Overzicht
Als nieuwe ouders volgen we gretig de mijlpalen van onze baby en vinden we plezier in elke glimlach, giechel, geeuw en kruip. En hoewel alle baby's de neiging hebben om zich in een iets ander tempo te ontwikkelen, zijn er bepaalde gedragingen bij zuigelingen of peuters die vroege tekenen van autisme kunnen zijn. Wat zijn dat en waar moet je op letten?
Dit is de ontdekkingsreis die ik heb gemaakt met mijn eigen zoon.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Vroege tekenen van autisme
Volgens het National Autism Center zijn er verschillende vroege tekenen van autisme om naar te zoeken:
- geen sociale lach met 6 maanden
- geen communicatie van één woord met 16 maanden
- geen uitdrukkingen van twee woorden na 24 maanden
- geen gebabbel, wijzend of zinvolle gebaren na 12 maanden
- slecht oogcontact
- geen items tonen of interesses delen
- ongebruikelijke gehechtheid aan een bepaald speelgoed of object
- niet reageren op geluiden, stemmen of hun naam
- verlies van vaardigheden op elk moment
De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) hebben ook een grote schat aan middelen om meer diepgaande informatie te krijgen. Maakt u zich geen zorgen als u vermoedt dat uw kind in het spectrum zit.
Er is zoveel hulp als je weet waar je moet zoeken, en het opvoeden van een kind met autisme - hoewel soms zeker een uitdaging - is een van de meest lonende ervaringen die ik ooit heb gehad.
Gedragingen tijdens de eerste jaren
De baby- en peuterjaren van mijn zoon waren zwaar. Hij huilde vaak en eiste aandacht. Toen hij nog een baby was, lag hij op zijn rug, gefixeerd door de plafondventilator. Soms schreeuwde hij zonder specifieke reden; het leek alsof je gewoon iets hoorde.
Toen mijn zoon mobiel was, stopte hij letterlijk nooit. Hij botste tegen dingen, greep alles en gooide vaak speelgoed. Hij beet en kneep vaak bij het spelen met andere kinderen.
Toen we naar de supermarkt gingen, voelde het als een tikkende tijdbom - meestal ongeveer 20 minuten - totdat hij volledig instortte en ik moest ontsnappen met de boodschappen die ik kon pakken.
Het geschreeuw ging door tot in zijn peuterjaren. De grillige beweging ging door. Hij ging door met het ruw omgaan met voorwerpen en speelgoed en niet op de manier waarop ze 'bedoeld' waren om te worden gehanteerd. Hij zette zijn auto's in perfecte rijen op een rij. Hij had bij elke overgang instortingen en kon over het algemeen geen verandering aan.
Ik zal nooit de dag vergeten dat ik het echt zag. Mijn zoon was 2 1/2. Het was herfst en mijn zoon, zijn vader, mijn zus en ik gingen naar een plaatselijke boerderij waar een pompoenveld werd gehouden. Hij werd onmiddellijk overprikkeld door alles wat er gaande was.
Van gedrag tot diagnose
Het lijkt pijnlijk duidelijk wanneer ik dit allemaal opschrijf dat er iets aan de hand was, maar het was niet zo duidelijk in mijn dagelijkse leven. Ten eerste had ik vrijwel geen ervaring met andere kinderen.
Ten tweede waren er genoeg momenten waarop mijn zoon zeer niet-spectrumgedrag vertoonde. Hij maakte oogcontact, hij nestelde zich, lachte om mijn gekke gezichten of als ik hem op en neer liet stuiteren.
En natuurlijk maakten deze "typische" gedragingen het gemakkelijker om de andere weg te rationaliseren. Het feit dat uw kind van orde houdt, wil nog niet zeggen dat hij of zij zich in het spectrum bevindt. Maar alle tekens bij elkaar opgeteld begonnen te kloppen.
Ik zal nooit de dag vergeten dat ik het echt zag. Mijn zoon was 2 1/2. Het was herfst en mijn zoon, zijn vader, mijn zus en ik gingen naar een plaatselijke boerderij waar een pompoenveld werd gehouden. Er waren dieren, rijen en rijen pompoenen, een doolhof van maïs en treinen - het absolute favoriete ding van mijn zoon.
Hij werd onmiddellijk overprikkeld door alles wat er gaande was. Ik spoorde hem aan om de dieren te aaien - hij weigerde. Ik moedigde hem aan om een pompoen te plukken - hij verzette zich. En tot slot smeekte ik hem praktisch om met de trein te rijden.
Ik was zo gehecht aan het hebben van een "normale, goede tijd" dat ik al zijn communicatie met mij miste. Hij werd volkomen overweldigd door de mensenmassa, de luidruchtige band, de puffende en ietwat intimiderende grote metalen trein. Hij had eindelijk een kernsmelting daar bovenop een baal hooi.
Nadat hij was gekalmeerd, ging hij gewoon zitten en keek hoe de trein rond en rond en rond reed. Ik weet niet hoe vaak. Hij weigerde nog iets anders te doen.
Leven op het spectrum
Mijn zus, die nogal wat met kinderen met autisme had gewerkt als ABA-therapeut, wees op wat we allemaal wisten: mijn zoon zat op het spectrum.
Ik voelde een golf van ongerustheid toen ik dit feit erkende. Mijn zus verzekerde me dat we steun konden krijgen, en hoe eerder hoe beter. Toen begonnen we echt aan onze reis naar een diagnose, hoewel hij er pas officieel een zou krijgen als hij 5 was.
Er zijn nog steeds momenten waarop het pijn doet om te denken dat ik zo lang heb gewacht om hulp te krijgen, dat ik dacht dat we misschien onder de radar konden vliegen omdat hij zo 'borderline' was, en dat het misschien beter voor hem zou zijn om zonder de labels te leven.
Het punt is dat, afhankelijk van waar je woont, er doorgaans meer gratis middelen beschikbaar zijn voor jongere kinderen dan voor ouderen, en vroegtijdige interventie is de sleutel. Niet om ze te veranderen, maar om ze te steunen, en jij.
Achteraf gezien zou ik iedereen die denkt dat hun kind in het spectrum zit, aanmoedigen om onmiddellijk hulp te zoeken, niet omdat er iets te 'repareren' is, maar omdat het leren hoe ze het beste met een kind in het spectrum om kunnen gaan, een relatie kan verrijken die is soms ongetwijfeld een uitdaging.
Ik ben nog steeds aan het leren hoe ik op de best mogelijke manier van mijn zoon kan houden en met hem kan leven, maar als ik eerder aan de reis zou beginnen, had ik veel meer tools nodig en had ik meer tijd in die kostbare vroege jaren.
Dat gezegd hebbende, geloof ik nog steeds dat we elke dag vooruitgang boeken, en mijn doel is om mijn kleine man te helpen zijn plek in de wereld te vinden. Ik weet dat hij, met de juiste ondersteuning, kan gedijen en het geweldige, lieve, gevoelige, eigenzinnige en briljante kind dat hij is, kan delen.
Dit artikel is hier oorspronkelijk verschenen.
Crystal Hoshaw is een oude yogabeoefenaar en liefhebber van complementaire geneeskunde. Ze heeft een groot deel van haar leven ayurveda, oosterse filosofie en meditatie gestudeerd. Crystal gelooft dat gezondheid voortkomt uit het luisteren naar het lichaam en het zachtjes en met mededogen in een staat van evenwicht brengen. Je kunt meer over haar leren op haar blog, Less Than Perfect Parenting.
