"Alle schaamte die mijn misbruiker had moeten dragen, droeg ik."
Inhoudswaarschuwing: seksueel geweld, misbruik
Amy Hall werd jarenlang verzorgd door de bisschop in haar mormoonse kerk in Bakersfield, Californië. Hij besteedde extra aandacht aan haar en gaf haar snoep en complimenten.
"Je krijgt twee snoepjes omdat je zo bijzonder en mooi bent, maar vertel het aan niemand", zei hij altijd.
Toen Hall 10 jaar oud was, begon de bisschop haar alleen naar zijn kantoor te brengen om haar verschillende vragen te stellen. Kort daarna beval hij haar om haar jurk op te tillen en haar ondergoed uit te trekken. Hij heeft haar seksueel misbruikt.
Het misbruik duurde meerdere jaren.
Hall meldt dat de bisschop haar in het geheim heeft gemanipuleerd en beschaamd. "Ik werd gedwongen het geheim te houden, geïntimideerd door te denken dat als ik iemand zou vertellen wat hij deed, er iemand zou sterven."
Het misbruik had een aanzienlijke impact op Hall en ze ontwikkelde ernstige PTSS en depressie - pas toen ze eind twintig was, sprak ze eindelijk met een hulpverlener dat ze kon praten over wat er was gebeurd.
Hall herinnert zich hoe ze het een kerkleider probeerde te vertellen toen ze een tiener was, maar zodra ze de naam van haar misbruiker zei, onderbrak hij haar en liet hij haar niet praten.
"Het voelde alsof hij al wist wat ik zou kunnen zeggen en hij wilde niet weten wat er was gebeurd, dus stopte hij het gesprek."
Hall, nu 58 en woonachtig in Oregon, is nog steeds in behandeling. 'Ik blijf worstelen. Mijn misbruiker heeft zoveel uit mijn jeugd gehaald en nooit de consequenties voor zijn daden gehad. "
Hall heeft sindsdien een advocaat geraadpleegd en meldt dat de kerk haar een kleine geldelijke schikking heeft aangeboden, maar alleen als ze ermee instemde niet over het misbruik te spreken. Hall sloeg dat aanbod af.
Ondanks de landelijke krantenkoppen over seksueel misbruik in religieuze instellingen en de publieke verontwaardiging, blijven veel religieuze leiders misbruik verdoezelen, vechten ze tegen hervormingen die de overlevenden enig recht zouden geven, en koesteren ze pedofielen.
In 2018 werd gemeld dat in Pennsylvania meer dan 1.000 kinderen werden misbruikt door 300 priesters en dat het de afgelopen 70 jaar lafhartig was afgedekt.
Het kerkleiderschap deed ook veel moeite om de publicatie van het Pennsylvania Grand Jury-rapport te blokkeren en uit te stellen, waarin de details van gruwelijk, aanhoudend seksueel misbruik, verkrachting, kinderpornografie en een monumentale dekmantel werden geschetst.
Veel misbruikers die de kerk hebben verlaten om te voorkomen dat ze worden blootgesteld, zijn nooit genoemd of werden niet strafrechtelijk vervolgd - en sommigen van hen werken nog steeds met kinderen in andere organisaties.
Het aantal gevallen van seksueel misbruik in religieuze instellingen is duizelingwekkend
Tienduizenden zijn misbruikt en generaties kinderen zijn geschaad.
Misbruik kan plaatsvinden in verschillende religieuze instellingen - het is niet gedegradeerd tot slechts één kerk, één staat of denominatie - maar de overlevenden van het misbruik, inclusief misbruik van decennia geleden, blijven vaak achter met blijvende trauma's en pijn.
De impact van seksueel misbruik bij kinderen is aanzienlijk en kan leiden tot langdurig trauma, depressie, angst, zelfmoord, posttraumatische stressstoornis, stoornissen in middelengebruik en eetstoornissen.
Het trauma wordt vaak aanzienlijk verergerd wanneer religieuze figuren - de mensen die kinderen leren vertrouwen en respecteren - slachtoffers het zwijgen opleggen, het misbruik afwijzen en de misbruikers niet ter verantwoording roepen.
Sarah Gundle, een klinisch psycholoog in een privépraktijk in New York City die veel heeft gewerkt met overlevenden van trauma's, zegt dat “misbruik en dwang door religieuze figuren en instellingen een dubbel verraad kan zijn. De impact van het misbruik is al aanzienlijk, maar wanneer slachtoffers vervolgens het zwijgen worden opgelegd, beschaamd en de instelling voorrang krijgt boven het slachtoffer, kan het trauma daarvan net zo groot zijn. "
"Religieuze instellingen worden verondersteld een plek te zijn waar mensen zich veilig voelen, maar als dat systeem de bron van trauma is en het je niet beschermt, is de impact groot."
