Wat begon als een vraag over kip, gaat soms ineens over zoveel meer dan alleen kip.
De scène is 19.30 uur. op een typische quarantainedag in ons nieuwe COVID-19-landschap.
Ik werk fulltime vanuit huis, net als mijn man, en onze vijf kinderen rennen eigenlijk verwilderd. Ik ben op vrijwel elk niveau uitgeput en we bereiden wat voor hen voelt als de 875.736e maaltijd.
Iedereen is hongerig, moe en naar waarheid een beetje chagrijnig. Mijn man haalt de kip uit de oven waar hij gebakken heeft, draait zich naar mij toe en zegt:
"Is het oké als ik de kip in stukken snijd?"
Ik staar hem wezenloos aan alsof hij zelf kippenvleugels heeft gekiemd. Waarom is deze volwassen man van 34, een vader van vijf, een beroeps- en bedrijfseigenaar, een persoon die volledig in staat is om een hele tractor uit elkaar te halen om hem te repareren, en mij vraagt of hij de kip die we gaan eten voor het avondeten moet snijden? !
Welnu, het antwoord is: goede mensen van de wereld, want in mijn huis, zoals in veel huishoudens, neigen alle beslissingen - zowel grote als kleine - naar mij, de moeder, te vallen. En in het post (midden?) - pandemische landschap leek die last alleen maar te verdrievoudigen. En eerlijk gezegd?
Die avond brak ik een beetje.
Het gewicht is niet nieuw - het is alleen zwaarder
Ik ga niet tegen je liegen: vermoeidheid bij het nemen van beslissingen is geen nieuw concept voor mij, noch voor mijn man. Ik heb vaak met hem gesproken over hoe uitgeput ik me voel als moeder die verantwoordelijk is voor vijf kleine levens, en in veel situaties ook de zijne.
Van het onthouden van de doktersafspraken en de nieuwe favoriete snacks (omdat het van week tot week verandert, toch?) Tot het nemen van de 'grote' beslissingen over zaken als scholing en vaccinaties en borstvoeding of bedtijd - de energie rond besluitvorming valt uiteindelijk altijd bij mij als de moeder.
En meestal, normaal gesproken, vind ik het prima. Ik kan goed beslissen over de stijl en het budget voor kleding die onze kinderen zullen dragen; Ik vind het prima om te beslissen aan welke sporten ze kunnen deelnemen en zo-en-zo naar het huis van een vriend te gaan. Ik vind het prima om degene te zijn die beslist wanneer het tijd is om de baby naar de dokter te brengen of om de koorts af te wachten.
Maar de laatste tijd is het leven niet normaal geweest. Het is allesbehalve normaal geweest.
De waarheid is dat het pandemische leven de strijd die ik als moeder heb gehad met beslissingsmoeheid heeft verergerd. Grotendeels omdat, wat ik ook doe, er geen garantie is dat de beslissing die ik neem de "juiste" zal zijn.
Moet ons gezin langer isoleren? Is het oké om grootouders te zien? Hoe zit het met die zomervakantie? Wat zou het risico van ons gezin zijn als we COVID-19 zouden krijgen? Hoe kunnen we nu door de kinderopvang navigeren?
Er is geen goed antwoord op al die vragen, en met dat soort 'grote' beslissingen die constant op de loer liggen, heb ik gemerkt dat ik gewoon niet de energie heb om met de 'kleine' beslissingen om te gaan. Zoals welk bijgerecht we zouden moeten hebben bij een maaltijd. Of als kind # 3 vanavond een bad nodig heeft. Of, vooral, als we de kip in stukjes of reepjes moeten serveren voor het avondeten.
Mijn man heeft door de jaren heen geprobeerd te beargumenteren dat zijn respect voor mij bij het nemen van beslissingen wordt gedaan uit respect voor mij als moeder, of als een proactief middel om te vermijden wat hij denkt dat een onvermijdelijk argument zal zijn als hij het 'verkeerde ”Besluit.
Maar ik - samen met vrouwen, vriendinnen en partners overal - noem de bluf. Het kost veel minder werk om degene te zijn die zich kan afmelden voor besluitvorming. Het neemt ook heel erg de mantel van verantwoordelijkheid weg als - en wanneer - er iets mis zou gaan.
We hebben allemaal onze grenzen
Die avond, de nacht van het "kippenincident", geef ik toe dat ik me een beetje schuldig voelde omdat ik snauwde en mijn geduld verloor over zoiets kleins en onschuldigs. Wat was tenslotte het probleem? Had ik niet zojuist zijn vraag kunnen beantwoorden in plaats van er scherp op te zijn?
Nou ja, misschien wel.
Maar het punt is, het ging niet alleen om het kippendiner van die avond. Het was ongeveer jaren en jaren om de standaardbeslisser te zijn.
Het ging over de enorme emotionele energie die ik als moeder heb besteed aan het worstelen met grote beslissingen over de gezondheid, veiligheid en het welzijn van mijn kinderen.
En het ging over het omgaan met de stress van een pandemie die als moeder nog meer verantwoordelijkheid op mijn schouders heeft gelegd.
Door dat allemaal voor mezelf te erkennen, zag ik in dat het omgaan met beslissingsmoeheid me niet een slecht persoon of een slechte moeder maakt - het maakt me menselijk.
Dus, aan alle partners van de wereld: vraag alsjeblieft niet aan je vrouwen of vriendinnen of wie de besluitvormer in je relatie ook is, of je de kip wel of niet in stukken moet snijden.
Omdat het voor sommigen van ons misschien de laatste druppel is.
Chaunie Brusie is een bevallingsverpleegster die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van vijf. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die vroege dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
-as-a-parent.jpg)
-superwoman.jpg)
