Voor het geval u het nog niet wist, een van de rechters van de hoogste rechtbank van ons land heeft diabetes type 1. Dat is rechter Sonia Sotomayor, die tien jaar geleden (wauw!) In 2009 lid werd van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. Op 7-jarige leeftijd kreeg ze de diagnose T1D en heeft ze in de loop der jaren gewerkt aan het vergroten van het diabetesbewustzijn - zowel opzettelijk als als een bijproduct van het zitten op die bank.
Van de openhartige autobiografie die ze enkele jaren geleden schreef tot haar nieuwste kinderboeken die eind 2018 werden uitgebracht, heeft Justice Sotomayor als inspiratiebron gediend voor de D-gemeenschap, waarmee hij aantoont dat 'You Can Do This' op het hoogste niveau leeft, ondanks een chronische ziekte. conditie zoals T1D. Het feit dat ze de eerste Latina op het veld is en op het moment van haar bevestiging pas de derde vrouw was die ooit naar de SCOTUS werd genoemd, maakt haar nog meer een game-wisselaar.
Ze is in de loop der jaren af en toe in het nieuws geweest vanwege haar diabetes type 1-leven, van boekpromoties tot het nieuws over haar hypoglykemie-incident waarvoor paramedici hulp nodig hadden, en toen ze een CGM begon te gebruiken en de smartphone-app piepte tijdens de pleidooien van de rechtbank.
Al met al is het geweldig om een D-piepgeluid te hebben op de hoogste bank van het land. Maar dat belet niet dat de verkeerde informatie over diabetes stroomt - aan de gang sinds Sotomayor meer dan tien jaar geleden voor het eerst werd genomineerd door president Barack Obama.
Diabetes en politiek van Sotomayor
Herinner je je nog lang geleden in 2009, toen Sotomayor door het nominatieproces ging en er was die kop van TIME Magazine: "Sotomayors diabetes: wordt het een handicap?" Zoals onze eigen AmyT destijds schreef: “Hell, no. Rechter zijn is een bureaubaan, in godsnaam - alles wat ze nodig heeft is een blikje gewone cola, handig voor het geval dat. En trouwens, Sotomayor voert al meer dan 15 jaar de rechterbaan uit. Sommige Twitter-piepgeluiden dachten dat het TIJD artikel 'laat ons eruit zien alsof we heroïneverslaafden zijn!' of 'alsof we morgen dood neervallen'. Ik weet niet zeker of ik het ermee eens ben dat het allemaal ZO negatief was, maar of we media-aandacht gaan krijgen , Ik denk dat het erg belangrijk is om deze ziekte op zijn minst feitelijk uit te leggen. "
Helemaal.
Natuurlijk, zoals we weten, verdiende Sotomayor haar bevestiging en nam de bank over. Maar zelfs vandaag de dag blijft de huidige Trump-regering haar T1D gebruiken als politieke munitie - bijvoorbeeld toen Donald Trump in 2017 haar type 1 noemde als een mogelijke reden waarom de gezondheid van Sotomayor 'niet goed' was en ze geen deel zou uitmaken van SCOTUS. voor lang ... Ugh.
Helaas weerspiegelen deze opmerkingen wat velen in het grote publiek denken als het om diabetes gaat. Daarom hebben we het geluk dat Sotomayor op de hoge bank zit, openlijk over diabetes praat en erover schrijft.
Memoires van Justice Sotomayor, met diabetes
Haar eerste boek kwam uit in januari 2013, genaamd Mijn geliefde wereld.
Deze autobiografie van 432 pagina's vertelt haar verhaal, van het opgroeien met twee Puerto Ricaanse ouders in de Bronx en het bereiken van Princeton en Yale Law School, tot het dienen als New York Assistant District Attorney voordat ze naar de privaatrechtelijke praktijk verhuisde en uiteindelijk werd genomineerd in 1992. door president George HW Bush naar het zuidelijke district van New York en werd de eerste Spaanse federale rechter in New York. Ze werd vervolgens verheven tot het Amerikaanse Hof van Beroep, voordat ze uiteindelijk door president Barack Obama werd voorgedragen voor de SCOTUS.
