Elke persoon in Amerika heeft persoonlijk te maken met het gezondheidszorgsysteem van ons land of kent iemand die dicht bij hem staat en die dat wel doet.
De problemen waarmee ons systeem wordt geconfronteerd, worden dagelijks gerapporteerd. Maar hoe ziet de gezondheidszorg er, afgezien van de gegevens, analyse en denkpistes, er echt uit voor mensen in heel Amerika?
Wie zijn de gezichten die worden beïnvloed door beslissingen van onze politici en zorgbedrijven? Hoe beïnvloeden hun sociaaleconomische status, geslacht en ras het niveau en het soort zorg dat ze krijgen?
In de Verenigde Staten is de sociaaleconomische status een sterkere voorspeller van gezondheid en overlijden dan zelfs onderwijs. Ras en geslacht spelen ook een belangrijke rol bij de kwaliteit van de zorg die mensen ontvangen.
Healthline leerde drie totaal verschillende personen kennen die openhartig spraken over hun ervaringen met de Amerikaanse gezondheidszorg.
Hier zijn hun verhalen.
Haweya Farah, een Somalische immigrant die op 11-jarige leeftijd naar de Verenigde Staten kwam, heeft een intieme ervaring met het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem, zowel als patiënt als als klinisch specialist voor chronische longziekten.
"Ik heb een MBA in gezondheidszorgmanagement en meer dan tien jaar ervaring, maar als ik de kamer van een patiënt binnenloop, gaat de dokter of patiënt er meestal zelf van uit dat ik daar ben om de vuilnis buiten te zetten of hun dienblad op te ruimen", zegt Farah .
Ze heeft ervaren patiënten die haar zorg weigerden en vroegen om een blanke arts en doktoren die zich afvroegen waarom ze aantekeningen maakte in de patiëntenkaart. Ze heeft zich uitgesproken over deze problemen in Minneapolis en dringt aan op verandering in de gezondheidszorg.
In haar thuisland was het een strijd om de dagelijkse zorg voor haar familie en anderen te behouden. Maar toen ze voor het eerst in Amerika aankwamen, ontving elke vluchteling met de juiste documentatie - zoals Farah - Medicaid.
“Ik kwam in 1996. Toen waren de dingen anders, en mensen hielden echt van vluchtelingen en wilden hen helpen. Nu leven we in andere tijden, en er is veel beleid veranderd ”, zegt Farah. Ze merkt op dat nieuwe vluchtelingen nu vaak moeite hebben om zich te verzekeren.
"In Somalië zijn we niet gewend aan een robuust gezondheidszorgsysteem. U gaat alleen naar de kliniek als u ziek bent, als u daartoe in staat bent. We gingen niet voor reguliere zorg. Mijn moeder, ze is [in de Verenigde Staten] 20 jaar, en we moeten haar afspraken nog steeds nakomen ”, legt Farah uit.
"Sinds ik als volwassene begon te werken, heb ik mijn verzekering altijd voor mezelf betaald, en nu voor mijn kinderen. Het zijn geweldige voordelen, maar nogmaals, ik betaal ervoor. Het is ongeveer $ 700 per maand, en dan moet ik geld op onze healthspaarrekening zetten om het eigen risico te betalen, ”voegt Farah toe. Ze slaagt erin het te bedekken, maar het kan haar gezin onder druk zetten.
Toch is Farah dankbaar voor de kwaliteit van de dekking en de mogelijkheid om toegang te krijgen tot doktoren, ook al is die zorg soms bevooroordeeld. Ze legt uit dat ze, ondanks dat ze toegang heeft tot kwaliteitszorg, worstelt met aspecten van het zijn van een patiënt van Oost-Afrikaanse afkomst en een zwarte vrouw. Farah zegt dat haar eigen pijn door doktoren werd gebagatelliseerd, zoals toen ze alleen Tylenol kreeg aangeboden om te helpen met de pijn tijdens de bevalling, en ze merkt dat ze voortdurend gefrustreerd raakt door de dingen die ze om haar heen ziet en hoort.
Maar ze weigert zelfgenoegzaam te zijn als zorgverlener of als patiënt.
“Ik heb geen controle over hoeveel melanine God me heeft gegeven. Accepteer me gewoon. Ik heb niet het voorrecht om te zeggen dat ik klaar ben met pleiten. Ik kan mijn zwartheid niet wegleggen ', zegt Farah.
Patrick Manion Sr., 89 op het moment van overlijden, Mount Lebanon, PA
In zijn huis in een buitenwijk van Pittsburgh reflecteert Patrick Manion Jr. terug op het leven en de dood van zijn vader. Zijn vader, Patrick Sr., stierf in juni 2018 op 89-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte van Alzheimer.
De snelle neerwaartse daling was moeilijk voor Patrick Jr. en zijn vrouw, Kara, toen hij in zijn eigen huis onveilige keuzes begon te maken. Ze moesten snel een keuze maken en besloten hem onder te brengen in een 24-uurszorg.
Een van de stress die ze echter niet hadden, was hoe ze dit allemaal zouden betalen.
"Na een rondleiding bij de marine sloot [mijn vader] zich aan bij Steamfitters Local 449 [een vakbondsgroep] in Pittsburgh", zegt Manion Jr. Hoewel Pittsburgh een bloeiende industriële hub was met een grote vraag naar geschoolde arbeiders, waren er tijden dat de vraag naar steamfitters zou afnemen en Patrick voor een seizoen zou worden ontslagen.
