Dit is wat ik wou dat ik het had geweten, en wat u kunt doen om te voorkomen dat het u overkomt.
Terwijl ik dit schrijf, is het de avond voor Moederdag, een dag waar ik elk jaar tegen opkijk.
Ik vrees het omdat mijn vrouw - de moeder van mijn 6-jarige dochter - er niet meer is.
Elk jaar vecht ik tegen de tranen terwijl mijn dochter in mijn bed ligt en vragen stelt over waarom haar moeder in de hemel is. Het is een vraag die, eerlijk gezegd, geen zinnig antwoord biedt voor een kind. Ze kan haar hoofd er niet omheen slaan.
De nacht is meestal vol angst voor mijn mooie dochter Adriana. Het is de tijd van de dag dat ze geen normale 6-jarige is.
Elke avond, na kietelaanvallen en buiklachen, klaagt Adriana over buikpijn, keelpijn of hoofdpijn. Ze wordt onrustig en haar ademhaling wordt zwaar. De symptomen die ze ervaart, zijn van angst.
Adriana verloor zoveel op zo'n jonge leeftijd. Haar moeder stierf toen ze nog maar 5 1/2 week oud was. Elke dag naar school gaan, andere ouders zien en horen dat leraren thuis naar moeders verwijzen, zijn allemaal een constante herinnering aan wat ze niet heeft.
Mijn dochter is bang mij en alle andere volwassenen in haar leven te verliezen. Ze is bang dat ze helemaal alleen zal zijn op deze wereld - een kind dat voor zichzelf zorgt en iedereen mist van wie ze houdt. Hoewel deze angst voor de meeste kinderen misschien irrationeel is, is het heel reëel voor haar.
Maar dit jaar zei mijn dochter voor het eerst zachtjes: "Ik ben niet meer bang. Ik voel me meer ontspannen dan ooit tevoren. " Mijn hart bonkte. Ik vroeg haar waarom ze zich zo kalm voelde.
'Mijn hart is vanavond vol liefde en vreugde. Zie je, papa, als mensen verdrietig zijn, is dat omdat hun hart te klein is om veel liefde en vreugde vast te houden. De enige manier om het hart van anderen groter te maken, is door ze wat van jou te geven. "
Ons verhaal over postpartumdepressie
Op 30 augustus 2013 werd mijn mooie, gezonde en slimme dochter Adriana geboren. Mijn vrouw en ik waren allebei 30 jaar oud en hadden alles waar een jong stel van zou kunnen dromen in deze wereld. We voelden ons onoverwinnelijk en niet te stoppen.
Samen hadden we een connectie die het beste in elkaar naar boven bracht. Onze liefde gaf ons de moed om uit onze comfortzones te stappen en te groeien als mensen en professionals.
We hadden een once-in-a-lifetime soort liefde - een liefde die nooit sterft.
Op 8 oktober 2013 veranderde onze perfecte wereld voor altijd. Op die ochtend in oktober werd ik wakker en zag mijn vrouw Alexis levenloos in onze kelder. Het is een schouwspel dat nog steeds de lucht uit mijn longen zuigt.
De geboorte van onze dochter
Het begon allemaal met een term die ik nog nooit had gehoord: traumatische geboorte.
In ons geval kwam Adriana ter wereld in een code blauwe geboorte zonder dokter in de kamer.
Slechts 12 minuten voordat Adriana arriveerde, schreeuwde mijn vrouw dat ze moest gaan duwen. De dokter stuurde haar feitelijk weg; er waren andere geboorten die een hogere prioriteit hadden dan de onze. Ons werd verteld dat, aangezien Alexis voor het eerst moeder was, het nog minstens 2 uur zou duren.
Twaalf minuten later kwam Adriana eraan, snel en woedend. Ik herinner me de paniek alsof het gisteren was. De enige verpleegster in de kamer zei dat ik een been moest grijpen terwijl zij het andere vastgreep, en begon Alexis te coachen bij ademhalingsoefeningen.
