Onze problemen variëren van triggerfood tot trigger-nieuws, en er is geen recept of steroïde om de pijn die vaak volgt te verlichten.
Tijdens de COVID-19-pandemie vond ik het vooral moeilijk om het positieve te vinden in donkere situaties. Ik heb echter een voorliefde voor wandelen gevonden en heb een behoorlijk geweldige groep vrienden die het niet erg vinden om urenlang te wandelen.
Op 6 juni besloten we om te gaan wandelen in Roswell, Georgia, gevolgd door een lunch. Tijdens de lunch spraken we over de meest prangende kwesties van de dag.
Weken eerder zouden we het over de pandemie hebben gehad, maar in plaats daarvan werden we verteerd door de protesten in het hele land tegen politiegeweld en de moord op George Floyd.
Dit was een nieuwe groep vrienden en ons eigenlijke eerste uitstapje samen, maar het gesprek leek voort te komen uit een comfortabele plek. We hadden allemaal zeer vergelijkbare verhalen, want we zijn allemaal Afro-Amerikanen van ongeveer dezelfde leeftijd die als transplantatie in Atlanta zijn geland.
Het gesprek was politiek, pijnlijk en echt - en het was een gesprek dat ik alleen heb gehad met degenen met wie ik vertrouw transparant te zijn.
We spraken over het protest in onze achtertuin en waarom we niet hadden deelgenomen.
We maakten ons allemaal zorgen over het coronavirus, aangezien COVID-19 snel mensen in onze gemeenschap doodde.
Ik maakte me vooral zorgen, aangezien ik sinds 2013 met de ziekte van Crohn leef, wat betekent dat ik een hoger risico loop op ernstige complicaties door COVID-19.
Hoe meer we praatten, hoe meer we een weg vonden uit de angst die zo klein leek in vergelijking met de omvang van het probleem.
Het grotere plaatje zou zijn: wat zouden we onze kinderen vertellen? We waren klaar met eten en waren van plan om rechtstreeks naar Centennial Park te gaan, waar we hoorden dat het protest plaatsvond.
Terwijl ik in mijn auto zat voordat ik wegreed, haalde ik diep adem en belde mijn moeder om haar mijn plannen te laten weten. Ze was verre van geschokt, aangezien ik thuis gekscherend 'Angela Davis' werd genoemd vanwege mijn pittige rebelse manieren als het gaat om zaken waar ik veel om geef.
Ik was doodsbang voor mijn gezondheid, maar ik was meer bang om ooit een toekomstige dochter of zoon onder ogen te zien en te zeggen dat ik een ziekte de strijd voor hun toekomst in de weg liet staan.
Systemisch racisme en stress
Weken voor mijn eerste protest had ik uitgebreide gesprekken met mijn ouders over hoe gevaarlijk het was om te protesteren vanwege mijn ziekte.
Ik was diepbedroefd en voelde me hulpeloos. Ik was bang om in een grote groep naar buiten te gaan om te protesteren, omdat ik thuis met de rest van de wereld in quarantaine was geplaatst.
Maar ondanks dat ik mezelf bij de protesten niet blootstelde aan grote menigten, leed mijn gezondheid er nog steeds onder. Hoe meer ik naar verhalen keek en las over de laatste zwarte of bruine persoon die door de politie werd gedood, hoe erger de symptomen van mijn Crohn - waaronder pijn en slapeloosheid - werden.
Ik was maar al te bekend met dit soort opflakkeringen, omdat ik precies wist waar het vandaan kwam.
Het is goed gedocumenteerd dat stress de ziekte van Crohn kan verergeren, en het was me duidelijk dat ik een opflakkering ervoer die werd veroorzaakt door de stress van het zien hoe systemisch racisme mensen trof die op mij leken.
Hoe nieuws pijn veroorzaakt
De eerste keer dat ik een opflakkering als deze kreeg, was in 2014, een jaar na mijn diagnose, toen Tamir Rice door de politie werd vermoord omdat hij een speelgoedwapen vasthield.
