The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige first-person-verhalen onderzoeken de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en een nieuw normaal navigeren.
Toen ik in de twintig was, was mijn benadering van seks open, wild en gratis. Daarentegen waren de dingen met mijn man vanaf het begin meer traditioneel.
Hij heeft me drie dates het hof gemaakt voor onze eerste kus, hoewel ik tevergeefs had geprobeerd hem aan het einde van elke afspraak naar mijn appartement te laten komen.
Bij de start werd hij gemeten in zijn tempo terwijl hij mij leerde kennen. Kort daarna opende hij zichzelf volledig. Op een avond, nadat ik de liefde had bedreven in zijn kleine studio, stroomden de tranen van geluk over mijn wangen. We waren pas twee maanden samen, maar ik was voor hem gevallen.
"Ik ben bang je te verliezen, je pijn te doen of te veel van je te houden", zei ik tegen hem.
Hij toonde zorg, genegenheid en respect voor mijn lichaam in overeenstemming met zijn medeleven met mijn geest. Mijn aantrekkingskracht op hem was overweldigend en elektrisch. Hij leek te goed, te aardig, te mooi om waar te zijn. Zijn toewijding om betrouwbaar en communicatief te zijn, verloste me van mijn onzekerheden en twijfels.
Samen hebben we de relatie opgebouwd waarvan we allebei hadden gedroomd, maar die we met niemand anders konden vinden. Onze liefde verdiept zich gemakkelijk.
We gaven allebei prioriteit aan de geneugten van het leven - lachen, muziek, kunst, eten, seks, reizen - en deelden een vreugdevol optimisme. 4 1/2 jaar waren we onafscheidelijk. We waren een.
Een paar weken voor zijn 31ste verjaardag, terwijl hij oudejaarsavond thuis doorbracht, stierf hij plotseling aan een niet-gediagnosticeerde aortadissectie. Hij was niet ziek geweest en kon niet weten dat er een tragedie opdoemde in zijn verzwakte hart.
Mijn leven veranderde voor altijd toen ik merkte dat hij niet reageerde, toen ik ontdekte dat mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem hem niet kon redden van de dood.
Ik was er zeker van dat ik mijn voor altijd bij hem had gevonden. En toen, toen ik 27 was, was ik ineens weduwe.
Van de ene op de andere dag verloor ik de volheid die we ervoeren door onze levens te combineren. Ik was alleenstaand, en een deel van mijn identiteit - zijn vrouw zijn - was verdwenen. Ons appartement voelde leeg aan. Ik kon me mijn toekomst niet voorstellen, nu ik die zonder hem onder ogen zag.
Mijn verdriet en liefdesverdriet waren lichamelijk pijnlijk en desoriënterend. Het kostte maanden om weer door de nacht te slapen, nog langer om een dag door te komen zonder op de rand van tranen te blijven hangen. Ik heb pijn van eenzaamheid - verlangen naar iemand die ik niet zou kunnen hebben - en verlangend om vastgehouden en getroost te worden door een ander lichaam. Ik sliep diagonaal in ons bed, mijn lichaam reikte naar het zijne om de kou van mijn koude voeten te verwijderen.
Elke ochtend voelde als een marathon. Hoe zou ik verder kunnen gaan zonder hem, alweer?
Verlangend om aangeraakt, vastgehouden, gekust en getroost te worden
De mensen in mijn leven zijn uitzonderlijk, en ze gaven me het gevoel dat ik van alle kanten geliefd was. Ik was in staat om plezier te hebben, te lachen en dankbaarheid te voelen voor het leven terwijl de dagen verstreken zonder hem. Maar de zorg van een vriend kon mijn eenzaamheid niet bedwingen.
Ik wilde dat iemand me vasthield - een troost waar ik om heb gevraagd sinds ik een klein kind was en die mijn man dagelijks beloofde. Ik vroeg me af wie en wanneer ik me niet meer zo alleen zou voelen, wat voor soort persoon zou voldoen aan zo'n specifieke en onverzadigbare behoefte.
Mijn verlangen om aangeraakt, gekust en gestreeld te worden was als een wildvuur dat elke dag helderder en heter in me brandde.
Toen ik moedig genoeg was om vrienden in vertrouwen te nemen over mijn wanhoop naar aanraking, vergeleken sommigen mijn pijn met een periode in hun leven toen ze vrijgezel waren. Maar de leegte die ik voelde omdat ik een volmaakte liefde kende en die verloor, was veel zwaarder.
Weduwe worden is niet hetzelfde als uiteenvallen of scheiden. Mijn man en ik waren voor altijd gescheiden, zonder keus, en zijn dood had absoluut geen zilveren randje.
Ik wilde niet daten. Ik wilde mijn man. En als ik hem niet kon krijgen, wilde ik seks en fysieke genegenheid zonder te hoeven doen alsof ik oké was.