Alexis en ik staarden elkaar angstig aan en vroegen ons af wanneer er een dokter zou komen. Temidden van het geschreeuw en geduw realiseerden we ons dat er iets mis was. De baby zat vast. Ze had geen speling - de navelstreng was om haar nek gewikkeld.
De verpleegster probeerde kalm te blijven, maar schreeuwde al snel om iemand, om het even wie, om een schaar te vinden en het snoer door te knippen. Lichten flitsten en alarmen gingen af. Eindelijk kwamen wat leek op een dozijn of meer doktoren de kamer binnen.
Ik zal nooit vergeten naar het blauwe lichaam van mijn dochter te kijken, angstig wachtend op het horen van een kreet of een hap naar lucht. Toen die kreet eindelijk kwam, was het een opluchting die ik niet kan verklaren.
Ik keek Alexis aan, uitgeput en bang, en wist dat er iets mis was. Het ding dat haar zo speciaal maakte, was verdwenen. Haar energie was weggezogen en vervangen door verwarring en twijfel aan zichzelf.
Ik wist niet hoe de komende 5 1/2 week eruit zouden zien.
De eerste weken naar huis
Het eerste teken dat me vertelde dat er iets mis was, kwam ongeveer 2 1/2 week na de bevalling. Alexis worstelde met slopende angst en belde haar OB-GYN om haar zorgen te uiten.
Ze verwezen Alexis door naar een erkende klinisch maatschappelijk werker met een master in psychologie. Bij haar eerste afspraak werd bij Alexis vanaf de bevalling de diagnose posttraumatische stressstoornis (PTSD) gesteld.
PTSD bracht Alexis ertoe te geloven dat haar allereerste moederschap haar kind pijn deed. Ze geloofde dat Adriana hersenbeschadiging had en dat het haar schuld was, want ze kon niet wachten op de 2 uur die de dokter zei.
Alexis was er zo van overtuigd dat Adriana hersenbeschadiging had dat we neurologische tests lieten doen. Uit de tests bleek dat Adriana in orde was. Alexis weigerde het te geloven.
De komende twee weken kunnen alleen worden omschreven als complete en totale chaos.
Het waren 13 slapeloze nachten met een baby die onophoudelijk huilde. Ondertussen zag ik hoe de depressie van mijn vrouw zo snel uit de hand liep dat het moeilijk onder woorden te brengen is.
Elke dag begon hetzelfde. We belden crisiscentra, ziekenhuizen, haar OB-GYN, onze kinderarts ... iedereen die wilde luisteren, om hulp te krijgen. Alexis leed, in tegenstelling tot de meeste vrouwen, niet in stilte. Ze wist dat ze in de problemen zat.
In de laatste 13 dagen van haar leven hebben we 7 keer om hulp gevraagd. Bij elke afspraak vulde Alexis screeningsvragenlijsten in. Elke keer vertrokken we met niets - geen middelen, geen informatie om hulp te zoeken en geen hoop.
Pas nadat ze stierf, kon ik enkele van haar antwoorden op de screeningvragen lezen. Ze waren op zijn zachtst gezegd afschuwelijk. Maar vanwege de HIPAA-wetten kon niemand me vertellen hoe nijpend de situatie was.
Tekenen en symptomen van postpartumdepressie
- overmatig verdriet dat langer dan 2 weken aanhoudt
- overmatig huilen
- een gevoel van hopeloosheid
- overweldigende vermoeidheid
- verlies van eetlust
- overmatige angst of zorgen
- intense prikkelbaarheid, woede of woede
- onvermogen om te slapen
- verlies van zin in seks
- zich beschamend, ontoereikend of als een last voelen
- stemmingswisselingen
- zich terugtrekken uit familie en vrienden
- moeite met het nemen van beslissingen of verwarring
- problemen met de band met de baby
- opdringerige gedachten om zichzelf of de baby te schaden
- hallucinaties, stemmen horen of paranoia (dit zijn tekenen van postpartum psychose en moeten met spoed worden behandeld)
Escalerende noodsituatie
Ik realiseerde me niet hoe erg het was tot op een avond toen Alexis me in de ogen keek en zei: "Ik weet wat we moeten doen. We zouden een geweldige familie voor Adriana moeten zoeken en haar afstaan voor adoptie. We hadden het meest perfecte leven voordat we een baby kregen. We zouden terug kunnen gaan naar datzelfde perfecte leven. "
Die avond was de eerste van meerdere reizen naar psychiatrische eerstehulpafdelingen.
