Ik heb ontdekt dat seksistische mythen en fetisjen rond mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis alomtegenwoordig zijn - en kwetsend.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Sinds ik 14 jaar oud was, werden de woorden 'monitor voor een persoonlijkheids- of stemmingsstoornis' vetgedrukt in mijn medische grafieken geschreven.
Vandaag is de dag, Dacht ik op mijn 18e verjaardag. Als legale volwassene zou ik eindelijk mijn officiële diagnose van geestelijke gezondheid krijgen nadat ik jarenlang van het ene behandelingsprogramma voor de geestelijke gezondheidszorg naar het andere was overgebracht.
In het kantoor van mijn therapeut legde ze uit: "Kyli, je hebt een probleem met de geestelijke gezondheid dat borderline persoonlijkheidsstoornis wordt genoemd."
Naïef optimistisch, ik voelde me opgelucht dat ik Tenslotte had de woorden om de stemmingswisselingen, zelfbeschadigend gedrag, boulimie en intense emoties te beschrijven die ik constant ervoer.
Toch bracht de veroordelende uitdrukking op haar gezicht me ertoe te geloven dat mijn hernieuwde gevoel van empowerment van korte duur zou zijn.
Meest gezochte mythe: ‘Borderlines zijn slecht’
De National Alliance of Mental Illness (NAMI) schat dat tussen de 1,6 en 5,9 procent van de Amerikaanse volwassenen een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPD) heeft. Ze merken op dat ongeveer 75 procent van de mensen die een BPS-diagnose krijgen, vrouw is. Onderzoek suggereert dat biologische en sociaal-culturele factoren de oorzaak kunnen zijn van deze kloof.
Om een BPS-diagnose te krijgen, moet u voldoen aan vijf van de negen criteriumvereisten die zijn uiteengezet in de nieuwe editie van de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM-5). Zij zijn:
- een onstabiel gevoel van eigenwaarde
- een hectische angst om verlaten te worden
- problemen met het onderhouden van interpersoonlijke relaties
- zelfmoordgedrag of zelfbeschadigend gedrag
- instabiliteit van de stemming
- gevoelens van leegte
- dissociatie
- uitbarstingen van woede
- impulsiviteit
Toen ik 18 was, voldeed ik aan alle criteria.
Terwijl ik door websites bladerde die mijn psychische aandoening verklaarden, veranderde mijn hoop voor mijn toekomst al snel in een gevoel van schaamte.Toen ik opgroeide in een instelling met andere tieners met een psychische aandoening, werd ik niet vaak blootgesteld aan stigma op het gebied van geestelijke gezondheid.
Maar ik hoefde niet de donkere hoeken van het internet af te speuren om erachter te komen wat veel mensen vonden van vrouwen met een borderline-stoornis.
"Borderlines zijn slecht", luidde de eerste autocomplete-zoekopdracht op Google.
Zelfhulpboeken voor mensen met een borderline-stoornis hadden titels als 'Vijf soorten mensen die je leven kunnen ruïneren'. Was ik een slecht mens?
Ik leerde snel mijn diagnose te verbergen, zelfs voor goede vrienden en familie. BPD voelde als een scharlaken brief, en ik wilde hem zo ver mogelijk van mijn leven afhouden.
Dating de ‘Manic Pixie Dream Girl’
Verlangend naar de vrijheid die ik tijdens mijn tienerjaren erg ontbrak, verliet ik mijn behandelcentrum een maand na mijn 18e verjaardag. Ik hield mijn diagnose geheim, totdat ik een paar maanden later mijn eerste serieuze vriend ontmoette.
Hij beschouwde zichzelf als een hipster. Toen ik hem vertrouwde dat ik een borderline-stoornis had, straalde zijn gezicht van opwinding. We zijn opgegroeid toen films als "The Virgin Suicides" en "Garden State", waar de hoofdpersonages verliefd raakten op eendimensionale versies van geesteszieke vrouwen, op het hoogtepunt van hun populariteit waren.
Vanwege deze Manic Pixie Dream Girl-trope, geloof ik dat er een zekere aantrekkingskracht voor hem was in het hebben van een geesteszieke vriendin.
Het voelde onmogelijk om door de onrealistische normen te navigeren waarvan ik dacht dat ik eraan moest voldoen als jonge vrouw - een geesteszieke vrouw, om op te starten. Dus ik voelde me wanhopig om de manier waarop hij mijn borderline-stoornis uitbuitte te normaliseren.
Ik wilde dat mijn psychische aandoening werd geaccepteerd. Ik wilde geaccepteerd worden.
Naarmate onze relatie vorderde, raakte hij verliefd op bepaalde aspecten van mijn stoornis. Ik was een vriendin die soms riskant, impulsief, seksueel en meelevend was.
Maar op het moment dat mijn symptomen vanuit zijn perspectief veranderden van 'eigenzinnig' naar 'gek' - stemmingswisselingen, oncontroleerbaar huilen, snijdend - werd ik wegwerpbaar.
De realiteit van de worstelingen met de geestelijke gezondheid liet geen ruimte voor zijn Manic Pixie Dream Girl-fantasie om te gedijen, dus we gingen kort daarna uit elkaar.
Buiten de films
Hoezeer ik ook voel dat onze samenleving vasthoudt aan de mythe dat vrouwen met borderline niet geliefd zijn en ronduit giftig in relaties, vrouwen met een borderline-stoornis en andere psychische aandoeningen worden ook geobjectiveerd.
