Ik zal nooit de dag vergeten waarop ik voor mijn eerste mammogram ging. Ik was 42 en had een brok ter grootte van een limoen in mijn linkerborst gevonden.
Het mammogram was niet doorslaggevend. Iedereen kon de zeer duidelijke knobbel voelen, maar het mammogram liet niet echt iets opmerkelijks zien. De mammogramtechnicus vroeg me of ik een uurtje kon wachten omdat de arts beter wilde kijken. Hij wilde zelf een echo maken.
Ik voelde plotseling mijn keel dichtknijpen en werd erg bang. Ik was me er scherp van bewust dat mijn hart bonkte - onregelmatig, zo leek het. Mijn maag voelde luchtig en vreemd aan. Dit gevoel verspreidde zich naar mijn armen en benen.
Natuurlijk zou ik wachten. Ik wist intuïtief dat er iets mis was, en mijn lichaam trilde van deze gedachte. Mijn handen trilden zo erg!
Ik zat op een krukje in een kleine kleedkamer in het borstgezondheidscentrum, in een ziekenhuisjas, achter een gordijn, bladerend door tijdschriften met hondenoren met die trillende handen. Ik keek naar deze tijdschriften maar zag niets.
Ik werd overweldigd door vreselijke kankergedachten.
Mijn ademhaling bleef ongelijk en oppervlakkig. Mijn oksels waren klam. Mond, droog. Slikken, moeizaam. Dat uur wachten op de echo voelde als een marteling.
Ik kende de term "scanxiety" nog niet, of dat het deel uitmaakte van de nomenclatuur in de kankerwereld. Maar achteraf gezien was deze ervaring zeker een complete aanval van scanangst, de angst die gepaard gaat met de periode vóór, tijdens en na medische scans die verband houden met uw kanker.
Hoe scanangst mijn leven nu beïnvloedt
Voor mij kan alles wat wordt gedaan om mijn lichaam te scannen op tekenen van kanker, scanangst veroorzaken, of het nu gaat om een beeldvormende scan, biopsie, bloedonderzoek of mijn voortdurende driemaandelijkse oncologische controles.
Wachten op de resultaten van deze scans is het meest verschrikkelijke deel, omdat ik te maken heb met de angst voor herhaling van het stadium 3C invasief lobulair carcinoom waarbij ik in 2014 werd gediagnosticeerd. Ik kan minuten of dagen wachten op resultaten terwijl de scanangst alleen maar toeneemt, verschijnen als enkele of alle van de volgende:
- constante zorgen
- oppervlakkige ademhaling
- slapeloosheid
- focus kwesties
- luchtig gevoel in de put van mijn maag
- zweten
- verlies van eetlust
- maagklachten
- strakke keel
- droge mond
Soms is het zo intens dat het op de hoogste toppen mijn darmen plotseling en heftig heeft geleegd. Ik ben zo beledigd door deze lichamelijke lichamelijke reacties! Niet leuk.
5 tips om met scanxiety om te gaan
Ik weet niet meer hoe ik jaren geleden op de resultaten van die eerste echo heb gewacht, maar ik ben blij te kunnen zeggen dat ik in de loop der jaren wat copingvaardigheden heb geleerd op basis van de ernst van de scanangst.
Dit is wat voor mij werkt:
Ademen
We horen dit de hele tijd, maar het is zo waar. Omdat mijn ademhaling oppervlakkig lijkt te worden en mijn gedachten de hele tijd door razen, heb ik gemerkt dat de meest basale technieken voor boxademhaling helpen:
- Richt je aandacht op je ademhaling.
- Adem in tot vier tellen.
- Houd vier tellen vast.
- Adem uit tot vier tellen.
- Herhaling.
Box-ademhaling heeft me op veel stressvolle momenten goed gediend om mijn gestreste ademhaling te reguleren en te kalmeren. Soms werk ik aan mijn bureau en moet ik stoppen, mijn ogen sluiten en door een paar liedjes heen ademen. (Het album 'The Universe Smiles Upon You' van Khruangbin is super chill en werkt voor mij.)
