Niet elke transgender wil een 'bodemoperatie', en als ik goed ben met mijn vagina, ben ik niet minder trans.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Als mensen erachter komen dat ik transgender ben, valt er bijna altijd een ongemakkelijke pauze. Meestal betekent die pauze dat er een vraag is die ze willen stellen, maar ze weten niet zeker of ze me beledigen. En het heeft bijna altijd met mijn lichaam te maken.
Terwijl transgenders net als ieder ander recht hebben op privacy (en je zou mensen waarschijnlijk niet naar hun geslachtsdelen moeten vragen), zal ik die vraag voor je beantwoorden: Ja, ik heb een vagina.
En nee, het stoort me niet echt.
Ik kreeg bij de geboorte een vrouw toegewezen, maar toen ik mijn tienerjaren bereikte, voelde ik me steeds ongemakkelijker in mijn vel. Hoe hard ik ook probeerde om in orde te zijn met de veronderstelling dat ik een vrouw was, die veronderstelling voelde gewoon niet goed.
De beste manier waarop ik het kan uitleggen, is vergelijkbaar met hoe ik me voelde toen ik als kind voor het eerst een katholieke mis bijwoonde. Alle anderen schenen te weten wat ze moesten doen: wanneer ze een gebed moesten opzeggen, wanneer ze moesten opstaan en gaan zitten, wanneer ze moesten zingen en wanneer ze moesten knielen, wie onderweg een kom met water aanraakt en waarom.
Maar omdat ik in een seculier gezin was opgegroeid, had ik geen referentiepunt. Ze hadden de repetities bijgewoond en ik strompelde intussen toevallig het podium op voor de uitvoering.
Ik vond het onmogelijk om gelukkig te zijn totdat de wereld me eindelijk kon ontmoeten waar mijn hart was.
Ik keek verwoed rond in de kerk, in een poging erachter te komen hoe ik me moest gedragen en wat ik moest doen. Ik voelde me een buitenstaander, met een diepgewortelde angst dat ik zou worden ontdekt. Ik hoorde daar niet thuis. Zelfs als ik de rituelen zou kunnen achterhalen door iedereen te imiteren, zou ik het nooit in mijn hart geloven, laat staan het begrijpen.
Net als religie, heb ik gemerkt dat je met gender, jezelf niet kunt laten geloven door alleen maar iedereen te imiteren. Je bent wie je bent - en ik wist dat ik niet was zoals de andere meisjes om me heen.
Hoe ouder ik werd, hoe ondraaglijker die vervreemding werd. Ik voelde me niet op mijn plaats, alsof ik een slecht passend kostuum droeg dat niet voor mij was gemaakt.
Pas toen ik in mijn late tienerjaren leerde wat 'transgender' betekende, begonnen de dingen op hun plaats te klikken. Als 'meisje zijn' niet goed aanvoelde, waarom moest ik er dan überhaupt een 'zijn'?
Het was een eye-opening ervaring om andere transgenders te ontmoeten toen ik 19 was. Ik hoorde mezelf in hun verhalen.
Ook zij voelden zich niet op hun plaats, zelfs in een menigte vol mensen die net als zij moesten zijn. Ze wisten hoe het was om zich 'lelijk' te voelen, maar konden niet uitleggen waarom.
Net als ik hadden ze uren voor de spiegel gestaan, in een poging om mentaal delen van hun lichaam uit te wissen waarvan alle anderen erop stonden dat ze 'geacht' werden te hebben.
Geen enkele hoeveelheid therapie, het opbouwen van eigenwaarde en antidepressiva leken het feit te veranderen dat hoe de wereld mij ("zij") noemde en wie ik wist dat ik was ("hij") hopeloos niet synchroon liep. Ik vond het onmogelijk om gelukkig te zijn totdat de wereld me eindelijk kon ontmoeten waar mijn hart was.
Dus nam ik de gedurfde en enge stap om mijn lichaam te veranderen. Ik begon testosteron in te nemen en de donkere wolken die om me heen broeiden, begonnen te stijgen. Bij elke verandering - mijn heupen werden smaller, mijn jukbeenderen kwamen naar boven, mijn lichaamshaar verscheen - het voelde alsof er weer een stukje van de puzzel op zijn plaats viel.
Transgender zijn betekent niet noodzakelijkerwijs dat je elk aspect van je lichaam onder de loep neemt. Sommigen van ons hebben zelfs genderdysforie die zich uitsluitend richt op specifieke onderdelen of kenmerken.
De reis was tegelijkertijd vreemd en vertrouwd. Vreemd omdat ik mezelf nog nooit zo had gezien, maar vertrouwd omdat ik me het al sinds mijn kinderjaren verbeeldde.
