Ik leefde met chronische angst en depressie voordat mijn vader stierf. Maar het soort angst dat ik voelde in de maanden na zijn dood - en nog steeds af en toe voel - was buitenaards.
Belangrijke levensgebeurtenissen gebeuren bij mensen met chronische psychische problemen, net zoals bij alle anderen. Omdat we allemaal - aan de basis ervan - gewoon mensen zijn die ons leven leiden en onze weg vinden, ondanks onze persoonlijke uitdagingen.
Het is alleen zo dat grote gebeurtenissen bijzonder acute effecten kunnen hebben op mensen die al last hebben van een geest die hen eerder lijkt te bestrijden dan hen.
De dood van een ouder kan ertoe leiden dat iemands geest van het spoor valt. Voor veel mensen weten ze, tenminste als ze er klaar voor zijn om hun gedachten op een rijtje te zetten, dat de sporen recht zijn. Maar voor mensen met chronische angst en depressie zijn de sporen vaak krom.
Voor iemand die zo overstroomde van het leven, was de dood van mijn vader schokkend plotseling en rustig.
Ik stelde me altijd voor dat hij langzaamaan zag hoe zijn geest wegglipte in de ziekte van Alzheimer terwijl zijn lichaam achteruitging, totdat hij niet naar Jackson Hole, Wyoming, kon komen voor de winterski-reis: zijn favoriete evenement van het jaar. Hij zou verdrietig zijn dat hij niet kon skiën, maar hij zou net als zijn moeder tot ver in de negentig leven, zei ik tegen mezelf toen hij ouder werd.
In plaats daarvan kreeg hij midden in de nacht een hartaanval. En toen was hij weg.
Ik heb nooit gedag gezegd. Ik heb zijn lichaam nooit meer gezien. Alleen zijn gecremeerde resten, een zacht grijs stof opgestapeld in een holle houten cilinder.
Je moet begrijpen dat dit iemand was die het leven van elk feest was, een episch personage dat zowel bekend staat om zijn onstuimige persoonlijkheid en wild geanimeerde verhalen, als om zijn rustige, zen-achtige mijmeringen terwijl de zon onderging over de glooiende woestijnheuvels die zichtbaar waren vanaf zijn achtertuin.
Dit was iemand die geobsedeerd was door het leiden van een actieve levensstijl, het eten van een gezond dieet en het voorblijven van mogelijke gezondheidsproblemen op oudere leeftijd. Zoals kanker, waarvoor hij meerdere preventieve huidbehandelingen kreeg, waarvan sommige zijn gezicht wekenlang vol met robijnrode vlekken achterlieten, waardoor we verbijsterd waren over zijn vastberadenheid om lang en gezond te leven.
Hij was ook de meest liefdevolle vader en mentor en wijze a
zoon kon hopen. Dus het gat dat hij achterliet, in de waas van een moment in het midden
van de nacht, was onvoorstelbaar in omvang. Als een krater op de maan. Er is
gewoon niet genoeg context in je levenservaring om de omvang ervan te begrijpen.
Ik leefde met chronische angst en depressie voordat mijn vader stierf. Maar het soort angst dat ik voelde in de maanden na zijn dood - en nog steeds af en toe voel - was buitenaards.
Ik was nog nooit zo bang geweest dat ik me niet kon concentreren op de eenvoudigste taak op het werk. Ik had nog nooit een half biertje gehad, het gevoel alsof ik een emmer bliksemschichten had ingeslikt. Ik had mijn angst en depressie nooit zo synchroon met elkaar gevoeld dat ik maandenlang volledig bevroren was, nauwelijks in staat om te eten of te slapen.
Het blijkt dat dit nog maar het begin was.
Mijn houding was aanvankelijk ontkenning. Moeilijk, zoals de oude man zou doen. Ontsnap aan de pijn door al je energie in het werk te steken. Negeer die angstgevoelens die elke dag sterker lijken te worden. Dat zijn slechts tekenen van zwakte. Kracht er doorheen en het komt wel goed.
Dit maakte het natuurlijk alleen maar erger.
Mijn angst kwam steeds vaker naar de oppervlakte en werd steeds moeilijker om op mijn tenen te lopen of opzij te schuiven. Mijn geest en lichaam probeerden me iets te vertellen, maar ik rende ervoor weg - waar ik me ook maar kon voorstellen.
Voordat mijn vader stierf, kreeg ik het gevoel dat ik dat zou moeten doen
eindelijk iets gaan doen aan deze psychische problemen. Ze waren
duidelijk verder dan alleen maar zorgen of een reeks slechte dagen. Het kostte zijn dood voor mij
om echt naar binnen te kijken en een lange, langzame reis naar genezing te beginnen. Een reis
Ik ben nog steeds bezig.
