Toen ik eindelijk accepteerde dat ik homo was, dacht ik dat mijn leven drastisch anders zou zijn dan hoe ik me het altijd had voorgesteld. Het deed me pijn om te denken dat ik nooit vader zou worden, maar ik had het mis.
Mijn man en ik waren al zeven jaar samen toen er serieus werd gepraat over het krijgen van kinderen. We wisten niet echt waar we moesten beginnen ... adoptie of draagmoederschap? We wisten niet zeker wat goed voor ons zou zijn.
Na wat onderzoek te hebben gedaan en met andere homoparen met kinderen te hebben gesproken, besloten we de draagmoederschaproute te gaan.
We namen contact op met een gerenommeerd draagmoedersbureau en tekenden in maart 2011 een contract met hen, waarmee we officieel 'beoogde ouders' werden.
Dit was het begin van onze draagmoederschapreis en een achtbaanrit van emoties - althans voor mij. Mijn man is veel pragmatischer dan ik!
Vanaf de eerste ontmoeting die we hadden met onze draagmoederschapscoördinator, was het besef dat het vaderschap echt in de kaart zat voor mij zo overweldigend. Er was opgetogenheid, schroom, angst, vreugde ... noem maar op en ik voelde het.
Maar het leek allemaal zo ontmoedigend. Er was een aanhoudende angst in mijn achterhoofd dat er iets mis zou kunnen gaan tijdens dit proces en mijn droom om een kind te krijgen zou de bodem ingaan. Toch gingen we vooruit.
Ondersteuning zoeken op verrassende plekken
Onze eerste taak was om mogelijke eiceldonoren (ED) te bespreken met onze draagmoederschapscoördinator. Na zorgvuldig onze opties te hebben overwogen, kozen we voor donor 384.
De beslissing was gebaseerd op verschillende dingen - waaronder de levensvatbaarheid van haar eieren, de gezondheidsgeschiedenis van haar familie en dat ze leek op mijn man en mijn Ierse genealogie. Een andere doorslaggevende factor was dat ze bereid was ons kind op een dag in de verre toekomst te ontmoeten als we dat wilden.
Vervolgens een grotere hindernis: we moesten de zwangerschapsdrager (GC) vinden die de beste match zou zijn om een baby te dragen voor een liberaal, 30-jarig stedelijk homopaar.
Het interviewen van potentiële vervoerders (wij interviewden hen en zij interviewden ons) was overweldigend. Zouden ze ons aardig vinden? Zouden ze ermee instemmen een baby te dragen voor een homopaar? Wat voor soort relatie zou een vervoerder willen hebben met ons kind en met ons, indien van toepassing?
De coördinator van het draagmoederschap regelde verschillende telefonische interviews met mogelijke GC's, en één viel op als een duidelijke koploper in onze gedachten. We waren verrast om erachter te komen dat ze een conservatieve, getrouwde moeder van drie kinderen was die een politievrouw was in een klein stadje buiten Dallas, Texas.
Deze beschrijving was niet die van iemand waarvan we dachten dat we een baby zouden dragen voor een homopaar, maar er was direct een connectie tijdens het telefonische interview.
Om er zeker van te zijn dat we een match waren, wilden we elkaar leren kennen, en de beste manier om dat te doen was door elkaar persoonlijk te ontmoeten. Mijn man en ik zijn een weekend naar Texas gevlogen om tijd door te brengen met onze potentiële GC en haar familie.
Ze toerde ons door hun stad, we gingen uit eten en we brachten een heerlijke dag door op een meer in hun boot. Ondanks onze verschillen was de reis een geweldig succes.
Wat een golf van opluchting, dankbaarheid en vreugde - we waren zo opgewonden dat we zo'n (onwaarschijnlijke) match hadden gevonden om ons kind te dragen.
In de hoop (en voorbereiding) op het beste
Een van de belangrijkste details die we op dit punt van onze reis moeten noemen, zijn de contracten en juridische documenten die we moesten beveiligen. Gelukkig was onze draagmoederschapcoördinator goed op de hoogte met elk aspect van dit moeizame proces.
