Body mass index (BMI) is een standaard hulpmiddel voor gezondheidsbeoordeling in de meeste zorginstellingen.
Hoewel het al decennia lang wordt gebruikt als de maatstaf voor uw gezondheid op basis van uw lengte, is het alom bekritiseerd vanwege de overdreven vereenvoudiging van wat gezond zijn eigenlijk betekent.
Velen beweren zelfs dat BMI verouderd en onnauwkeurig is en niet mag worden gebruikt in medische en fitnessomgevingen.
Dit artikel vertelt u alles wat u moet weten over BMI, de geschiedenis ervan, of het een nauwkeurige voorspeller van gezondheid is, en biedt een lijst met alternatieven.
Wat is BMI?
BMI staat voor body mass index. Het werd in 1832 ontwikkeld door een Belgische wiskundige genaamd Lambert Adolphe Jacques Quetelet.
Hij ontwikkelde de BMI-schaal om snel de mate van overgewicht en obesitas in een bepaalde populatie in te schatten, zodat regeringen kunnen beslissen waar ze gezondheids- en financiële middelen aan toewijzen.
Interessant genoeg stelde Quetelet dat BMI niet nuttig was bij het bestuderen van individuele personen, maar eerder om een momentopname te geven van de algehele gezondheid van een populatie. Desalniettemin wordt het veel gebruikt om de gezondheid van een persoon te meten.
De BMI-schaal is gebaseerd op een wiskundige formule die bepaalt of een persoon een 'gezond' gewicht heeft door zijn gewicht in kilogram te delen door zijn lengte in vierkante meters:
- BMI = gewicht (kg) / lengte (m2)
Als alternatief kan de BMI worden berekend door het gewicht in pond te delen door de lengte in inches in het kwadraat maal 703:
- BMI = (gewicht (lbs) / lengte (in2)) x 703
U kunt ook een online BMI-calculator gebruiken, zoals die van de National Institutes of Health (NIH).
Nadat de BMI is berekend, wordt deze vergeleken met de BMI-schaal om te bepalen of u binnen het "normale" gewichtsbereik valt:
Volgens deze berekening kan een zorgverlener veranderingen op het gebied van gezondheid en levensstijl voorstellen als u niet binnen de 'normale' gewichtscategorie valt.
Sommige landen hebben deze BMI-schaal overgenomen om de omvang en het aanzien van hun bevolking beter weer te geven. Het is bijvoorbeeld aangetoond dat Aziatische mannen en vrouwen een hoger risico lopen op hartaandoeningen bij een lagere BMI, vergeleken met niet-Aziaten.
Hoewel dit de zorgverlener een momentopname van iemands gezondheid kan geven op basis van het gewicht van een persoon, houdt het geen rekening met andere factoren, zoals leeftijd, geslacht, ras, genetica, vetmassa, spiermassa en botdichtheid.
OverzichtBody mass index (BMI) is een berekening die het lichaamsvet van een persoon schat aan de hand van hun lengte en gewicht. Een BMI van 18,5–24,9 wordt beschouwd als 'normaal' gewicht met een laag risico op een slechte gezondheid, terwijl alles daarboven of daaronder verband houdt met een hoger risico op een slechte gezondheid.
Is het een goede indicator voor de gezondheid?
Ondanks bezorgdheid dat BMI niet nauwkeurig identificeert of een persoon gezond is, tonen de meeste onderzoeken aan dat het risico van een persoon op chronische ziekte en vroegtijdig overlijden toeneemt met een BMI lager dan 18,5 ('ondergewicht') of hoger dan 30,0 ('zwaarlijvig').
Zo bleek uit een retrospectief onderzoek uit 2017 van 103.218 sterfgevallen dat degenen met een BMI van 30,0 of hoger ("zwaarlijvig") een 1,5–2,7 keer groter risico op overlijden hadden na een follow-up van 30 jaar.
Een andere studie toonde aan dat degenen in de BMI-categorie "zwaarlijvig" een 20% verhoogd risico hadden op overlijden door alle oorzaken en hartaandoeningen, vergeleken met degenen in de "normale" BMI-categorie.
De onderzoekers ontdekten ook dat degenen die ofwel in de categorieën "ondergewicht" of "ernstig obesitas" en "extreem zwaarlijvig" zaten gemiddeld respectievelijk 6,7 jaar en 3,7 jaar eerder stierven, vergeleken met degenen in de categorie "normale" BMI.
