Ik voel dat er iets subtiels gebeurt als ik mijn geestelijke gezondheid niet de vijand maak.
Ik heb me lange tijd verzet tegen labels voor geestelijke gezondheid. Het grootste deel van mijn adolescentie en jonge volwassenheid heb ik niemand verteld dat ik last had van angst of depressie.
Ik hield het voor mezelf. Ik geloofde dat het sterker werd door erover te praten.
Veel van mijn ervaringen in die tijd waren een strijd, en ik heb ze meegemaakt in een zelfopgelegd isolement. Ik vermeed diagnoses en wantrouwde psychiaters. Dat eindigde allemaal toen ik moeder werd.
Toen ik het alleen was, kon ik grijnzen en het verdragen. Ik kon me een weg banen door angst en depressie, en niemand was het wijzer. Maar mijn zoon riep me erop. Zelfs als peuter zag ik hoe mijn subtiele stemmingen zijn gedrag en gevoel van welzijn beïnvloedden.
Als ik aan de oppervlakte koel leek, maar me daaronder angstig voelde, handelde mijn zoon. Toen de volwassenen om me heen niets konden ontdekken, liet mijn zoon door zijn acties zien dat hij wist dat er iets aan de hand was.
Dit was vooral duidelijk toen we reisden.
Als ik wat anticiperende angst had terwijl we ons op een vlucht voorbereidden, zou mijn zoon tegen de muren stuiteren. Al zijn luistervaardigheden gingen uit het raam. Hij leek een onmenselijke hoeveelheid energie te krijgen.
Hij veranderde in een flipperkast in de veiligheidslijn, en het kostte me al mijn aandacht om te voorkomen dat hij tegen vreemden botste of iemands koffer omstootte. De spanning zou stijgen totdat ik een zucht van verlichting kon slaken bij onze poort.
Toen ik ging zitten, was hij volkomen kalm.
Toen ik eenmaal het verband tussen mijn emoties en zijn momenten ervoer dat er geen redelijke twijfel over bestond, begon ik contact op te nemen. Ik begon me te realiseren dat ik het niet alleen kon, dat het me in feite een betere ouder maakte om om steun te vragen.
Hoewel ik geen hulp wilde vragen als het om mij ging, was alles anders als het om mijn zoon ging.
Maar als ik steun zoek voor symptomen van angst en depressie, beschouw ik het niet als een nulsomspel.
Dat wil zeggen, ik ben het niet versus mijn geestelijke gezondheid.
Op een nieuwe manier naar oude patronen kijken
Hoewel het verschil misschien semantiek lijkt, voel ik dat er iets subtiels gebeurt als ik mijn geestelijke gezondheid niet de vijand maak.
In plaats daarvan zie ik angst en depressie als onderdeel van wat mij menselijk maakt. Deze staten zijn niet wie ik ben, maar ervaringen die komen en gaan.
Ik 'vecht' niet zozeer met ze als ik kijk hoe ze in en uit mijn leven zweven, zoals een briesje een gordijn over een ruit doet bewegen. Hun aanwezigheid is tijdelijk, ook al duurt het lang voordat het voorbij is.
Ik hoef niet het gevoel te hebben dat ik in oorlog ben. In plaats daarvan kan ik deze voorbijgaande toestanden zien als bekende bezoekers, waardoor ze zich veel onschadelijker voelen.
Dit betekent niet dat ik geen stappen onderneem om voor mezelf te zorgen en mijn gemoedstoestand te verbeteren. Zeker, en ik heb geleerd dat het nodig is. Tegelijkertijd hoef ik niet zoveel energie te besteden aan het weerstaan, corrigeren en vervalsen ervan.
Ik ben in staat een balans te vinden tussen zorgen en leiding nemen. Het wegduwen van een diep patroon kost enorm veel energie. Om op te merken dat het op bezoek is, is iets anders nodig.
Dat iets is acceptatie.
Ik krijg een diepe opluchting als ik mezelf eraan herinner dat ik mijn mentale toestand niet hoef te 'herstellen'. Ze zijn niet fout of slecht. Ze zijn gewoon. Door dit te doen, kan ik ervoor kiezen om me niet met hen te identificeren.
