Geen twee gesprekken zijn hetzelfde. Als het gaat om het delen van een hiv-diagnose met familie, vrienden en andere dierbaren, gaat iedereen er anders mee om.
Het is een gesprek dat niet maar één keer plaatsvindt. Leven met hiv kan voortdurende discussies met familie en vrienden tot gevolg hebben. De mensen die het dichtst bij je staan, willen misschien nieuwe details vragen over je fysieke en mentale welzijn. Dat betekent dat u moet navigeren hoeveel u wilt delen.
Aan de andere kant wil je misschien praten over de uitdagingen en successen in je leven met hiv. Als je dierbaren het niet vragen, kies je er dan voor om toch te delen? Het is aan jou om te beslissen hoe je je openstelt en die aspecten van je leven deelt. Wat voor de een werkt, voelt misschien niet goed voor een ander.
Wat er ook gebeurt, onthoud dat u niet de enige bent. Velen bewandelen dit pad elke dag, ook ik. Ik heb contact opgenomen met vier van de meest geweldige advocaten die ik ken om ook meer te weten te komen over hun ervaringen. Hier presenteer ik onze verhalen over praten met familie, vrienden en zelfs vreemden over leven met hiv.
Guy Anthony
Leeftijd
32
Leven met hiv
Guy leeft al 13 jaar met hiv en het is 11 jaar geleden dat hij werd gediagnosticeerd.
Geslacht voornaamwoorden
Hij / hij / zijn
Over het gesprek met dierbaren beginnen over leven met hiv:
Ik zal nooit de dag vergeten waarop ik eindelijk de woorden 'Ik leef met hiv' tegen mijn moeder zei. De tijd bevroor, maar op de een of andere manier bleven mijn lippen bewegen. We hielden allebei de telefoon zwijgend vast, voor wat voor altijd voelde, maar dat was nog maar 30 seconden. Haar reactie, door tranen heen, was: "Je bent nog steeds mijn zoon, en ik zal altijd van je houden."
Ik had mijn eerste boek geschreven over een levendig leven met hiv en ik wilde het haar eerst vertellen voordat het boek naar de drukker werd gestuurd. Ik vond dat ze het verdiende om van mij over mijn hiv-diagnose te horen, in tegenstelling tot een familielid of een vreemde. Na die dag en dat gesprek heb ik er nooit voor teruggeschrokken om autoriteit te hebben over mijn verhaal.
Hoe is het gesprek over hiv vandaag?
Verrassend genoeg praten mijn moeder en ik zelden over mijn serostatus. In eerste instantie herinner ik me dat ik gefrustreerd raakte over het feit dat zij, of iemand anders in mijn familie, me nooit heeft gevraagd hoe mijn leven was om met hiv te leven. Ik ben de enigepersoon die openlijk met hiv leeft in onze familie. Ik wilde zo wanhopig over mijn nieuwe leven praten. Ik voelde me de onzichtbare zoon.
Wat is er veranderd?
Nu zweet ik niet zo vaak het gesprek te voeren. Ik realiseerde me dat de beste manier om iemand te leren hoe het echt voelt om met deze ziekte te leven, is door STERK en TRANSPARANT te leven. Ik ben zo zeker van mezelf en hoe ik leef, dat ik altijd bereid ben om het goede voorbeeld te geven. Perfectie is de vijand van vooruitgang en ik ben niet bang om onvolmaakt te zijn.
Kahlib Barton-Garcon
Leeftijd
27
Leven met hiv
Kahlib leeft al 6 jaar met hiv.
Geslacht voornaamwoorden
Hij zij Zij
Over het gesprek met dierbaren beginnen over leven met hiv:
Aanvankelijk koos ik er eigenlijk voor om mijn status niet met mijn familie te delen. Het duurde ongeveer drie jaar voordat ik het aan iemand vertelde. Ik ben opgegroeid in Texas, in een omgeving die het delen van dat soort informatie niet echt bevorderde, dus ik ging ervan uit dat het het beste voor mij zou zijn om alleen met mijn status om te gaan.
