Overschakelen naar een houding van dankbaarheid kan het verschil zijn tussen overleven en echt bloeien.
Mijn eerste dans met dankbaarheid kwam als resultaat van een Facebook-bericht dat ik in 2010 zag. Een vriendin plaatste iets waar ze in november van dat jaar elke dag dankbaar voor was.
Ik ging de uitdaging aan en terwijl ik aan de verschillende dingen dacht waar ik dankbaar voor was, merkte ik dat mijn humeur verbeterde, ik me meer ontspannen voelde, en de kleine dingen die me normaal gesproken de hele dag zouden irriteren, begonnen te versmelten in de achtergrond.
Wat gebeurde hier?
Hoe chronische ziekte mijn dankbaarheidspraktijk heeft verdiept
Ik had mezelf altijd als een dankbaar persoon beschouwd, maar jarenlang gebeurde mijn bewuste erkenning van waar ik dankbaar voor ben, over het algemeen pas rond de Thanksgiving-vakantie.
Destijds lazen de berichten als een acceptatietoespraak van de Oscars:
"Ik ben dankbaar voor mijn mentor, Aaron, die me schijnbaar uit de middelmatigheid van mijn carrière heeft geplukt en me de steun heeft gegeven waarvan ik niet wist dat ik die nodig had toen ik afstudeerde en naar Corporate America verhuisde."
"Ik ben dankbaar voor mijn familie, die me altijd heeft aangemoedigd om mijn dromen na te jagen."
Tussen 2010 en 2014 stierven 23 van mijn vrienden. Ik was in die tijd een competitieve skydiver en mijn gemeenschap bestond grotendeels uit extreme sportatleten die de grenzen verlegden van wat hun lichaam en uitrusting aankonden.
Skydiving-ongelukken, BASE-sprongen die tragisch mis zijn gegaan, een motorongeluk en vier zelfmoorden door veteranen hebben me de kracht geleerd om mensen in ons leven te waarderen terwijl ze hier zijn om onze gemeenplaatsen te horen.
Ik vertelde mijn vrienden, familie en collega's vroeg en vaak hoeveel ik van ze hield, hoeveel ze voor me betekenden en hoeveel ik hun aanwezigheid in mijn leven koesterde.
Over de hele linie was mijn dankbaarheid naar buiten gericht - een waardering voor de kansen die ik had, de dingen die me waren overkomen, of voor mensen die om een bepaalde reden of een seizoen mijn leven waren binnengekomen.
Pas toen ik de diagnose diabetes type 2 kreeg, keerde mijn dankbaarheid naar binnen.
Plotseling was ik dankbaar voor een lichaam dat, hoewel het niet optimaal functioneerde, over het algemeen functioneerde.
In plaats van mijn 'gebroken alvleesklier' uit te schelden (een veelvoorkomend verschijnsel in de diabetesgemeenschap), vierde ik mijn sterke, gezonde longen en benen die me in staat stelden om de bergen te beklimmen - zowel letterlijk als figuurlijk - die voor me lagen op mijn reis naar deze ziekte beheersen.
Ik vond mijn dankbaarheid voor mijn vermogen om gediagnosticeerd te worden, want dat betekende dat ik toegang had tot gezondheidszorg. Ik was dankbaar dat ik mezelf heel, gezond voedsel kon geven, want dat betekende dat ik genoeg geld had om me het voedsel te veroorloven dat mijn lichaam van binnenuit zou genezen.
Hoe dankbaar te leven
Kristi Nelson, uitvoerend directeur van het Network for Grateful Living en auteur van "Wake Up Grateful: The Transformative Practice of Taking Nothing for Granted" kent de kracht van dankbaarheid en een dankbaar leven.
Ze kreeg op 33-jarige leeftijd de diagnose kanker in stadium 4 en heeft in de 27 jaar daarna geleefd naar alles wat mogelijk is als we niets als vanzelfsprekend beschouwen.
"Dankbaar leven is een baan van binnenuit", zegt Nelson. "Dankbaarheid is dankbaarheid van binnenuit, niet wachten op omstandigheden om dankbaar voor te zijn."
"We moeten de balans opmaken van wat er in ons hoofd, in ons lichaam en in de wereld om ons heen gebeurt", zegt ze. "Dit druist in tegen onze culturele fixatie om te focussen op wat kapot is."
