Van de bindende schoonheidsnormen tot de gemeenschappelijkheid van seksueel geweld, het risico op de ontwikkeling van een eetstoornis is overal.
In dit artikel wordt grof taalgebruik gebruikt en wordt verwezen naar seksueel geweld.
Ik herinner me levendig de eerste keer dat ik werd gecalld.
Ik was 11 jaar oud op een lentedag, wachtend op de stoep van ons flatgebouw terwijl mijn vader naar binnen zocht naar zijn inhalator.
Ik had een zuurstok, overgebleven en perfect bewaard gebleven van Kerstmis, bungelend uit mijn mond.
Meteen kwam er een man langs. En over zijn schouder gooide hij nonchalant: "Ik wou dat je me zo zou zuigen."
In mijn puberale naïviteit begreep ik niet helemaal wat hij bedoelde, maar toch begreep ik de suggestiviteit ervan. Ik wist dat ik vernederd werd door hoe plotseling ik de controle kwijt was en ik me schaamde.
Iets over mijn gedrag, dacht ik, had deze opmerking uitgelokt. Plotseling was ik me hyperbewust van mijn lichaam en de reacties die het kon oproepen bij volwassen mannen. En ik was bang.
Meer dan 20 jaar later word ik nog steeds lastiggevallen op straat - van ogenschijnlijk onschuldige verzoeken om mijn telefoonnummer tot commentaar op mijn borsten en billen. Ik heb ook een geschiedenis van emotioneel en seksueel misbruik, aanranding en intiem partnergeweld, waardoor ik me een leven lang voel behandeld als een ding.
Na verloop van tijd heeft deze ervaring een grote invloed gehad op mijn eigen vermogen om me op mijn gemak in mijn lichaam te voelen. Dus het feit dat ik uiteindelijk een eetstoornis kreeg, is misschien niet verrassend.
Laat het me uitleggen.
Van de bindende schoonheidsnormen tot de gemeenschappelijkheid van seksueel geweld, het risico op de ontwikkeling van een eetstoornis is overal. En dit kan worden verklaard door wat bekend staat als de objectiveringstheorie.
Dit is een raamwerk dat onderzoekt hoe vrouw-zijn wordt ervaren in een socioculturele context die seksueel objectiverend is. Het geeft ons ook een kijkje in hoe de geestelijke gezondheid, inclusief eetstoornissen, kan worden beïnvloed door constante seksualisering.
Hieronder vind je drie verschillende manieren waarop seksuele objectivering en eetstoornissen op elkaar inwerken, en een heel belangrijke afhaalmaaltijd.
1. Schoonheidsnormen kunnen leiden tot obsessie voor het lichaam
Onlangs, nadat hij had geleerd wat ik voor de kost doe, vertelde een man die me reed in een ritdienst me dat hij niet gelooft in schoonheidsnormen.
De schoonheidsnorm in de Verenigde Staten, en snel over de hele wereld, is erg smal. Van vrouwen wordt onder andere verwacht dat ze mager, blank, jong, traditioneel vrouwelijk, bekwaam, midden- tot hogere klasse en hetero zijn.
"Omdat ik me daar niet toe aangetrokken voel," zei hij.
"Het modeltype."
Maar schoonheidsnormen gaan niet over wat individuen, of zelfs groepen, persoonlijk aantrekkelijk vinden. In plaats daarvan gaan normen over wat we zijn onderwezen is ideaal - "het modeltype" - of we het nu eens zijn met die allure of niet.
De schoonheidsstandaard in de Verenigde Staten en snel over de hele wereld - vanwege de koloniserende effecten van de verspreiding van westerse media - is erg smal. Van vrouwen wordt onder andere verwacht dat ze mager, blank, jong, traditioneel vrouwelijk, bekwaam, midden- tot hogere klasse en hetero zijn.
Onze lichamen worden dus beoordeeld en gestraft volgens deze zeer rigide maatstaven.
En de internalisering van deze berichten - dat we niet mooi zijn en daarom geen respect waard zijn - kan leiden tot lichamelijke schaamte en dus tot symptomen van eetstoornissen.
Uit een onderzoek uit 2011 bleek zelfs dat de internalisering van iemands waarde die wordt bepaald door hun aantrekkelijkheid 'een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van psychische problemen bij jonge vrouwen'. Dit omvat ook ongeordend eten.
Zoals eerder in deze serie vermeld, is de algemene aanname dat een obsessie met vrouwelijke schoonheid en de daarmee gepaard gaande drang naar slankheid eetstoornissen veroorzaakt, simpelweg niet waar. In plaats daarvan is de realiteit dat het emotionele druk is in de omgeving van schoonheidsnormen die een slechte geestelijke gezondheid veroorzaken.
2. Seksuele intimidatie kan leiden tot zelfbewaking
Terugdenkend aan hoe ik me voelde toen ik als jong meisje werd aangeroepen: ik voelde me meteen beschamend, alsof ik iets had gedaan om de opmerking op te wekken.
Omdat ik me herhaaldelijk zo voelde, begon ik me bezig te houden met zelfcontrole, een veel voorkomende ervaring bij vrouwen.
Het denkproces luidt: "Als ik mijn lichaam kan beheersen, kun je er misschien geen commentaar op geven."
Het concept van zelfbewaking is wanneer een persoon hypergefocust raakt op zijn lichaam, vaak om externe objectivering af te weren. Het kan zo simpel zijn als naar de grond kijken als je langs groepen mannen loopt, zodat ze niet proberen je aandacht te trekken, of geen bananen eten in het openbaar (ja, dat is een ding).
Het kan ook verschijnen als eetstoornisgedrag in een poging om te beschermen tegen intimidatie.