In de proloog van het boek vertelt ze de ochtend dat haar ouders tegen elkaar schreeuwden over de verantwoordelijkheid om de 7-jarige Sonia haar insuline-injectie te geven. Ze sleepte een stoel naar het gasfornuis en kookte een pan met water om de naald en de glazen injectiespuit in te steriliseren. Haar moeder kwam hun kleine keuken binnen en realiseerde zich dat Sonia zich klaarmaakte om zichzelf de kans te geven. Er is een charmante uitwisseling in het boek waarin Sotomayor nadenkt over waarom het 'geven' wordt genoemd als zij degene is die de foto 'krijgt' en, in dit geval, beide doet.
Sotomayor hield haar diabetes jarenlang grotendeels privé. Ze legt uit: "Het boek beschrijft het feit dat op de leeftijd waarop ik werd gediagnosticeerd - we praten nu meer dan 50 jaar geleden - ziekten van welke aard dan ook geheimen waren. Mensen spraken gewoon niet over het hebben van een aandoening. Het werd als onbeleefd beschouwd, van een slechte vorm. "
"In ieder geval voor mij, als kind, was er een natuurlijke afkeer van een gevoel van medelijden, en ik wilde niet dat mensen dachten dat ik beschadigd en onrein was. Dat zijn de woorden die ik gebruik, want dat zijn de gevoelens die ik als kind vaag dacht. "
Toen ze in de twintig en begin dertig was, "wist iedereen op een bepaald niveau dat ik diabetes had", schrijft Sotomayor. "Het was niet dat ik het woord‘ diabetes ’nooit zei, maar het was niet iets waarover ik met mensen sprak. Ik deed het toen zeker niet zoals ik het nu doe. "
Nieuwe kinderboeken uitgebracht in 2018
Afgelopen september heeft Sotomayor twee nieuwe boeken uitgebracht die verkorte versies zijn van haar originele memoires, ontworpen voor een jonger publiek - een voor jonge kinderen en een voor tweens en tieners.
De geliefde wereld van Sonia Sotomayor is een verkorte versie (nog steeds een lange 352 pagina's!) gericht op middelbare scholieren die nu ook een opmerkelijke diabetes-toevoeging bevat: een vermelding van haar CGM.
Interessant is dat Sotomayor heeft gedeeld dat nadat haar memoires waren gepubliceerd, ze hoorde van een grootmoeder die haar aanspoorde om nieuwere technologie zoals een CGM te overwegen, en de justitie luisterde uiteindelijk en kreeg er een van haar. Dat is de pieptoon die uit de mobiele app kwam tijdens een rechtszaak in 2018, die de aandacht trok omdat telefoons en elektronische apparaten door niemand anders dan de rechters in de rechtszaal zijn toegestaan. Oh, diabetes piepjes!
Net als het eerdere boek voor volwassenen, begint deze middelbare schoolversie met de diabetesdiagnose van Sotomayor en neemt ze de lezers mee door haar leven, van arm opgroeien in de Bronx en de dood van haar vader op 9-jarige leeftijd tot de universiteit in Princeton, rechtenfaculteit in Yale en haar werk als jonge advocaat.
Voor nog jongere lezers heeft Sotomayor een prentenboek van 40 pagina's uitgebracht met de naam Pagina's omslaan, gericht op basisschoolkinderen.
Hoewel het algemener is dan alleen diabetes, en ingaat op hoe ze als jong meisje werd geïnspireerd door boeken en popcultuurpersonages zoals Supergirl, vertelt het boek van justitie hoe ze als kind werd gediagnosticeerd en in eerste instantie erg bang was voor naalden - voor de mate van buiten rennen om onder een geparkeerde auto te verstoppen. Sotomayor gebruikt beelden om te vertellen hoe ze de moed vond om zichzelf die eerste kans te geven en diabetes aan te pakken, een belangrijke les die haar hele leven doorging.
Toen ze tijdens een tour in het openbaar over haar boeken sprak, zei ze: "Mensen (ik voeg kinderen toe) die in moeilijke omstandigheden leven, moeten weten dat een gelukkig einde mogelijk is."
We zijn onder de indruk en trots om te zien dat Justice Sotomayor openlijk over haar leven praat en hoe diabetes zoveel onderdelen ervan heeft gevormd, om haar te helpen bereiken waar ze nu is. Ze is zeker een inspiratie!