Maar voordat ik op zoek ging naar genezing, voordat ik de motivatie vond om echt actie te ondernemen, culmineerde mijn angst in een paniekaanval.
Eerlijk gezegd was de dood van mijn vader niet de enige factor. Mijn angst - maandenlang onderdrukt en verwaarloosd - was gestaag toegenomen. En toen zette een lang weekend vol verwennerij de toon. Dit maakte destijds allemaal deel uit van mijn ontkenning.
Het begon met een versnelling van mijn hartslag, bonkend in mijn borst. Vervolgens kwamen zweterige handpalmen, daarna pijn en beklemming op de borst, gevolgd door een groeiend gevoel van angst dat het deksel op het punt stond weg te waaien - dat mijn ontkenning en ontsnapping aan mijn emoties precies datgene zou veroorzaken dat mijn angst in de eerste plaats: een hartaanval.
Het klinkt overdreven, ik weet het. Maar ik ben me bewust van de symptomen van een hartaanval, omdat mijn vader eraan stierf, en omdat ik de hele dag gezondheidsartikelen las voor mijn dagelijkse baan - sommige over de waarschuwingssignalen van een hartaanval.
Dus in mijn hectische gemoedstoestand maakte ik een snelle berekening: snelle hartslag plus zweterige handpalmen plus pijn op de borst is gelijk aan een hartaanval.
Zes uur later - nadat de brandweerlieden mijn borst op een hartmonitor hadden aangesloten en even met grote ogen naar de machine staarden, nadat de ambulance-ambulance probeerde me te kalmeren door me te verzekeren: 'Er was maar een kleine kans dat dit was een hartaanval '', nadat de verpleegster op de SEH me had verteld om afwisselend in mijn vuisten te knijpen en ze los te laten om verlichting te vinden van de spelden en naalden in mijn onderarmen - ik had even de tijd om na te denken over hoe ongezond het was geweest om mijn angst te verwaarlozen en depressie en emoties over de dood van mijn vader.
Het was tijd om actie te ondernemen. Het was tijd om te erkennen
mijn fouten. Het was tijd om te genezen.
Ik herinner me nog levendig dat mijn vader op haar begrafenis een lofrede voor zijn moeder hield. Hij stond voor een kerk vol met mensen die van haar hielden en sprak slechts een paar openingswoorden voordat hij in tranen uitbarstte.
Uiteindelijk verzamelde hij zich en gaf zo'n gepassioneerde, bedachtzame reflectie op haar leven dat ik me niet kan herinneren dat ik een droog oog in zicht zag toen hij klaar was.
We hielden niet één, niet twee, maar drie verschillende uitvaartdiensten voor mijn vader. Er waren te veel mensen die om hem gaven, verspreid over te veel locaties dat een of twee gewoon niet genoeg was.
Bij elk van die begrafenissen dacht ik aan de lofrede die hij zijn moeder gaf, en zocht ik naar de kracht om hetzelfde voor hem te doen - om zijn leven te eren met een welsprekende samenvatting van alles wat hij betekende voor de vele mensen die van hem hielden.
Maar elke keer stond ik in stilte, bevroren, bang voor de tranen die uit mijn ogen zouden barsten als ik de eerste paar woorden begon te spreken.
De woorden zijn een beetje laat gekomen, maar ze zijn tenminste gekomen.
Ik mis mijn vader heel erg. Ik mis hem elke dag.
Ik probeer nog steeds zijn afwezigheid te begrijpen en hoe ik moet rouwen. Maar ik ben dankbaar dat zijn dood me heeft gedwongen naar binnen te kijken, stappen te ondernemen om mijn angst en depressie te genezen, en mijn woorden te gebruiken om anderen te helpen hun eigen angsten onder ogen te zien.
Zijn dood stuurde mijn bezorgdheid naar de maan. Maar het valt, langzaam, op zijn eigen manier, op zijn eigen pad, met elke kleine stap naar genezing, weer in een baan om de aarde.
Steve Barry is een schrijver, redacteur en muzikant gevestigd in Portland, Oregon. Hij is gepassioneerd door het destigmatiseren van de geestelijke gezondheid en het informeren van anderen over de realiteit van het leven met chronische angst en depressie. In zijn vrije tijd is hij een aspirant-songwriter en producer. Momenteel werkt hij als senior redacteur bij Healthline. Volg hem op Instagram.