"Werkloosheidscontroles hielden ons op de been, maar we gingen bijna elk jaar naar het strand", legt Manion Jr. uit, eraan toevoegend dat zijn vader op 65-jarige leeftijd met pensioen ging.
De vaste baan bij een vakbond van Manion sr. Bood zekerheid aan Pat en zijn twee zussen en aan zijn vrouw. Toen Pat op zoek ging naar een zorginstelling voor zijn vader, herinnert hij zich het grote verschil in zorg op basis van prijspunten.
"Er waren een paar zorginstellingen die ruimschoots onder zijn budget zaten, maar we hebben vastgesteld dat ze niet aardig of attent genoeg waren. We hadden de luxe om meer onderscheidend te zijn in onze keuze. We konden het ons veroorloven om hem in de leukere, duurdere optie te plaatsen ”, zegt Manion Jr.
'Ik herinner me dat ik door de goedkopere plek liep en dacht dat mijn vader het daar zou haten. Toen we door de duurdere stage gingen, had ik het gevoel dat mijn vader er meer van zou genieten, comfortabeler zou zijn en veel meer persoonlijke aandacht zou krijgen. De plaats waar we besloten om hem te verhuizen, had twee opties voor zijn behoeften. Hij kon rondlopen in de faciliteit, buiten lopen langs een pad dat was afgesloten en dat hem veilig zou houden ”, zegt hij.
De Manions waren ook in staat om een buurman te betalen om op hem te passen (uit het spaargeld en pensioen van zijn vader) voordat ze naar de zorginstelling verhuisden.
Uiteindelijk kostte de zorginstelling $ 7.000 per maand. De verzekering dekte $ 5.000, en zijn pensioen dekte gemakkelijk het gat voor de 18 maanden die hij daar woonde voordat hij stierf.
“Hij heeft zijn hele leven gewerkt om voor zijn gezin en zichzelf te zorgen. Hij verdiende en verdiende de beste zorg die ik voor hem kon vinden wanneer hij die nodig had ”, zegt Manion jr.
Saundra Bishop, 36, Washington, D.C.
Saundra Bishop, eigenaar van een bedrijf voor gedragstherapie, kreeg in juli 2017 een hersenschudding. Ze ging naar de eerste hulp en kreeg te horen dat ze een paar dagen moest rusten.
“Dit was een vreselijk advies, en als dit alle middelen waren geweest die ik had, zou dat het einde zijn geweest. Maar een vriend van me die ook een zware hersenschudding had gehad, stelde voor om naar een hersenschuddingkliniek te gaan ', zegt Bishop.
Bisschop erkent haar voorrecht door hoe snel ze toegang kon krijgen tot de hulp die ze nodig had. Haar verzekering, die loopt via het bedrijf dat ze bezit, heeft dat mogelijk gemaakt. “Ik heb deze specialist kunnen bezoeken met copay en zonder verwijzing. Ons gezin zou [ook] de $ 80 per week aan copays kunnen betalen, samen met al het andere ”, zegt ze.
Bisschop kreeg een deeltijddienst, wat haar gezin zou ruïneren als ze financieel niet stabiel waren. Ze merkt op dat, aangezien ze haar eigen bedrijf bezit en beheert, ze op afstand parttime kon werken terwijl ze genas. Als de zaken niet zo flexibel waren geweest, had ze door de blessure haar baan kunnen verliezen.
Haar gezin van zes functioneert ook met de hulp van haar man, Tom, die thuis blijft terwijl ze werkt. Bishop zegt dat hij een enorme steun was door haar talloze medische afspraken, massages die uit eigen zak werden betaald voor pijnbestrijding, therapie om het trauma van het ongeval te verwerken en personal trainer, die haar trainingen aanpaste.
Daarnaast was de moeder van Bishop ook beschikbaar om te helpen bij de zorg voor hun vier kinderen, wat nog eens onderstreept hoe een solide ondersteuningsnetwerk vaak de sleutel is voor veel gezinnen die met een medische crisis te maken hebben.
Op een gegeven moment ontwikkelde Bishop een ernstige door hersenschudding veroorzaakte depressie.
"Ik werd suïcidaal", legt ze uit. Ze nam deel aan een zeven weken durend psychiatrisch programma voor gedeeltelijke ziekenhuisopname, dat door haar verzekering werd gedekt. Bishop kon in die tijd ook op afstand werken, waardoor zij en haar familie deze storm konden doorstaan.
Terwijl Bishop nog herstellende is, erkent ze hoe anders haar leven na haar verwonding had kunnen aflopen als ze niet de financiële hulp had gehad.
“Ik ben nog steeds gewond en ik kan blijvende schade oplopen. Ik ben nog niet genezen. Maar het had mijn leven kunnen verwoesten als ik geen geld had ', zegt bisschop.
Meg St-Esprit, M. Ed. is een freelanceschrijver gevestigd in Pittsburgh, Pennsylvania. Meg werkte een decennium in de sociale dienst en beschrijft deze kwesties nu door middel van haar schrijven. Ze schrijft over sociale kwesties die individuen en gezinnen aangaan als ze niet achter haar vier kinderen aan zit. Vind meer van Megs werk hier of volg haar Twitter waar ze voornamelijk de capriolen van haar kinderen twittert.