Elke keer pleitte Alexis om toegelaten te worden. Ze kreeg altijd te horen dat ze 'niet gek' was.
Elke afspraak werd besteed aan het zoeken naar redenen waarom ze 'niet zoals zij' was - de andere toegelaten patiënten: je hebt een masterdiploma, je bent de dochter van een predikant, je bent mooi en welbespraakt, je bent financieel zeker, je hebt een ondersteunende echtgenoot, je hebt familie en vrienden ...
Geen van hen luisterde naar haar en zei: "Ik weet niet hoe ik de angst kan stoppen. Ik kan de stemmen niet beheersen. Ik heb al 5 weken niet gegeten. Ik heb niet meer dan een uur per dag geslapen. Ik kan niet stoppen met huilen. Ik heb een plan om mezelf pijn te doen. Ik verdien mijn man of mijn baby niet. Ik kan geen band met mijn baby krijgen. Ik geef nergens meer om. Ik kan niet eens de kleinste beslissingen nemen. Ik wil niet dat mijn baby van me wordt afgenomen. Ik ben een last voor iedereen die van me houdt. Ik ben een mislukkeling als moeder. "
Stel je voor hoe moeilijk het is om aan een psychische aandoening te lijden, hulp te zoeken, de moed te vinden om al deze dingen toe te geven en toch elke keer weer afgewezen te worden.
Haar wanhopige smeekbeden om hulp werden beantwoord met: "Het gaat goed, je gaat jezelf niet echt kwaad doen."
Na elke afspraak stapte Alexis in de auto en zei: 'Niemand gaat me helpen. Niemand geeft om mij."
Op onze 4e huwelijksverjaardag zaten we in de psychiatrische afdeling, in een glazen kamer die van buitenaf afgesloten was. Terwijl mijn vrouw een maatschappelijk werker smeekte om opgenomen te worden, trok ik de psychiatrisch arts van de eerste hulp opzij en vroeg hem in tranen hoe ik haar moest beschermen.
Zijn antwoord was dat vrouwen leuk vinden haar probeer nooit op een slordige manier zelfmoord te plegen. Vrouwen zoals zij zouden nooit willen worden herinnerd dat ze er niet op hun best uitzagen. Vrouwen zoals zij doen het maar op 2 manieren: zichzelf verstikken in hun garages met een auto of een overdosis pillen nemen.
Ik ging weg met instructies om autosleutels en receptpillen uit ons huis te halen.
"Niet geschikt voor moederschap"
De grootste zorg van mijn vrouw waren de suïcidale gedachten die ze begon te krijgen nadat haar OB-GYN Zoloft had voorgeschreven.
Ongeveer een week nadat ze met Zoloft was begonnen en haar OB had verteld dat ze opdringerige gedachten had, verdubbelde de dokter (dezelfde dokter die Alexis vertelde niet te pushen tijdens de bevalling) haar dosis.
Alexis begon alternatieve behandelingsopties te onderzoeken en maakte een afspraak om ze met haar OB te bespreken. Ze wilde ook contact opnemen met de dokter - Alexis wilde zeggen dat ze zich verlaten voelde in de verloskamer, en haar vertellen over de diagnose PTSD.
Het ging niet goed. De dokter was zo beledigd dat ze Alexis vertelde om anticonceptie te gebruiken en geen baby's meer te krijgen. Ze zei tegen Alexis: "Je bent niet geschikt voor het moederschap."