Dr. Tory Eisenlohr-Moul, een assistent-professor in de psychiatrie aan de Universiteit van Illinois in Chicago, vertelt Healthline dat veel van de gedragingen die vrouwen met borderline vertonen “op korte termijn door de samenleving worden beloond, maar op de lange termijn erg hard worden. gestraft. "
Historisch gezien is er een intense fascinatie voor geesteszieke vrouwen. Gedurende de 19e eeuw (en lang daarvoor) werden vrouwen die ziek werden van hysterie, veranderd in theatrale spektakels voor overwegend mannelijke artsen om openbare experimenten op uit te voeren. (Vaker wel dan niet waren deze 'behandelingen' niet-consensueel.)
"Dit [stigma op het gebied van de geestelijke gezondheid] speelt zich harder af voor vrouwen met borderline, omdat onze samenleving zo bereid is vrouwen af te doen als‘ gek ’. '' - Dr.Eisenlohr-Moul
De kennis over ernstig geestelijk zieke vrouwen is in de loop van de tijd geëvolueerd om hen op verschillende manieren te ontmenselijken. Een opmerkelijk voorbeeld is toen Donald Trump in 2004 op "The Howard Stern Show" verscheen en in een discussie over Lindsay Lohan zei: "Hoe komt het dat de diep gekwelde vrouwen, weet je, diep, diep verontrust, ze altijd de beste zijn? in bed?"
Ondanks hoe verontrustend Trumps opmerkingen waren, is het stereotype dat 'gekke' vrouwen geweldig zijn in seks, gemeengoed.
Of ik nu aanbeden of gehaat wordt, gezien als een one-night-stand, of een pad naar verlichting, ik voel het altijd aanwezige gewicht van stigma verbonden aan mijn stoornis. Drie kleine woorden - 'Ik ben borderline' - en ik kan iemands ogen zien verschuiven terwijl ze een achtergrondverhaal voor me creëren in hun hoofd.
De werkelijke gevolgen van deze mythen
Er zijn risico's voor degenen onder ons die in de kern vallen van zowel bekwaamheid als seksisme.
Uit een onderzoek uit 2014 bleek dat 40 procent van de vrouwen met een ernstige psychische aandoening als volwassene seksueel was misbruikt. Daarnaast gaf 69 procent ook aan een of andere vorm van huiselijk geweld te hebben meegemaakt. Vrouwen met een handicap van welke aard dan ook hebben meer kans om te worden blootgesteld aan seksueel geweld dan vrouwen zonder.
Dit wordt vooral verwoestend in de context van psychische aandoeningen zoals BPS.
Hoewel seksueel misbruik in de kindertijd niet als een essentiële factor wordt beschouwd bij het ontwikkelen van een borderline-stoornis, heeft onderzoek uitgewezen dat tussen de 40 en 70 procent van de mensen met een borderline-stoornis ook een seksueel trauma in de kindertijd heeft meegemaakt.
Als overlevende van seksueel misbruik in de kindertijd realiseerde ik me door therapie dat mijn borderline-stoornis zich had ontwikkeld als gevolg van het misbruik dat ik heb doorstaan. Ik heb geleerd dat, hoewel ongezond, mijn dagelijkse zelfmoordgedachten, zelfbeschadiging, eetstoornis en impulsiviteit allemaal slechts coping-mechanismen waren. Ze waren de manier waarop mijn geest communiceerde: "Je moet overleven, op alle mogelijke manieren."
Hoewel ik heb geleerd mijn grenzen te respecteren door middel van behandeling, ben ik nog steeds vervuld van constante angst dat mijn kwetsbaarheid zou kunnen leiden tot meer misbruik en revictimisering.
Voorbij het stigma
Bessel van der Kolk, MD, schreef in zijn boek 'The Body Keeps The Score' dat 'cultuur de uitdrukking van traumatische stress vormt'. Hoewel dit geldt voor trauma, kan ik niet anders dan geloven dat genderrollen een essentiële rol hebben gespeeld in de reden waarom vrouwen met BPS bijzonder worden uitgesloten of geobjectiveerd.
"Dit [stigma] speelt zich harder uit voor vrouwen met borderline, omdat onze samenleving zo bereid is vrouwen af te doen als 'gek'," zegt Dr. Eisenlohr-Moul. "De straf voor een vrouw die impulsief is, is zoveel groter dan voor een man die impulsief is."
Zelfs nu ik door mijn herstel van de geestelijke gezondheid ben gevorderd en erachter ben gekomen hoe ik mijn borderline-symptomen op een gezonde manier kan beheersen, heb ik geleerd dat mijn gevoelens voor sommige mensen nooit stil genoeg zullen zijn.
Onze cultuur leert vrouwen al om hun woede en verdriet te internaliseren: gezien worden, maar niet gehoord. Vrouwen met borderline - die moedig en diepgaand aanvoelen - zijn de complete antithese van hoe ons is geleerd dat vrouwen zouden moeten zijn.
Borderline hebben als vrouw betekent voortdurend gevangen zitten in het kruisvuur tussen stigma op het gebied van geestelijke gezondheid en seksisme.
Ik besliste altijd zorgvuldig met wie ik mijn diagnose deelde. Maar nu leef ik onbeschaamd in mijn waarheid.
Het stigma en de mythes die onze samenleving in stand houdt voor vrouwen met een borderline-stoornis zijn niet aan ons kruis om te dragen.
Kyli Rodriguez-Cayro is een Cubaans-Amerikaanse schrijver, pleitbezorger voor geestelijke gezondheid en grassroots-activist gevestigd in Salt Lake City, Utah. Ze is een uitgesproken pleitbezorger voor het beëindigen van seksueel en huiselijk geweld tegen vrouwen, de rechten van sekswerkers, gerechtigheid voor gehandicapten en inclusief feminisme. Naast haar schrijven was Kyli mede-oprichter van The Magdalene Collective, een gemeenschap voor sekswerkactivisten in Salt Lake City. Je kunt haar bezoeken op Instagram of haar website.
