Bevalling

Overzicht

Hoewel het negen maanden duurt om een ​​voldragen baby te laten groeien, vinden bevalling en bevalling plaats in een kwestie van dagen of zelfs uren. Het is echter het proces van bevalling en bevalling dat de geest van aanstaande ouders het meest bezighoudt.

Lees verder als u vragen en opmerkingen heeft over de tekenen en de duur van de bevalling en hoe u met pijn om kunt gaan.

Tekenen van bevalling

De bevalling is begonnen of komt binnenkort als u symptomen ervaart zoals:

• verhoogde druk in de baarmoeder
• een verandering van energieniveaus
• een bloederige slijmafscheiding

De echte bevalling is hoogstwaarschijnlijk begonnen wanneer de weeën regelmatig worden en pijnlijk zijn.

De weeën van Braxton Hicks

Veel vrouwen ervaren onregelmatige weeën ergens na 20 weken zwangerschap. Bekend als de weeën van Braxton Hicks, zijn ze meestal pijnloos. Ze voelen zich hooguit ongemakkelijk en zijn onregelmatig.

De weeën van Braxton Hicks kunnen soms worden veroorzaakt door een toename van de activiteit van moeder of baby, of een volle blaas. Niemand begrijpt volledig de rol die de weeën van Braxton Hicks spelen tijdens de zwangerschap.

Ze kunnen de doorbloeding bevorderen, de baarmoeder gezond houden tijdens de zwangerschap of de baarmoeder voorbereiden op de bevalling.

De weeën van Braxton Hicks zorgen er niet voor dat de baarmoederhals verwijden. Pijnlijke of regelmatige weeën zijn waarschijnlijk niet Braxton Hicks. In plaats daarvan zijn ze het soort weeën waardoor u uw arts moet bellen.

Eerste fase van de bevalling

Arbeid en levering zijn onderverdeeld in drie fasen. De eerste fase van de bevalling omvat het begin van de bevalling door de volledige verwijding van de baarmoederhals. Deze fase is verder onderverdeeld in drie fasen.

Vroege bevalling

Dit is normaal gesproken de langste en minst intense fase van de bevalling. Vroege bevalling wordt ook wel de latente fase van de bevalling genoemd. Deze periode omvat het dunner worden van de baarmoederhals en verwijding van de baarmoederhals tot 3-4 cm. Het kan meerdere dagen, weken of slechts een paar korte uren duren.

Contracties variëren tijdens deze fase en kunnen variëren van mild tot sterk, met regelmatige of onregelmatige tussenpozen. Andere symptomen tijdens deze fase kunnen rugpijn, krampen en bloederige slijmafscheiding zijn.

De meeste vrouwen zullen aan het einde van de vroege bevalling klaar zijn om naar het ziekenhuis te gaan. Veel vrouwen zullen echter in het ziekenhuis of geboortecentrum aankomen als ze nog in de vroege bevalling zijn.

Actieve arbeid

De volgende fase van de eerste fase van de bevalling vindt plaats als de baarmoederhals verwijdt van 3-4 cm tot 7 cm. Contracties worden sterker en andere symptomen kunnen rugpijn en bloed zijn.

Overgangsarbeid

Dit is de meest intense fase van de bevalling met een sterke toename van weeën. Ze worden sterk en komen ongeveer twee tot drie minuten na elkaar voor, en gemiddeld 60 tot 90 seconden. De laatste 3 cm dilatatie vindt meestal in zeer korte tijd plaats.

Tweede fase van de bevalling

Levering

Tijdens de tweede fase is de baarmoederhals volledig verwijd. Sommige vrouwen voelen de drang om meteen te duwen of kort nadat ze volledig zijn verwijd. De baby kan bij andere vrouwen nog hoog in het bekken zitten.

Het kan even duren voordat de baby met de weeën afdaalt, zodat het laag genoeg is dat de moeder begint te duwen.

Vrouwen die geen ruggenprik hebben, hebben meestal een overweldigende drang om te duwen, of ze hebben een aanzienlijke rectale druk wanneer de baby laag genoeg in het bekken zit.

Vrouwen met een ruggenprik kunnen nog steeds de neiging hebben om te duwen en kunnen rectale druk voelen, hoewel meestal niet zo intens. Branden of steken in de vagina als de hoofdkronen van de baby komen ook vaak voor.

Het is belangrijk om te proberen ontspannen te blijven en tussen de weeën door te rusten. Dit is wanneer je arbeidscoach of doula erg behulpzaam kan zijn.

Derde fase van de bevalling

Bevalling van de placenta

De placenta wordt afgeleverd nadat de baby is geboren. Milde weeën helpen de placenta van de baarmoederwand te scheiden en naar de vagina te verplaatsen. Stiksels om een ​​scheur of chirurgische snee te herstellen (episiotomie) zullen plaatsvinden nadat de placenta is afgeleverd.

