"Wat ik nu ga zeggen is afgezaagd, maar banaal is vaak geworteld in de waarheid: de enige uitweg is door."
Welkom bij Tissue Issues, een adviesrubriek van komiek Ash Fisher over bindweefselaandoening Ehlers-Danlos-syndroom (EDS) en andere chronische ziekteproblemen. Ash heeft EDS en is erg bazig; het hebben van een adviesrubriek is een droom die uitkomt. Heeft u een vraag voor Ash? Neem contact op via Twitter @AshFisherHaha.
Beste weefselproblemen,
Ik ben een 30-jarige vrouw en heb net ontdekt dat ik hypermobiele EDS heb. Hoewel het een soort opluchting is om te weten dat ik niet gek of hypochonder ben, ben ik er ook kapot van. Ik was vroeger zo actief. Nu kan ik de meeste dagen nauwelijks uit bed komen. Ik heb ondraaglijke pijn, en ik ben elke dag duizelig en misselijk. Ik ben zo verdrietig en boos dat elke dokter dit zo lang heeft gemist. Ik wil gewoon schreeuwen en huilen en met dingen gooien. Hoe kom ik hier overheen?
- Boze Zebra
Beste Angry Zebra,
Oof. Het spijt me zo dat je dit meemaakt. Het is een reisje om er achter te komen als je in de dertig bent dat je niet alleen geboren bent met een genetische aandoening, maar dat er momenteel geen remedie en beperkte behandeling is. Welkom in de buigzame, pijnlijke, frustrerende wereld van het Ehlers-Danlos-syndroom!
Hoewel EDS altijd bij je is geweest, kan het aanvoelen als een plotselinge indringer als je er zo laat in je leven achter komt. Aangezien we uw EDS niet kunnen laten verdwijnen, en we niet elke incompetente arts die ooit uw symptomen heeft afgewezen persoonlijk kunnen straffen (hoewel ik dat graag zou doen), laten we ons concentreren op de acceptatie van deze zeer oneerlijke diagnose.
Ten eerste wil ik je nog een ander label geven: je bent aan het rouwen, meisje! Dit is groter dan depressie. Dit is verdriet met hoofdletter G.
Depressie is een deel van verdriet, maar dat geldt ook voor woede, onderhandelen, ontkenning en acceptatie. Je was een drukke, actieve twintiger en nu kun je de meeste dagen niet uit bed komen. Dat is triest en eng en hard en oneerlijk. Je hebt recht op die gevoelens, en in feite zul je ze moeten voelen om erdoorheen te bewegen.
Voor mij heeft het onderscheid tussen depressie en verdriet me geholpen mijn emoties te begrijpen.
Hoewel ik diep bedroefd was na mijn diagnose, was het duidelijk anders dan de depressie die ik eerder heb meegemaakt. Kortom, als ik depressief ben, wil ik dood. Maar toen ik rouwde, wilde ik zo graag leven ... alleen niet met deze pijnlijke, ongeneeslijke aandoening.
Kijk, wat ik nu ga zeggen is afgezaagd, maar banaal is vaak geworteld in de waarheid: de enige uitweg is door.
Dus dit is wat je gaat doen: je gaat rouwen.
Rouw net zo diep en ernstig om uw vroegere "gezonde" leven als om een romantische relatie of de dood van een geliefde. Laat jezelf huilen totdat je traankanalen droog zijn.
Zoek een therapeut om u te helpen deze gecompliceerde gevoelens te verwerken. Overweeg een online therapeut, aangezien u tegenwoordig meestal in bed ligt. Probeer een dagboek te schrijven. Gebruik dicteersoftware als schrijven of typen teveel pijn doet.
Vind EDS-communities online of persoonlijk. Blader door de tientallen Facebook-groepen, subreddits en Instagram- en Twitter-hashtags om uw mensen te vinden. Ik heb veel IRL-vrienden ontmoet via Facebook-groepen en mond-tot-mondreclame.
Dit laatste stuk is vooral belangrijk: als je vrienden maakt met mensen die EDS hebben, kun je rolmodellen hebben. Mijn vriendin Michelle heeft me geholpen de ergste maanden door te komen, omdat ik haar een gelukkig, bloeiend en vervullend leven zag leiden ondanks de hele tijd pijn hebben. Ze liet me zien dat het mogelijk was.
Ik was net zo boos en verdrietig als je beschrijft toen ik vorig jaar op 32-jarige leeftijd mijn diagnose kreeg.
Ik moest stoppen met stand-up comedy, een levenslange droom die eigenlijk goed ging totdat ik ziek werd. Ik moest mijn werkdruk halveren, waardoor ook mijn salaris gehalveerd werd, en ik kreeg een hoop medische schulden.
Vrienden trokken van me weg of lieten me ronduit in de steek. Familieleden zeiden de verkeerde dingen. Ik was ervan overtuigd dat mijn man me zou verlaten en ik zou nooit meer een dag zonder tranen of pijn hebben.
Nu, meer dan een jaar later, ben ik niet langer bedroefd over mijn diagnose. Ik heb geleerd hoe ik mijn pijn beter kan beheersen en wat mijn fysieke grenzen zijn. Fysiotherapie en geduld hebben me sterk genoeg gemaakt om de meeste dagen 3 tot 4 mijl per dag te wandelen.
EDS is nog steeds een groot deel van mijn leven, maar het is niet langer het belangrijkste deel ervan. Jij komt er ook.
EDS is een doos met een diagnose van Pandora. Maar vergeet niet het belangrijkste in dat spreekwoordelijke kader: hoop. Er is hoop!
Je leven zal er anders uitzien dan je had gedroomd of verwacht. Anders is niet altijd slecht. Dus voel voor nu je gevoelens. Sta jezelf toe om te treuren.
Wiebelig,
As
P.S. Je hebt mijn toestemming om af en toe met dingen te gooien als het je woede helpt. Probeer gewoon uw schouders niet te ontwrichten.
Ash Fisher is een schrijver en komiek die leeft met het hypermobiele Ehlers-Danlos-syndroom. Als ze geen wiebelige-baby-hertendag heeft, wandelt ze met haar corgi, Vincent. Ze woont in Oakland. Lees meer over haar op haar website.