Andere onderzoeken hebben aangetoond dat een BMI van meer dan 30,0 uw risico op chronische gezondheidsproblemen aanzienlijk begint te verhogen, zoals diabetes type 2, hartaandoeningen, ademhalingsmoeilijkheden, nieraandoeningen, niet-alcoholische leververvetting en mobiliteitsproblemen.
Bovendien is een verlaging van 5-10% in iemands BMI in verband gebracht met verlaagde percentages metabool syndroom, hartaandoeningen en type 2 diabetes.
Omdat het meeste onderzoek een verhoogd risico op chronische ziekten bij mensen met obesitas laat zien, kunnen veel gezondheidswerkers BMI gebruiken als een algemene momentopname van het risico van een persoon. Toch zou het niet het enige gebruikte diagnostische hulpmiddel moeten zijn.
OverzichtHoewel BMI is bekritiseerd vanwege de overdreven vereenvoudiging van de gezondheid, ondersteunt het meeste onderzoek het vermogen om iemands risico op chronische ziekte in te schatten, met name iemands risico op vroegtijdig overlijden en metabool syndroom.
Nadelen van BMI
Ondanks dat onderzoek een lage (onder 18,5) en hoge (30 of meer) BMI associeert met verhoogde gezondheidsrisico's, zijn er talrijke tekortkomingen bij het gebruik ervan.
Houdt geen rekening met andere gezondheidsfactoren
BMI antwoordt alleen "ja" of "nee" met betrekking tot de vraag of een persoon een "normaal" gewicht heeft, zonder enige context van hun leeftijd, geslacht, genetica, levensstijl, medische geschiedenis of andere factoren.
Alleen vertrouwen op BMI kan andere belangrijke gezondheidsmetingen missen, zoals cholesterol, bloedsuikerspiegel, hartslag, bloeddruk en ontstekingsniveaus, en de ware gezondheid van een persoon overschatten of onderschatten.
Wat meer is, ondanks de verschillende lichaamssamenstellingen van mannen en vrouwen - waarbij mannen meer spiermassa en minder vetmassa hebben dan vrouwen - gebruikt BMI dezelfde berekening voor beide groepen.
Bovendien, naarmate een persoon ouder wordt, neemt zijn lichaam van nature toe in vetmassa en neemt de spiermassa af. Talrijke onderzoeken hebben aangetoond dat een hogere BMI van 23,0–29,9 bij oudere volwassenen bescherming kan bieden tegen vroegtijdig overlijden en ziekte.
Ten slotte, door simpelweg BMI te gebruiken om iemands gezondheid te bepalen, negeert het andere aspecten van gezondheid, zoals geestelijk welzijn en gecompliceerde sociologische factoren, zoals inkomen, toegang tot betaalbaar en voedzaam voedsel, voedselvaardigheden en kennis, en leefomgeving.
Veronderstelt dat al het gewicht gelijk is
Hoewel een pond of kilo spier hetzelfde weegt als een pond of kilo vet, zijn spieren dichter en nemen ze minder ruimte in beslag. Als gevolg hiervan kan een persoon erg mager zijn, maar een hoge spiermassa hebben, waardoor ze zwaarder worden op de weegschaal.
Een persoon van 97 kg (200 pond) die 175 cm lang is, heeft bijvoorbeeld een BMI van 29,5, wat hem als "overgewicht" classificeert.
Twee mensen van dezelfde lengte en hetzelfde gewicht kunnen er echter heel anders uitzien. De een kan een bodybuilder zijn met een hoge spiermassa, terwijl de ander een hogere vetmassa heeft.
Als alleen naar BMI wordt gekeken, kan dit een persoon gemakkelijk verkeerd classificeren als "overgewicht" of "zwaarlijvig" ondanks een lage vetmassa. Daarom is het belangrijk om naast hun gewicht ook rekening te houden met de spier-, vet- en botmassa van een persoon.
Houdt geen rekening met vetverdeling
Hoewel een hogere BMI verband houdt met slechtere gezondheidsresultaten, kan de locatie van vet op het lichaam een groter verschil maken.
Degenen met vet opgeslagen rond hun buik - bekend als androïde of appelvormige lichaamstypes - hebben een groter risico op chronische ziekten dan mensen met vet opgeslagen in hun heupen, billen en dijen - bekend als gynoïde of peervormige lichaamstypes.