Schaamte is vaak een tactiek die door misbruikers wordt gebruikt om slachtoffers het zwijgen op te leggen - en in religieuze instellingen is het een krachtig wapen om controle uit te oefenen, aangezien zoveel van de identiteit van de gemeente kan worden gekoppeld aan de notie van 'kuisheid' en 'waardigheid'.
Melissa Bradford, nu 52, zegt dat ze op 8-jarige leeftijd seksueel werd misbruikt door een bejaarde buurvrouw. Met angst en intimidatie dwong hij haar het misbruik geheim te houden.
Als doodsbang kind dacht ze dat ze iets verkeerd had gedaan en had ze zich intense schaamte eigen gemaakt.
Toen ze twaalf was, interviewde de bisschop van haar kerk in Millcreek (Utah) haar, stelde indringende vragen en of ze 'een leven van kuisheid hield'.
Hij gaf haar ook een pamflet over kuisheid waarin stond: "Als je zelfs niet tot de dood had gevochten, had je je deugd verboden om te worden meegenomen" - in wezen zei hij dat als iemand zijn misbruiker niet tot zijn dood had bestreden, ze de schuld hadden .
Hierna had Bradford nog meer het gevoel dat het misbruik haar schuld was. Zoals veel overlevenden voelde ze zich ongelofelijk beschaamd.
'Alle schaamte die mijn misbruiker had moeten dragen, droeg ik', zegt Bradford. Ze bracht het grootste deel van haar tienerjaren suïcidaal door.
“Deze pedofiel had al zoveel van mijn jeugd gestolen. Wat er van over was, heeft de kerk gestolen. "
Dit soort een-op-een "interviews" die Bradford (en Hall) hebben meegemaakt, zijn niet ongewoon.
Sam Young, een vader en pleitbezorger voor kinderen in Houston, Texas, startte de organisatie Protect LDS Children om het bewustzijn te vergroten en actie te ondernemen om deze praktijk te stoppen.
Young meldt dat van kinderen in de Mormoonse kerk vaak wordt verwacht dat ze alleen een bisschop ontmoeten, meestal vanaf het begin van de adolescentie, en dat er een reeks uiterst invasieve en ongepaste vragen wordt gesteld.
Het is bekend dat religieuze figuren vragen stellen over de seksuele activiteit van een jongere onder het mom van het beoordelen van zuiverheid - terwijl in werkelijkheid vragen over seks en masturbatie hen alleen maar dient om hen te intimideren, te schamen en bang te maken.
“Kinderen worden tijdens deze interviews beschaamd en vernederd en dit heeft op de lange termijn een aanzienlijke impact gehad op hun welzijn. Dit beleid heeft tienduizenden mensen schade berokkend. Dit gaat over de fundamentele mensenrechten van kinderen ”, stelt Young.
Young is uit de kerk geëxcommuniceerd omdat hij zich uitsprak over deze schadelijke interviews.
Ethan Bastian zegt dat hij ook vaak 'geïnterviewd' werd en invasieve vragen stelde in zijn kerk in West Jordan, Utah. Nadat hij met een bisschop had verteld dat hij als puberjongen had gemasturbeerd, werd hij behandeld alsof hij een deviant was.
"Ik schaamde me voor wat ik had gedeeld en werd later gedwongen om te weigeren aan het avondmaal deel te nemen waar iedereen bij was."
Uit angst voor meer vergelding en vernedering, was Bastian bang om 'onzuivere' gedachten naar buiten te brengen (verergerd door de angst voor een van deze interviews te mislukken) en loog hij in daaropvolgende interviews toen hem deze invasieve vragen werden gesteld.
Maar de schuld en de angst die hij ervoer door het vertellen van een leugen, waren allemaal verterend. "Ik dacht dat ik de grootste zonde had begaan", vertelt Bastian.
Tijdens zijn adolescentie hadden de schaamte en het schuldgevoel een grote invloed op Bastian en werd hij depressief en suïcidaal. "Ik was ervan overtuigd dat ik een crimineel was en een bedreiging voor de samenleving en mijn gezin, dat ik een afwijkende moest zijn en dat ik het niet verdiende om te leven."