Onderzoek ondersteunt een lange lijst van gezondheidsvoordelen van dankbaarheid, waaronder een betere slaapkwaliteit, een betere gezondheid van het hart, lagere depressieniveaus bij mensen met een chronische ziekte en lagere hemoglobine A1C, een biomarker die betrokken is bij de bloedsuikerspiegel die wordt gebruikt om diabetes te diagnosticeren .
Voor zoveel mensen die met een chronische ziekte leven, kan de overgang naar een houding van dankbaarheid het verschil zijn tussen overleven en echt bloeien.
Of u nu al jaren met een chronische aandoening leeft of onlangs de diagnose heeft gekregen, het leven kan aanvoelen alsof het na uw diagnose volledig op zijn kop staat.
Je vraagt je misschien af wat je hebt gedaan om dit te verdienen, waarom je lichaam je verraadt, of een groot aantal andere vragen die zich richten op wat er mis gaat.
Als focussen op wat er mis gaat je leven niet verbetert, zijn hier enkele manieren om dankbaar te leven en je focus te verleggen naar wat goed gaat.
Vraag jezelf af, welke gelegenheid smeekt om mijn aandacht?
"Waar je ook bent, is een startpunt", zegt Nelson. “Er is een diep vertrouwen nodig om een kans te zien. Hoe meer je kansen ziet en zoekt, hoe meer het vertrouwen wordt versterkt. "
Toen ik de diagnose diabetes type 2 kreeg, interpreteerde ik deze diagnose niet als een verraad van mijn lichaam, ik zag dat mijn lichaam probeerde te communiceren dat er iets mis was.
Door dit te doen, begon ik een relatie met mijn lichaam te ontwikkelen, in plaats van mezelf er los van te zien.
Met deze nieuwe manier van denken was ik het niet versus mijn lichaam - we waren een team dat samenleefde. Als zodanig voelde mijn diabetesbeheersprotocol niet als een ingrijpende verstoring van mijn leven, het was een kans om te vertragen, prioriteit te geven aan mijn gezondheid en er alles aan te doen om voor mijn lichaam te zorgen.
Herkader alles opnieuw
"Het idee dat ons lichaam ons verraadt, is voor ons geen dienst", zegt Nelson.
Als je 's ochtends wakker wordt en begint na te denken over de dingen die op je takenlijst staan, stelt ze voor om taken die een last lijken te herformuleren in kansen.
In plaats van te zeggen: 'Ik hebben om naar de dokter te gaan voor meer labs ”, verander die taal.
"IK krijgen naar de dokter gaan voor meer labs ”erkent dat je toegang hebt tot gezondheidszorg, een dokter die je helpt, en vervoer om naar hun kantoor te gaan (zelfs als dat je eigen benen zijn).
Concentreer u op wat werkt
Zoals ik deed toen ik voor het eerst de diagnose diabetes kreeg en deze diagnose eerder als een kans dan als een doodvonnis zag, maak een lijst van alles dat in je lichaam werkt.
Kunt u zien? Kan je horen? Kunt u uw lichaam bewegen? Kunt u voedsel eten en verteren? Kunt u 's nachts slapen?
In Nelsels nieuwe boek is er een hoofdstuk genaamd 'Het lichaam koesteren zoals het is'. Als mensen je vragen hoe het met je gaat, moedigt Nelson lezers aan om te reageren met: "Ik voel me niet geweldig, maar ik ben je dankbaar."
'Uiteindelijk, als we onze gesprekken over ons leven veranderen, veranderen we ons leven', zegt ze.
het komt neer op
Hoewel deze aanpassingen alleen niet alles van de ene op de andere dag beter maken, kunnen ze het leven met een chronische ziekte draaglijker maken en zorgen voor een perspectiefverschuiving die een deel van de dagelijkse stress kan verlichten.
Nelson herinnert ons eraan, "zolang we hier zijn, kunnen we ons net zo goed concentreren op het feit dat het buitengewoon is om te leven."
Sydney Williams is een avontuurlijke atleet en auteur uit San Diego. Haar werk onderzoekt hoe trauma zich manifesteert in onze geest en ons lichaam en hoe het buitenleven ons kan helpen genezen. Sydney is de oprichter van Hiking My Feelings, een non-profitorganisatie met een missie om de gezondheid van de gemeenschap te verbeteren door mensen de mogelijkheid te bieden de genezende kracht van de natuur te ervaren. Word lid van de Hiking My Feelings Family en volg mee op YouTube en Instagram.