Nadat ik mijn status drie jaar lang heel dicht bij mijn hart had gehouden, nam ik de beslissing om deze openbaar te delen via Facebook. Dus de eerste keer dat mijn familie over mijn status hoorde, was door middel van een video op het exacte moment dat alle anderen in mijn leven erachter kwamen.
Hoe is het gesprek over hiv vandaag?
Ik heb het gevoel dat mijn familie de keuze heeft gemaakt om mij te accepteren en het daarbij heeft gelaten. Ze hebben me nooit gewiekst of gevraagd hoe het is om met hiv te leven. Aan de ene kant waardeer ik dat ze me op dezelfde manier blijven behandelen. Aan de andere kant zou ik willen dat er persoonlijk meer in mijn leven werd geïnvesteerd, maar mijn familie beschouwt mij als een 'sterk persoon'.
Ik zie mijn status als een kans en een bedreiging. Het is een kans omdat het me een nieuw doel in het leven heeft gegeven. Ik heb de verplichting om te zien dat alle mensen toegang krijgen tot zorg en uitgebreid onderwijs. Mijn status kan een bedreiging zijn omdat ik voor mezelf moet zorgen; de manier waarop ik mijn leven vandaag waardeer, gaat verder dan ik ooit had voordat de diagnose werd gesteld.
Wat is er veranderd?
Ik ben in de loop van de tijd meer open geworden. Op dit punt in mijn leven kan het me niets schelen hoe mensen over mij of mijn status denken. Ik wil een motivator zijn voor mensen om in de zorg te komen, en dat betekent voor mij dat ik open en eerlijk moet zijn.
Jennifer Vaughan
Leeftijd
48
Leven met hiv
Jennifer leeft al vijf jaar met hiv. Ze werd in 2016 gediagnosticeerd, maar ontdekte later dat ze het in 2013 had opgelopen.
Geslacht voornaamwoorden
Zij / haar / haar
Over het gesprek met dierbaren beginnen over leven met hiv:
Omdat veel familieleden wisten dat ik al weken ziek was, wachtten ze allemaal om te horen wat het was, zodra ik antwoord had. We maakten ons zorgen over kanker, lupus, meningitis en reumatoïde artritis.
Toen de resultaten positief waren voor HIV, hoewel ik in shock was, heb ik er nooit twee keer over nagedacht om iedereen te vertellen wat het was. Er was enige opluchting toen ik een antwoord kreeg en verder ging met de behandeling, vergeleken met het feit dat ik geen idee had wat mijn symptomen veroorzaakte.
Eerlijk gezegd kwamen de woorden eruit voordat ik achterover leunde en erover nadacht. Als ik terugkijk, ben ik blij dat ik het niet geheim heb gehouden. Het zou 24/7 bij me hebben gegeten.
Hoe is het gesprek over hiv vandaag?
Ik voel me erg op mijn gemak bij het gebruik van het woord hiv als ik erover praat in mijn familie. Ik zeg het niet op gedempte toon, zelfs niet in het openbaar.
Ik wil dat mensen naar me luisteren en naar me luisteren, maar ik let er ook op dat ik mijn familieleden niet in verlegenheid breng. Meestal zouden dit mijn kinderen zijn. Ik respecteer hun anonimiteit met mijn toestand. Ik weet dat ze zich niet voor me schamen, maar het stigma mag nooit hun last zijn.
HIV wordt nu meer opgevoed in termen van mijn belangenbehartiging dan over het zelf leven met de aandoening. Van tijd tot tijd zal ik mijn ex-schoonfamilie zien en ze zullen zeggen: "Je ziet er echt goed uit", met de nadruk op "goed". En ik kan meteen zien dat ze nog steeds niet begrijpen wat het is.
