Ik wil hier niet meer zijn, maar ik ben te bang om dood te gaan.
Ik typte dit een jaar geleden in Google, trilde met mijn handen terwijl ik me afvroeg wat ik bedoelde. Ik wilde niet meer leven of bestaan. Maar tegelijkertijd wilde ik niet echt dood.
Ik voelde me egoïstisch terwijl ik het typte, denkend aan alle mensen die suïcidaal waren geweest, en ik maakte me zorgen dat ik respectloos was tegenover degenen die op die manier hun leven hadden verloren. Ik vroeg me ook af of ik gewoon dramatisch bezig was.
Maar ik drukte toch op enter, wanhopig op zoek naar een antwoord op wat ik voelde. Tot mijn verbazing kreeg ik een zoekopdracht na een zoekopdracht naar exact dezelfde vraag.
"Ik wil niet dood, ik wil gewoon niet bestaan", lees er een.
"Ik ben suïcidaal, maar ik wil niet dood", luidde een ander.
En toen besefte ik: ik doe niet zo gek. Ik ben niet dom, melodramatisch of aandachtzoekend. Er waren zoveel andere mensen die precies hetzelfde voelden. En voor het eerst voelde ik me niet zo alleen.
Maar ik voelde nog steeds wat ik voelde. Ik voelde me ver van de wereld en van mezelf; mijn leven voelde bijna alsof het op de automatische piloot stond.
Ik was me bewust van mijn bestaan, maar ik ervoer het niet echt. Het voelde alsof ik afgescheiden was van mezelf, alsof een deel van mij gewoon keek hoe mijn lichaam door de bewegingen ging. Dagelijkse routines zoals opstaan, het bed opmaken en overdag werken, voelden bijna mechanisch aan. Ik had een giftige relatie en was zwaar depressief.
Mijn leven was repetitief en in veel opzichten ondraaglijk geworden.
En ik vroeg me af wat het punt was, precies. Waarom zou je blijven leven als ik niet echt het gevoel had dat ik leefde?
Ik begon me voor te stellen hoe het leven van mensen eruit zou zien zonder mij erin. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren nadat ik stierf. Ik werd gebombardeerd met opdringerige gedachten, suïcidale gevoelens, aandrang om mezelf pijn te doen en gevoelens van wanhoop.
Maar er was één ding dat dat tegensprak: ik was bang om te sterven.
Er kwamen zoveel vragen door mijn hoofd als ik eraan dacht om daadwerkelijk een einde aan mijn leven te maken.
Wat als ik probeerde zelfmoord te plegen en het fout ging? Wat als het goed zou gaan, maar in de laatste paar momenten van mijn leven besefte ik dat ik een fout had gemaakt en had ik er spijt van? Wat gebeurt er precies nadat ik sterf? Wat gebeurt er met de mensen om me heen? Kan ik dat mijn familie aandoen? Zouden mensen me missen?
En deze vragen zouden me uiteindelijk leiden tot de vraag: wil ik echt dood?
Het antwoord, diep van binnen, was nee. En dus hield ik me daaraan vast om me op de been te houden, dat kleine sprankje onzekerheid elke keer dat ik erover dacht om een einde aan mijn leven te maken. Als dat kleine beetje onbehagen er nog steeds was, was er een kans dat ik de verkeerde beslissing zou nemen.
De kans bestond dat een deel van mij dacht dat het beter kon.
Maar het zou niet gemakkelijk worden. Het ging al een hele tijd bergafwaarts. Ik leed al enkele maanden aan ernstige angst veroorzaakt door PTSD, die was geëscaleerd tot dagelijkse paniekaanvallen. Ik ervoer een constant gevoel van angst in mijn maag, spanningshoofdpijn, lichaamsbevingen en misselijkheid.
Dit had mijn leven zo lang in beslag genomen, dat ik ineens beet.
Toen werd alles gevoelloos. Het was een enorm keerpunt, gaande van alles tegelijk voelen naar helemaal niets voelen.
En eerlijk gezegd denk ik dat het niets erger was. Het niets, gecombineerd met dezelfde dagelijkse routine en giftige relatie, zorgde ervoor dat mijn leven volkomen waardeloos aanvoelde. Aan het einde van mijn touw wendde ik me tot Google. Niemand heeft ooit echt uitgelegd hoe om te gaan met zelfmoordgedachten, vooral als je dat niet doet werkelijk wil dood.