Toen Alexis de onderzoekskamer uitkwam, was het alsof alle angst en stress weg was. Ik vroeg Alexis waarom ze zo ontspannen was. Ze zei dat ze wist wat ze moest doen.
Alexis vertelde me dat ze alles dag voor dag moest innemen. Die avond nam ik een foto van haar terwijl ze naar ons perfecte babymeisje keek. Ze keken elkaar in de ogen. Alexis glimlachte met haar perfecte glimlach.
Ik stuurde de foto naar haar ouders om ze te laten weten dat ik dacht dat ze de hoek om was gegaan. Ik dacht dat het goed met haar zou komen.
Adriana huilde en huilde die nacht. Ik zat in de kinderkamer haar te wiegen en Coldplay-liedjes voor haar te zingen. Alexis kwam om ongeveer half drie 's ochtends de kinderkamer binnen en zei: "Pap, je bent zo goed met haar. Ik weet niet hoe je het doet. Je wordt de beste vader. Wil je alsjeblieft bij me komen liggen als ze in slaap valt? "
Adriana viel bijna onmiddellijk in slaap. Ik kroop in bed en nestelde me naast de liefde van mijn leven, denkend dat de medicatie eindelijk begon te werken. Ik was zo uitgeput en fluisterde tegen Alexis: "Beloof me dat je niets doet om jezelf pijn te doen. Ik kan dit niet alleen. Ik heb je nodig."
Ze zei ja." Toen keek Alexis me over haar rechterschouder aan en zei: "Ik hou van je, pap."
De volgende ochtend maakte Alexis een einde aan haar leven.
Nadat ik haar had gevonden, werd mijn hart zo klein. Zoals Adriana zei - het leek niet in staat liefde en vreugde te voelen.
Tragedie in een doel veranderen
Dank God voor het enorme hart van mijn mooie dochter vol liefde en vreugde. Na verloop van tijd heeft ze die vreugde verspreid, en mijn hart begon te genezen.
Ik realiseerde me dat ik op mijn dieptepunten, wanneer het onmogelijk voelt om te glimlachen, andere mensen toch blij kan maken. Het tovert op zijn beurt een glimlach op mijn gezicht - al is het maar voor een seconde. Deze kleine momenten van vreugde hebben me langzaamaan weer opgebouwd. Ik zie nu in dat het helpen van anderen om hun vreugde te vinden mijn roeping is.
Na de dood van Alexis besloot ik dat ik iets moest doen om ervoor te zorgen dat dit niet bij andere moeders zou gebeuren. Ik wilde mijn vrouw herdenken met een erfenis waar mijn dochter trots op kon zijn.
Ik heb de Alexis Joy D’Achille Foundation opgericht met de hulp van familie, vrienden, het Allegheny Health Network en de verzekeringsmaatschappij Highmark Health - twee van de meest medelevende zorgorganisaties die momenteel actief zijn.
Ik kan met trots zeggen dat onze stichting in december 2018 een ultramodern centrum voor geestelijke gezondheid van moeders heeft geopend in het West Penn Hospital in Pittsburgh, Pennsylvania.
Meer dan 3.000 vrouwen werden in 2019 behandeld in het Alexis Joy D'Achille Center for Perinatal Mental Health.
We willen ervoor zorgen dat moeders zich nooit alleen voelen, dus hebben we moeders en gezinnen overal aangemoedigd om hun verhalen te delen met de hashtag #mywishformoms.
De campagne is een sociaal initiatief gericht op het doorbreken van de stilte rond postpartumdepressie en is ronduit geweldig geweest. Meer dan 19 miljoen mensen uit bijna elk land ter wereld hebben eraan deelgenomen.
