We zullen allemaal onze eigen herinneringen hebben, maar er zijn een paar lessen waarvan ik zeker wil zijn dat ze ze met zich meedragen.
Op een dag hoop ik dat de tijd dat de wereld stilviel slechts een verhaal is waar ik mijn kinderen over kan vertellen.
Ik zal ze vertellen over de tijd die ze vrij hadden van school en hoeveel indruk ze op me maakten met hun schema voor thuisonderwijs. Ik vond het geweldig om hun creativiteit thuis te zien, zoals het concert dat ze in onze woonkamer gaven, de spelletjes die ze verzonnen toen ons internet uitviel, en de zoete logeerpartijtjes die ze 's avonds in elkaars kamer hadden.
Als ze eenmaal ouder zijn, zal ik ze waarschijnlijk enkele van de moeilijke delen bekennen die ik uit het verhaal heb weggelaten.
Over hoe hun oma me belde toen ze toiletpapier in de winkel vond alsof het kerstochtend was, en toen huilde op onze oprit omdat ze ze niet kon omhelzen. Hoe zelfs het ontvangen van onze post voelde alsof we ons leven riskeerden, en hoe bezorgd hun vader en ik waren, ook al probeerden we er samen voor hen een leuke tijd van te maken.
Ik hoop dat we op het punt komen dat deze tijd in ons leven slechts een verre herinnering wordt, een verhaal van ‘bergopwaarts in beide richtingen’ van een verleden tijd dat we opnieuw kunnen vertellen.
Maar de waarheid is dat, zelfs als dat gebeurt, ik weet dat deze ervaring ons gezin - en de manier waarop ik ouder ben - voor altijd heeft veranderd.
Omdat dit virus ons heeft veranderd. Deze tijd is veranderd me.
Mijn kinderen begrijpen het misschien nog niet, maar dit is wat ik ze in de toekomst als post-pandemische ouder zal vertellen:
Misschien zijn zakdoeken toch niet zo raar
Deze keer was een eye-opening en nogal verrassend besef van hoeveel freaking toiletpapier ons gezin van 7 dagelijks gebruikt (ik bedoel, je kunt de baby nog niet echt tellen, maar 7 klinkt indrukwekkender, dus ik ga mee).
Ik dacht altijd dat het snuiten van je neus met een zakdoek een grove gewoonte was van oude mensen, maar weet je wat? Ik begrijp het nu. ik snap het veel.
Ga je gang en maak die TikTok-video
In deze tijd van onzekerheid werd ik eraan herinnerd dat internet echt een hulpmiddel kan zijn om ons allemaal met elkaar te verbinden, want soms hebben we gewoon een beetje lichtheid nodig tussen de grimmige realiteit.
Het lijkt zo gek, maar de mensen die de tijd namen om de meme te maken die me aan het lachen maakte of die TikTok-video die me hielp om even van het wereldwijde sterftecijfer af te leiden, zodat ik echt 's nachts kon slapen, zijn helden voor mij nu.
P.S. Als mijn 11-jarige dit leest: Nee, je kunt nog steeds geen telefoon hebben, sorry als dat verwarrend was.
Uw verhalen zijn belangrijk
Ik ben een schrijver, dus ik heb altijd in de kracht van woorden geloofd - maar nu, meer dan ooit, word ik eraan herinnerd dat in tijden van crisis onze verhalen het belangrijkste zijn.
De SEH-arts spreekt zich uit vanuit haar ziekenhuis waar een gekoelde vrachtwagen dode lichamen vasthoudt, de verhalen van de verpleegsters die zich in vuilniszakken wikkelen in een zwakke poging tot bescherming, de verhalen van families die samen met het virus zijn geconfronteerd - dit zijn de verhalen die maken hun weg naar ons hart, nestelen zich in onze hersenen en sporen ons aan tot actie.
Jouw verhalen hebben kracht. Vertel ze.
