Het onder ogen zien van zoiets als een miskraam of scheiding is intens pijnlijk, maar nog meer als we niet de steun en zorg krijgen die we nodig hebben.
Vijf jaar geleden bloedde Sarah's * echtgenoot voor haar ogen dood terwijl 40 dokters hem probeerden te redden. Haar kinderen waren toen 3 en 5 jaar oud, en deze plotselinge en traumatische levensgebeurtenis zette hun wereld op zijn kop.
Wat het nog erger maakte, was dat Sarah geen steun kreeg van de familie van haar man en een minimale steun van haar vrienden.
Hoewel haar schoonfamilie niet in staat was Sarah's verdriet en worstelingen te bevatten, bleken Sarah's vrienden uit angst afstand te houden.
Veel vrouwen lieten een maaltijd achter op haar veranda, renden naar hun auto en reden zo snel mogelijk weg. Bijna niemand kwam bij haar thuis en bracht echt tijd door met haar en haar jonge kinderen. Ze treurde meestal alleen.
Georgia * verloor haar baan vlak voor Thanksgiving van 2019. Als alleenstaande moeder met overleden ouders, had ze niemand om haar echt te troosten.
Hoewel haar vrienden verbaal steunden, bood niemand aan om te helpen met de kinderopvang, haar vacatures te sturen of enige financiële steun te geven.
Als enige zorgverlener en verzorger voor haar 5-jarige dochter had Georgia niet de flexibiliteit om zich te wentelen. Door het verdriet, de financiële stress en de angst heeft Georgia maaltijden gekookt, haar dochter naar school gebracht en voor haar gezorgd - helemaal alleen.
Maar toen Beth Bridges haar echtgenoot van 17 jaar verloor aan een plotselinge, zware hartaanval, stelden vrienden onmiddellijk contact op om hun steun te betuigen. Ze waren attent en zorgzaam, brachten haar eten, namen haar mee uit eten of praten, zorgden ervoor dat ze aan lichaamsbeweging deed en repareerden zelfs haar sproeiers of andere dingen die gerepareerd moesten worden.
Ze lieten haar in het openbaar rouwen en huilen, maar ze lieten haar niet alleen in haar huis zitten, geïsoleerd met haar gevoelens.
Wat was de reden dat Bridges meer mededogen kreeg? Zou het kunnen zijn omdat Bridges zich in een heel andere fase in haar leven bevond dan Sarah en Georgia?
De sociale kring van Bridges bevatte vrienden en collega's die meer levenservaring hadden, en velen hadden haar hulp gekregen tijdens hun eigen traumatische ervaringen.
Maar Sarah en Georgia, die trauma's opliepen terwijl hun kinderen op de kleuterschool zaten, hadden een sociale kring vol jongere vrienden, van wie velen nog geen trauma hadden meegemaakt.
Was het gewoon te moeilijk voor hun minder ervaren vrienden om hun worstelingen te begrijpen en te weten wat voor soort ondersteuning ze nodig hadden? Of waren de vrienden van Sarah en Georgia niet in staat de tijd aan hun vrienden te besteden omdat hun jonge kinderen het grootste deel van hun tijd en aandacht opeisten?
Waar is de verbinding waardoor ze alleen zijn gebleven?
"Trauma zal ons allemaal overkomen", zei Dr. James S. Gordon, oprichter en uitvoerend directeur van The Center for Mind-Body Medicine en auteur van het boek "The Transformation: Discovering Wholeness and Healing After Trauma."
"Het is fundamenteel om te begrijpen dat het een deel van het leven is, het staat niet los van het leven", zei hij. "Het is niet iets vreemds. Het is niet iets pathologisch. Vroeg of laat is het gewoon een pijnlijk deel van ieders leven. "
Waarom ontvangen sommige mensen of sommige traumatische situaties meer mededogen dan anderen?
Volgens experts is het een combinatie van stigma, onbegrip en angst.
Het stigmastuk is misschien het gemakkelijkst te begrijpen.
Er zijn bepaalde situaties - zoals een kind met een verslavingsstoornis, een scheiding of zelfs een baanverlies - waarin anderen misschien denken dat de persoon op de een of andere manier het probleem zelf heeft veroorzaakt. Als we denken dat het hun schuld is, bieden we minder snel ondersteuning.
"Hoewel stigma een onderdeel is van waarom iemand misschien geen mededogen ontvangt, is het soms ook een gebrek aan bewustzijn", legt Dr. Maggie Tipton, PsyD, de klinische supervisor van traumadiensten bij Caron Treatment Centers, uit.
“Mensen weten misschien niet hoe ze een gesprek moeten voeren met iemand die een trauma heeft meegemaakt of hoe ze ondersteuning kunnen bieden. Het lijkt misschien alsof er niet zoveel compassie is als de realiteit is dat ze niet weten wat ze moeten doen, 'zei ze. "Ze zijn niet van plan mededogenloos te zijn, maar de onzekerheid en het gebrek aan opleiding leiden tot minder bewustzijn en begrip, en daarom zoeken mensen geen hulp om de persoon die een trauma ervaart te ondersteunen."
En dan is er de angst.
Als jonge weduwe in een kleine, chique buitenwijk van Manhattan gelooft Sarah dat de andere moeders in de kleuterschool van haar kinderen afstand hielden vanwege wat ze vertegenwoordigde.