In plaats van: “Oh nee, ik voel me weer angstig. Waarom voel ik me niet gewoon normaal? Wat is er mis met mij? " Ik kan zeggen: “Mijn lichaam is weer bang. Het is geen fijn gevoel, maar ik weet dat het voorbij zal gaan. "
Angst is vaak een automatische reactie en ik heb er niet veel controle over als het eenmaal acuut is. Als ik daar ben, kan ik ertegen vechten, ervoor vluchten of me eraan overgeven.
Als ik vecht, merk ik meestal dat ik het sterker maak. Als ik ren, merk ik dat ik slechts tijdelijke verlichting krijg. Maar op die zeldzame momenten dat ik me echt kan overgeven en het door me heen kan laten gaan, geef ik het geen enkele kracht.
Het heeft geen vat op mij.
Leren loslaten
Een geweldige bron die ik heb gebruikt en die deze 'overgave'-benadering van angst leert, is ILovePanicAttacks.com. De oprichter is Geert, een man uit België die een groot deel van zijn leven angst en paniek ervoer.
Geert ging op zijn eigen persoonlijke missie om zijn angst tot op de bodem te doorgronden en deelt zijn bevindingen via zijn zeer bescheiden en nuchtere koers.
Van dieetveranderingen tot meditatie, Geert experimenteerde met alles. Hoewel hij geen gecertificeerde gezondheidswerker is, deelt hij zijn eerlijke ervaring als een echt persoon die een leven zonder angst wil leiden. Omdat zijn reis zo echt en vertrouwd is, vond ik zijn perspectief verfrissend.
In de cursus komt een specifieke techniek aan bod, de tsunami-methode.Het idee is dat als je jezelf toestaat je over te geven, net zoals je zou doen als je zou worden meegesleept door een enorme vloedgolf, je gewoon door de ervaring van angst kunt zweven in plaats van je ertegen te verzetten.
Nadat ik het heb geprobeerd, raad ik deze benadering aan als een ander perspectief op paniek en angst. Het is buitengewoon bevrijdend om te beseffen dat je de strijd tegen angst kunt loslaten en jezelf in plaats daarvan ermee kunt laten zweven.
Dezelfde theorie kan gelden voor depressie, maar ziet er een beetje anders uit.
Als er een depressie optreedt, merk ik dat ik door moet blijven gaan. Ik moet blijven sporten, mijn werk blijven doen, voor mijn kind blijven zorgen, mijn groenten blijven eten. Ik moet deze dingen doen, ook al kan het heel, heel moeilijk zijn.
Maar wat ik niet hoef te doen, is mezelf uitschelden omdat ik me zo voel. Ik hoef geen strijd met mijn geest te hebben waarin alle redenen worden opgesomd waarom ik als persoon faal en daardoor een depressie ervaar.
Op dit punt in mijn leven ben ik er vrij zeker van dat er geen ziel op aarde is die zich niet minstens één keer in zijn leven depressief heeft gevoeld. Ik geloof echt dat het volledige spectrum van emoties gewoon deel uitmaakt van de menselijke ervaring.
Dat wil niet zeggen dat klinische depressie niet lichtvaardig is. Ik ben er zeker voor dat depressie kan en moet worden behandeld door bevoegde gezondheidswerkers. Die behandelingen kunnen er van persoon tot persoon heel anders uitzien.
Ik heb het over een attitudeverandering in hoe ik me verhoud tot mijn ervaring met depressie. In feite leidde het loslaten van mijn weerstand tegen diagnose ertoe dat ik in de eerste plaats hulp zocht. Ik voelde me niet langer bedreigd door het idee om geëtiketteerd te worden.
In plaats van toe te staan dat deze gevoelens mij als persoon definiëren, kan ik een afstandelijk standpunt innemen. Ik kan zeggen: "Hier heb ik een heel menselijke ervaring." Ik hoef mezelf niet te beoordelen.
Als ik het op deze manier bekijk, voel ik me niet meer slecht, minder dan of geïsoleerd. Ik voel me veel meer verbonden met het menselijk ras. Dit is een heel belangrijke verschuiving, omdat zo veel van mijn ervaringen met depressie en angst voortkomen uit het gevoel dat ik niet verbonden ben.
