We nemen producten op waarvan we denken dat ze nuttig zijn voor onze lezers. Als u via links op deze pagina koopt, kunnen we een kleine commissie verdienen. Hier is ons proces.
Er is een verschil tussen voorzichtig zijn en dwangmatig zijn.
'Sam,' zegt mijn vriend zachtjes. “Het leven moet nog doorgaan. En we hebben voedsel nodig. "
Ik weet dat ze gelijk hebben. We bleven zo lang mogelijk in zelfquarantaine. Nu, terwijl ik naar bijna lege kasten staarde, was het tijd om wat sociale afstandelijkheid in praktijk te brengen en aan te vullen.
Behalve dat het idee om onze auto te verlaten tijdens een pandemie voelde als een letterlijke marteling.
"Eerlijk gezegd zou ik liever verhongeren," kreun ik.
Ik heb het grootste deel van mijn leven een obsessief-compulsieve stoornis (OCS) gehad, maar het heeft een koortshoogte bereikt (woordspeling niet bedoeld) tijdens de COVID-19-uitbraak.
Iets aanraken voelt als gewillig mijn hand op een fornuisbrander leggen. Het inademen van dezelfde lucht als iemand in mijn buurt voelt als het inademen van een doodvonnis.
En ik ben ook niet alleen bang voor andere mensen. Omdat dragers van het virus asymptomatisch kunnen lijken, ben ik zelfs nog banger om het onbewust te verspreiden naar iemands geliefde Nana of immuungecompromitteerde vriend.
Met zoiets ernstig als een pandemie, is het logisch dat mijn OCS nu wordt geactiveerd.
In zekere zin is het alsof mijn brein me probeert te beschermen.
Het probleem is dat het niet echt helpt om - bijvoorbeeld - te vermijden dat je een deur op dezelfde plek twee keer aanraakt, of weigert een ontvangstbewijs te ondertekenen omdat ik ervan overtuigd ben dat de pen me zal doden.
En het helpt absoluut niet om te blijven verhongeren in plaats van meer voedsel te kopen.
Zoals mijn vriend zei, het leven moet nog doorgaan.
En hoewel we absoluut de bevelen van onderdak moeten opvolgen, onze handen moeten wassen en sociale afstand moeten oefenen, denk ik dat ze iets op het spoor waren toen ze zeiden: "Sam, het is niet vrijblijvend om je medicatie op te halen."
Met andere woorden, er is een verschil tussen voorzichtig zijn en ongeordend zijn.
Tegenwoordig kan het moeilijk zijn om te zeggen welke van mijn paniekaanvallen 'redelijk' zijn en welke slechts een verlengstuk zijn van mijn OCS. Maar voor nu is het belangrijkste om manieren te vinden om hoe dan ook met mijn angst om te gaan.
Hier is hoe ik mijn OCS-paniek op afstand houd:
1. Ik breng het terug naar de basis
De beste manier die ik ken om mijn gezondheid te versterken - zowel mentaal als fysiek - is door mezelf gevoed, gehydrateerd en uitgerust te houden. Hoewel dit voor de hand liggend lijkt, ben ik voortdurend verbaasd over hoezeer de basis wegvalt als er zich een crisis voordoet.
Als je moeite hebt om je menselijke basisonderhoud bij te houden, heb ik enkele tips voor je:
- Herinner je je eraan om te eten? Consistentie is belangrijk. Persoonlijk streef ik ernaar om elke 3 uur te eten (dus 3 snacks en 3 maaltijden per dag - dit is vrij standaard voor iedereen die worstelt met ongeordend eten, zoals ik). Ik gebruik een timer op mijn telefoon en elke keer dat ik eet, reset ik deze voor nog eens 3 uur om het proces te vereenvoudigen.
- Herinner je je eraan om water te drinken? Ik drink bij elke maaltijd en tussendoortje een glas water. Zo hoef ik water niet apart te onthouden - mijn voedseltimer dient dan ook als waterherinnering.
- Slaap je genoeg? Slaap kan erg moeilijk zijn, vooral als de angst hoog is. Ik heb de podcast Sleep With Me gebruikt om in een rustiger toestand te komen. Maar echt, je kunt niet fout gaan met een snelle opfriscursus over slaaphygiëne.
En als je merkt dat je overdag gestrest bent en vastloopt en niet zeker weet wat je moet doen? Deze interactieve quiz is een redder in nood (bookmark it!).
2. Ik daag mezelf uit om naar buiten te gaan
Als je OCS hebt - vooral als je een aantal zelfisolerende neigingen hebt - kan het erg verleidelijk zijn om met je angst om te gaan door niet naar buiten te gaan.
Dit kan echter schadelijk zijn voor uw geestelijke gezondheid en kan onaangepaste coping-strategieën versterken die uw angst op de lange termijn kunnen verergeren.
Zolang je een afstand van 1,8 meter tussen jezelf en anderen aanhoudt, is het volkomen veilig om een wandeling door je buurt te maken.
Het was lastig voor me om te proberen wat tijd buitenshuis te besteden (ik heb in het verleden met agorafobie te maken gehad), maar het is niettemin een heel belangrijke resetknop voor mijn hersenen geweest.
