Toen Angela Trimbur, bekend van haar acteerrollen in 'The Good Place', 'The Final Girls' en meer, in 2018 de diagnose borstkanker kreeg, leerde ze al snel de waarde van contact maken met mensen die weten hoe het is.
Haar behandelingskuur omvatte 16 ronden chemotherapie, een dubbele borstamputatie en reconstructiechirurgie. Omdat ze de BRCA2 genmutatie, die het risico op eierstokkanker kan verhogen, liet Trimbur ook haar eierstokken verwijderen voor preventieve maatregelen.
"Het was op belangrijke manieren een uitdaging waarmee iemand nooit te maken heeft gehad, en het was moeilijk om je volledig in te leven in je leven tenzij je er zelf doorheen bent gegaan", zegt ze.
Creatieve manieren vinden om verbonden te blijven
Leunen op degenen die haar het meest dierbaar waren, hielp Trimbur emotioneel en mentaal in een tijd dat ze dat het meest nodig had.
“Ik heb altijd om ondersteuning gevraagd; kwetsbaarheid zat voor mij in de pilot-modus. Ik heb zojuist precies aangegeven wat nuttig zou zijn, en als iemand op die manier zou kunnen helpen, zouden ze dat doen ”, zegt ze.
Ze is dankbaar dat haar vrienden hebben deelgenomen aan rituelen die voor haar zijn gepersonaliseerd. Tijdens haar chemotherapiebehandelingen, toen ze op haar zwakst was, organiseerde ze een stille leesbijeenkomst op haar favoriete grazige begraafplaats, waar een groep van haar vriendinnen haar steun betoonde door zelfstandig maar samen te lezen.
"Ik ontdekte dat wat me persoonlijk het meest heeft geholpen, het bedenken van creatieve manieren was om verbonden te blijven op een manier die doelgericht en toch beheersbaar was", zegt Trimbur.
Tijdens chemotherapie wist ze niet wanneer ze zin zou hebben in bezoekers, praten aan de telefoon of videochatten, maar ze wilde toch verbonden blijven. Ze begon de video-messaging-app Marco Polo te gebruiken, waarmee mensen in hun eigen tijd video's kunnen verzenden, zonder dat twee mensen hetzelfde schema nodig hebben.
"Er is iets moois aan dat je geen actieve luisteraar hoeft te zijn. U hoeft niet mee te knikken en backchannel-signalen te gebruiken. Je kunt gewoon volledig luisteren naar iemand die spreekt en aanwezig zijn om te reageren als je kunt, ”zegt ze.
"En voor de persoon die spreekt, is het in zekere zin als een monoloog, of gewoon luchten zonder de druk om het op de juiste manier te moeten doen of het gevoel te hebben dat wat je zegt misschien niet zo interessant is", voegt ze eraan toe.
Een gemeenschap creëren uit een crisis
Trimbur besloot haar reis op Instagram te delen als een manier om haar vrienden op de hoogte te houden van elke stap van haar proces, en ook om een stem te geven aan andere vrouwen die hetzelfde meemaken.
"Anderen op dezelfde reis voelden zich meer gezien of geïnspireerd in hun huidige besluitvorming, en het hielp buitenstaanders iets meer te begrijpen van wat het allemaal inhoudt", zegt ze.
Ze ontvangt dagelijks berichten en voelt zich vereerd om contact te maken met overlevenden, omdat ze opmerkt dat dit haar doel geeft.
Toen COVID-19 toesloeg en de pandemie zich vestigde, realiseerde Trimbur zich dat veel vrienden zich concentreerden op hun eigen zelfzorg bij het omgaan met de emotionele en mentale tol van het coronavirus.
“Iedereen zorgde voor zichzelf en creëerde grenzen, en tot op zekere hoogte terecht. Maar dat gaf me geen ruimte om te luchten over mijn kanker en wat ik doormaakte, en ik begon me heel alleen te voelen, ”zegt ze.
Nadat ze via Facebook-groepen probeerde in contact te komen met overlevenden van borstkanker en het gevoel had dat het te onpersoonlijk was om gewoon dingen op een muur te typen, besloot ze een videoboodschapgroep op Marco Polo te maken voor een meer intieme manier om te delen met een automatisch zusterschap van hen die het begreep.
Ze deelde een link met vrouwen waarmee ze contact had gehad op Instagram, en de groep groeide snel, inclusief vrouwen in alle stadia van hun kankerreis.
“We huilen in deze groepen. We vieren elkaar. Het is allemaal heel lief. Dus alles wat ik kan doen om anderen te helpen om ze een beetje minder alleen te laten voelen en ze een gemeenschap te geven om mee te verbinden, zal ik doen ”, zegt Trimbur.
Vooruitkijken met een nieuw perspectief
Toen Trimbur haar diagnose kanker kreeg, wist ze niet zeker of ze zin zou hebben om op de set te zitten, en ze nam een pauze van Hollywood-werk op het scherm.
“Als ik de energie had, zou ik nog steeds dansworkshops geven en geven, wat erg catharsis voor me was. Ik ben nooit gestopt met dansen, ook al was ik alleen in mijn woonkamer. Het zal altijd mijn manier zijn om mentaal het hoofd boven water te houden en ik hoop altijd dans in mijn carrière te hebben '', zegt ze.
Gezien het feit dat de pandemie Hollywood tot stilstand heeft gebracht, probeert ze van de positieve kant te kijken.
"Ik weet dat het moeilijk is om je nog meer alleen te voelen in een tijd waarin je je nog minder alleen wilt voelen, in quarantaine wilt blijven en sociaal afstandelijk wilt blijven, maar ik geloof echt dat er een grote reden voor is. Een belangrijke les. Misschien is het de bedoeling dat we deze tijd leren gebruiken op een manier die nog dieper aanvoelt ”, zegt ze.
Dieper gaan betekent voor haar schrijven over haar reis naar kanker.
"Dus misschien word ik ooit een auteur? De geheime nieuwe vork-in-de-weg-paden van het leven zijn opwindend '', zegt Trimbur.
Terwijl ze nog steeds bezig is met het uitwerken van het nieuwe perspectief dat haar ervaring haar heeft gegeven, voelt ze zich op grootse manieren veranderd.
“Ik heb meer vertrouwen dat ik grote levensverrassingen aankan, maar ik zit nog midden in een paar operaties. Ik had net mijn eierstokken eruit ... en rouw om dat verlies, ”zegt ze.
Ze besloot ook om haar borstimplantaten te laten verwijderen en plat te gaan.
“Iets vreemds in mijn lichaam hebben, heeft zich letterlijk en emotioneel nooit op mijn gemak gevoeld. Dus ik ben nog steeds erg aan het jongleren en sorteren door enorme veranderingen ”, zegt Trimbur.
"Veel overlevenden gaan na de behandeling door een PTSD-stadium, dus het is niet alsof we ineens alle antwoorden hebben op het doel van het leven of het duidelijker zien", zegt ze. "Misschien zal dit antwoord over een paar jaar van mijn tong vliegen en dat hoop ik echt."
In de tussentijd is ze dankbaar dat kanker achter haar ligt, en daarvoor zegt ze: "Good riddance!"
Cathy Cassata is een freelanceschrijver die gespecialiseerd is in verhalen over gezondheid, geestelijke gezondheid, medisch nieuws en inspirerende mensen. Ze schrijft met empathie en nauwkeurigheid en heeft de gave om op een inzichtelijke en boeiende manier contact te maken met lezers. Lees hier meer van haar werk.
.jpg)