'Helaas waren er maar drie vrouwen die enig medeleven toonden', herinnert Sarah zich. “De rest van de vrouwen in mijn gemeenschap bleven weg omdat ik hun ergste nachtmerrie was. Ik herinnerde al deze jonge moeders eraan dat hun echtgenoten op elk moment dood konden neervallen. "
Deze angsten en herinneringen aan wat er zou kunnen gebeuren, zijn de reden waarom veel ouders vaak een gebrek aan mededogen ervaren wanneer ze een miskraam of het verlies van een kind ervaren.
Hoewel slechts ongeveer 10 procent van de bekende zwangerschappen eindigt in een miskraam, en het sterftecijfer van kinderen sinds de jaren tachtig dramatisch is gedaald, zorgt de herinnering dat dit met hen kan gebeuren ervoor dat anderen terugdeinzen voor hun worstelende vriend.
Anderen zijn misschien bang dat, omdat ze zwanger zijn of hun kind nog leeft, het tonen van steun hun vriend zal herinneren aan wat ze verloren hebben.
Waarom is mededogen zo belangrijk, maar toch zo uitdagend?
"Mededogen is cruciaal", zei dr. Gordon. "Het ontvangen van een of andere vorm van mededogen, een soort van begrip, zelfs als het alleen maar mensen zijn die bij je aanwezig zijn, is in feite de brug terug naar een groot deel van het fysiologische en psychologische evenwicht."
"Iedereen die met getraumatiseerde mensen werkt, begrijpt het cruciale belang van wat sociaal psychologen sociale steun noemen", voegde hij eraan toe.
Volgens dr. Tipton voelen degenen die niet het medeleven krijgen dat ze nodig hebben zich doorgaans eenzaam. Als mensen zich door een stressvolle tijd worstelen, trekken mensen zich vaak terug, en als ze geen ondersteuning krijgen, versterkt dat hun verlangen om zich terug te trekken.
"Het is verschrikkelijk voor een persoon als ze niet het niveau van mededogen krijgen dat ze nodig hebben," legde ze uit. "Ze zullen zich eenzamer, depressiever en geïsoleerder gaan voelen. En ze zullen beginnen na te denken over hun negatieve gedachten over zichzelf en de situatie, waarvan de meeste niet waar zijn. "
Dus als we weten dat een vriend of familielid het moeilijk heeft, waarom is het dan zo moeilijk om ze te steunen?
Dr. Gordon legde uit dat hoewel sommige mensen empathisch reageren, anderen reageren door afstand te nemen omdat hun emoties hen overweldigen, waardoor ze niet in staat zijn om te reageren en de persoon in nood te helpen.
Hoe kunnen we meer mededogend worden?
"Het is belangrijk om te begrijpen hoe we op andere mensen reageren", adviseerde Dr. Gordon. "Terwijl we naar de ander luisteren, moeten we ons eerst afstemmen op wat er werkelijk met onszelf aan de hand is. We moeten opmerken welke gevoelens het bij ons oproept en ons bewust zijn van onze eigen reactie. Dan moeten we ons ontspannen en ons tot de getraumatiseerde persoon wenden. "
"Als je je op hen en de aard van hun probleem concentreert, kom je erachter hoe je behulpzaam kunt zijn. Vaak kan het genoeg zijn om alleen bij de ander te zijn, ”zei hij.
Hier zijn 10 manieren om compassie te tonen:
- Geef toe dat je de ervaring nog nooit eerder hebt gehad en je kunt je niet voorstellen hoe het voor hen moet zijn. Vraag ze wat ze nu nodig hebben, en doe het dan.
- Als u een soortgelijke ervaring heeft gehad, vergeet dan niet om de aandacht op deze persoon en zijn behoeften te houden. Zeg iets als: "Het spijt me zo dat je dit moet doorstaan. We hebben het ook meegemaakt, en als je er ooit over wilt praten, zou ik dat graag doen. Maar wat heb je nu nodig? "
- Zeg niet dat ze u moeten bellen als ze iets nodig hebben. Dat is ongemakkelijk en ongemakkelijk voor de getraumatiseerde persoon. Vertel ze in plaats daarvan wat je wilt doen en vraag welke dag het beste is.
- Bied aan om op hun kinderen te passen, hun kinderen van of naar een activiteit te vervoeren, boodschappen te doen, enz.
- Wees aanwezig en doe gewone dingen, zoals samen wandelen of een film kijken.
- Ontspan en stem af op wat er gaande is. Reageer, stel vragen en erken de vreemdheid of het verdriet van hun situatie.
- Nodig ze uit voor een weekendje weg met jou of je gezin, zodat ze niet eenzaam zijn.
- Zet een herinnering in uw agenda om de persoon wekelijks te bellen of te sms'en.
- Weersta de verleiding om te proberen ze op te lossen. Wees er voor hen zoals ze zijn.
- Als je denkt dat ze begeleiding of een steungroep nodig hebben, help ze er dan een te vinden waar ze ontdekkingen over zichzelf kunnen doen, zelfzorgtechnieken kunnen leren en verder kunnen gaan.
* Namen gewijzigd om privacy te beschermen.
Gia Miller is een freelance journalist, schrijver en verhalenverteller die zich voornamelijk bezighoudt met gezondheid, geestelijke gezondheid en ouderschap. Ze hoopt dat haar werk zinvolle gesprekken stimuleert en anderen helpt om verschillende gezondheids- en psychische problemen beter te begrijpen. Een selectie van haar werk kun je hier bekijken.
.jpg)
