13 maart 2020 was een geweldige dag. Een "normale" dag - het was mijn verjaardag. Ik was in Atlantic City, NJ, en vierde 36 jaar licht en leven. En ik deed dat, net als anderen, zonder masker.
Ik zong karaoke en speelde gokautomaten met roekeloze overgave. De drank vloeide rijkelijk, net als de schoten, en mijn vriend en ik dansten door de gangen van het Tropicana-resort en casino. We lachten. We hebben gelachen. We sloten onze armen op elkaar en zwaaiden.
Maar de dingen waren al aan het verschuiven. Tegen de ochtend kregen we bericht dat de stad aan het sluiten was. Clubs moesten sluiten. De bars kregen te horen dat het de laatste keer was.
Natuurlijk kennen we allemaal de reden. In maart 2020 begon COVID-19 ernstige gevolgen te hebben voor het noordoosten van de Verenigde Staten, en mensen werden ziek. Al snel begonnen mensen te sterven, en veel gebieden reageerden op dezelfde manier. Scholen gesloten. Niet-essentiële bedrijven zijn gesloten.
Het leven was "op slot".
Hier is mijn verhaal.
Mijn inzinking
Mijn eerste reactie was koel, kalm en beheerst. "We kunnen hier doorheen komen", dacht ik. "Iedereen hoeft alleen maar thuis te blijven en zijn steentje bij te dragen."
Het werd al snel duidelijk dat we een tijdje in deze staat zouden leven, en dit besef had invloed op mijn emotionele en fysieke gezondheid.
Het kwam op het punt dat ik in september 2020 instortte. Ik stortte in, letterlijk en figuurlijk - ik wilde echt dood.
De reden voor mijn inzinking was gevarieerd en complex. Ik heb vele jaren geleefd met een angststoornis en een bipolaire stoornis. De eerste werd bij mij als tiener gediagnosticeerd en de laatste eind twintig, en beide aandoeningen worden sterk beïnvloed door externe krachten.
Net voor de lockdown vertelde ik mijn man dat ik biseksueel was. "Ik denk dat ik homo ben," zei ik. En in juni stierf mijn moeder plotseling en traumatisch. Ik verloor kort daarna mijn baan.
Het gewicht van deze veranderingen tijdens de pandemie werd overweldigend. Ik stopte met eten en begon me verslapen. Ik ben in 2 weken tijd bijna 4,5 kg afgevallen.
Ik begon mijn psychiater regelmatig te sms'en. Ik was niet in staat om met kleine dingen om te gaan - of zoiets. Ik leefde op een spectrum. Met andere woorden, ik was somber of manisch. Alles was zwart of wit.
Ik stopte plotseling met mijn medicijnen, zonder toezicht of goedkeuring van mijn arts. Ik voelde dat ik klaar was met de pijn en het lijden. "Dit zou me kunnen helpen," dacht ik. Of het kan op zijn minst geen pijn doen.
Bovendien, met zoveel buiten mijn controle, was ik wanhopig op zoek naar het gevoel de controle te hebben. Door de pandemie voelde ik me een gekooid dier. Ik wilde - en moest - me losmaken.
Helaas betekende vrij zijn zwaaien en dan falen. Binnen een week nadat ik van mijn medicijnen kwam, werden de negatieve stemmen in mijn hoofd luider. De zelfmoordgedachten werden teveel om te verdragen. In september, midden in deze pandemie, versplinterde mijn geestelijke gezondheid.
Ik heb bijna mijn leven genomen.
Hoe de pandemie onze geestelijke gezondheid beïnvloedt
Natuurlijk ben ik niet de enige. In het afgelopen jaar is de prevalentie van aan psychische gezondheid gerelateerde aandoeningen dramatisch toegenomen.
Volgens een rapport uit 2021 van Mental Health America (MHA) - een belangenbehartigingsgroep die geestelijke gezondheidsdiensten promoot - is het aantal mensen dat hulp zoekt bij angst en depressie enorm gestegen.
Van januari tot september 2020 screende MHA 315.220 mensen op angst - een stijging van 93% ten opzichte van het totaal van 2019 - en 534.784 mensen op depressie - een stijging van 62% ten opzichte van het totaal van 2019.
Bovendien maken meer mensen dan ooit melding van frequente gedachten aan zelfmoord en zelfbeschadiging.
Het is normaal dat u zich bekneld of vastzit. Pandemisch leven kan eenzaam, somber en aangrijpend zijn. Van het opnieuw aanwakkeren van trauma's uit het verleden tot het veroorzaken van geheel nieuwe, de COVID-19-pandemie heeft de mentale, fysieke en emotionele gezondheid van veel mensen over de hele wereld aangetast.
Zelfmoordpreventie
Als jij of iemand die je kent zelfmoord overweegt, ben je niet de enige. Er is nu hulp beschikbaar.
- Bel de National Suicide Prevention Lifeline 24 uur per dag op + 1800-273-8255.
- Sms "HOME" naar de Crisis Textline op 741741.
- Bel 911 of uw lokale alarmnummer.
- Als u iemand anders helpt, neem dan de zorgen van die persoon serieus en blijf altijd bij hem / haar.
U kunt deze pagina ook bezoeken voor meer bronnen om hulp te krijgen.
In het reine komen met een ‘nieuw normaal’
Het goede nieuws is dat ik heb gevochten. Door verdriet, verdriet en zelfmoordgedachten vocht ik. Dankzij COVID-19 kon ik een nieuwe therapeut vinden, iemand die in een deel van New York City werkt waar ik moeilijk toegang toe zou hebben als er geen telefoonsessies en virtuele afspraken waren.
Dankzij COVID-19 ben ik in staat geweest om open en eerlijk te zijn tegen mijn psychiater. Door in een constante staat van crisis te leven, heb ik het gordijn voor mijn gevoelsleven teruggetrokken.
COVID-19 heeft mijn emotionele reactie versterkt, maar als een stoïcijnse en trotse "non-crier" is dit een goede zaak. Ik leer die dingen te voelen die ik al lang geleden heb onderdrukt.
Bovendien leerden de pandemie en mijn daaropvolgende instorting me hoe ik om hulp kon vragen. Ik heb geleerd dat ik niet alles alleen hoef te doen.
Zijn de dingen geweldig? Nee. Ik worstel nog steeds. In het reine komen met dit "nieuwe normaal" is klote.
Ik wil mijn vrienden en familie zien. Ik verlang ernaar om in het kantoor van mijn psychiater te zitten en gewoon te praten. Ik mis ook de kleine dingen die me gezond hielden, zoals een stevige Gwen Stefani-ballad zingen. Ik mis coffeeshops en lange wandelingen en loop halve marathons met zowel vreemden als vrienden.
Maar - en dit is een grote maar - hoewel het afgelopen jaar moeilijk was, zou ik het niet willen veranderen. Waarom? Omdat ik, nadat ik een geestelijke gezondheidscrisis heb overwonnen en te maken heb gehad met enorme persoonlijke veranderingen, een sterker persoon ben dan 1 jaar geleden.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijfster en pleitbezorger voor geestelijke gezondheid. Haar werk is verschenen in de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Ouders, Gezondheid, Healthline, SheKnows, Parade en Scary Mommy, om er maar een paar te noemen.
Als haar neus niet begraven ligt in haar werk (of een goed boek), besteedt Kimberly haar vrije tijd aan het runnen van Greater Than: Illness, een non-profitorganisatie die zich inzet voor kinderen en jonge volwassenen die worstelen met psychische aandoeningen. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