Pijnstilling

De moderne geneeskunde kan een verscheidenheid aan opties bieden om pijn en complicaties te beheersen die kunnen optreden tijdens de bevalling en bevalling. Enkele van de beschikbare medicijnen zijn onder meer de volgende.

Verdovende middelen

Verdovende middelen worden vaak gebruikt voor pijnverlichting tijdens de bevalling. Het gebruik is beperkt tot de vroege stadia omdat ze de neiging hebben overmatige maternale, foetale en neonatale sedatie te veroorzaken.

Narcotica worden over het algemeen aan vrouwen tijdens de bevalling toegediend via intramusculaire injectie of via een intraveneuze lijn. Sommige centra bieden een patiëntgestuurde administratie. Dat betekent dat u kunt kiezen wanneer u het medicijn krijgt.

Enkele van de meest voorkomende verdovende middelen zijn:

• morfine
• meperidine
• fentanyl
• butorfanol
• nalbufine

Lachgas

Ingeademde pijnstillende medicijnen worden soms gebruikt tijdens de bevalling. Distikstofoxide, vaak lachgas genoemd, wordt het meest gebruikt. Het kan voor sommige vrouwen voldoende pijnverlichting bieden wanneer het met tussenpozen wordt gebruikt, vooral in de vroege stadia van de bevalling.

Epiduraal

De meest gebruikelijke methode voor pijnverlichting tijdens de bevalling en de bevalling is de epidurale blokkade. Het wordt gebruikt om anesthesie te geven tijdens de bevalling en de bevalling en tijdens een keizersnede (keizersnede).

De pijnvermindering is het resultaat van het injecteren van een verdovingsmiddel in de epidurale ruimte, net buiten de bekleding van het ruggenmerg. Het medicijn blokkeert de overdracht van pijnsensaties via de zenuwen die door dat deel van de epidurale ruimte gaan voordat ze verbinding maken met het ruggenmerg.

Het gebruik van gecombineerde ruggenprik of een wandelende ruggenprik heeft de laatste jaren aan populariteit gewonnen. Dit houdt in dat een zeer kleine naald met potlood door de epidurale naald wordt gestoken voordat de epidurale anesthesie wordt geplaatst.

De kleinere naald wordt in de ruimte nabij het ruggenmerg voortbewogen en een kleine dosis van een verdovend middel of een lokaal anestheticum wordt in de ruimte geïnjecteerd.

Dit heeft alleen invloed op de sensorische functie, waardoor u tijdens de bevalling kunt lopen en bewegen. Deze techniek wordt normaal gesproken gebruikt tijdens de vroege stadia van de bevalling.

Opties voor natuurlijke pijnverlichting

Er zijn veel opties voor vrouwen die op zoek zijn naar een niet-medische pijnverlichting tijdens de bevalling en bevalling. Ze richten zich op het verminderen van de pijnbeleving zonder medicatie. Enkele hiervan zijn:

• patroon ademhaling
• Lamaze
• hydrotherapie
• transcutane elektrische zenuwstimulatie (TENS)
• hypnose
• acupunctuur
• massage

Inductie van arbeid

Arbeid kan op verschillende manieren kunstmatig worden opgewekt. De gekozen methode is afhankelijk van verschillende factoren, waaronder:

• hoe klaar uw baarmoederhals is voor de bevalling
• of dit je eerste baby is
• hoe ver je bent in de zwangerschap
• als uw vliezen zijn gescheurd
• de reden voor de inductie

Enkele redenen waarom uw arts inductie kan aanbevelen, zijn:

• wanneer een zwangerschap is ingegaan op week 42
• als het water van de moeder breekt en de bevalling niet kort daarna begint
• als er complicaties zijn bij de moeder of baby.

Inductie van de bevalling wordt meestal niet aanbevolen als een vrouw een eerdere keizersnede heeft gehad of als de baby in stuitligging zit (van onder naar beneden).

Een hormoonmedicijn genaamd prostaglandine, een medicijn dat misoprostol wordt genoemd, of een apparaat kan worden gebruikt om de baarmoederhals te verzachten en te openen als deze lang is en niet is verzacht of begint te verwijden.

Het strippen van de vliezen kan bij sommige vrouwen bevalling veroorzaken. Dit is een procedure waarbij uw arts uw baarmoederhals controleert. Ze zullen handmatig een vinger tussen de vliezen van de vruchtzak en de baarmoederwand steken.

Natuurlijke prostaglandinen worden vrijgegeven door het onderste deel van de membranen van de baarmoederwand te scheiden of te strippen. Dit kan de baarmoederhals verzachten en contracties veroorzaken.

Het strippen van de vliezen kan alleen worden bereikt als de baarmoederhals voldoende is verwijd zodat uw arts zijn vinger kan inbrengen en de procedure kan uitvoeren.