In een overzicht van 72 onderzoeken ontdekten onderzoekers bijvoorbeeld dat mensen met een appelvormige vetverdeling een significant hoger sterfterisico door alle oorzaken hadden, terwijl degenen met een peervormige vetverdeling een lager risico hadden.
In feite benadrukten de auteurs dat BMI geen rekening houdt met waar vet op het lichaam wordt opgeslagen, wat een persoon verkeerd kan classificeren als ongezond of met een risico op ziekte.
Kan leiden tot gewichtsbias
Er wordt verwacht dat een medische professional zijn gezond verstand gebruikt, wat betekent dat hij het BMI-resultaat zou nemen en zijn patiënt als een uniek individu zou beschouwen.
Sommige gezondheidswerkers gebruiken de BMI echter alleen om de gezondheid van een persoon te meten voordat ze medische aanbevelingen doen, wat kan leiden tot gewichtsbias en gezondheidszorg van slechte kwaliteit.
Degenen met hogere BMI's melden vaker dat hun artsen zich alleen richten op hun BMI, zelfs als hun afspraak een niet-gerelateerde zorg was. Vaak blijven ernstige medische problemen onopgemerkt of worden ze ten onrechte gezien als gewichtsproblemen.
Studies hebben zelfs aangetoond dat hoe hoger de BMI van een persoon, hoe minder waarschijnlijk het is dat ze regelmatig naar een gezondheidscontrole gaan vanwege de angst om beoordeeld te worden, wantrouwen jegens de zorgverlener of een eerdere negatieve ervaring, wat kan leiden tot late diagnoses of behandeling. , en zorg .
Mogelijk niet relevant voor alle populaties
Ondanks het wijdverbreide gebruik van BMI onder alle volwassenen, geeft het mogelijk niet nauwkeurig de gezondheid van bepaalde raciale en etnische bevolkingsgroepen weer.
Talrijke onderzoeken hebben bijvoorbeeld aangetoond dat mensen van Aziatische afkomst een verhoogd risico hebben op chronische ziekten bij lagere BMI-afkappunten, vergeleken met blanken.
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft zelfs BMI-richtlijnen voor Azië en de Stille Oceaan ontwikkeld, die alternatieve BMI-afkappunten bieden:
Talrijke onderzoeken hebben aangetoond dat deze alternatieve afkappunten de gezondheidsrisico's bij Aziatische populaties beter identificeren. Er is echter meer onderzoek nodig om deze afkappunten te vergelijken met Aziatische Amerikanen van meerdere generaties.
Ook kunnen zwarte mensen ten onrechte als overgewicht worden geclassificeerd, ondanks dat ze een lagere vetmassa en een hogere spiermassa hebben. Dit kan erop wijzen dat het risico op chronische ziekten optreedt bij een hoger BMI-afkappunt, vergeleken met andere rassen, vooral bij zwarte vrouwen.
Uit een onderzoek uit 2011 bleek zelfs dat zwarte vrouwen als metabolisch gezond werden beschouwd op afkappunten die 3,0 kg / m2 hoger waren dan mensen die niet zwart zijn, wat het nut van BMI voor alle raciale groepen verder in twijfel trekt.
Ten slotte negeert alleen vertrouwen op BMI het culturele belang van lichaamsgrootte voor verschillende groepen. In sommige culturen wordt een hogere vetmassa als gezonder en wenselijker beschouwd. Zorgverleners moeten overwegen wat 'gezondheid' voor elke patiënt afzonderlijk betekent.
Aangezien belangrijke gezondheidsbeslissingen, zoals chirurgische ingrepen en gewichtsverliesinterventies, gebaseerd zijn op BMI en gewicht, is het belangrijk dat alle gezondheidswerkers verder gaan dan BMI om ervoor te zorgen dat ze patiëntgerichte aanbevelingen doen.
OverzichtBMI beschouwt het gewicht en de lengte van een persoon alleen als een maatstaf voor de gezondheid, in plaats van het individu. Leeftijd, geslacht, ras, lichaamssamenstelling, huidige en vroegere medische geschiedenis en andere factoren kunnen het gewicht en de gezondheidstoestand van een persoon beïnvloeden.
Betere alternatieven
Ondanks de vele tekortkomingen van BMI, wordt het nog steeds gebruikt als een primair beoordelingsinstrument, omdat het handig, kosteneffectief en toegankelijk is in alle zorgomgevingen.
