Ik rouw nog steeds om de persoonlijke kosten van mijn trots.
De laatste keer dat ik met mijn grootmoeder sprak, was op mijn verjaardag afgelopen april aan de telefoon, toen ze me verzekerde dat ik altijd haar kleindochter zou zijn. In de meeste andere omstandigheden zijn dit de woorden die een vreemdeling graag wil horen van de persoon die ze heeft opgevoed.
Maar ik ben haar kleindochter niet. Ik ben een homo-transman die een 79-jarige vrouw moest ophangen omdat ze weigerde me te respecteren, zelfs als ze van me houdt.
Zelfs maanden later verlaat de lucht mijn longen als ik probeer de schuldgevoelens te verwerken die ik ervaar, wetende dat ik de afgelopen twee jaar maar drie keer met haar heb gesproken, en dat het elke keer eindigde met het schreeuwen tegen mij over Christus ' liefde en mijn "levensstijlkeuzes".
Elke keer eindigde met het feit dat ik haar bijna smeekte om alsjeblieft mijn naam te gebruiken. Mijn echte naam. "Ik zal niet perfect voor je kunnen zijn, Katie", Siste ze tegen me met mijn oude naam," en daar zul je gewoon mee moeten leven. "
Ik kan er niet mee leven. Daarom ben ik vervreemd van haar en de rest van mijn familie.
In 2016 won Trump de verkiezingen en ik voelde, net als miljoenen mensen over de hele wereld, een seismische verschuiving in ons gevoel van veiligheid.
Weten wat zijn regering waarschijnlijk had gepland voor de LGBTQ + -gemeenschap, bracht me in een neerwaartse spiraal van angst en wanhoop. Ironisch genoeg deed ik nog steeds alsof ik een heteroseksuele, cisgender-vrouw was, maar ik wist niet hoe lang ik zo zou kunnen leven. Gevangen.
Ik had het 24 jaar lang goed volgehouden, nadat ik in eerste instantie had geprobeerd mijn familie rond de leeftijd van 5 of 6 jaar te vertellen dat ik eigenlijk een jongen was en geen klein meisje. Omdat ze begin jaren negentig blanke Southern Baptists waren, kwamen ze hier niet zo goed op af en lieten ze me weten dat ik 1) gebroken was en 2) dat ik dat voor mezelf zou houden.
Vanaf dat moment controleerden ze zoveel mogelijk van mijn presentatie om ervoor te zorgen dat ik niet afdwaalde. Ik mocht mijn haar niet knippen. Elke keer dat ik kleding uit de afdeling van de jongen probeerde te halen, werd ik verdrietig. Ik trok me emotioneel van iedereen terug, maar ik deed mijn best om de rol te spelen.
En zomaar ontwikkelde het kleine meisjeskarakter zich tot een onwel geworden volwassen vrouw.
Ik wist niet hoe ik moest stoppen met haar te spelen tot een paar decennia later, toen ik op de verkiezingsavond de emoties van transgenders door het hele land zag stromen. Ik zag het en ik voelde het ook, omdat diezelfde emoties uit mij stroomden.
Ik kon niet meer in het kostuum blijven - het wurgde me dood. Ik kwam minder dan 2 maanden later uit de kast.
Gelukkig woonde ik deze keer niet meer in een conservatieve boerengemeenschap met een gezin dat me zelfhaat had geleerd. Ik was in Los Angeles, omringd door mensen die mijn hand vasthielden toen ik de stukjes Katie van me af liet vallen, zodat ik iedereen kon laten zien wie ik werkelijk was: Reed.
Mijn familie liet me echter passief weten dat ze Reed niet hadden gezien. Ze hebben me niet gezien.
Casual deadnaming en misgendering met loze excuses. Invasieve vragen die bedoeld waren om me er nadrukkelijk aan te herinneren hoe weerzinwekkend ze mijn 'situatie' vonden. Maar meestal was het stilte. Ik hoorde steeds minder van hen. Hoe reageert iemand precies op stilte?