Wat ik wil dat vaders en partners weten
Zoals de meeste vaders in dit land, was ik slecht voorbereid op de realiteit van een bevalling en zwangerschap. Ik wil delen wat ik nu weet, dus hopelijk hoeft geen andere moeder, vader of kind in mijn schoenen te lopen.
Partners dienen aanwezig te zijn bij doktersafspraken
We moeten de vrouwen van wie we houden laten zien dat we ze steunen. Het is ook cruciaal om relaties op te bouwen met het OB-GYN-team voordat de baby wordt geboren.
De relaties die in de loop van 40 weken met artsen zijn opgebouwd, geven partners een aanspreekpunt om contact op te nemen als er tijdens de zwangerschap en postpartum iets mis lijkt te zijn met de moeder.
Word opgeleid en voel u zelfverzekerd bij het stellen van vragen
Wees een pleitbezorger voor mama. Als partners is dit het minste wat we kunnen doen, aangezien we geen weeën verdragen of een kind eruit duwen.
Niemand, zelfs geen dokter, zal uw partner ooit zo kennen als u
Als er iets niet klopt, spreek het dan uit. Ik wou dat ik had.
Let op de eetgewoonten van je moeder
Alexis verloor bijna 50 pond in slechts 5 1/2 week postpartum. Ze was 10 pond onder het gewicht van haar zwangerschap. Haar gebrek aan eetlust was een grote rode vlag.
Maak een postpartumplan
Postpartumdepressie is de belangrijkste niet-gediagnosticeerde complicatie van een bevalling in dit land. Het maken van een plan voor ondersteuning kan zeer effectief zijn om risico's te minimaliseren.
Wees niet bang om vrienden en familie te vragen of ze bereid zijn te helpen als de baby eenmaal is aangekomen.
Iedereen die een baby heeft gehad en de tijd heeft, helpt graag. "Er is een dorp voor nodig" is waar, dus zoek de jouwe voordat de baby komt.
Laat moeder weten dat ze nodig is
Laat moeder altijd weten hoeveel ze gewaardeerd en nodig heeft. Ik zeg altijd dat het huwelijk 100/100 is, niet 50/50. Als jullie allebei de hele tijd 100 procent geven, komt alles goed.
Na het bevallen van een baby, is de 100 procent van haar moeder misschien niet haar gebruikelijke. Dat is wanneer wij als partners een stap moeten zetten en haar alles moeten geven.
Laat haar weten hoeveel ze voor jou en de baby betekent. Zorg ervoor dat ze weet dat er nooit een situatie is waarin je zonder haar beter af bent. Hoewel ze in deze tijd misschien extra hulp nodig heeft, moet je haar zeggen dat ze nooit een last is.
Een gevoede baby is een gezonde baby
Alsjeblieft, alsjeblieft, benadruk haar dit alsjeblieft. De druk rond borstvoeding is voor sommige vrouwen enorme triggers.
Borstvoeding is misschien ideaal voor baby's, maar niet als het de geestelijke gezondheid van de moeder in gevaar brengt.
Let op wat ze zegt en doet
Als ze het heeft over het huilen van fantoombaby's of het horen van stemmen, veeg het dan niet weg.
Alexis werd bang om de baby in het donker mee te nemen. Ze zou de verwarming op zomeravonden op 85 graden zetten, bang dat het te koud was. Ze raakte geobsedeerd door te praten over hoe onze eetgewoonten moesten veranderen.
Al deze angsten en dwanghandelingen waren tekenen van haar postpartumangst.
Herken wanneer eenvoudige beslissingen uitputtend zijn
Als je partner moeite heeft om de eenvoudigste beslissingen te nemen, is er waarschijnlijk iets mis.
De eenvoudigste taken kunnen omslachtig worden. Alexis zou bijvoorbeeld zeggen: 'Ik weet niet hoe ik vanmiddag op mijn afspraak kan komen. Ik moet uit bed komen, mijn tanden poetsen, mijn gezicht wassen, mijn haar kammen, de baby verschonen, de baby aankleden, de baby laten boeren, sokken aantrekken, schoenen aantrekken, mijn schoenen strikken, de baby in de auto stoppen stoel ... "
Jij krijgt het punt. Ze zou de lijst met alles wat ze moest doen doornemen, tot in het kleinste detail. Het werd verlammend.