Je bent mooi zoals je bent
Dit is misschien meer een les voor mijn dochter dan voor mijn zoon, die regelmatig ondergoed boven zijn hoofd kiest als mode-keuze, maar deze pandemie heeft het rare effect gehad dat we ons weer tot onze basis zelf hebben teruggetrokken.
Er is geen uitgaan om indruk op iemand te maken, geen uitstapjes naar de salon, geen wimperextensions of microblading-afspraken, geen harsen of spraytans of winkelen bij Ulta.
En het is vreemd genoeg een opluchting geweest? Ik hoop dat het iets is waar mijn kinderen zich aan kunnen vasthouden als ze opgroeien, want het laat maar zien dat je dat echt niet nodig hebt om je mooiste te zijn.
Het gaat niet altijd over jou
Als dit virus ons iets heeft geleerd, hoop ik dat het de boodschap is dat het leven groter is dan alleen jij.
Velen van ons kregen in het begin te horen dat we thuis moesten blijven om de verspreiding van het virus te stoppen, en we gaven gehoor aan die oproep. Niet alleen om onszelf te beschermen, maar ook om anderen te beschermen.
Soms moet je naar het grotere plaatje kijken om te doen wat goed is.
Je kunt dat eten op je tafel beter waarderen
Tot nu toe heeft ons gezin - en grotendeels ons land als geheel - op gemak gewerkt.
Hongerig? U kunt letterlijk op een knop drukken en eten bij u thuis laten bezorgen. Maar nu zijn de dingen drastisch anders. We hebben een stap terug moeten doen en volledig opnieuw moeten evalueren hoe we onze gezinnen voeden.
Willen we echt die ene doos suikerhoudende ontbijtgranen kopen voor $ 4, of is die gigantische bak havermout die ons wekenlang kan voeden de betere aankoop? Is het echt het risico waard om naar de supermarkt te gaan en nu te vechten voor de laatste kipfilet in de winkel? En hoe pas je je aan als je gebruikelijke manier van shoppen of bestellen gewoon niet meer mogelijk is?
Het punt is dat velen van ons voor het eerst sinds lange tijd gedwongen zijn te beseffen dat voedsel niet alleen op magische wijze verschijnt - er is een lange reeks onzichtbaar werk dat nodig is om bij ons bord te komen.
Als je ineens niet zeker weet of die ketting zal blijven bestaan, begin je te waarderen wat je hebt nog veel meer. De #finishyourplate-generatie is zojuist echt geworden. Oh, en ook, plant een tuin als je kunt.
Je bent sterker dan je denkt
Echt, dat ben je.
U kunt de moeilijke dingen doen. En als je die moeilijke dingen doet, is het oké om te erkennen dat ze moeilijk zijn, want dat maakt je niet zwak.
Jij bent mijn hoop
Ik zie je nu, thuis, met de onschuld van je kindertijd om je heen, dat geeft me hoop voor de toekomst.
Ik zie de manier waarop je in het vuil graaft, gefascineerd door de onzichtbare wezens in het vijverwater nadat we hadden gesproken over een les over microben, en ik stel me je voor als een wetenschapper aan de frontlinie van een remedie voor een andere ziekte ooit.
Ik hoor je lieve stem zingen en ik ben vernederd door de manier waarop muziek zielen kan raken, waar ze ook zijn.
Ik zie je kleuren met zoveel concentratie en ik vraag me af of je op een dag wetten zult ondertekenen met dezelfde focus en vastberadenheid.
Ik heb hoop omdat jij de generatie bent die uit deze pandemie zal komen, gevormd en gevormd door de lessen die het je heeft geleerd.
Ik heb hoop, want in een tijd waarin de wereld om ons heen werd gesloten, is wat echt belangrijk is - jullie allemaal bij elkaar hebben - nog nooit zo heilig geweest.
Chaunie Brusie is een bevallingsverpleegster die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van vijf. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die vroege dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