Ik heb zelfs box-ademen gedaan terwijl ik in de rij bij Target stond te wachten!
Probeer meditatie
Ik ben pas een paar jaar geleden begonnen met meditatie toen ik een retraite voor integratieve genezing bijwoonde voor patiënten met borstkanker in Commonweal in Bolinas, Californië. De retraite was bedoeld om de genezing van het trauma van kanker met verschillende modaliteiten te bevorderen, en geleide meditatie was er een van.
Het was een belangrijke ontdekking voor mij. Hoe was ik niet doe je dit sinds dag 1 van kanker? Ik wou dat ik was ingeschakeld voor bemiddeling toen ik net werd gediagnosticeerd. Het is als box-ademen op het volgende niveau of zoiets.
Ik ben sindsdien super in mijn meditatiebeoefening geweest en gebruik de meditatie-app Headspace bijna dagelijks.
Op sommige dagen kan ik me moeilijker concentreren, en op andere dagen kan ik gemakkelijk mediteren terwijl ik in mijn auto zit te wachten om mijn zoon van school te halen. Het heeft me echt geholpen om algemene angstgevoelens te verminderen, vooral tijdens uitputtende pieken in de scanangst.
Zoek een zachte plek om te landen in de gemeenschap van borstkanker
Een spelwisselaar voor mij was toen ik contact begon te maken met anderen in de gemeenschap van borstkanker. Er gaat niets boven het contact maken met anderen die het gewoon snappen.
Praten met borstkanker-vrienden kan scanangst als niets anders verlichten. Ik heb de voordelen van de gemeenschap gezien in mijn rol als gemeenschapsgids voor de BC Healthline-app sinds 2 jaar.
Leden posten de hele tijd over scanxiety, en de gemeenschap omarmt en moedigt hen altijd aan met zoveel liefde en empathie. Het is zo gemakkelijk om uw telefoon eruit te halen en in te checken.
Overleg met de profs
Omdat ik verschillende gradaties van depressie en angst heb gehad vanaf de nieuwe diagnose tot aan mijn overlevingskansen, weet ik dat het emotionele en fysieke trauma van kanker soms te veel is.
Toen ik gewoon uitgeput was van het worstelen met alles, zocht ik hulp bij mijn oncoloog en huisarts voor hulp. Ik heb voorgeschreven medicijnen voor depressie en angst, en gebruik indien nodig een therapeut. Ik ben zo blij dat ik deze zelfzorgmaatregel heb genomen.
Deze hulpmiddelen verlichten mijn normale depressie en angst, en maken het gemakkelijker om met aanvallen van enge scanangst om te gaan.
Lijd niet in stilte. Denk niet dat je een of andere stoere kankerkrijger hoeft te zijn. Dit is geen duurtest.
Maak een wandeling
De beroemde natuuronderzoeker John Muir zei ooit: "Bij elke wandeling met de natuur ontvangt men veel meer dan hij zoekt."
De natuur als zelfzorg heeft mijn scanangst te vaak gekalmeerd om te tellen. Wandelen en strandkammen zijn voor mij meer dan alleen sporten. De combinatie van fysieke activiteit vermengd met de schoonheid van de natuur vertraagt mijn verontrustende angstgevoelens enorm.
Probeer het eens
Ik hoop dat je een aantal van deze tips kunt proberen als je de volgende keer last hebt van scanangst. Als je de BC Healthline-app bezoekt voor wat ondersteuning, schuif dan naar mijn DM's en zeg hallo. Ik ben er voor je!
Monica Haro komt oorspronkelijk uit de Bay Area, waar ze momenteel haar zoon Christian grootbrengt. Ze is de gemeenschapsgids voor de BC Healthline-app voor borstkankerondersteuning, is lid van de raad van bestuur van Bay Area Young Survivors (BAYS) en heeft haar kunsttentoonstelling over borstkanker laten zien met El Comalito Collective in Vallejo, Californië, de afgelopen 3 jaar. Koffie, boeken, muziek en kunst maken haar gelukkig. Volg haar Instagram of neem contact met haar op via e-mail.