Let op haar slaap
Als ze niet genoeg slaapt, te veel slaapt, moeite heeft om in slaap te vallen of in slaap te blijven, heeft ze misschien hulp nodig.
Luister naar haar als ze zegt dat ze zichzelf of de baby schade kan berokkenen
Als ze deze dingen zegt, neem het dan serieus. Vrouwen hebben meer kans op zelfmoordpogingen tijdens de postpartumperiode dan op enig ander moment in hun leven.
Er wordt geschat dat zelfmoord en een overdosis drugs verantwoordelijk kunnen zijn voor tot 30 procent van de moedersterfte. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) is zelfmoord de belangrijkste doodsoorzaak bij niet-Spaanse, blanke vrouwen tijdens de postpartumperiode.
Onthoud dat postpartumdepressie niet het enige probleem is om op te letten
Veel vrouwen ervaren andere symptomen of aandoeningen zoals:
- postpartum angst
- obsessief-compulsieve stoornis
- woede
- bipolaire stoornis
- PTSD
- postpartum psychose
Weet dat vaders ook gevaar lopen
Het is belangrijk op te merken dat postpartumdepressie niet exclusief is voor vrouwen.
Maar liefst 10 procent van de vaders kan ook een postpartumdepressie krijgen. Als een vader te maken heeft met een moeder die een onbehandelde postpartumdepressie heeft, zullen ze vaak zelf ook een episode van geestelijke gezondheid ervaren.
Door te zien hoe dit gebied van de geneeskunde zo snel verandert in de afgelopen 6 1/2 jaar, ben ik geïnspireerd om te blijven vechten voor de gezondheid van het gezin. Als God het wil, ben ik van plan mijn verhaal te gebruiken om vrouwen en gezinnen te helpen de zorg te krijgen die ze verdienen.
Ik stop pas als vrouwen overal in dit land toegang hebben tot dezelfde zorg die we hebben geboden aan vrouwen in Pittsburgh.
Hulp bij stemmingsstoornissen na de bevalling
- Postpartum Support International (PSI) biedt een telefooncrisislijn (800-944-4773) en tekstondersteuning (503-894-9453), evenals verwijzingen naar lokale providers.
- National Suicide Prevention Lifeline heeft gratis 24/7 hulplijnen beschikbaar voor mensen in een crisis die mogelijk overwegen een einde aan hun leven te maken. Bel 800-273-8255 of sms "HELLO" naar 741741.
- National Alliance on Mental Illness (NAMI) is een hulpbron die zowel een telefooncrisislijn (800-950-6264) als een tekstcrisislijn ("NAMI" tot 741741) heeft voor iedereen die onmiddellijke hulp nodig heeft.
- Motherhood Understood is een online community die is gestart door een overlevende van een postpartumdepressie en die elektronische bronnen en groepsdiscussies aanbiedt via een mobiele app.
- De Mom Support Group biedt gratis peer-to-peer-ondersteuning bij Zoom-oproepen onder leiding van getrainde facilitators.
Steven D'Achille is de oprichter en voorzitter van de Alexis Joy D'Achille Foundation for Postpartum Depression. Hij is actief bij andere organisaties voor de geestelijke gezondheidszorg van vrouwen, zit in het bestuur van Postpartum Support International en heeft op evenementen en conferenties over de hele wereld gesproken om zijn verhaal te delen. Steven is een trotse geboren en getogen Pittsburgher, afkomstig uit McCandless Township. Hij en zijn gezin zijn eigenaar en exploitant van de Italiaanse restaurants Pizza Roma en Pomodoro in de North Hills, en hij heeft vaak hartelijke verwelkomende klanten gevonden in beide etablissementen.