Er zijn echter alternatieven voor BMI die mogelijk betere indicatoren zijn voor iemands gezondheid, hoewel ze allemaal hun eigen voor- en nadelen hebben.
Tailleomtrek
Definitie
Een grotere middelomtrek - één groter dan 35 inch (85 cm) bij vrouwen of 40 inch (101,6 cm) bij mannen - duidt op meer lichaamsvet in de buikstreek, wat geassocieerd is met een hoger risico op chronische ziekte.
Voordelen
Het is gemakkelijk te meten en heeft alleen een meetlint nodig.
Minpunten
Het houdt geen rekening met verschillende lichaamstypes (bijvoorbeeld appelvormig versus peervormig) en lichaamsbouw (bijvoorbeeld spier- en botmassa).
Taille tot heup ratio
Definitie
- Een hoge ratio (meer dan 0,80 bij vrouwen; meer dan 0,95 bij mannen) duidt op een hogere vetopslag in de maagstreek en houdt verband met een groter risico op hart- en chronische ziekten.
- Een lage ratio (lager dan of gelijk aan 0,80 bij vrouwen; lager dan of gelijk aan 0,95 bij mannen) duidt op een grotere opslag van heupvet, wat geassocieerd is met een betere gezondheid.
Voordelen
Het is gemakkelijk te meten en heeft alleen een meetlint en rekenmachine nodig.
Minpunten
Het houdt geen rekening met verschillende lichaamstypes (bijvoorbeeld appelvormig versus peervormig) en lichaamsbouw (bijvoorbeeld spier- en botmassa).
Lichaamsvet percentage
Definitie
Het lichaamsvetpercentage is de relatieve hoeveelheid lichaamsvet die iemand heeft.
Voordelen
- maakt onderscheid tussen vetmassa en vetvrije massa
- nauwkeurigere weergave van gezondheidsrisico's dan BMI
Minpunten
- hoog foutenrisico met handige beoordelingsinstrumenten (bijv. huidplooimetingen, draagbare bio-elektrische impedantie-analyse, thuisweegschalen)
- Nauwkeuriger gereedschap is duur en voor velen ontoegankelijk (bijv. röntgenabsorptiometrie met dubbele energie, wegen onder water, BodPod)
Labotests
Definitie
Laboratoriumtests zijn verschillende bloed- en vitale functies die het risico op chronische ziekten kunnen aangeven (bijv. Bloeddruk, hartslag, cholesterol, bloedglucosespiegels, ontsteking).
Voordelen
- geeft een meer gedetailleerd overzicht van de metabole gezondheid van een persoon
- vertrouwt niet alleen op lichaamsvet als maatstaf voor de gezondheid
Minpunten
Meestal is een enkele laboratoriumwaarde niet voldoende om een diagnose te stellen of risico's aan te geven.
Ongeacht het gebruikte beoordelingsinstrument is het belangrijk dat zorgverleners niet op één test vertrouwen.Een zorgverlener kan bijvoorbeeld de BMI en middelomtrek van een persoon meten en als er bezorgdheid ontstaat, kan een bloedtest volgen.
Het is belangrijk om elke patiënt als een individueel persoon te behandelen om te bepalen wat gezondheid voor hen betekent - fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel.
OverzichtAndere instrumenten voor lichaamsbeoordeling kunnen worden gebruikt in plaats van BMI, zoals tailleomtrek, percentage lichaamsvet en bloedtesten. Elk heeft echter zijn eigen voor- en nadelen.
het komt neer op
Body Mass Index (BMI) is een zeer controversieel hulpmiddel voor gezondheidsbeoordeling dat is ontworpen om het lichaamsvet van een persoon en het risico op een slechte gezondheid in te schatten.
Onderzoek toont doorgaans een groter risico op chronische ziekten aan naarmate de BMI stijgt tot boven het "normale" bereik. Bovendien is een lage BMI (onder 18,5) ook gekoppeld aan slechte gezondheidsresultaten.
Dat gezegd hebbende, houdt BMI geen rekening met andere aspecten van gezondheid, zoals leeftijd, geslacht, vetmassa, spiermassa, ras, genetica en medische geschiedenis. Bovendien is aangetoond dat het gebruik ervan als enige voorspeller van gezondheid de gewichtsbias en ongelijkheden op gezondheidsgebied vergroot.
Hoewel BMI nuttig kan zijn als uitgangspunt, zou het niet de enige maatstaf voor uw gezondheid moeten zijn.