Ik herinner me dat ik een gesprek had met mijn moeder over speelgoedgeweren en hoe ze er nooit een heeft gekocht of ons als kinderen heeft toegestaan ermee te spelen.
Het idee dat een kind bepaalde beperkingen opgelegd krijgt vanwege de kleur van zijn huid en hoe het wordt waargenomen, is een van de meest kwetsende dingen die ik heb moeten verwerken.
Destijds werd ik om de ochtend in tranen wakker, bang om naar mijn werk te gaan en bang dat ik zou worden onderworpen aan gesprekken over het racisme dat ik elke dag ervaar met mensen die de omvang ervan niet begrepen.
In 2014 vermoordde de politie ook Michael Brown, Jr., Ezell Ford, Eric Garner, Akai Gurley, Laquan McDonald en Yvette Smith.
Ik merkte dat ik urenlang artikelen las en televisie keek en online video's van dash-cam-beelden keek. Ze leken allemaal voor de hand liggende moorden voor mij, maar er werden zelden aanklachten uitgesproken en nog zeldzamer.
Keer op keer wakker worden met het nieuws over een andere zwarte of bruine persoon die stierf, bezorgde me letterlijk pijn. Ik volgde een streng dieet en nam mijn injecties regelmatig, maar ik had nog steeds last van een gezwollen maag, rusteloze nachten, pijn en vermoeidheid.
Ik vreesde voor mijn vader, broers en neven, wetende dat ze ondanks hun lieve harten en vriendelijke ogen als een bedreiging zouden worden gezien.
Het dagelijkse trauma leidde vaak tot telefoontjes met mijn arts en recepten voor steroïden om de ontsteking die ik ervoer aan te pakken.
We moeten een gesprek hebben over geestelijke gezondheid en IBD
In juni meldde The Washington Post dat angst en depressie toenamen na de openbare publicatie van de video over de moord op George Floyd.
In het artikel werd opgemerkt dat volgens onderzoeksbevindingen van de federale overheid het percentage zwarte Amerikanen met deze symptomen steeg van 36 naar 41 procent (een toename van 1,4 miljoen personen).
Bruine en zwarte mensen worden onevenredig zwaar getroffen door systemisch racisme en dit heeft een aanzienlijke impact op onze geestelijke gezondheid - die zich vaak manifesteert in lichamelijke aandoeningen, waaronder chronische ziekten die worden veroorzaakt door stress.
Hoewel de ziekte van Crohn het meest voorkomt bij mensen van Europese afkomst, is het aantal de afgelopen jaren onder Afro-Amerikanen toegenomen.
Omgaan met door trauma veroorzaakte opflakkeringen is een dagelijks probleem voor Afro-Amerikanen binnen de inflammatoire darmziekte (IBD) -gemeenschap, maar er ontbreekt een gesprek over het leven in een wereld die ervoor zorgt dat de symptomen toenemen.
Onze problemen variëren van triggervoedsel tot triggernieuws en er is geen recept of steroïde om de pijn die vaak volgt te verlichten.
Danielle Cross is de mede-oprichter van BHVA PR, maker van inhoud en blogger gevestigd in Atlanta, GA via Newport News, VA. Haar inhoud en blogs komen voort uit persoonlijke ervaringen die het leven met een chronische ziekte benadrukken, zwart zijn in Amerika en het leven van een empathie. In haar werk hoopt ze het bewustzijn van de ziekte van Crohn in de hele Afro-Amerikaanse gemeenschap te vergroten en anderen te helpen de kracht van binnen te ontdekken om zelfs in de slechtere tijden hun beste leven te leiden. Als je geïnteresseerd bent in haar werk, is ze te vinden op Instagram, de Moonchild-achtige blog, haar website, of op de IBD Healthline-app, waar ze een ambassadeur is.
