Praten met de nieuwe CEO van de ADA, Tracey Brown (Living with T2D Herself!)

Vervolgensew chief executive van de American Diabetes Association Tracey Brown, eerder dit jaar benoemd, is met name de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die aan het roer van de organisatie staat, en ook de eerste die zelf met diabetes type 2 leeft.

Haar benoeming was het hoogtepunt van een zoektocht die meer dan een jaar duurde, na het vertrek van voormalig CEO Kevin Hagen in maart 2017 en een periode onder interim-leider Martha Clark, die toevallig zelf met diabetes type 1 leefde.

Tracey komt nu van een actievolle eerste 100 dagen op het werk, inclusief een super druk zomerse diabetesconferentieseizoen. Vandaag zijn we verheugd om een ​​interview met haar te hebben over wat ze ziet bij de grootste sterke en zwakke punten van de ADA, en wat ze daar in de toekomst hoopt op te bouwen.

Een gesprek met ADA Head en T2D Peep Tracey Brown

DM) Leuk je te ontmoeten Tracey. Onze lezers willen graag beginnen met uw eigen diabetesverhaal te horen ...

TB) Mijn persoonlijke diabetesverhaal maakt deel uit van waarom ik hier eigenlijk in deze rol ben. Ik kreeg nu 15 jaar geleden de diagnose zwangerschapsdiabetes. Ik heb die diagnose waarschijnlijk niet zo serieus genomen als ik had moeten doen, omdat mij werd verteld dat het bij 80% van de vrouwen zou verdwijnen. Ik moest kijken naar wat ik at terwijl ik zwanger was en slikte tijdens mijn zwangerschap insuline, en kreeg uiteindelijk een ongelooflijk babymeisje dat nu 15 jaar oud is. Maar ik nam het niet serieus nadat ik mijn baby had gekregen. De doktoren hielden me een paar maanden op insuline nadat ze was geboren, en daarna nog wat langer, en uiteindelijk kreeg ik te horen dat mijn zwangerschapsdiabetes volledig op type 2 was.

Heeft u het serieuzer genomen nadat u de diagnose T2D had gekregen?

Nogmaals, ik had waarschijnlijk op dat moment moeten draaien en sommige dingen anders moeten doen, maar dat deed ik niet. Ik ben een type A-persoonlijkheid - zeer competitief, iemand die gelooft dat ik alles kan. Dus ik zei eigenlijk tegen mezelf: ‘Ik heb dit’ en liet het daar achter.

Maar vanaf zeer jonge leeftijd zag mijn dochter me meerdere keren per dag insuline slikken en mijn bloedsuikers testen. Op een dag, toen ze ongeveer 5 jaar oud was, zaten we in de badkamer om ons aan te kleden, en ze keek naar me op en zei: 'Mam, je gaat dood aan diabetes.' Dat was een keerpunt - het breekpunt voor mij. Ik beloofde mezelf, mijn dochter en mijn familie dat ik zonder verontschuldigingen mijn verhaal zou vertellen waar ik maar kon, als mijn vorm van bewustwording rond de ernst van deze ziekte. Ik heb ook een toezegging gedaan om stigma aan te pakken, omdat er veel negatieve stigma's zijn in verband met diabetes type 2. Ik heb een belofte gedaan om het affichekind te zijn voor hoe jij gedijen met diabetes - niet alleen leven of bestaan, maar gedijen.

Een derde toezegging die ik deed, was dat ik tijdens mijn leven de genezing niet zou opgeven. Ik heb dat laatste deel over mijn leven erin gestopt, zodat ik altijd een gevoel van urgentie zou hebben. Ik ben nu 52 jaar oud en hoop dat het halverwege mijn leven is; Ik geef dat niet op. Dat alles leidde me hier naar ADA, en ik geloof dat dit deel uitmaakt van mijn levensdoel.

Is dat wat je van de zakenwereld naar de non-profitkant bracht bij ADA?

Ja. Ik beschouw mijn diagnose als een geschenk en denk dat iedereen een reden heeft om in deze wereld te zijn. Ik geloof dat het doel van mijn God is om te laten zien hoe te gedijen met diabetes, om mensen met diabetes bewust te maken en te helpen bij het vinden van een remedie. Daarom stapte ik uit de winstgevende wereld, waar ik een succesvolle 30-jarige carrière had, om hier naar ADA te komen.

Kun je ons iets vertellen over je professionele achtergrond en hoe dat de weg bereidde om lid te worden van het managementteam van ADA?