In die omstandigheden blijf ik er waarschijnlijk van af om ze te corrigeren, uit angst dat ik ze ongemakkelijk zal maken. Ik voel me meestal voldoende tevreden dat ze voortdurend zien dat het goed met mij gaat. Ik denk dat dat op zichzelf al een gewicht heeft.
Wat is er veranderd?
Ik weet dat sommige van mijn oudere familieleden me er niet naar vragen. Ik weet nooit zeker of dit komt omdat ze zich ongemakkelijk voelen als ze over hiv praten of dat ze er niet echt over nadenken als ze me zien. Ik zou graag willen denken dat mijn vermogen om er in het openbaar over te praten eventuele vragen zou verwelkomen, dus ik vraag me soms af of ze er gewoon niet veel meer over nadenken. Dat is ook oké.
Ik ben er vrij zeker van dat mijn kinderen, mijn vriend en ik dagelijks naar hiv verwijzen vanwege mijn belangenbehartiging - nogmaals, niet omdat het in mij zit. We praten erover zoals we praten over wat we in de winkel willen kopen.
Het maakt nu gewoon deel uit van ons leven. We hebben het zo genormaliseerd dat het woord angst niet langer in de vergelijking voorkomt.
Daniel G. Garza
Leeftijd
47
Leven met hiv
Daniel leeft al 18 jaar met hiv.
Geslacht voornaamwoorden
Hij / hij / zijn
Over het gesprek met dierbaren beginnen over leven met hiv:
In september 2000 werd ik in het ziekenhuis opgenomen voor verschillende symptomen: onder andere bronchitis, maaginfectie en tbc. Mijn familie lag bij mij in het ziekenhuis toen de dokter de kamer binnenkwam om me mijn hiv-diagnose te stellen.
Mijn T-cellen waren toen 108, dus mijn diagnose was AIDS. Mijn familie wist er niet veel van, en ik ook niet.
Ze dachten dat ik dood zou gaan. Ik dacht niet dat ik er klaar voor was. Mijn grote zorgen waren: zal mijn haar teruggroeien en zal ik kunnen lopen? Mijn haar viel uit. Ik ben echt ijdel over mijn haar.
Na verloop van tijd leerde ik meer over hiv en aids, en ik kon mijn familie lesgeven. Hier zijn we vandaag.
Hoe is het gesprek over hiv vandaag?
Ongeveer 6 maanden na mijn diagnose begon ik vrijwilligerswerk te doen bij een lokaal bureau. Ik zou condoompakketten gaan vullen. We kregen een verzoek van de community college om deel uit te maken van hun gezondheidsbeurs. We zouden een tafel opzetten en condooms en informatie uitdelen.
Het bureau is gevestigd in Zuid-Texas, een kleine stad genaamd McAllen. Gesprekken over seks, seksualiteit en vooral hiv zijn taboe. Niemand van het personeel was aanwezig, maar we wilden aanwezig zijn. De directeur vroeg of ik interesse had om aanwezig te zijn. Dit zou de eerste keer zijn dat ik in het openbaar over hiv spreek.
Ik ging, sprak over veilige seks, preventie en testen. Het was niet zo gemakkelijk als ik had verwacht, maar in de loop van de dag werd het minder stressvol om over te praten. Ik kon mijn verhaal delen en daarmee begon mijn genezingsproces.
Tegenwoordig ga ik naar middelbare scholen, hogescholen en universiteiten in Orange County, Californië. In gesprek met studenten is het verhaal in de loop der jaren gegroeid. Het omvat kanker, stoma's, depressie en andere uitdagingen. Nogmaals, hier zijn we vandaag.
Wat is er veranderd?
Mijn familie maakt zich geen zorgen meer over hiv. Ze weten dat ik weet hoe ik het moet aanpakken. Ik heb de afgelopen zeven jaar een vriend gehad en hij heeft veel kennis van het onderwerp.
Kanker kwam in mei 2015 en mijn colostoma in april 2016. Na een aantal jaren antidepressiva te hebben gebruikt, word ik van hen gespeend.