Terwijl ik door post na post scrolde, realiseerde ik me dat veel mensen het eigenlijk begrepen. Veel mensen wisten hoe het was om hier niet meer te willen zijn, maar niet dood te willen.
We hadden allemaal de vraag getypt met één verwachting: antwoorden. En de antwoorden betekenden dat we wilden weten wat we met onze gevoelens moesten doen in plaats van ons leven te beëindigen.
Dit besef gaf me hoop. Het vertelde me dat als deze mensen, zoals ik, er nog waren - ondanks dat ik allemaal dezelfde gevoelens voelde - ik ook zou kunnen blijven.
En misschien, hoopte ik, betekende dat dat we diep van binnen allemaal wilden vasthouden om te zien of het beter kon worden. En dat we konden.
Mijn geest was vertroebeld door de angst, wanhoop, eentonigheid en een relatie die me langzaam aan het vernietigen was. En omdat ik me zo neerslachtig had gevoeld, zo verdoofd en leeg, had ik niet echt een stap opzij gezet om hier echt naar te kijken. Om te kijken hoe dingen beter zouden kunnen worden als ik zou proberen veranderingen aan te brengen.
De reden dat ik dacht dat ik gewoon bestond, was omdat ik het echt was. Ik voelde me ellendig en ik zat vast. Maar ik had mijn leven niet uit elkaar gehaald om te beseffen waarom.
Ik kan niet zeggen dat alles in één dag is veranderd, want dat is niet zo. Maar ik begon wel veranderingen aan te brengen. Ik begon een therapeut te zien, die me hielp wat perspectief te krijgen. Mijn giftige relatie eindigde. Ik was er kapot van, maar dingen verbeterden zo snel toen ik mijn onafhankelijkheid begon uit te oefenen.
Ja, ik stond nog steeds elke ochtend op en maakte het bed op, maar de rest van de dag lag in mijn handen, en langzaam maar zeker begon dat me op te winden. Ik denk dat een groot deel van het gevoel alsof ik slechts een vorm van bestaan was, kwam doordat mijn leven zo voorspelbaar was. Nu dat was weggenomen, leek alles nieuw en opwindend.
Na verloop van tijd had ik het gevoel dat ik weer leefde, en vooral, dat ik een leven had en heb dat de moeite waard was om geleefd te worden.
Ik lijd nog steeds aan een psychische aandoening. Er zijn nog steeds slechte dagen, en ik weet dat die er altijd zullen zijn.
Maar wetende dat ik deze echt moeilijke tijd in mijn leven heb doorstaan, geeft me de motivatie om andere slechte momenten weer door te komen. Het heeft me de kracht en vastberadenheid gegeven om door te gaan.
En ondanks hoe ik me toen voelde, ben ik zo blij dat ik die vraag heb gegoogeld. Ik ben zo blij dat ik me realiseerde dat ik niet alleen was. En ik ben zo blij dat ik dat onbehagen vertrouwde toen het aankwam op het idee om mijn eigen leven te nemen. Omdat dat onbehagen me ertoe bracht een leven te leiden waar ik echt blij mee ben.
Wat ik wil dat je weet - vooral als je, net als ik, jezelf hier via een Google-zoekopdracht of een kop die op het juiste moment je aandacht trok - hier terechtkwam, is dit: hoe eenzaam of vreselijk je je ook voelt, weet alsjeblieft dat je ' ben niet de enige.
Ik ga je niet vertellen dat het geen vreselijk, eng gevoel is. Ik weet dat beter dan de meesten. Maar ik beloof je dat dingen beter kunnen en vaak ook worden. Die twijfel moet je gewoon vasthouden, hoe klein die ook mag zijn. Die twijfel is er niet voor niets: er is een belangrijk deel van jou dat weet dat je leven nog niet voorbij is.
En als ik uit ervaring spreek, kan ik je verzekeren dat een klein, zeurderig gevoel je de waarheid vertelt. Er is een toekomst die u zo blij zult zijn dat u luisterde.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