Voedselgedrag, zoals een dieet volgen om gewichtsverlies te laten "verdwijnen" of eetbuien om gewichtstoename te "verbergen", komen vaak voor. Dit zijn vaak onbewuste coping-mechanismen voor vrouwen die willen ontsnappen aan objectivering.
Het denkproces gaat: Als ik mijn lichaam kan beheersen, kun je er misschien geen commentaar op geven.
Bovendien kan seksuele intimidatie op zichzelf symptomen van eetstoornissen voorspellen.
Dit geldt zelfs voor jonge mensen.
Zoals uit een onderzoek bleek, had op het lichaam gebaseerde intimidatie (gedefinieerd als objectiverende opmerkingen over het lichaam van een meisje) een negatief effect op het eetpatroon van 12- tot 14-jarige meisjes. Bovendien kan het zelfs bijdragen aan de ontwikkeling van een eetstoornis.
De link? Zelfbewaking.
Meisjes die seksuele intimidatie ervaren, hebben meer kans op deze hyperfocus, wat resulteert in meer verstoorde eetpatronen.
3. Seksueel geweld kan resulteren in eetstoornissen als copingmechanismen
De definities van aanranding, verkrachting en misbruik zijn soms duister voor mensen - ook voor de overlevenden zelf.
Maar hoewel deze definities juridisch van staat tot staat en zelfs van land tot land verschillen, hebben deze handelingen allemaal gemeen dat ze kunnen leiden tot eetstoornisgedrag, hetzij als een bewust of onbewust copingmechanisme.
Veel vrouwen met een eetstoornis hebben in het verleden ervaringen met seksueel geweld gehad. In feite zullen overlevenden van verkrachting waarschijnlijker dan anderen voldoen aan de diagnostische criteria voor eetstoornissen.
Een eerdere studie wees uit dat 53 procent van de overlevenden van verkrachting eetstoornissen ervaart, in vergelijking met slechts 6 procent van de vrouwen zonder voorgeschiedenis van seksueel geweld.
Bovendien voldeden in een andere oudere studie vrouwen met een voorgeschiedenis van seksueel misbruik in de kindertijd 'veel vaker' aan de criteria voor een eetstoornis. En dit was vooral het geval in combinatie met seksueel geweld op volwassen leeftijd.
Maar hoewel seksueel geweld alleen geen invloed heeft op de eetgewoonten van een vrouw, kan de posttraumatische stressstoornis (PTSD) die door sommigen wordt ervaren de bemiddelende factor zijn - of liever wat de eetstoornis veroorzaakt.
Kortom, de reden waarom seksueel geweld tot eetstoornissen kan leiden, is waarschijnlijk te wijten aan het trauma dat het veroorzaakt.
Een studie vond dat "PTSD-symptomen volledig bemiddeld het effect van aanranding bij jonge volwassenen op eetstoornissen "
Dit betekent echter niet dat alle overlevenden van seksueel geweld eetstoornissen zullen krijgen of dat alle mensen met een eetstoornis seksueel geweld hebben meegemaakt. Maar het betekent wel dat mensen die beide hebben meegemaakt, niet de enigen zijn.
Autonomie en instemming zijn van het grootste belang
Toen ik vrouwen interviewde voor mijn proefschriftonderzoek naar eetstoornissen en seksualiteit, vertelden ze veel ervaringen met objectivering: "Het is alsof [seksualiteit] nooit van jou is", vertelde een vrouw me.
"Ik had het gevoel dat ik gewoon probeerde te navigeren door wat andere mensen op me hadden gedumpt."
Het is logisch dat eetstoornissen verband kunnen houden met seksueel geweld. Ze worden vaak opgevat als een extreme terugwinning van controle over iemands lichaam, vooral als een inadequaat coping-mechanisme om met trauma om te gaan.
Het is dan ook logisch dat de oplossing voor het herstellen van relaties met seksualiteit bij het herstel van eetstoornissen en het beëindigen van seksueel geweld dezelfde is: het opnieuw opbouwen van een gevoel van persoonlijke autonomie en het eisen dat die toestemming wordt gerespecteerd.
Na een leven van seksualisering kan het moeilijk zijn om uw lichaam weer als het uwe te claimen, vooral als een eetstoornis uw relatie met uw lichaam heeft beschadigd. Maar het opnieuw verbinden van je lichaam en geest en het vinden van ruimte om je behoeften onder woorden te brengen (die je hier, hier en hier kunt vinden) kan krachtig zijn om je te helpen op het pad naar genezing.
Uiteindelijk legden mijn deelnemers me uit dat wat hen hielp vreugdevol deel te nemen aan hun seksualiteit - zelfs door de extra druk van hun eetstoornissen - het hebben van vertrouwensrelaties met mensen die hun grenzen respecteerden.
Aanraken werd gemakkelijker toen ze de ruimte kregen om hun behoeften te benoemen. En we zouden allemaal deze kans moeten krijgen.
En daarmee is de serie over eetstoornissen en seksualiteit afgelopen. Ik hoop dat als je iets wegneemt uit de afgelopen vijf discussies, je het belang begrijpt van:
- geloven wat mensen je over zichzelf vertellen
- met respect voor hun lichamelijke autonomie
- je handen - en je opmerkingen - voor jezelf houden
- nederig blijven tegenover kennis die u niet bezit
- vraagtekens zetten bij uw idee van 'normaal'
- het creëren van de ruimte voor mensen om hun seksualiteit veilig, authentiek en gelukkig te ontdekken
Melissa A. Fabello, PhD, is een feministische opvoeder wiens werk zich richt op lichaamspolitiek, schoonheidscultuur en eetstoornissen. Volg haar op Twitter en Instagram.