Overgave in daden omzetten
Als dit perspectief intrigerend klinkt, zijn er een paar dingen die u kunt proberen om het in praktijk te brengen.
Verschuif het verhaal
In plaats van zinnen te gebruiken als 'Ik heb een depressie', kun je zeggen 'Ik heb een depressie'.
Als ik eraan denk dat ik een depressie heb, stel ik me voor dat ik het in een rugzak op mijn rug draag. Als ik erover nadenk om het te ervaren, kan ik de rugzak neerleggen. Het komt gewoon voorbij. Het is geen lift.
Gewoon dat bezitterige laten vallen kan een groot verschil maken. Als ik me niet identificeer met mijn psychische klachten, hebben ze minder vat op mij.
Hoewel het klein lijkt, hebben woorden veel kracht.
Oefen de derde manier
We worden automatisch in een gevecht of vlucht gedreven. Het is alleen maar natuurlijk. Maar we kunnen bewust voor een andere optie kiezen. Dat is acceptatie.
Acceptatie en overgave zijn iets anders dan weglopen, want zelfs als we wegrennen ondernemen we nog steeds actie. Overgave is zo effectief en zo ongrijpbaar omdat het in wezen niets doet. Overgeven is je wil uit de vergelijking halen.
Een manier om dit te doen is door depressie en angst als gemoedstoestand te accepteren. Onze gemoedstoestand is niet wie we zijn, en het kan veranderen.
Dit soort overgave betekent niet dat we het opgeven en weer in bed kruipen. Het betekent dat we onze behoefte om te herstellen, om anders te zijn dan we zijn, opgeven en eenvoudig kunnen accepteren wat we op dit moment ervaren.
Een andere zeer tastbare manier om je over te geven, vooral als je angst ervaart, is door de tsunami-methode te beoefenen.
Vraag om hulp
Om hulp vragen is een andere vorm van overgave. Neem het aan van een doorgewinterde blanke man die kwetsbaarheid koste wat het kost vermeed.
Als het te veel wordt, is het soms het enige dat u kunt bereiken. Er is geen persoon op aarde die te ver is gegaan voor hulp, en er zijn miljoenen professionals, vrijwilligers en gewone mensen die die hulp willen bieden.
Na zoveel jaren weerstand te hebben geboden, besloot ik mijn strategie te veranderen.
Toen ik dat deed, eigenlijk een vriend bedankte me om contact met haar op te nemen. Ze vertelde me dat het haar het gevoel gaf dat ze iets goeds deed, alsof ze een groter doel had. Ik was opgelucht toen ik hoorde dat ik geen last was geweest, en ik vond het geweldig dat ze het gevoel had dat ik haar ook had geholpen.
Ik realiseerde me dat terughoudendheid ons ervan weerhield een nauwere verbinding te maken. Toen ik mijn kwetsbaarheden eenmaal blootlegde, kwam die verbinding op een natuurlijke manier tot stand.
Door om hulp te vragen, laten we niet alleen onszelf steunen, maar bevestigen we ook de menselijkheid van degenen die we ons laten helpen. Het is een gesloten systeem.
We kunnen gewoon niet zonder elkaar, en het uiten van kwetsbaarheid doorbreekt de barrières tussen ons.
Er is hulp
Als u of iemand die u kent in een crisis verkeert en zelfmoord of zelfbeschadiging overweegt, zoek dan hulp:
- Bel 911 of uw lokale alarmnummer.
- Bel de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255.
- Sms HOME naar de Crisis Textline op 741741.
- Niet in de Verenigde Staten? Zoek een hulplijn in uw land met Befrienders Worldwide.
Blijf bij hen terwijl u wacht op hulp en verwijder alle wapens of substanties die schade kunnen veroorzaken.
Als u niet in hetzelfde huishouden zit, blijf dan met hen aan de lijn totdat er hulp arriveert.
Crystal Hoshaw is een moeder, schrijfster en al jarenlang yogabeoefenaar. Ze heeft lesgegeven in privéstudio's, sportscholen en in een-op-een-instellingen in Los Angeles, Thailand en de San Francisco Bay Area. Ze deelt bewuste strategieën voor angst door middel van online cursussen. Je kunt haar vinden op Instagram.
