Onthouden wie je was voordat je 'mam' was

Soms kan het veranderen van uw takenlijst uw perspectief veranderen.

Laten we serieus zijn. Als het om moederschap gaat, zijn er maar twee manieren om dingen te definiëren: 'voor kinderen' en 'na kinderen'. Ik ben hier om te praten over die "A.K." jaren.

Er wordt veel gepraat over het voorbereiden van je lichaam - en je omgeving - om een ​​baby te verwelkomen. Maar hoe zit het met uw identiteit? Weet je ... de decennia aan dingen waaruit je bent opgebouwd? Als je de rol van het moederschap op je neemt, zal het leven ongetwijfeld nooit meer hetzelfde zijn. (Daar zei ik het.) Maar moet dat betekenen dat je delen van jezelf verliest die je echt leuk vond?

Niet noodzakelijk. Luister naar me.

In die vroege dagen kunt u zich voorbereiden om te worden geconsumeerd. Waar je ooit je beste vrienden in New York City drie keer per jaar bezocht (tenminste), verander je nu je kinder onesie drie keer per dag (tenminste). Je wiegt een kleintje in je armen in plaats van te rocken naar je favoriete band. En het enige dat je danst, is in kleine cirkels rond de kinderkamer, in een poging je baby in slaap te wiegen.

Daar stopt het niet. Google wordt je nieuwe bestie als je onderzoek doet naar veiligheidsrecensies voor babyproducten en of ze op schema liggen voor mijlpaalmomenten ... totdat ze plotseling kruipen. Dan lopen. Dan rennen in een volle sprint, terwijl je hier net bent om in te halen. Ik begrijp jou!

En hoewel nieuw moederschap het ultieme geschenk is, is het ook buitengewoon isolerend. Je gaat van het ziekenhuis naar huis, waar de interactie met andere volwassenen vaak op zijn best beperkt is. Omdat het leven van andere mensen onveranderd doorgaat, gaat het bij jouw allemaal over het leren koesteren van dit kleine leven dat rechtstreeks van het jouwe afhangt (geen druk).

Er zijn doktersafspraken. Borstvoedingconsulenten. Vaccinatieschema's. Geplande (en onaangekondigde) bezoeken van dierbaren. Je slaap stopt, maar je verplichtingen worden alleen maar groter. Je hebt goede bedoelingen, maar geen tijd of energie voor veel anders - en wie kan jou dat kwalijk nemen?

Het is gemakkelijk om je neer te leggen bij het idee dat: "Wel, dat is nu eenmaal hoe het is." Maar het hoeft niet zo te zijn.

Neem het van een moeder die eerder kinderen had dan de meeste van haar vrienden - een met postpartum-uitdagingen die zwoegen boven borstvoeding en na 8 weken weer aan het werk ging omdat haar familie het geld nodig had.

In mijn ervaring leek het niemand iets te kunnen schelen - en ik leek me ook niet te herinneren - dat ik iets anders was dan 'moeder', ongeacht de jaren of energie die ik besteedde aan mijn rollen van 'vriend', 'zus', 'dochter', ' echtgenoot 'of' werknemer '. Maar dat hoorde bij het territorium, redeneerde ik, aangezien ik gewillig mijn leven aan mijn kleintjes overgaf toen ik besloot zwanger te worden. Dat was hoe moeder worden werkte ... toch?

Spoiler alert: voor mij? Het was. En in veel opzichten is het dat nog steeds.

Mijn 'ouder'-hoed is nog steeds en altijd de belangrijkste die ik draag, en er zijn er nog meer bij, van' chef 'tot' chauffeur '. Maar toen ik het moederschap onder de knie kreeg, begon ik mijn vroegere zelf te missen. Het was alsof ze een oude vriendin was die wegging - een vriendin die ik al heel lang wilde bellen.

Ik wist niet of ze er nog was, of dat ze zelfs maar iets van me wilde horen. Zouden we iets gemeen hebben? Ik was nu zo anders. Maar ik wilde haar vertellen dat ik haar herinnerde en respecteerde. Ik wilde haar nog steeds bij me hebben.

Ik begon na te denken over wat mij had gemaakt haar voordat. Door welke hobby's of activiteiten voelde ik me levend? Wat heeft mij het meest ontspannen? Wat waren enkele van mijn favoriete niet-moeder-dingen om alles te stoppen en te doen? Ik begon langzaamaan een lijst met favorieten te maken - daarna maakte ik er mijn "to-do" -lijst van.

Ja, ik moest deze week nog steeds de zesde lading was opvouwen, maar ik kon luisteren naar een audioboek dat mijn vriend had aanbevolen terwijl ik het deed. Ja, mijn kleine man had een dutje nodig, maar ik zou hem in een rugzakdrager kunnen stoppen voor een geestverruimende wandeling in het bos met mijn vader. Ik kon mijn baby in bekwame handen achterlaten, zodat ik een barre-les kon bijwonen die ik graag in de stad had willen proberen.

Bij elke controle van de nieuwe "to-do", realiseerde ik me dat ik "mam" kon zijn en toch "Kate", en DANG, voelde dat goed. Ik had de touwtjes in handen en ik kon allebei. ik was beide.

Dus besteed tijd aan het onthouden - en maak vervolgens uw lijst. Accepteer de gevoelens van eenzaamheid als een natuurlijk onderdeel van het moederschap, wetende dat ze soms overweldigend zullen zijn. Maar accepteer ze niet als een vaste waarde in je leven.

Weet dat het goed is voor iedereen om tijd te maken voor meer van wat je maakt tot wie je bent. Plan brunch. Yoga. Een FaceTime-date. Wat dan ook. Wissel af tussen het binnenhalen van uw gezin bij uw favorieten en tijd vrijmaken om er zelf van te genieten.

De pre-mom jij zit er nog in. En ze wil gevonden worden.

Kate Brierley is een senior schrijver, freelancer en inwonende moeder van Henry en Ollie. Ze won een redactieprijs van de Rhode Island Press Association en behaalde een bachelor in journalistiek en een master in bibliotheek- en informatiestudies aan de Universiteit van Rhode Island. Ze is een liefhebber van reddingsdieren, stranddagen voor het hele gezin en handgeschreven notities.