Met de steun van familie en vrienden kreeg ik een dubbele borstamputatie (“topoperatie”). Toen het verband eindelijk loskwam, was de liefde die ik voelde voor mijn spiegelbeeld bijna onmiddellijk en raakte me in één keer. Ik kwam aan de andere kant van die operatie tevoorschijn en voelde me zelfverzekerd, blij en opgelucht.
Als je ooit hebt gezien hoe iemand een deck aan het wassen was en de onmiddellijke opluchting voelde van het onthullen van iets sprankelend schoon net eronder, dan is dat zoiets.
Iemand had mijn angst, walging en verdriet weggewassen. In plaats daarvan was er een lichaam dat ik kon liefhebben en vieren. Ik voelde niet langer de behoefte om me te verstoppen.
Maar natuurlijk vroegen mensen in mijn omgeving zich na mijn topoperatie stilletjes af of het mijn laatste operatie zou zijn.
"Wil je een ..." zouden ze beginnen, terwijl ze hoopten dat ik hun zin zou afmaken. In plaats daarvan trok ik gewoon mijn wenkbrauwen op en grijnsde ik, terwijl ik ze ongemakkelijk zag verschuiven.
Veel mensen gaan ervan uit dat transgenders het “volledige pakket” willen als ze aan hun transitie beginnen.
Dat is echter niet altijd het geval.
Transgender zijn betekent niet noodzakelijkerwijs dat je elk aspect van je lichaam in vraag stelt. Sommigen van ons hebben zelfs genderdysforie die zich uitsluitend richt op specifieke onderdelen of kenmerken. En onze dysforie kan ook in de loop van de tijd veranderen.
Mijn transitie ging nooit over 'een man worden'. Het was gewoon mezelf zijn.
Hier kunnen veel redenen voor zijn. Sommigen van ons willen geen complexe en pijnlijke operatie ondergaan. Anderen kunnen het zich niet veroorloven. Sommigen vinden dat de procedures niet ver genoeg gevorderd zijn en zijn bang dat ze niet blij zullen zijn met de resultaten.
En sommigen van ons? We willen of hebben geen specifieke operaties nodig.
Ja, het is heel goed mogelijk dat sommige aspecten van ons lichaam moeten veranderen, maar andere niet. Een operatie die voor de ene transgender levensreddend is, kan voor de ander helemaal niet nodig zijn. Elke transgender heeft een andere relatie tot hun lichaam, dus begrijpelijkerwijs zijn onze behoeften ook niet identiek.
Het hebben van borsten leidde tot enorm veel psychisch leed, maar het hebben van een vagina heeft niet op dezelfde manier invloed op mij. Ik maak alle keuzes die ik nodig heb voor mijn geestelijke gezondheid, en een andere operatie is geen keuze die ik nu moet maken.
Bovendien ging mijn transitie nooit over 'een man worden'. Het ging gewoon over zijn mezelfEn om wat voor reden dan ook, "Sam" is toevallig iemand met veel testosteron, een platte borst, een vulva en een vagina. En hij is ook de gelukkigste die hij ooit is geweest.
De realiteit is dat gender veel meer omvat dan onze geslachtsdelen - en ik denk dat dat een deel is van wat gender zo fascinerend maakt.
Man zijn betekent niet noodzakelijk dat je een penis hebt of er zelfs maar een wilt. Vrouw zijn betekent ook niet per se dat je een vagina hebt. En er zijn niet-binaire mensen zoals ik die in de wereld zijn en ook ons eigen ding doen!
Geslacht is grenzeloos, dus het is logisch dat ons lichaam dat ook is.
Er zijn zoveel verschillende manieren om een mens te zijn. Ik geloof dat het leven een stuk beter is als we omarmen wat ons uniek maakt in plaats van er bang voor te zijn.
Je ziet misschien niet elke dag lichamen zoals die van mij, maar dat maakt ze niet minder mooi. Verschil is iets kostbaars - en als die verschillen ons een stap dichter bij ons hoogste en meest complete zelf brengen, denk ik dat dat de moeite waard is om te vieren.
Sam Dylan Finch is een vooraanstaand pleitbezorger op het gebied van LGBTQ + geestelijke gezondheid en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn blog,Laten we queer dingen doen!, dat voor het eerst viraal ging in 2014. Als journalist en mediastrateeg heeft Sam veel gepubliceerd over onderwerpen als geestelijke gezondheid, transgenderidentiteit, handicap, politiek en recht, en nog veel meer. Sam brengt zijn gecombineerde expertise in volksgezondheid en digitale media mee en werkt momenteel als social editor bij Healthline.