Toen hij 16 was, schreef Bastian een zelfmoordbrief en was hij van plan hem van het leven te beroven. Op het punt om zichzelf te schaden, ging hij naar zijn ouders, brak af en onthulde wat hij doormaakte.
"Gelukkig gaven mijn ouders op dat moment voorrang aan mij en lieten ze me helpen", zegt hij.
Bastian, die nu 21 is en student werktuigbouwkunde in Kansas, kreeg eindelijk de nodige ondersteuning en zijn geestelijke gezondheid begon te verbeteren. Bastian en zijn naaste familie zijn niet meer betrokken bij de kerk.
'Ik ben een van de gelukkigen met een familie die luisterde en reageerde. Vele anderen hebben geen enkele ondersteuning. De langetermijnimpact van dit alles heeft jaren geduurd om door te werken. Het heeft nog steeds invloed op hoe ik naar mezelf en mijn relaties met anderen kijk, ”zegt Bastian.
Gundle meldt dat zelfs als deze "interviews" maar een paar minuten duren, ze tot langdurige problemen kunnen leiden.
“Hoe lang iets duurt, heeft weinig te maken met de omvang van het trauma. De veiligheid van een kind kan binnen enkele minuten worden gewijzigd en kan een blijvende impact hebben. "
Vaak zijn slachtoffers van seksueel misbruik in religieuze instellingen ook verder getraumatiseerd omdat ze hun gemeenschap verliezen als ze zich uitspreken.
Sommigen worden uit hun gemeente verdreven, gemeden en niet langer als lid van de gemeenschap behandeld. De dader en de instelling krijgen voorrang op het slachtoffer.
"Mensen willen er vaak van uitgaan dat het slechts één slecht persoon in hun religieuze gemeenschap was en niet de schuld van de instellingen - zelfs als hun leiders het misbruik verdoezelden of mogelijk maakten," legt Gundle uit.
"Ze willen geloven dat er veiligheid is in hun gemeenschap en de instellingen intact houden, maar institutioneel verraad kan verwoestend zijn voor slachtoffers", zegt ze.
"Het verliezen van hun gemeenschap, vrienden en niet langer deel uitmaken van de evenementen en weekendactiviteiten van de gemeenschap isoleert slachtoffers en verergert het trauma dat ze ervaren", voegt Gundle toe.
Zelfs als slachtoffers het zwijgen worden opgelegd, gemeden en elke echte gerechtigheid of herstel wordt ontzegd, worden religieuze instellingen ondanks hun misdaden nog steeds beloond met privileges - zoals belastingvrijstelling.
“Ze moeten aan de hoogste normen worden gehouden. Het machtsmisbruik en het gebrek aan verantwoordelijkheid voor het misbruik en de doofpot is zo overduidelijk ', zegt Hall.
Waarom krijgen instellingen die als criminele ondernemingen opereren (als het gaat om misbruik van kinderen) nog steeds deze privileges, die andere organisaties die pedofielen huisvestten niet zouden behouden? Welke boodschap stuurt dit naar de slachtoffers?
Penn State en Michigan State werden allebei (terecht) geconfronteerd met de gevolgen van seksueel misbruik en dekmantel op hun universiteiten - en religieuze instellingen zouden niet anders moeten zijn.
Dana Nessel, de procureur-generaal van Michigan, die onderzoek doet naar seksueel misbruik door geestelijken, stelt dezelfde vragen. "Sommige dingen die ik in de dossiers heb gezien, doen je bloed koken, om eerlijk te zijn."
"Als je bendes of de maffia onderzoekt, noemen we sommigen van deze gedragingen een criminele onderneming", zegt ze.
Misbruik kan gevolgen op de lange termijn hebben en het gebrek aan verantwoording kan slachtoffers verder traumatiseren, maar gezien, gehoord en geloofd worden kan een overlevende helpen bij hun genezingsproces.
Zolang religieuze leiders echter prioriteit blijven geven aan de instelling boven het welzijn van hun gemeenteleden, zullen slachtoffers de volledige mate van gerechtigheid, een eerlijk proces en de nodige steun om te genezen worden ontzegd.
Tot die tijd blijven overlevenden zoals Bradford hun stem verheffen.
"Ik ben niet meer bang dat mensen weten wat er is gebeurd", zegt ze. "Als ik stil ben, verandert er niets."
Misha Valencia is een journalist wiens werk te zien is in The New York Times, Washington Post, Marie Claire, Yahoo Lifestyle, Ozy, Huffington Post, Ravishly en vele andere publicaties.
-and-cervical-cancer.jpg)
