ik leuk vond in de slaapkamer, is het een reis die ik moet accepteren.
Door directe communicatie in bed te leren, kreeg ik de controle over mijn plezier
Dit wil niet zeggen dat elke relatie die ik had succesvol was in termen van communicatie over vaginisme, vooral omdat ik me grotendeels heb toegewijd aan heteroseksuele cismannen.
Toen mijn lichaam gespannen was en mijn spieren samentrokken, dachten veel partners dat zichzelf dwingen deze aandoening zou genezen. Meer kracht betekende meer succes aan hun kant. Maar geweld veroorzaakte meer problemen, meer pijn en meer afstand en gebrek aan vertrouwen in onze relatie.
Met een paar partners die ik vertrouwde, stelde mijn fysieke gevoeligheid me in staat om te beschrijven wat ik leuk vond en wat ik niet deed.
Door mijn pijn kreeg ik een stem die ik gebruikte om uit te leggen wat goed voelde voor mijn lichaam.
Omdat alle lichamen anders zijn, is communicatie me goed van pas gebleven - zelfs tijdens mijn pijnloze seksleven. Maar het gebruik van mijn stem was essentieel toen ik te maken had met vaginisme, toen mijn lichaam aanvoelde als het meest anders van allemaal.
"Meer daarvan" of "Nee, zoals dit, ik zal het je laten zien", zou ik tegen partners zeggen die contact met me zouden opnemen. Op de een of andere manier gaf mijn vaginisme me meer controle over mijn seksuele verlangens.
Het is essentieel om een begripvolle partner te hebben als je pijn ervaart tijdens seks. Zonder een geduldige en empathische partner kan vaginisme een ondraaglijk aspect van een relatie zijn.
Communiceren buiten de slaapkamer is ook belangrijk. Ik stel voor om je partner literatuur te verstrekken waarin de ins en outs van vaginisme worden uitgelegd en om er open gesprekken over te voeren.
Geniet van langzamere seks voor het leven
Langzamere seks is een andere methode die ik vandaag nog steeds gebruik in mijn pijnloze seksleven.
Haastige seks is niet leuk voor mij, maar snel en furieus lijkt een methode te zijn waar veel mensen hun toevlucht toe nemen.
Door langzamere seks te hebben, heb ik de controle over mijn lichaam en kan ik me aanpassen als iets niet goed voelt.
Door mijn tijd te nemen, kan ik me ook concentreren op alle factoren die hebben gewerkt en blijven werken om mijn lichaam ten goede te komen: smering, aantrekking, penisgrootte en hoeveel ik de persoon vertrouwde (d.w.z. situationeel vaginisme).
Toch is vaginisme moeilijk. Het is slopend, droeg bij aan mijn verlies van libido, maakte me ongelooflijk manisch en liet me in de war over mijn lichaam.
Seks is een natuurlijke functie. Het is euforisch en zorgt voor een band met je partner. Als u het niet heeft, kan dit ernstige gevolgen hebben voor het levensonderhoud van een persoon. Maar dit betekent niet dat ik niet seksueel was.
Een relatie hebben nadat mijn vaginisme was verdwenen
Mijn huidige partner heeft me nog nooit pijn meegemaakt. Hij weet niet met welke frustratie ik jarenlang te maken heb gehad.
Hij ontmoette me nadat ik hard had gewerkt om mezelf te behandelen met dilatatoren, therapie en vastberadenheid. En daarvoor ben ik dankbaar. Met hem ben ik het hoogtepunt van al die jaren waarin ik worstelde en groeide terwijl ik mijn seksualiteit opnieuw definieerde.
Ik voel me meer verbonden met mijn lichaam nu ik weet dat het kwetsbaar is, maar ook zijn kracht.
Door jaren van werk, tederheid en verdriet ben ik meer afgestemd op mijn seksualiteit en wie ik ben als seksueel persoon dan ooit tevoren. En ik ben het verschuldigd aan die nachten van mislukking en somberheid.
Ik voelde me zo lang vreemd in mijn lichaam. De mechanismen waren buiten mijn controle, maar nu heb ik die macht teruggenomen. Dit lichaam is van mij.
S. Nicole Lane is een in Chicago gevestigde seks- en vrouwengezondheidsjournalist. Haar teksten zijn verschenen in Playboy, Rewire News, HelloFlo, Broadly, Metro UK en andere hoeken van het internet. Ze oefent ook visuele artiest die werkt met nieuwe media, assemblage en latex. Volg haar Twitter.
.jpg)