Medicijnen zoals oxytocine of misoprostol kunnen worden gebruikt om de bevalling op te wekken. Oxytocine wordt intraveneus toegediend. Misoprostol is een tablet die in de vagina wordt geplaatst.

Foetushouding

Uw arts controleert regelmatig de positie van uw baby tijdens prenatale bezoeken. De meeste baby's veranderen tussen week 32 en week 36 in een houding met het hoofd naar beneden. Sommige baby's draaien helemaal niet, en andere gaan met hun voeten of de onderkant naar voren.

De meeste artsen zullen proberen een stuitligging met het hoofd naar beneden te brengen met behulp van een externe cephalische versie (ECV).

Tijdens een ECV zal een arts proberen de foetus voorzichtig te verplaatsen door hun handen op de buik van de moeder te leggen, waarbij een echografie als richtlijn wordt gebruikt. De baby wordt tijdens de procedure gecontroleerd. ECV's zijn vaak succesvol en kunnen de kans op levering van een keizersnede verkleinen.

Keizersnede

Het landelijk gemiddelde van geboorten per keizersnede is de afgelopen decennia dramatisch gestegen. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention bevalt ongeveer 32 procent van de moeders in de Verenigde Staten volgens deze methode, ook wel bekend als een keizersnede.

Een keizersnede is vaak de veiligste en snelste leveringsoptie bij moeilijke leveringen of bij complicaties.

Een keizersnede wordt als een grote operatie beschouwd. De baby wordt geboren via een incisie in de buikwand en baarmoeder in plaats van via de vagina. De moeder krijgt voor de operatie een verdoving om het gebied van de buik tot onder het middel te verdoven.

De incisie is bijna altijd horizontaal, langs het onderste deel van de buikwand. In sommige situaties kan de incisie verticaal zijn vanaf de middellijn tot onder de navel.

De incisie in de baarmoeder is ook horizontaal, behalve in bepaalde gecompliceerde gevallen. Een verticale incisie in de baarmoeder wordt een klassieke C-sectie genoemd. Hierdoor kan de baarmoederspier in een toekomstige zwangerschap minder samentrekkingen verdragen.

De mond en neus van de baby worden na de bevalling afgezogen, zodat ze voor het eerst kunnen ademen, en de placenta wordt afgeleverd.

De meeste vrouwen zullen niet weten of ze een keizersnede zullen hebben totdat de bevalling begint. C-secties kunnen van tevoren worden gepland als er complicaties zijn bij moeder of baby. Andere redenen waarom een ​​keizersnede nodig kan zijn, zijn onder meer:

• een eerdere C-sectie met een klassieke, verticale incisie
• een foetale ziekte of geboorteafwijking
• de moeder heeft diabetes en de baby weegt naar schatting meer dan 4.500 gram
• placenta previa
• HIV-infectie bij de moeder en hoge viral load
• stuitligging of transversale foetushouding

Vaginale geboorte na keizersnede (VBAC)

Er werd ooit gedacht dat als je een keizersnede hebt gehad, je er altijd een nodig hebt om toekomstige baby's te baren. Tegenwoordig zijn herhaalde C-secties niet altijd nodig. Vaginale bevalling na keizersnede (VBAC) kan voor velen een veilige optie zijn.

Vrouwen die een lage transversale incisie in de baarmoeder hebben gehad (horizontaal) van een C-sectie, hebben een goede kans om vaginaal een baby te bevallen.

Vrouwen die een klassieke verticale incisie hebben gehad, mogen geen VBAC proberen. Een verticale incisie verhoogt het risico op een baarmoederruptuur tijdens een vaginale bevalling.

Het is belangrijk om uw eerdere zwangerschappen en medische geschiedenis met uw arts te bespreken, zodat deze kan beoordelen of VBAC een optie voor u is.

Begeleide levering

Er zijn momenten dat tegen het einde van de duwfase een vrouw misschien wat extra hulp nodig heeft bij het bevallen van haar baby. Een vacuümextractor of tang kan worden gebruikt om te helpen bij de bevalling.

Episiotomie

Een episiotomie is een neerwaartse snee aan de basis van de vagina en de perineale spier om de opening voor de baby te vergroten om eruit te komen. Ooit geloofde men dat elke vrouw een episiotomie nodig had om een ​​baby te krijgen.

Episiotomieën worden nu meestal alleen uitgevoerd als de baby overstuur is en hulp nodig heeft om snel naar buiten te komen. Ze worden ook gedaan als het hoofd van de baby bevalt, maar de schouders blijven steken (dystokie).

Een episiotomie kan ook worden uitgevoerd als een vrouw al heel lang duwt en de baby niet voorbij het onderste deel van de vaginale opening kan duwen.

Episiotomieën worden over het algemeen indien mogelijk vermeden, maar in plaats daarvan kunnen de huid en soms spieren scheuren. Huidscheuren zijn minder pijnlijk en genezen sneller dan een episiotomie.