Isolatie is nooit de oplossing als u worstelt met uw geestelijke gezondheid. Maak dus waar mogelijk tijd vrij voor een frisse neus, ook al kun je niet ver komen.
3. Ik geef prioriteit aan verbonden blijven boven ‘geïnformeerd’
Dit is waarschijnlijk de moeilijkste op de lijst voor mij. Ik werk bij een gezondheidsmediabedrijf, dus op een bepaald niveau geïnformeerd worden over COVID-19 is letterlijk onderdeel van mijn werk.
Maar "up-to-date" blijven werd al snel een dwang voor mij - op een gegeven moment controleerde ik de wereldwijde database van bevestigde gevallen tientallen keren per dag ... wat duidelijk niet goed was voor mij of mijn angstige brein.
Ik weet logischerwijs dat ik niet zo vaak het nieuws of de symptomen hoef te controleren als mijn ocs me gedwongen voelt (of ergens dichtbij). Maar zoals met alles wat dwangmatig is, kan het moeilijk zijn om ervan af te zien.
Daarom probeer ik strikte grenzen te stellen rond wanneer en hoe vaak ik me inlaat met die gesprekken of gedragingen.
In plaats van obsessief mijn temperatuur of het laatste nieuws te controleren, heb ik mijn focus verlegd naar verbonden blijven met de mensen van wie ik hou. Kan ik in plaats daarvan een videoboodschap opnemen voor een geliefde? Misschien zou ik een virtueel Netflix-feestje kunnen opzetten met een bestie om mijn gedachten bezig te houden.
Ik laat mijn dierbaren ook weten wanneer ik worstel met de nieuwscyclus, en ik beloof dat ze de touwtjes in handen zullen nemen.
Ik vertrouw erop dat als er nieuwe informatie is die ik moet weten, er mensen zijn die contact met me opnemen en het mij vertellen.
4. Ik bepaal de regels niet
Als mijn OCS zijn zin had, zouden we te allen tijde handschoenen dragen, nooit dezelfde lucht inademen als iemand anders en het appartement de komende 2 jaar niet verlaten.
Als mijn vriend naar de supermarkt gaat, zouden we ze in een hazmat-pak hebben en als extra voorzorgsmaatregel vulden we een zwembad met ontsmettingsmiddel en sliepen we er elke nacht in.
Maar daarom maakt OCS hier niet de regels. In plaats daarvan houd ik me aan de aanbevelingen van de CDC:
- Oefen sociale afstand nemen, wat betekent dat u 1,8 meter ruimte tussen uzelf en anderen houdt.
- Vermijd grote bijeenkomsten en niet-essentiële reizen waar de kans groter is dat het virus zich verspreidt.
- Was uw handen gedurende 20 seconden met zeep en warm water nadat u op een openbare plaats bent geweest, of na het snuiten van uw neus, hoesten of niezen.
- Reinig en desinfecteer vaak aangeraakte oppervlakken een keer per dag (tafels, deurknoppen, lichtschakelaars, werkbladen, bureaus, telefoons, toiletten, kranen, gootstenen).
De sleutel hier is om deze richtlijnen en niets meerOCS of angst willen misschien dat je overboord gaat, maar dat is wanneer je in een dwangmatig gebied terechtkomt.
Dus nee, tenzij je net thuiskomt van de winkel of je hebt gewoon niest of zoiets, hoef je je handen niet te wassen nog een keer.
Evenzo kan het verleidelijk zijn om meerdere keren per dag rigoureus te douchen en je hele huis te bleken ... maar de kans is groter dat je angstiger wordt als je geobsedeerd raakt door reinheid.
Een desinfecterend doekje dat de oppervlakken raakt die u het vaakst aanraakt, is wat voorzichtigheid betreft meer dan voldoende.
Onthoud dat OCS ook een enorm nadeel is voor uw gezondheid, en daarom is evenwicht van cruciaal belang om gezond te blijven.
5. Ik accepteer dat ik in feite nog steeds ziek kan worden
OCS houdt echt niet van onzekerheid. Maar de waarheid is dat veel van wat we doormaken in het leven onzeker is - en dit virus is geen uitzondering. U kunt alle mogelijke voorzorgsmaatregelen nemen, en u kunt toch ziek worden, buiten uw schuld.
Ik oefen dit feit elke dag te accepteren.
Ik heb geleerd dat het radicaal accepteren van onzekerheid, hoe ongemakkelijk dat ook mag zijn, mijn beste verdediging is tegen obsessie. In het geval van COVID-19 weet ik dat ik maar zo veel kan doen om mezelf gezond te houden.
Een van de beste manieren om onze gezondheid te versterken, is door onze stress te beheersen. En als ik zit met het ongemak van onzekerheid? Ik herinner mezelf eraan dat elke keer dat ik mijn OCS uitdaag, ik mezelf de best mogelijke kans geef om gezond, gefocust en voorbereid te blijven.
En als je erover nadenkt, zal het doen van dat werk me op de lange termijn ten goede komen op een manier die een hazmat-pak nooit zal doen. Gewoon zeggen.
Sam Dylan Finch is redacteur, schrijver en strateeg voor digitale media in de San Francisco Bay Area. Hij is de hoofdredacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Vind hem op Twitter en Instagram, en lees meer op SamDylanFinch.com.