We wilden zijn Absoluut zeker dat we bij de geboorte van ons kind de enige ouders zouden zijn en niet in een angstaanjagende voogdijstrijd wilden verstrikt raken. Met bindende contracten gingen we verder met de ED en GC.
In november 2011, 8 maanden na het begin van ons draagmoederschap, voltooide onze ED haar eicelpunctie. Tot onze verbazing werden er 15 eieren geoogst! We waren zo dankbaar - we hadden zoveel verhalen gehoord over het mislukken van draagmoederschap en meerdere terughaalacties. Maar we hadden 15 potentiële kansen om zwanger te worden.
Kort na het ophalen van de eieren vlogen we naar Texas om de vruchtbaarheidskliniek te bezoeken die onze bevroren eieren had. Het was onze beurt om sperma te leveren dat de eieren zou bevruchten.
Tijdens het bevruchtingsproces brachten we vele uren door in vruchtbaarheidsklinieken en kregen we de kans om te praten met andere stellen die ook probeerden zwanger te raken. Er waren zoveel teleurstellingen; zoveel trieste verhalen over mislukte pogingen.
Zouden de zaken voor ons anders zijn? Ik had tot laat in de nacht zoveel gesprekken met mijn man: als dit niet werkte, zouden we dan adopteren? We vlogen naar huis en wachtten reikhalzend af hoeveel potentiële embryo's we zouden hebben.
De gelukkige
We waren opgetogen toen we hoorden dat van de 15 eieren er 9 met succes bevrucht waren.
Om uit de vruchtbaarheidskliniek te komen met 9 levensvatbare embryo's was een geluksgevoel dat ik niet kan verklaren, maar ik voelde me ook een beetje schuldig over de vele paren die we ontmoetten die zo vaak hadden geprobeerd een kind te krijgen en dat niet lukte.
De vruchtbaarheidskliniek heeft ons aangespoord om meerdere embryo's over te brengen naar onze GC om het percentage succesvolle zwangerschap te verhogen. Maar na veel discussie besloten mijn man en ik dat we de kans zouden grijpen om slechts één embryo te implanteren.
Het was een moeilijke beslissing, maar we waren het er allebei over eens dat we niet zwanger wilden worden van veelvouden, zelfs als het onze kans op zwangerschap bij de eerste poging verkleinde.
Tien maanden later implanteerde de vruchtbaarheidskliniek het meest levensvatbare embryo van het stel. Dit was een opwindende stap voorwaarts, zij het zenuwslopend, toen de klok begon, wachtend om te zien of onze WG zwanger werd.
Ik dwong mezelf om mijn verwachtingen onder controle te houden - ik wilde mijn hoop niet koesteren, maar bleef voorzichtig optimistisch.
Het was moeilijk om me op het werk te concentreren omdat mijn maag vaak in de knoop zat. Ik dacht altijd Komt het telefoontje vandaag dat we zwanger zijn of dat we het opnieuw moeten proberen?
Toen we het telefoontje kregen van onze WG dat we inderdaad zwanger waren, voelden we een overweldigende opluchting en enorme waardering voor iedereen die deel uitmaakte van onze reis tot dan toe.
We wisten dat we nog 9 maanden te gaan hadden, maar toen ik bij de eerste poging zwanger werd van één embryo, geloofde ik dat dit kind bedoeld was om deel uit te maken van ons gezin.
Een droom die eindelijk uitkomt
In de loop van de volgende 9 maanden hebben we elke echografie in Texas bijgewoond. We kwamen erachter dat het geslacht van onze baby mannelijk was, en begonnen zijn kinderdagverblijf op te zetten.
We lazen boeken over pasgeborenen, woonden ouderschapslessen bij, scholden heen en weer over mogelijke namen en probeerden ons voor te bereiden op de geboorte van onze zoon.
Eindelijk was het zover. We vlogen naar Texas 3 dagen voordat de OB-GYN van plan was om weeën op te wekken. Het was onmogelijk dat we de geboorte van onze zoon zouden missen.
We brachten dat weekend tijd door met onze GC en haar familie. In de vroege ochtend op de dag van de inductie kregen we een telefoontje van onze WG dat haar water net was gebroken - ze zouden toch geen weeën veroorzaken! We haastten ons naar het ziekenhuis en maakten een van de meest verbazingwekkende, intieme en mooie gebeurtenissen van ons leven mee.
