We horen vaak over nieuwe "niet-invasieve" technologie die mensen met diabetes zal bevrijden van vingerprikken en injecties, maar tot op heden is er weinig van terechtgekomen (afgezien van natuurlijk inhaleerbare insuline).
De hele "niet-invasieve droom", vooral rond glucosemonitoring, is een beetje een wormenpot voor onze diabetesgemeenschap - aangezien de opwindende "wat als" steeds op grote hindernissen stuit. Zie bijvoorbeeld: Verily Scraps Glucose-Sensing Contactlenzen.
Nu zien we twee nieuwe benaderingen die wereldwijd de krantenkoppen halen:
- een biosensor ter grootte van een erwt die het speeksel op je tong meet om de glucosespiegels te controleren, en die zogenaamd tegen lage kosten in massa kan worden geproduceerd in 3D-printen;
- een pillencapsule ter grootte van een bosbes die een kleine naald bevat die feitelijk is gemaakt van gecomprimeerde, gevriesdroogde insuline die rechtstreeks in de binnenkant van uw maagwand zal worden geïnjecteerd; verbazingwekkend genoeg is deze capsule gemodelleerd naar de Afrikaanse luipaardschildpad, die het vermogen heeft zichzelf recht te zetten door op zijn rug te worden gedraaid en of in een andere positie.
Whoa!
We gaan er niet op ingaan hoe realistisch deze al dan niet zijn ... maar geven gewoon een diepere kijk op elk van deze concepten in ontwikkeling en laten jullie allemaal zelf beslissen.
Glucosemonitoring via speekselbiosensor
Deze komt uit Sydney, Australië, het geesteskind van The iQ Group Global - een consortium van biowetenschappelijke en financiële dienstverleners op het gebied van biofarmaceutica, variërend van R&D tot commercialisering.
Op 1 februari kondigden ze de Speeksel Glucose Biosensor aan, beschreven als een 'baanbrekende' technologie die 's werelds eerste niet-invasieve op speeksel gebaseerde glucosetest zou zijn. Het is een kleine wegwerpstrip met een ingebouwde biosensor ter grootte van een erwt die veel lijkt op een traditionele glucoseteststrip, maar is ontworpen om op de tong te zitten om glucose te meten. De uitlezing van uw speeksel wordt in realtime naar een eigen digitale mobiele app gestuurd, die ook historische glucosespiegels en trends weergeeft. Er wordt gezegd dat er ook mogelijkheden voor het delen van gegevens in de app zijn verwerkt.
Professor Paul Dastoor en zijn Center of Organic Electronics-team aan de Universiteit van Newcastle in Australië ontwikkelden deze technologie aanvankelijk, en een paar jaar geleden verwierf de iQ Group deze om de ontwikkeling voort te zetten.
Op dit moment is de sensor nog in klinische studies en nog in ontwikkeling. Bekijk hier hun recente onderzoeksresultaten bij Science Direct. De auteurs leggen met name uit:
“De biosensor is klinisch gevalideerd bij zowel gezonde als diabetische proefpersonen, onderverdeeld in verschillende categorieën op basis van geslacht, leeftijd, diabetische status enz. En er is een correlatie tussen bloed en speekselglucose vastgesteld voor een betere standaardisatie van de sensor ... De ontwikkelde biosensor heeft het potentieel om worden gebruikt voor massadiagnose van diabetes, vooral in gebieden waar mensen vanwege de hoge kosten voor gezondheidszorg nog steeds verboden zijn voor routinematige analyse. Afgezien daarvan zou een smartphone het enige apparaat zijn dat de gebruiker nodig heeft voor deze meting, samen met een goedkope wegwerpteststrip. "
We vroegen naar tijdlijnen voor de lancering en een woordvoerder vertelt ons dat ze ervoor hebben gekozen om naar China te kijken voor de eerste marktintroductie; plannen zijn om daar de komende weken een regelgevingsdossier in te dienen. Daarna is de iQ Group van plan om tegen het einde van het jaar te kijken naar de mogelijkheden voor Europa en de VS.
Microneedle-pil voor insulinetoediening
Het nieuwe micronaald-insulinepilconcept wordt geleid door MIT en omvat ook samenwerkende onderzoekers van het aan Harvard gelieerde Brigham and Women’s Hospital en Novo Nordisk. Leidend in dat onderzoek is professor Giovanni Traverso, die in feite al jaren werkt aan de ontwikkeling van een pil met veel kleine naaldjes die kunnen worden gebruikt om medicijnen in het slijmvlies van de maag of de dunne darm te injecteren. We hebben dat besproken op de ‘De mijne terug in 2014, en op dat moment maakte het ons bang (en doet het nog steeds) om te denken aan echte stalen naalden die ons in de binnenkant van de maag staken.
Met dit nieuwe capsuleconcept gebruiken de wetenschappers een "minder opdringerige" injectiemethode.
Dit opneembare apparaat heet SOMA (zelforiënterende millimeterschaalapplicator) en het ontwerp is gebaseerd op de Afrikaanse luipaardschildpad (geen grapje!), Die een sterk gebogen schaal heeft waardoor het dier kan terugkeren naar een rechtopstaande positie, zelfs als het is volledig omgedraaid op zijn rug. De micronaaldpil heeft dezelfde vorm, waardoor hij kan bewegen en elke keer in dezelfde positie in de maag kan landen.
De capsule is ongeveer zo groot als een bosbes, is gemaakt van biologisch afbreekbaar polymeer en roestvrijstalen componenten en bevat een kleine naald gemaakt van gecomprimeerde, gevriesdroogde insuline. De injectie wordt gecontroleerd door een veer die op zijn plaats wordt gehouden door een suikerschijf (waardoor vocht in de maag de micro-injectie kan activeren).
Zodra de naaldpunt in de maagwand is geïnjecteerd, lost de insuline op met een snelheid die wordt gecontroleerd door de onderzoekers die de capsule ontwikkelen; in de vroege onderzoeken duurde het ongeveer een uur voordat alle insuline volledig in de bloedbaan was afgegeven. De hoeveelheid geteste insuline varieerde van 300 microgram tot 5 milligram. Nadat de insuline is geïnjecteerd, gaat de rest van het pilapparaat door het spijsverteringsstelsel.
Onderzoek hiernaar werd begin februari gepresenteerd en MIT blijft in vroege dierstudies.
De corresponderende studie auteur Robert Langer, instituutsprofessor van de Harvard-MIT Division of Health Sciences and Technology, is optimistisch over het potentieel ervan: de inspanningen zijn gericht op het maken van geneesmiddelen met kleine moleculen die patiënten oraal kunnen innemen. "
Hij verwijst naar bedrijven als het in New York gevestigde Oramed, dat al jaren werkt aan een orale insulinepil, geconfronteerd met grote uitdagingen zoals slechte opname via het maagdarmkanaal. Oramed lijkt echter de laatste tijd echte vooruitgang te boeken in de richting van de uiteindelijke goedkeuring van de FDA - dus het kan zijn dat we rond dezelfde tijd een echte insulinepil op de markt hebben als de micronaaldpil!
Dit is natuurlijk allemaal fascinerend, maar voor iedereen die al een decennium of langer met diabetes leeft, weten we dat we ons enthousiasme moeten beteugelen - we hebben zoveel 'transformatieve' projecten gezien die nooit zijn uitgekomen in daadwerkelijke behandelingen. Dus terwijl we onze adem niet inhouden (of speeksel voor glucosemeting), zouden we graag een luipaardschildpad maken en onze POV omdraaien als deze concepten uiteindelijk toch slagen!
.jpg)
.jpg)
