Ik had altijd zin in een schema en een plan was de enige manier om ouder te worden. Nu vind ik een zekere vreugde in het onbekende.
Ik hou van regels en routine. Omdat ik mijn hele leven met een gegeneraliseerde angststoornis heb geleefd, voel ik me veilig door voorspelbaarheid. Dus toen onze baby overdag stopte met eten en slapen, verstoorde dat niet alleen mijn schema, maar ook mijn hele wereld. Het hielp natuurlijk niet dat de wereld was op hetzelfde moment daadwerkelijk worden verstoord door de COVID-19-uitbraak.
Onze baby was 6 weken oud organisch in een schema vervallen, dus ik nam (naïef) aan dat hij altijd zo gedisciplineerd zou zijn. Hij is tenslotte mijn zoon. Begrijp me niet verkeerd, er waren nog steeds veel 'geen dutjes'-middagen, maar verder volgde hij de klok redelijk nauwkeurig - at elke 3 uur en sliep gemakkelijk na 45 minuten wakker worden.
Toen werd hij 12 weken oud.
Wat in de loop van een maand begon als af en toe zijn aandacht te verliezen tijdens feeds en wat langer nodig had om in slaap te vallen, veranderde in een volledige dagverpleging en dutje.
Rond dezelfde tijd kwam de nieuwe coronavirusziekte aan land in de Verenigde Staten. Naarmate de proliferatie van het virus verslechterde, nam ook het eet- en slaappatroon van onze baby toe. Ik vroeg me af hoeveel van zijn gedrag normale ontwikkelingsveranderingen waren en in hoeverre hij de angst in de grotere wereld om ons heen oppikte.
Het ene moment zou hij opgetogen zijn, glimlachen en zijn eerste echte giechel proberen. De volgende keer zou hij hysterisch zijn, ontroostbaar en hikken om op adem te komen - de personificatie van de achtbaan van emoties die zo velen van ons voelden.
Toen onze stad een mandaat kreeg om thuis te blijven, was mijn leven niet alleen ontwricht binnen ons huis, maar ook daarbuiten.
Als dingen onzeker aanvoelen, vind ik meestal troost in een strak schema. De illusie van controle verzacht mijn angst. Niet alleen maakte de thuisblijvende bestelling dit een uitdaging, omdat we niet naar buiten konden gaan om onze normale activiteiten en boodschappen te doen, maar elke keer dat ik probeerde me thuis aan een schema te houden, verstoorde mijn zoon het.
Ik merkte dat ik me niet alleen verscholen in ons appartement, maar ook in een hoek van de kinderkamer, terwijl ik probeerde hem te laten eten en slapen.
Na een aantal middagen samen gehuild te hebben van frustratie (ik wil dat hij slaapt, hij wil geen deel uitmaken), besloot ik iets anders te proberen.
Ik besloot te stoppen met vechten tegen wat er gebeurde, zowel binnen als buiten.
Mijn zoon, net als de wereld, heb ik niet onder controle
Wat ik echter kan beheersen, is hoe ik deze periode van grote onzekerheid benader. Ik kan mijn strakke schema's losser maken en mijn geharde regels ombuigen. Ik kan leren meegaan met verandering in plaats van me ertegen te verzetten.
Ik begon met zijn maaltijden. Vroeger bracht ik de hele dag door met het strekken of verkorten van de tijd tussen de feeds, in een poging om bepaalde uren op de klok te halen. Dit maakte het veel gemakkelijker om mijn dag te plannen. Nu, als hij niet op precieze tijden eet, ga ik ermee akkoord.
Sommige dagen bied ik hem elk uur mijn borsten aan, andere dagen gaan we langer dan 3 uur. Met de bestelling voor thuisblijven hoeven we nergens heen, waardoor we flexibeler kunnen zijn. Bovendien, door hem minder onder druk te zetten, eet hij eigenlijk beter.
Vervolgens stopte ik met het forceren van slaap overdag. Ik was zo verplicht geworden om ramen wakker te maken, ik keek constant naar de klok in plaats van naar mijn baby te kijken. Of ik stelde regels op, alsof ik baby's maar één keer per dag kon dragen (hoewel ik hem constant wilde dragen), omdat hij 'moest oefenen' met slapen in de wieg.
Nu bieden we hem een dutje aan en als hij nog niet klaar is om in slaap te vallen, laten we hem wat langer opblijven. Thuis zijn betekent ook dat ik de flexibiliteit heb om hem de hele dag te dragen als hij dat nodig heeft. Het is veel leuker om deze extra tijd samen te hebben met spelen en knuffelen dan met een schreeuwende baby op een schommelstoel te zitten. En hij slaapt uiteindelijk beter.
Een andere plaats waar ik mijn regels losser maak, is rond schermen. Ik had gehoopt de blootstelling van onze zoon aan het scherm te beperken tot hij minstens 2 jaar oud was. Als we FaceTime zouden gebruiken, zou ik de behoefte voelen om weg te rennen om hem niet te 'verwennen'. Zoom en FaceTime zijn nu essentieel om in contact te blijven met familie en vrienden en onze mama en ik-groep.
Een beetje extra schermtijd is een kleine prijs die we moeten betalen voor menselijke verbinding, vooral in een tijd dat we die allemaal het hardst nodig hebben. Het is ook erg de moeite waard om te zien hoe blij iedereen is om hem te zien en te zien dat hij iedereen meteen weer herkent.
In het begin was het erg ongemakkelijk om al deze dingen los te laten. Ik had het gevoel dat ik als moeder faalde omdat ik me niet aan mijn 'regels' hield. Ik was bang voor het onbekende. Dit alles zorgde voor aanzienlijke extra stress tijdens een toch al stressvolle tijd.
Zie je, ik heb schema's en regels gebruikt en mijn leven voorspelbaar gehouden, maar mijn zoon is geen robot en de wereld is geen machine.
De quarantaine kan zowel eng als alledaags aanvoelen. Door mijn regels te versoepelen, zijn onze dagen niet alleen vreugdevoller, maar ook opwindender. Het is tenslotte in het onbekende waar we mogelijkheden vinden. Dat is de wereld die ik met mijn zoon wil delen - een wereld waarin alles mogelijk is.
Sarah Ezrin is een motivator, schrijver, yogaleraar en yogaleraar-trainer. Sarah is gevestigd in San Francisco, waar ze met haar man en hun hond woont, en verandert de wereld door één persoon tegelijk zelfliefde bij te brengen. Bezoek haar website voor meer informatie over Sarah, www.sarahezrinyoga.com.