In december 2017, ongeveer een jaar nadat ik uit de kast kwam, begon ik hormoonvervangende therapie met testosteron. Ik onderging ook een mastectomie met dubbele incisie (ook bekend als "topoperatie") om mijn lichaam het geslacht dat ik mezelf ken het meest correct weer te geven.
Het was de meest uitdagende, beangstigende en wrede ervaring van mijn leven. Toen ik wakker werd van een operatie, in een waas van pijn en gelijktijdige opluchting, dacht ik aan mijn familie. Waarom hadden ze niet geschreven of gebeld om me veel succes te wensen?
Geen enkel lid van mijn familie nam contact op in de dagen voordat ik een grote operatie onderging.
Het kostte me daarna een week, met het overhalen van mijn uitverkoren familie, om het lef op te bouwen om hen te confronteren.
"We hebben allemaal de verkeerde datum in de kalender gezet, nou ja!" was het verhaal dat mijn grootmoeder, tantes en neven en nichten met elkaar in contact kwamen. Het maakte niet uit dat ik al maanden iedereen uitgebreid op de hoogte had gehouden op mijn sociale media.
Het maakte ook niet uit dat ik ze informatie had gestuurd over wie er die dag voor me zou zorgen, zodat ze een contactpersoon voor noodgevallen hadden, of dat ik ze er een paar weken eerder aan had herinnerd toen ik ze behandelde Disneyland-kaartjes zodat ze de eerste man konden ontmoeten met wie ik aan het daten was als een homoseksuele man.
Vijf mensen slaagden er allemaal in om alsnog de verkeerde datum in hun agenda te zetten, wat een geluk!
Terwijl ze zich verontschuldigden dat ik 'zo voelde' - ik gebruikte nog steeds mijn oude naam en voornaamwoorden de hele tijd - vond ik het eindelijk mogelijk om boos op ze te zijn.
Ik vertelde hen dat ik ze niet als mijn familie kon beschouwen totdat ze me met respect konden behandelen, om alsjeblieft geen contact met me op te nemen als ze van plan waren me in mijn trauma's uit het verleden te blijven trekken. Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen.
De enige die ik sindsdien af en toe hoor, is mijn grootmoeder. Om de zes maanden belt ze me. Het gesprek duurt nooit langer dan vijf minuten voordat ik het moet onderbreken. Ik kan niet in een schreeuwende wedstrijd terechtkomen zoals ik vermoed dat ze dat wil.
En hoewel ik weet dat dit het gezondst voor mij is en ik ben trots op mezelf dat ik op het punt ben gekomen dat ik zelfs zelfbewust kan zijn over mijn eigen grenzen, ben ik nog steeds zo verscheurd.
Waarom voel ik me zo schuldig? Waarom heb ik het gevoel dat ik ze mijn rug heb toegekeerd, haar, als ze er niet voor me waren toen ik ze het meest nodig had - terwijl ze er misschien nooit echt waren om mee te beginnen?
Pride Month loopt binnenkort ten einde.En ik moet toegeven dat ik op mijn rustigere momenten nog steeds rouw om de persoonlijke kosten van mijn Pride.
Hoewel het mijn hart verwarmt om uitingen van solidariteit te zien van familieleden van LGBTQ + -mensen - vooral in een tijd dat we ze het meest nodig hebben - moet ik nog steeds zitten met de pijn van mijn eigen verliezen, ook al heb ik geen spijt.
Als je vervreemd bent, in de kast zit of rouwt om het verlies van iemand van deze Pride, weet dan dat je niet de enige bent. Je gevoelens zijn geldig. Ze maken deel uit van de veerkracht en overleving waar Pride altijd om draait.
Van de ene "queer wees" naar de andere, weet dit: ik zie je, zelfs als niemand anders dat doet.
Reed Brice is een schrijver en komiek uit Los Angeles. Brice is een aluin van de Claire Trevor School of the Arts van UC Irvine en was de eerste transgender die ooit in een professionele revue werd uitgebracht met The Second City. Als hij het niet over de thee van een psychische aandoening heeft, schrijft Brice ook onze kolom over liefde en seks, "U Up?"
