Overzicht
Transgenders en interseksuelen volgen veel verschillende paden om hun genderexpressie te realiseren.
Sommigen doen helemaal niets en houden hun genderidentiteit en -uitdrukking privé. Sommigen streven naar sociale transitie - anderen vertellen over hun genderidentiteit - zonder medische tussenkomst.
Velen volgen alleen hormoonvervangende therapie (HRT). Anderen zullen zowel HST als verschillende graden van chirurgie volgen, waaronder thoracale reconstructie of faciale feminisatiechirurgie (FFS). Ze kunnen ook besluiten dat bodemchirurgie - ook bekend als genitale chirurgie, geslachtsveranderende chirurgie (SRS), of bij voorkeur geslachtsbevestigingschirurgie (GCS) - de juiste keuze voor hen is.
Bodemoperatie verwijst in het algemeen naar:
- vaginoplastiek
- phalloplastie
- metoidioplastiek
Vaginoplastiek wordt meestal nagestreefd door transgendervrouwen en AMAB (toegewezen man bij de geboorte) niet-binaire mensen, terwijl phalloplastie of metoidioplastiek meestal wordt nagestreefd door transgender mannen en AFAM (toegewezen vrouw bij geboorte) niet-binaire mensen.
Hoeveel kost een bodemoperatie?
Geïnformeerde toestemming versus WPATH-zorgstandaarden
Toonaangevende transgender zorgverleners zullen ofwel een informed consent-model volgen of de WPATH-zorgstandaarden.
Met het informed consent-model kan de arts u informeren over de risico's van een bepaalde beslissing. Vervolgens beslist u zelf of u doorgaat zonder tussenkomst van een andere zorgverlener.
De WPATH-zorgstandaard vereist een ondersteuningsbrief van een therapeut om met HRT te beginnen en meerdere brieven om een bodemoperatie te ondergaan.
De WPATH-methode krijgt kritiek van sommige mensen in de transgendergemeenschap. Ze geloven dat het de controle uit de handen van de persoon neemt en impliceert dat de transgender persoon minder persoonlijke autoriteit verdient dan een cisgender persoon.
Sommige zorgverleners beweren echter dat ethische normen niet in tegenspraak zijn met geïnformeerde toestemming. Het eisen van brieven van therapeuten en artsen doet een beroep op sommige ziekenhuizen, chirurgen en zorgverleners, die dit systeem indien nodig als juridisch verdedigbaar kunnen beschouwen.
Beide methoden worden door sommigen in de transgendergemeenschap beschouwd als een verbetering van het vorige en wijdverbreide poortwachtermodel. Dit model vereiste maanden of jaren van 'real-life experience' (RLE) in hun genderidentiteit voordat ze een HST of meer routinematige operaties konden ondergaan.
Sommigen voerden aan dat dit veronderstelt dat transgenderidentiteit inferieur of minder legitiem is dan cisgenderidentiteit. Ze zijn ook van mening dat RLE een mentaal traumatische, sociaal onpraktische en fysiek gevaarlijke periode is waarin een transgender persoon zich moet inzetten voor zijn gemeenschap - zonder het voordeel van de fysieke transformaties die hormonen of operaties met zich meebrengen.
Het poortwachtermodel heeft ook de neiging om heteronormatieve, cisnormatieve criteria te gebruiken om de praktijkervaring te kwalificeren. Dit vormt een belangrijke uitdaging voor transgenders met hetzelfde geslacht of geslachtsuitdrukkingen die buiten een stereotiepe norm vallen (jurken en make-up voor vrouwen, hypermannelijke presentatie voor mannen), en wist in wezen de ervaring van niet-binaire transgenders uit.
Verzekeringsdekking en bodemoperatie
In de Verenigde Staten zijn de belangrijkste alternatieven voor het betalen van de hoge contante kosten het werken voor een bedrijf dat de normen van de Human Rights Campaign Foundation voor zijn gelijkheidsindex volgt, of door te leven in een staat waarin verzekeraars transgenderzorg moeten betalen. zoals Californië of New York.
In Canada en het VK valt chirurgie aan de onderkant onder genationaliseerde gezondheidszorg, met verschillende niveaus van toezicht en wachttijden, afhankelijk van de regio.
