Het is grappig om te denken dat families zoals die van The Brady Bunch ooit genoeg anomalie waren om een hele tv-serie te rechtvaardigen. De realiteit van vandaag is vaak veel gecompliceerder.
Op papier ziet mijn gezin eruit als elk ander in mijn met bomen omzoomde buitenwijk: vier mensen, een paar kinderen en een hond.
Maar de realiteit - dat ik samenwoon met mijn vriend, 21-jarige stiefdochter en 6-jarige zoon, die zijn tijd verdeelt tussen mijn huis en die van zijn vader - klinkt meer als de cast van een Netflix-sitcom dan als een echte werkende familie… en voelt dat ook vaak zo.
Verruiming van de definitie van gezin
Het is geen geheim dat het traditionele nucleaire gezin de weg van Tsjernobyl is gegaan, en het afgelopen jaar of zo huishoudens heeft hervormd terwijl mensen COVID-19 weerstaan. Opvangbestellingen hebben sommige relaties versneld en andere bevroren, en volwassen kinderen zijn in recordaantallen terug naar huis verhuisd.
Hoewel dit voor veel gezinnen een nieuwe realiteit was, is het het grootste deel van mijn leven de mijne geweest. De laatste keer dat ik deel uitmaakte van een nucleair gezin, was ik 8 jaar oud. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik op de lagere school zat, en toen ik mijn toekomstige echtgenoot op de universiteit ontmoette, had hij al een dochter van negen maanden oud.
Ik hielp met het verschonen van luiers voordat ik legaal een biertje kon kopen. Toen ze ouder werd, zagen vreemden me de hele tijd voor haar moeder aangezien we zowel blond als blauwogig waren en haar vader er net zo Siciliaans uitzag als hij was.
Ik was altijd enigszins verbaasd dat iedereen kon denken dat ik oud genoeg was om een kind te krijgen of zelfs maar wist wat ik ermee moest doen. Ik heb nooit jongere broers en zussen gehad en was op zijn best een beginnende babysitter. Ik bevond me in een vreemde positie dat ik niet echt een ouder was, maar veel van de rollen en verantwoordelijkheden van een ouder op me nam.
Er zijn niet veel bronnen voor mensen in mijn huidige situatie, en er waren er toen veel minder. Zeker, niemand die ik kende bevond zich in een vergelijkbare omstandigheid, dus om advies vragen was niet mogelijk. Ik heb het haar hele jeugd moeten vleugels geven.
Stiefouder zijn brengt unieke uitdagingen met zich mee
Naast alle moeilijkheden die het opvoeden van een kind met zich meebrengt, had ik de extra last van opvoeden iemand anders kind. Ik nam geen beslissingen en kreeg er zelfs geen zeggenschap over, maar ik moest helpen de regels te handhaven en een rolmodel te zijn.
Ik ging naar kerkevenementen en nam deel aan de vastentijd, ook al was ik nooit religieus geweest, herschikte mijn vakanties volgens haar voogdijschema en zorgde ervoor dat ze altijd een cadeau had voor Moederdag.
Het helpen opvoeden van mijn stiefdochter betekende ook dat ik stoelen op de eerste rij kreeg voor de omstreden relatie tussen haar ouders, en het deed meer om mijn voornemen om nooit te scheiden opnieuw te bevestigen dan dat mijn eigen ouders uit elkaar gingen.
Ondanks dat, na bijna 20 jaar samen, gingen mijn man en ik uit elkaar toen zijn dochter 18 was en onze zoon 3. Kinderen opvoeden met meer dan een decennium uit elkaar is niet iets dat ik zou aanbevelen, en nee, het betekende niet dat ik dat had een gratis babysitter wanneer ik er een nodig had.
Ik wilde dat mijn stiefdochter van haar halfbroer zou genieten - hem niet kwalijk nemen (tenminste niet meer dan ze deed toen ze op 15-jarige leeftijd plotseling de status van enig kind op zou geven), dus ik zorgde ervoor dat ik altijd haar enthousiaste instemming had voordat ik het haar vroeg om alles voor hem te doen.
Mijn zoon leek in niets op mijn stiefdochter. Het adagium dat meisjes gemakkelijk zijn als ze jong zijn en moeilijk als ze hun tienerjaren raken, en jongens, het tegenovergestelde, klonk helemaal waar voor mij. Ik behandelde twee kinderen tegelijkertijd met hun hoogste moeilijkheidsgraad. Maar dankzij het bijwonen van de bootcamp voor ouderschap gedurende de afgelopen anderhalf jaar, voelde ik me klaar voor deze nieuwe uitdaging.
In veel opzichten heeft de ervaring als stiefouder me niet alleen voorbereid op het moederschap, maar ook op het feit dat ik een alleenstaande moeder ben.
Een alleenstaande moeder worden
Een familierechtadvocaat die ik onlangs interviewde, vertelde me dat een van de beste voorspellers van het welzijn van een kind is hoe goed de volwassenen omgaan met co-ouderschap. Mijn ex en ik waren het misschien niet veel eens, maar we waren het er allebei over eens dat we onze zoon niet wilden opvoeden te midden van constante strijd en stress.
Mijn zoon kan zeker een handjevol zijn, maar hij is een ongelooflijk gelukkig kind en heeft zich ongelooflijk goed aangepast aan onze splitsing en we zijn allebei gaan samenwonen met nieuwe partners. De communicatie tussen mij en mijn ex is niet perfect, maar we hebben onze verschillen omzeild door onze zoon en zijn dochter altijd op de eerste plaats te zetten.
Mijn stiefdochter is bij me ingetrokken toen ze aan de universiteit begon, en we blijven zo dichtbij als altijd. Het is moeilijk om een student en een eerste-klasser onder hetzelfde dak te hebben (moeilijker voor haar dan ik, ik weet het zeker), maar ik zou het nergens voor willen ruilen.
Ik had nooit verwacht dat mijn weg naar het ouderschap er zo uit zou zien, maar misschien is de gekste curveball tot nu toe mijn vriend ontmoeten en stiefouders op een heel andere manier ervaren - van de andere kant.
We gingen samenwonen na een aantal jaren daten, en plotseling ben ik degene die de regels maakt, discipline afdwingt en met een ex omgaat terwijl hij probeert uit te zoeken wat precies zijn rol hierin is.
Ik denk graag dat het feit dat ik zelf een stiefouder ben, me gevoelig heeft gemaakt voor de fijne lijn die hij altijd loopt, maar de situatie waarin hij stapte is heel anders dan die waar ik twintig jaar geleden in stapte. En natuurlijk zorgde een wereldwijde pandemie voor nog een complicatielaag.
We hebben onze portie hobbels gehad, maar ik vertelde mijn vriend onlangs dat ik niet verwacht dat hij dezelfde relatie met mijn zoon zal hebben als met mijn stiefdochter.
Een deel van zijn reis als stiefouder zal zijn eigen rol in het leven van mijn zoon leren spelen. Ik maak me er geen zorgen over, want ik weet - uit ervaring - dat het mogelijk is. Het enige dat belangrijk voor me is, is dat we allemaal samen zijn.
We delen misschien niet allemaal DNA, dezelfde achternaam of zelfs maar meningen over de temperatuur waarop de thermostaat moet worden ingesteld, maar voor mij, hoe je ons ook noemt, zullen we altijd familie zijn.
Jill Waldbieser schrijft over eten, welzijn en ouderschap en woont in Bucks County, Pennsylvania.