Ik begon als chemisch ingenieur in R&D bij Procter & Gamble, en heb in de loop der jaren leiding gegeven aan RAPP Dallas en Sam’s Club (een divisie van Walmart). Ik heb in veel non-profitbesturen gediend en was daar voorzitter van, en een van de dingen die me altijd opvielen, is dat veel van deze mensen (in non-profitfuncties) zichzelf niet als een bedrijf beschouwen . Het feit is dat we dat zijn. Het enige verschil tussen for-profit en non-profit is uw belastingstatus en uw winst wordt geïnvesteerd in het doel en de missie, in plaats van naar aandeelhouders. Ik voelde me voorbereid om de zakelijke basisprincipes te begrijpen van wat er moet gebeuren om een ​​gezond, bloeiend bedrijf en organisatie te hebben. “Geen missie, geen geld; Geen geld, geen missie ”, zeg ik vaak. Dat zijn twee kanten van dezelfde medaille.

Had je het gevoel dat ADA die drive en mentaliteit ook miste?

Op het gebied van winstoogmerk is er inzicht in de missie en waarde, en hoe het verhaal te vertellen. Dat is iets wat we beter kunnen doen. De ADA heeft niet geweldig werk verricht door ons verhaal te vertellen en te laten zien hoe we eerst emotioneel contact maken met mensen met diabetes - en vervolgens het verhaal vertellen over de waarde die we voor die mensen toevoegen.

Ook uit mijn winstgevende ervaring kan ik zien dat we echt moeten begrijpen hoe we meetbare en aantoonbare effecten kunnen genereren. Het is het meetbare deel van hoe u gegevens gebruikt, en begrijpt de behoefte die u dient en richt zich op het vervullen daarvan. Dat zijn enkele van de gebieden waarvan ik denk dat ze direct van toepassing zijn op wat ik nu doe.

U bent de eerste CEO van ADA die met diabetes type 2 leeft, en ook de eerste Afro-Amerikaan aan het roer ... Hoe belangrijk zijn die onderscheidingen?

Als eerste Afro-Amerikaan (die ADA leidde) ... heb ik niet zoveel nagedacht. Ten eerste ben ik een persoon met diabetes en daarom ben ik hier. Dat is waar ik naar streef om een ​​affichekind te zijn.

Wat mij het meest aanspreekt, is dat ik de eerste CEO ben die daadwerkelijk met diabetes type 2 leeft, en dat betekent meer voor mij dan wat dan ook. Je hebt gewoon een ander perspectief. We nemen duizenden beslissingen per dag op basis van wat onze cijfers ons vertellen, vanaf het moment dat we wakker worden tot het moment dat we gaan slapen. Dat is maar een klein perspectief, en dus ben ik in de gemeenschap om ervoor te zorgen dat ADA contact maakt met mensen die elke dag die beslissingen nemen. Niemand kan echt in uw schoenen lopen bij het leven met diabetes, ook al kunnen mensen proberen het te begrijpen. Daar kunnen we onze ogen niet van afhouden.

Hoe is uw ervaring tot nu toe?

Ik ben niet alleen enthousiast over wat ik heb geleerd, van het beginnen aan een beetje een 'luistertour' binnen de ADA en door het hele land bij verschillende hoofdstukken en gemeenschappen, maar ook over de spil die we als organisatie innemen voor onze toekomst. We hebben veel tijd besteed aan het strategisch uitzoeken om ons vermogen om onze missie te vervullen te versnellen.

Diabetes is de grootste gezondheidsepidemie van onze tijd, en als iemand die al 14 jaar met T2D leeft, vind ik dit zo belangrijk. Het wordt alleen maar erger, en dus is het tijd voor ons om echt alarm te slaan, de wereld wakker te schudden en iets meer ontwrichtend te doen om deze epidemie aan te pakken.

Wat zie jij als de grootste sterke punten van de ADA?

Er zijn een aantal duidelijke dingen die ik tot nu toe heb geleerd tijdens mijn eerste luistertour. Ten eerste is het gewoon de kracht van de mensen die hier in deze organisatie werken. Het is duidelijk dat passie een van de grootste verschillen is in waarom mensen hier elke dag verschijnen. Het is ongeëvenaard met alles wat ik heb meegemaakt bij een bedrijf met winstoogmerk. Dat is een sterke kracht, en we moeten blijven begrijpen dat onze medewerkers hier onze grootste troef zijn.

En als je aan ons erfgoed en DNA denkt, staan ​​we op het punt om onze 78e verjaardag te vieren bij ADA. Als je eraan denkt dat ADA is opgericht door artsen, waren we heel duidelijk dat ze probeerden een remedie te vinden en mensen te helpen met diabetes te leven terwijl ze dat deden. Dat is een sterkte. Wij zijn de betrouwbare bron van diabetes. De professionele gemeenschap beschouwt ons als die geloofwaardige bron en autoriteit, en ik denk dat we in hun behoeften voorzien.

Hoe zit het met de grootste zwakheden van de ADA op dit moment?