Ik ben een nationale pleitbezorger en woordvoerder geworden van hiv en aids, gericht op onderwijs en preventie voor jongeren. Ik heb deel uitgemaakt van verschillende commissies, raden en besturen. Ik heb meer vertrouwen in mezelf dan toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd.
Ik ben mijn haar twee keer kwijtgeraakt, tijdens hiv en kanker. Ik ben een SAG-acteur, Reiki Master en stand-upstrip. En nogmaals, hier zijn we vandaag.
Davina Conner
Leeftijd
48
Leven met hiv
Davina leeft al 21 jaar met hiv.
Geslacht voornaamwoorden
Zij / haar / haar
Over het gesprek met dierbaren beginnen over leven met hiv:
Ik aarzelde helemaal niet om het mijn dierbaren te vertellen. Ik was bang en ik moest het iemand laten weten, dus reed ik naar het huis van een van mijn zussen. Ik riep haar naar haar kamer en vertelde het haar. We belden toen allebei mijn moeder en mijn twee andere zussen om het ze te vertellen.
Mijn tantes, ooms en al mijn neven en nichten kennen mijn status. Ik heb nooit het gevoel gehad dat iemand zich bij mij ongemakkelijk voelde nadat ik het wist.
Hoe is het gesprek over hiv vandaag?
Ik praat elke dag over hiv als ik kan. Ik ben nu vier jaar een advocaat en ik vind dat het een must is om erover te praten. Ik praat er dagelijks over op sociale media. Ik gebruik mijn podcast om erover te praten. Ik praat ook met mensen in de gemeenschap over hiv.
Het is belangrijk om anderen te laten weten dat hiv nog steeds bestaat. Als velen van ons zeggen dat we voorstanders zijn, dan is het onze plicht om mensen te laten weten dat ze bescherming moeten gebruiken, zich moeten laten testen en naar iedereen moeten kijken alsof ze gediagnosticeerd zijn totdat ze iets anders weten.
Wat is er veranderd?
De dingen zijn in de loop van de tijd veel veranderd. Allereerst heeft de medicatie - antiretrovirale therapie - een lange weg afgelegd sinds 21 jaar geleden. Ik hoef geen 12 tot 14 pillen meer te slikken. Nu neem ik er een. En ik voel me niet meer ziek van de medicatie.
Vrouwen kunnen nu baby's krijgen die niet met hiv zijn geboren. De beweging UequalsU, of U = U, is een game-wisselaar. Het heeft zoveel mensen bij wie de diagnose is gesteld, geholpen te weten dat ze niet besmettelijk zijn, wat hen mentaal heeft bevrijd.
Ik ben zo uitgesproken geworden over het leven met hiv. En ik weet dat door dit te doen, het anderen heeft geholpen te weten dat zij ook met hiv kunnen leven.
Guy Anthony is een gerespecteerd HIV / AIDS-activist, gemeenschapsleider en auteurGuy werd als tiener gediagnosticeerd met hiv en heeft zijn volwassen leven gewijd aan het neutraliseren van lokale en wereldwijde hiv / aids-gerelateerde stigmatisering. Hij bracht Pos (+) tively Beautiful: Affirmations, Advocacy & Advice uit op Wereldaidsdag in 2012. Deze verzameling inspirerende verhalen, onbewerkte beelden en bevestigende anekdotes heeft Guy veel bijval opgeleverd, waaronder een van de top 100 leiders op het gebied van hiv-preventie. onder de 30 door POZ Magazine, een van de top 100 Black LGBTQ / SGL Emerging Leaders to Watch door National Black Justice Coalition, en een van DBQ Magazine's LOUD 100 die toevallig de enige LGBTQ-lijst is van 100 invloedrijke mensen van kleur. Meer recentelijk werd Guy door Next Big Thing Inc. uitgeroepen tot een van de Top 35 millennial influencers en als een van de zes "Black Companies You Should Know" door Ebony Magazine.
