Soms is het niet wat je voelt, maar wat je niet voelt.
Ik zal nooit de dag vergeten dat ik hoorde dat ik zwanger was.
De lucht was zwaar, ondanks het feit dat het weer ongebruikelijk koel was. De lucht was bewolkt. Middaghagelslag hielden mijn gezin op de promenade in plaats van op het strand, en ik bracht de middag door met het drinken van bier en oesters omdat het voor mijn gezin een belangrijke dag was: het was de voorschoolse afstuderen van mijn dochter.
Toen ik op de kinderachtbaan stapte, dacht ik er natuurlijk niet veel aan. Ik sprong gretig in de rij met mijn kleine meid, en we reden erop - twee keer - voordat we naar de schommels gingen. Ik draaide me rond in de Super Himalaya lang voordat ik wist dat er een baby aan boord was.
Maar rond negen uur die avond veranderden de dingen. Alles veranderde.
Want na een paar Blue Moons besloot ik een zwangerschapstest te doen… en die kwam positief terug. Ik hoorde dat mijn kleine gezin van 3 binnenkort een gezin van 4 zou zijn.
Mijn man en ik waren opgetogen. Mijn zoon was gepland. We probeerden hem al meer dan 12 maanden zwanger te maken, en financieel waren we er klaar voor. Ons huis was klaar.
We wisten dat hij ons hart en ons gezin zou vullen, maar er klopte iets niet. Ik was gelukkig omdat ik had moeten zijn, niet omdat het was wat ik voelde.
In eerste instantie veegde ik mijn zorgen weg. De geboorte van mijn dochter verliep niet zoals verwacht - borstvoeding was een uitdaging en ik had een ernstige postpartumdepressie (PPD).
Het kostte me meer dan een jaar om het spreekwoordelijke licht te zien. Als zodanig nam ik aan dat mijn bezorgdheid precies dat was: angst. Ik kon het niet vieren omdat ik bang was.
Maar mijn gevoelens wankelden nooit.
Ik voelde me afwezig. Ver.
Mijn depressie werd niet gekenmerkt door een golf van emoties, maar door een gebrek eraan.
Toen de dokter bij mijn eerste prenatale afspraak geen hartslag kon vinden, was ik niet verdrietig. Ik was ambivalent.
Zelfs nadat de hartslag was gevonden, leek de situatie onwerkelijk. Toen mijn buik groeide, deden mijn gevoelens dat niet. Er was geen verband tussen mijzelf en het kind dat ik droeg. Ik was niet gehecht. En een overweldigend gevoel van angst verteerde me.
Ik was er zeker van dat er iets mis kon (en zou gaan).
Het goede nieuws is dat naarmate mijn zwangerschap vorderde, mijn humeur veranderde. Maar het slechte nieuws is dat het niet per se een positieve verandering was. De leegte die ik eerder voelde was vol, maar mijn hart was niet gelukkig - het was zwaar.
Ik was verdrietig, moedeloos en prikkelbaar. Ik had geen geduld en energie meer.
Ik vermeed sociale uitjes omdat ik "uitgeput" was. (Ik zorgde tenslotte voor twee.) Ik werkte lukraak. Ik ben een schrijver en op mijn donkerste momenten vervaagden de gedachten samen. Woorden verloren hun betekenis en waarde.
Thuis vocht ik met mijn man of meed ik hem. Ik ging om 20.00 uur naar bed. omdat ik moe was."
Zwangerschap gaf me een excuus om te stoppen. En ondergeschikte taken werden een uitdaging.
Ik ging dagen zonder douchen. Vele ochtenden 'vergat' ik mijn tanden te poetsen of mijn gezicht te wassen.
Deze dingen werden natuurlijk verergerd. De ene gedachte, handeling of idee voedde de andere, en ik zat vast in een vicieuze cirkel van verdriet en zelfhaat.
Ik schaamde me. Hier werd ik gezegend met weer een gezond kind en ik was niet gelukkig. Er was (nog) iets heel erg mis.
Natuurlijk weet ik nu dat ik niet de enige was.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie ervaart 10 procent van de zwangere vrouwen prenatale depressie (ook wel perinatale of antepartumdepressie genoemd), postpartumdepressie of een ander type stemmingsstoornis, zoals angst of OCS.
En hoewel PPD de meest voorkomende is, lijken de symptomen van pre- en postpartumdepressie sterk op elkaar. Beide worden gekenmerkt door verdriet, concentratiestoornissen, gevoelens van hopeloosheid of waardeloosheid en een algemeen gevoel van verlies.
Angst, slapeloosheid, hypersomnie en zelfmoordgedachten kunnen ook voorkomen.
Gelukkig heb ik hulp.
Na maandenlang in stilte worstelen, belde ik mijn psychiater en gaf toe dat het niet oké was, en ging terug naar mijn medicijnen. We werkten samen om een dosering te vinden die geschikt was voor mij en mijn ongeboren baby, en hoewel antidepressiva niet zonder risico zijn - er is weinig bekend over de effecten van deze medicijnen op de foetus - kan ik niet voor mijn kinderen zorgen zonder eerst voor mezelf te zorgen .
Als u worstelt met een pre- of postpartum stemmingsstoornis, neem dan contact op met Postpartum Support International op 1-800-944-4773 of sms 'START' naar 741-741 om met een getrainde counselor van Crisis Text Line te spreken.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijfster en pleitbezorger voor geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy - om er maar een paar te noemen - en als haar neus niet begraven is in haar werk (of een goed boek), Kimberly besteedt haar vrije tijd aan hardlopen Groter dan: ziekte, een non-profitorganisatie die tot doel heeft kinderen en jongvolwassenen die worstelen met psychische aandoeningen, mondiger te maken. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