Hoe u een provider kunt vinden
Volg bij het kiezen van een chirurg persoonlijke of skype-interviews met zoveel mogelijk chirurgen. Stel veel vragen om een idee te krijgen van de variaties van elke chirurg in zijn techniek en zijn manier van bed. U wilt iemand kiezen waar u zich prettig bij voelt en van wie u denkt dat hij het beste bij u past.
Veel chirurgen geven het hele jaar door presentaties of consulten in grote steden en kunnen optreden op transgenderconferenties. Het helpt ook om voormalige patiënten van de chirurgen die u interesseren te bereiken via online forums, steungroepen of gemeenschappelijke vrienden.
MTF / MTN-bodemoperatie
Er zijn tegenwoordig drie hoofdmethoden voor vaginoplastiek:
- penis inversie
- rectosigmoïd of karteldarmtransplantaat
- niet-penis inversie vaginoplastiek
Bij alle drie de operatiemethoden wordt de clitoris uit het hoofd van de penis gebeeldhouwd.
Omkering van de penis
Bij het omkeren van de penis wordt de huid van de penis gebruikt om de neovagina te vormen. De grote en kleine schaamlippen zijn voornamelijk gemaakt van scrotumweefsel. Dit resulteert in een gevoelige vagina en schaamlippen.
Een belangrijk nadeel is het gebrek aan zelfsmering door de vaginale wand. Veel voorkomende variaties zijn het gebruik van het resterende scrotumweefsel als een transplantaat voor extra vaginale diepte, en het gebruik van de intacte mucosale urethra die van de penis is hersteld om een deel van de vagina te bekleden, waardoor enige zelfsmering ontstaat.
Rectosigmoid vaginoplastiek
Rectosigmoid vaginoplastiek omvat het gebruik van darmweefsel om de vaginale wand te vormen. Deze techniek wordt soms gebruikt in combinatie met penisinversie. Darmweefsel helpt wanneer penis- en scrotumweefsel schaars is.
Deze methode wordt vaak gebruikt voor transgendervrouwen die in de puberteit met hormoontherapie zijn begonnen en nooit zijn blootgesteld aan testosteron.
Darmweefsel heeft als bijkomend voordeel dat het mucosaal is en daarom zelfsmerend. Deze techniek wordt ook gebruikt om vagina's te reconstrueren voor cisgendervrouwen die atypisch korte vaginale kanalen ontwikkelden.
Niet-penisinversie
Niet-penisinversie is ook bekend als de Suporn-techniek (naar Dr. Suporn die het heeft uitgevonden) of de Chonburi Flap.
Deze methode maakt gebruik van een geperforeerd scrotumweefseltransplantaat voor de vaginale voering en intact scrotumweefsel voor de grote schaamlippen (hetzelfde als een penisinversie). Het penisweefsel wordt gebruikt voor de kleine schaamlippen en de clitoris.
Chirurgen die deze techniek gebruiken, beweren een grotere vaginale diepte, meer gevoelige binnenste schaamlippen en een verbeterd uiterlijk.
FTM / FTN-procedure voor bodemchirurgie
Phalloplasty en metoidioplasty zijn twee methoden waarbij een neopenis wordt geconstrueerd.
Scrotoplastiek kan worden uitgevoerd met beide operaties, waarbij de grote schaamlippen in een scrotum worden veranderd. Testiculaire implantaten vereisen meestal wachten op een vervolgoperatie.
Metoidioplastiek
Metoidioplastiek is een veel eenvoudigere en snellere procedure dan phalloplastie. Bij deze procedure wordt de clitoris, die al door HRT tot 3-8 centimeter is verlengd, losgelaten uit het omringende weefsel en opnieuw gepositioneerd om te passen bij de positionering van een penis.
U kunt er ook voor kiezen om een urethrale verlenging uit te voeren met uw metoidioplastiek, ook wel bekend als een volledige metoidioplastiek.
Bij deze methode wordt donorweefsel uit de wang of uit de vagina gebruikt om de urethra te verbinden met de nieuwe neopenis, zodat u staand kunt plassen.
U kunt ook een Centurion-procedure volgen, waarbij de ligamenten onder de grote schaamlippen worden verplaatst om de omtrek van de neopenis te vergroten. Afhankelijk van uw doelen kan op dit moment de vagina worden verwijderd.
