My Perfectly Imperfect Mom Life is niet alleen de naam van deze column. Het is een erkenning dat perfect nooit het doel is.
Terwijl ik om me heen kijk naar wat er in de wereld gebeurt en zie hoe hard we werken om het leven elke dag weer goed te maken - vooral ouders - heb ik het gevoel dat dit het perfecte moment is om een herinnering te sturen dat het oké is als we dat niet doen .
Het is niet eens mogelijk om alles 100 procent van de tijd goed te krijgen.
Dus stop met het uitoefenen van dat soort gekke druk op jezelf om het onbereikbare te bereiken.
De ironie is, wat echt belangrijk is, is dat we onszelf toestemming geven om gaandeweg dingen te verknoeien.
Ja, zelfs als ouders. Omdat in tegenstelling tot het verhaal dat de meeste mensen hebben geleerd over het belang van 'perfect' zijn, het eigenlijk een mythe is. En hoe eerder we die mythe ontkrachten en onze perfecte onvolmaaktheid omarmen, hoe eerder we ons ware potentieel zullen ontsluiten en echt zullen gedijen.
De waarheid is dat we allemaal bang zijn om het op een bepaald niveau te verknoeien, inclusief ikzelf. Omdat niemand er onbekwaam, onbekwaam of dwaas uit wil zien of zich in wil voelen. Vooral een ouder.
Maar de realiteit is dat niemand van ons elke keer alles zal pakken. En we zullen niet alle antwoorden hebben.
We gaan het verkeerde zeggen en doen veel, maar dat is oke. Alsof het werkelijk OK.
Dus doe jezelf eerder dan later een plezier en vervang die zeurende stem in je hoofd die zegt dat fouten slecht zijn door een sterkere, krachtigere stem die zegt dat fouten eigenlijk de toegangspoort zijn tot verandering en succes en grootsheid.
Want als we dat geloven en dat modelleren - en dat uiteindelijk leren - aan onze kinderen, is dat wat het spel verandert.
Ik denk dat de Britse schrijver Neil Gaiman het het beste zei:
“... als je fouten maakt, dan maak je nieuwe dingen, nieuwe dingen uitproberen, leren, leven, jezelf pushen, jezelf veranderen, je wereld veranderen. Je doet dingen die je nog nooit eerder hebt gedaan, en wat nog belangrijker is, je doet iets.“
En dat geldt allemaal voor het ouderschap.
En hoewel ik weet dat we er zowel bewust als onbewust allemaal naar streven de perfecte ouders te zijn en de perfecte kinderen groot te brengen, is het gewoon niet mogelijk.
Laat ze fouten maken
Dus in plaats daarvan is hier een simpele suggestie van een moeder van twee dochters van 20 die al meer dan twintig jaar bezig zijn met ouderschap: het is oké om onszelf, als ouders, het groene licht te geven om fouten te maken op dezelfde manier als we zouden moeten geef onze kinderen toestemming om hetzelfde te doen. Omdat dat is de fundamentele manier waarop we allemaal leren vol te houden.
Vanuit mijn standpunt als ouder, voormalig leraar, auteur van ouderschap, columnist en presentator van een radioshow, zie ik een wereld vol angstige kinderen, velen die zich een weg banen door het leven onder de heel valse veronderstelling dat om vooruit te komen in deze wereld, ze perfect moeten zijn, voor het varsity-team moeten spelen, in alle AP-klassen moeten zitten en hun SAT's moeten behalen.
En raad eens van wie ze dat oppikken? Raad eens wie die lat onbereikbaar hoog legt?
Wij zijn het. Wij zijn degenen die onze kinderen helpen bij het schrijven van dat verhaal en het verlamt hen omdat het een verouderde en onmogelijke manier van denken is die onze kinderen alleen maar in duigen brengt als ze de grond raken.
Kijk, we willen allemaal het beste voor onze kinderen. Duidelijk. We willen dat ze slagen, gedijen en excelleren, maar ze gaan dat niet doen volgens het tempo van iemand anders - ze doen het alleen als ze er klaar voor zijn. Als je het probeert te forceren, ontstaat er alleen maar vijandigheid tussen jou en hen.
Oneerlijke verwachtingen scheppen op basis van hoe andere kinderen zich ontwikkelen, is gewoon onrealistisch en schept een vreselijk precedent. Dat is precies waarom we onze kinderen precies moeten omhelzen waar ze zijn. (En doe hetzelfde voor onszelf.)
We moeten onze kinderen onze steun en ons geduld laten voelen, want als ze weten dat ze dat hebben, beginnen ze te bloeien. En als ze denken dat ze onze steun en acceptatie niet hebben, dan verwelken ze dat.
Het is wanneer onze kinderen teveel aandacht gaan besteden aan wat iedereen om hen heen doet, dat het grote minderwaardigheidscomplex meestal aan de oppervlakte komt. En hetzelfde kan gezegd worden over ons als ouders.
Het zijn niet alleen de kinderen die eraan herinnerd moeten worden
Het andere dat we moeten vermijden, dat is alleen maar net zo belangrijk als onze kinderen niet meten met andere kinderen, is onszelf niet meten met andere ouders. Omdat geloof me, je zult het willen. Veel.
Zeker als je kinderen naar school gaan en je in contact komt met alle soorten ouders. Weersta die drang, want het zal je elke beslissing die je neemt doen twijfelen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je jezelf met andere ouders vergelijkt nooit je een betere ouder maken.
En het is moeilijk, ik weet het, want als je dagelijks in contact komt met andere moeders en vaders en kinderen, is de verleiding groot om jezelf en je eigen opvoedingsstijl af te meten aan alle andere ouders die je ontmoet.
Je leert hoeveel verschillende soorten ouders en opvoedingsstijlen er zijn, wat er onvermijdelijk toe leidt dat je je afvraagt hoe je je eigen kinderen opvoedt.
Je zult merken dat je probeert om alle benaderingen van andere ouders aan te passen, in de verwachting dat je dezelfde resultaten zult hebben.
En terwijl sommige zullen werken, zullen andere epische mislukkingen zijn - gegarandeerd. En dat kan leiden tot het nemen van slechte ouderschapsbeslissingen, alleen gebaseerd op hoe iets voor iemand anders werkte, wat gewoon dom is. Dit is waarom je de neiging moet weerstaan om mee te gaan.
Onthoud dus dat terwijl u aan deze lange en mooie en altijd uitdagende reis begon, de leercurve voor ons als ouders bijna net zo breed is als voor onze kinderen.
Omdat er geen perfect pad is, geen perfect kind en zeker geen perfecte ouder.
Daarom sta ik stevig achter het idee dat het beste wat iemand van ons als ouders (en mensen) kan doen, is onszelf de ruimte geven om risico's te nemen en te vallen en te falen.
Omdat dat, vrienden, precies is hoe we leren om weer op te staan, vooruit te blijven gaan en het de volgende keer vast te pakken.
Ouders aan het werk: eerstelijnswerkers
Lisa Sugarman is een ouderschapsauteur, columnist en presentatrice van een radioprogramma en woont net ten noorden van Boston met haar man en twee volwassen dochters. Ze schrijft de nationaal gesyndiceerde opiniekolom It Is What It Is en is de auteur van 'Hoe perfect imperfecte kinderen opvoeden en ermee akkoord gaan', 'Parentangst losmaken' en 'LIFE: het is wat het is'. Lisa is ook de co-host van LIFE UNfiltered op Northshore 104.9FM en levert regelmatig bijdragen aan GrownAndFlown, Thrive Global, Care.com, LittleThings, More Content Now en Today.com. Bezoek haar op lisasugarman.com.
.jpg)