Ik wendde me voor het eerst tot datingapps om geschikte partners te vinden om aan mijn behoeften te voldoen. Zes maanden lang heb ik een reeks vreemden bij mij thuis uitgenodigd. Ik vermeed diner en drankjes, maar stelde in plaats daarvan een ander soort ontmoeting voor. Ik vertelde ze mijn regels, voorkeuren en bepalingen. Ik was eerlijk tegen hen over mijn situatie en was niet klaar voor een nieuwe relatie. Het was aan hen om te beslissen of ze zich op hun gemak voelden met de beperkingen.
Ik voelde dat ik niets te verliezen had.Ik leefde al in mijn ergste nachtmerrie, dus waarom zou ik niet moedig zijn in mijn poging om plezier te vinden en vreugde te zoeken?
De seks die ik in die eerste maanden had, leek in niets op de intimiteit die ik deelde met mijn man, maar ik gebruikte het vertrouwen dat ik in mijn huwelijk had gekregen om mijn ontmoetingen aan te wakkeren.
In tegenstelling tot roekeloze afspraken tijdens de universiteit, ging ik nuchter en met een beter begrip van wat ik nodig had om tevreden te zijn, vrijblijvende seks binnen. Meer volwassen en gewapend met een niet-aflatende liefde voor mijn lichaam, gaf seks me ontsnapping.
Door seks te hebben voelde ik me levend en werd ik bevrijd van de pijnlijke, cyclische gedachte hoe mijn leven zou zijn als hij niet was gestorven. Het gaf me kracht en gaf me een gevoel van controle.
Mijn geest voelde verlichting bij elke stroom oxytocine die ik ervoer. Door aangeraakt te worden, kreeg ik nieuwe energie om de moeilijkheid van mijn dagelijkse leven onder ogen te zien.
Seks als hulpmiddel voor zelfliefde en genezing
Ik wist dat mensen mijn aanpak moeilijk zouden begrijpen. Onze cultuur biedt niet veel voorbeelden van vrouwen die seks gebruiken als hulpmiddel voor zelfliefde, genezing of macht. Seks vervullen buiten een relatie is voor de meeste mensen moeilijk te doorgronden.
Ik had niemand om naar toe te gaan voor advies over hoe ik de ontkoppeling van mijn seksualiteit kon corrigeren van het anker dat mijn huwelijk was, maar ik werd vastbesloten mijn eigen weg te banen.
Ik miste de zorg voor mijn man - massages geven, hem aanmoedigen zijn dromen na te jagen, naar zijn verhalen luisteren en lachen. Ik miste het gebruik van mijn tijd, energie en talenten om hem op te winden, hem het gevoel te geven dat hij gewaardeerd werd en zijn leven te verrijken. Ik voelde me vrijgevig door nieuwe mannen het soort behandeling te geven waarmee ik mijn man douchte, ook al was het maar voor een uur.
Het was ook gemakkelijker om aan het leven alleen te wennen als ik af en toe een bezoeker had om me aan mijn schoonheid te herinneren of mijn seksualiteit te valideren.
Ik heb een nieuw normaal gevonden.
Na een paar maanden losse seks met beperkte communicatie, veranderde ik van koers, aangetrokken tot partners in polyamoreuze of niet-monogame relaties.
Met mannen die ook vriendinnen of echtgenotes hebben, vond ik geweldige seks zonder medeafhankelijkheid. Hun gezelschap vervult mijn fysieke behoeften terwijl ik zonder mijn man zin blijf in mijn leven en toekomst. De opzet is ideaal gezien mijn omstandigheden, omdat ik met deze partners vertrouwen en een open dialoog over seks en verlangens kan opbouwen, wat lastig is met one night stands.
Nu, anderhalf jaar sinds het overlijden van mijn man, ben ik ook aan het daten, niet alleen nodig ik mensen uit in mijn appartement. Maar de teleurstellingen zijn veel groter dan de sprankjes hoop.
Ik blijf hopen dat ik iemand zal vinden om mijn leven volledig mee te delen. Ik sta open voor het vinden van liefde in elke hoek, van elke persoon. Als het tijd is om dit onconventionele leven te vervangen door een leven dat lijkt op wat ik met mijn man heb gedeeld, zal ik dat zonder aarzelen doen.
In de tussentijd zal het zoeken naar en prioriteit geven aan plezier in het weduwschap, zoals ik deed in mijn huwelijk, me blijven helpen te overleven.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die door een nieuw normaal navigeren terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe-momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk de volledige serie hier.
Anjali Pinto is een schrijver en fotograaf in Chicago. Haar fotografie en essays zijn gepubliceerd in The New York Times, Chicago Magazine, The Washington Post, Harper’s Bazaar, Bitch Magazine en Rolling Stone. Tijdens het eerste jaar na het plotselinge overlijden van Pinto's echtgenoot, Jacob Johnson, deelde ze een foto en een lang bijschrift aan Instagram elke dag als een manier van genezing. Door kwetsbaar te zijn, verrijkten haar pijn en vreugde de perceptie van verdriet bij veel mensen.