Na deze procedures kan de neopenis op zichzelf al dan niet een erectie behouden en het is onwaarschijnlijk dat het zinvolle penetrerende seks oplevert.
Phalloplastie
Phalloplasty omvat het gebruik van een huidtransplantaat om de neopenis tot 5-8 inch te verlengen. De meest voorkomende donorplaatsen voor het huidtransplantaat zijn de onderarm, dij, buik en bovenrug.
Elke donorsite heeft voor- en nadelen. De onderarm en dijhuid hebben het meeste potentieel voor erotische sensaties na een operatie. Het achterlitteken is echter het minst zichtbaar en zorgt voor extra penislengte.
De buik- en dijbeenflappen blijven tijdens de operatie met het lichaam verbonden.
De onderarm- en rugplaatsen zijn "vrije flappen" die volledig moeten worden losgemaakt en opnieuw moeten worden verbonden via microchirurgie.
De urethra wordt ook verlengd via donorweefsel van dezelfde plaats. Een penisimplantaat kan worden ingebracht tijdens een vervolgoperatie, waardoor een volledige erectie kan worden behouden die geschikt is voor penetrerende seks.
Hoe u zich kunt voorbereiden op een bodemoperatie
In de aanloop naar een bodemoperatie hebben de meeste mensen haarverwijdering via elektrolyse nodig.
Voor vaginoplastiek wordt het haar verwijderd op de huid die uiteindelijk het slijmvlies van de neovagina zal vormen. Voor phalloplastie wordt haar verwijderd op de plaats van de donorhuid.
Uw chirurg zal u vragen om twee weken voor de operatie te stoppen met HST en gedurende twee weken na de operatie ervan af te zien. Praat met uw chirurg over andere medicijnen die u regelmatig gebruikt. Ze zullen u ook vóór de operatie laten weten of u moet stoppen met het gebruik ervan.
Sommige chirurgen hebben ook een darmvoorbereiding nodig voordat ze een bodemoperatie ondergaan.
Risico's en bijwerkingen van bodemoperaties
Vaginoplastiek kan leiden tot verlies van gevoel in een deel of alle neoclitoris als gevolg van zenuwbeschadiging. Sommige mensen kunnen een rectovaginale fistel krijgen, een ernstig probleem dat de darmen in de vagina opent. Vaginale verzakking kan ook voorkomen. Dit zijn echter allemaal relatief zeldzame complicaties.
Vaker kunnen mensen die een vaginoplastiek krijgen, lichte urine-incontinentie ervaren, vergelijkbaar met wat men ervaart na de bevalling. In veel gevallen verdwijnt dergelijke incontinentie na verloop van tijd.
Volledige metoidioplastiek en phalloplastie brengen het risico met zich mee van urethrale fistels (een gat of opening in de urethra) of een urethrale strictuur (een blokkade). Beide kunnen worden gerepareerd via een kleine vervolgoperatie. Phalloplastie brengt ook het risico van afstoting van de donorhuid of infectie op de donorplaats met zich mee. Bij scrotoplastiek kan het lichaam de testiculaire implantaten afstoten.
Vaginoplastiek, metoidioplastiek en phalloplastie brengen allemaal het risico met zich mee dat de persoon ontevreden is over het esthetische resultaat.
Herstel van een operatie aan de onderkant
Drie tot zes dagen ziekenhuisopname zijn vereist, gevolgd door nog eens 7-10 dagen van nauw poliklinisch toezicht. Verwacht na uw procedure ongeveer zes weken af te zien van werk of inspannende activiteiten.
Vaginoplastiek vereist een katheter voor ongeveer een week. Volledige metoidioplastiek en phalloplastie vereisen een katheter gedurende maximaal drie weken, tot het punt waarop u het grootste deel van uw urine zelf via uw urethra kunt verwijderen.
Na vaginoplastiek moeten de meeste mensen over het algemeen de eerste twee jaar regelmatig dilateren met behulp van een gegradueerde reeks harde plastic stents. Daarna is penetrerende seksuele activiteit normaal gesproken voldoende voor onderhoud. De neovagina ontwikkelt microflora vergelijkbaar met een typische vagina, hoewel de pH-waarde veel alkalischer is.
Littekens zijn meestal verborgen in het schaamhaar, langs de plooien van de grote schaamlippen, of genezen gewoon zo goed dat ze niet opvallen.