Als ik spreek met mensen die diabetes hebben, denk ik dat we niet echt in hun behoeften kunnen voorzien. Dat doordringt mijn hart. We hebben de kans om op een andere manier naar voren te komen dan voorheen, om die helft van onze missie te kunnen waarmaken om die PWD's en hun gezinnen te helpen floreren. Er is een mogelijkheid om op een andere manier te verschijnen dan we voor dat publiek hebben.

De tweede mogelijkheid die ik heb geleerd, is dat we een vrijwillige gezondheidsorganisatie zijn, dus we moeten de passie en steun die binnen onze gemeenschap bestaat, opnieuw inzetten. We moeten de passie van die vrijwilligers en gepassioneerde supporters op een andere manier benutten dan wij. Ik heb het gehad over het ontsteken en ontketenen van onze vrijwilligersgemeenschap.

Hoe kan de ADA zijn vrijwilligersbasis ‘ontsteken’?

We weten dat we dit niet alleen kunnen doen. Als we konden, hadden we al een remedie gevonden en zou het game-over zijn. We moeten op een andere manier samenwerken dan we hebben gedaan. We moeten bewuster zijn met wie we samenwerken. Ik geloof dat de hele wereld levenslang verbonden is door diabetes, en om deze epidemie te stoppen en het beter te doen, kan het alleen gebeuren door samenwerkingen en alleen als het opzettelijk en ontwrichtend is.

Sommigen bekritiseren de ADA-partnerschappen met Pharma ... kun je dat aanpakken?

Er zijn over de hele linie een aantal belanghebbenden bij diabetes, en iedereen heeft een rol te spelen in dat ecosysteem. We zijn heel duidelijk over wat we proberen te doen. We willen de curve van deze diabetes-epidemie ombuigen, waardoor het aantal mensen dat diabetes wordt en een remedie kan vinden, wordt verminderd. Of u nu Pharma bent, een belangenorganisatie, een zorgverlener, een donor, een vrijwilliger of een niet-farmaceutische startup ... er is een rol die elk kan spelen bij het verbeteren van de situatie bij diabetes en het buigen van die curve. Dat is waar we naar op zoek zijn. Het komt erop neer dat je heel duidelijk bent over je doel en waar mensen op het pad naar dat doel kunnen passen.

Dat is allemaal geweldig op de T2-epidemie, maar hoe zit het met type 1?

In onze missie praten we over het voorzien in de behoeften van alle mensen met diabetes. Al met al denk ik niet dat ADA voldoende werk heeft verricht door met iedereen in de gemeenschap te praten en te praten over wat we doen voor elk (deel) van onze gemeenschap. Er is een overeenkomst die we delen, ook al zijn er verschillen. Als je intern met iemand praat bij ADA, denk ik niet dat iemand zou zeggen dat we ons meer op het ene type concentreren dan op het andere. Maar wat ik heb geleerd, is dat we niet voor iedereen, of voor beide, zo gepaste berichten sturen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat er een grens is, ik denk dat we proberen alle mensen te helpen die met diabetes te maken hebben. Er sterven te veel mensen aan diabetes en de complicaties ervan.

Wat denk je dat er moet worden gedaan op het gebied van diabetesstigma, vooral voor type 2-patiënten?

Diabetes wordt zo verkeerd begrepen. Mensen hebben gewoon zoveel verkeerde informatie over diabetes en deze aandoening in het algemeen. Hoe meer we kunnen onderwijzen en stoppen met fluisteren, maar er trots over spreken, hoe beter we af zullen zijn en het zal ons de gelegenheid geven om dat stigma om te buigen.

Dus, hoe was je eerste ervaring met de wetenschappelijke sessies van de ADA in juni?

Ik begon op een moment dat het in de wervelwind van ADA was om zich voor te bereiden op dat grote evenement. Zoveel als ik wist hoe het zou zijn, het is een ervaring als geen ander. Mijn eerste reactie na het evenement was er een van trots. Ik had de gelegenheid om in contact te komen met enkele van 's werelds meest gerenommeerde artsen, verpleegkundigen, opvoeders en onderzoekers op het gebied van diabetes. Ze zijn allemaal gericht op het buigen van deze curve en het verbeteren van de diabeteszorg. Ik had een enorm gevoel van trots toen ik daar wegliep, nadat ik die duizenden mensen had gezien die allemaal samenkwamen in de naam van een poging om een ​​remedie te vinden en mensen met diabetes te helpen.

Dit is een van die dingen waarvan ik denk dat het een gouden start is voor ADA, en ik ben trots op wat we daar doen tijdens de wetenschappelijke sessies. En hoe graag ik ook wil dat de zorgprofessionals over dit evenement praten, ik wil evenzeer dat mensen met diabetes en hun families praten over de impact van deze bijeenkomst.

Overeengekomen Tracey! Bedankt dat je de tijd hebt genomen om te praten en deel je passie voor het toevoegen van waarde aan PWD's terwijl je het roer overneemt bij ADA.