Ik weet niet precies hoe ik in woorden moet uitdrukken hoe ik me voelde op de dag dat onze zoon werd geboren. Vanaf het moment dat ik hem zag kronen, voelde ik het ongeloof dat ik echt een vader was.
Het doorknippen van zijn navelstreng was een herinnering waarvan ik blij ben dat ik die heb, maar op dat eerste ouderschapsmoment - zoals elk ouderschapsmoment dat zou komen - vroeg ik me af of ik het goed deed.
Ik gilde een beetje en stopte met de schaar halverwege het snoer, terwijl de dokter riep dat ik "blijf knippen!"
Het ziekenhuispersoneel had nog nooit een draagmoederschap gehad, laat staan een homo-draagmoederschap, maar ze waren ongelooflijk. Ze gaven ons een eigen kamer op de kraamafdeling tegenover onze WG. De verpleegsters leerden ons hoe we onze baby een bad konden geven, luiers verschonen, zijn navelstrengwond verzorgen en meer.
Mijn zoon vasthouden, kijken hoe mijn man mijn zoon vasthoudt, onze jongen zijn eerste maaltijd geven, zijn allemaal momenten die in mijn geheugen gegrift staan, en dat zullen ze altijd blijven.
Ik voelde zoveel liefde voor hem. Ik was volledig overweldigd door dankbaarheid voor onze reis en voor al diegenen die er op enigerlei wijze deel van uitmaakten, klein of groot.
Het enige probleem was toen we het ziekenhuis verlieten.
Volgens de wet van Texas kon alleen de "moeder" van het kind de baby aan ons vrijlaten. De wet beschouwde onze WG als de moeder, ook al had ze helemaal geen genetische relatie met het kind, en werd ze op de geboorteakte vermeld als "moeder". Toen we eindelijk toestemming kregen om met onze zoon te vertrekken, begonnen we met de juridische procedure om de WG uit de geboorteakte te verwijderen.
Een reis waar we voor altijd dankbaar voor zijn
Onze zoon is nu 8 jaar oud. Hij is een slimme, grappige, gevoelige jongen en we hebben het gevoel dat we de gelukkigste ouders ter wereld zijn.
We wisten dat hij voorbestemd was, aangezien hij het enige embryo was dat we hadden geïmplanteerd.
We zijn altijd open geweest met onze zoon over zijn draagmoederschap en hoe hij bij ons gezin kwam. Hij kent zijn GC als hij haar op Facebook ziet, en we hebben altijd alle mensen gevierd die een rol hebben gespeeld bij het opbouwen van ons gezin.
Terwijl we met hem praten, vertrouwen we op veel middelen om onze gesprekken op een leeftijdsgeschikte manier te begeleiden.
Er is een verrassend aantal geweldige kinderboeken over draagmoederschap, gezinnen van hetzelfde geslacht en gemengde gezinnen, en we hebben ook veel groepen op Facebook gevonden voor homovaders en draagmoederschapgezinnen.
Vanaf het allereerste begin was het vinden van het juiste draagmoederschap en de juiste coördinator voor ons de sleutel.
De hele reis waren er zoveel vragen, en we zouden niet alle hindernissen hebben kunnen overwinnen als we niet iemand hadden gehad om op te leunen met een gedegen kennis van het hele proces.
Maar toch, we hadden er zoveel geluk mee. Draagmoederschap was het engste en meest lonende dat ik ooit heb meegemaakt. De liefde die we hebben voor onze zoon is als niets dat we ooit eerder hebben meegemaakt - en de dankbaarheid die we hebben voor alle mensen die betrokken zijn bij het helpen opbouwen van ons gezin is onmetelijk.
Ik weet in mijn hart dat het de bedoeling was dat ik vader zou worden, en ik ben echt een geweldige vader.
Ik zal voor altijd dankbaar zijn voor iedereen die me heeft geholpen een droom te realiseren waarvan ik dacht dat ik die moest opgeven. Gelukkig voor mij, ik had het mis.
Kevin Ward is een vader en makelaar die met zijn man en zoon in Washington, DC woont.
