Heeft u diabetes? Advies nodig? Natuurlijk doe je dat! En dan bent u bij ons aan het juiste adres: Ask D’Mine, onze wekelijkse vraag-en-antwoordrubriek, gepresenteerd door veteraan type 1 en diabetesauteur Wil Dubois in New Mexico.
Tegenwoordig stelt Wil een universele vraag over waarom (Oh waarom) degenen onder ons die insuline gebruiken, lage bloedsuikers kunnen krijgen, zelfs als het lijkt alsof we alles goed hebben gedaan ?! Serieus, Wil ... we willen allemaal het antwoord daarop weten, dus deel alsjeblieft je wijsheid!
{Heeft u zelf diabetesvragen? E-mail ons op [email protected]}
Mike, type 1 uit Ohio, schrijft: Ik ben dol op de D’Mine-kolom en ik hoop dat ik hier geen vraag dupliceer. Mijn vraag is geavanceerder dan het lijkt: waarom krijgen we (T1's op insuline) dieptepunten van een redelijk dicht bij de juiste dosis insuline? Ik heb het niet over een dosis die ver weg is of een activiteitsniveau dat de stofwisseling veel versnelt. Gewoon een kleine misrekening, of een beetje meer wandelen dan normaal, of een beetje te veel basaal, of te lang wachten om te eten: waarom kan het lichaamseigen systeem met de lever niet tegen deze gevallen beschermen? Of heb ik het mis en het beschermt meer dan ik denk? En misschien is het gewoon dat het niet zoveel aankan als ik denk? Ik vergelijk het gewoon met een normale suiker-BG na het eten: ze gaan niet laag, maar zelfs met een heel precieze dosering en als ik naar de CGM kijk als een havik, zal ik soms nog steeds naar beneden drijven. Blij om te snacken en het weer op te bouwen, maar ik ben gewoon benieuwd waarom mijn lichaam dat niet kan of kan.
Wil @ Ask D’Mine antwoorden: Bedankt voor je vriendelijke woorden. Uw vraag is geweldig, en ik kan me niet herinneren dat ik deze eerder heb beantwoord. Natuurlijk veroorzaken herhaalde dieptepunten na verloop van tijd hersenbeschadiging. En zoals u opmerkt, de meeste van ons T1's hebben dieptepunten, hoe hard we ook proberen om ons "werk" goed te doen, grrr ...
Maar verder, ik denk dat ik nog genoeg denkkracht over heb om je vraag aan te pakken, en daarvoor moeten we eerst praten over homeostase. Homeo betekent "hetzelfde", en stasis betekent "blijven", dus in de puurste zin betekent homeostase hetzelfde blijven.
Onveranderlijk.
In de biologie wordt homeostase meestal gedefinieerd als een stabiele toestand of een evenwichtstoestand. Voorbeelden hiervan zijn het feit dat warmbloedige beestjes hun lichaamstemperaturen binnen een smal bereik houden. Roodbloedige beestjes handhaven een gezond zuurstofniveau en bloeddruk in het bloed. De verschillende mineralen die door het menselijk lichaam stromen - calcium, natrium, koper, ijzer, kalium - worden zorgvuldig op het optimale niveau gehouden, net als hormonen. Stabiel. Onveranderlijk.
Dat is allemaal een dikke leugen.
Omdat er eigenlijk niets stabiels is aan de handeling van homeostase. Het is meer een wandeling langs een strak touw dan een wandeling over het trottoir. De "stabiele toestand" wordt gehandhaafd door constante aanpassingen en tegenaanpassingen. Heb je ooit een van die auto's gehad waarvan de thermostaatinstellingen gewoon niet helemaal goed waren? Eén klik omhoog was te warm, maar één klik omlaag was te koud? Dus wat heb je gedaan? Je speelde er constant mee, nietwaar? Als je het onaangenaam warm krijgt, verlaag je de temperatuur, waardoor je natuurlijk onaangenaam afkoelt en weer hoger wordt.
Deze dans van te verdomd koel en te verdomd warm is een oefening in handmatige homeostase. U probeert een doeltemperatuur te handhaven door de invoervariabelen warm en koud te regelen.
En dat is de sleutel tot homeostase. Deze gestage, "onveranderlijke" biologische toestand wordt gecreëerd door bijna constante verandering, een hypergolf van aanpassing en tegenaanpassing op kleine schaal. Een van de grootste "Ah-ha!" momenten in mijn leven kwamen toen ik op de universiteit zat en een van die te zwaar te zware handboeken las over de menselijke anatomie en fysiologie. De auteur beschreef homeostase niet als een stabiele toestand, maar als een dynamische evenwichtstoestand.
Dat blies me weg. In gedachten kon ik tientallen uurwerktandwielen zien draaien, klikken en tikken. Duizend bewegende delen dansen samen om, nou ja, niets te creëren. In ieder geval verandert er niets.
Dus wat voor invloed heeft dit op ons? Welkom bij glucose homeostaseDat klopt, zoals u opmerkte, suiker-normalen hebben geen dieptepunten. Of highs trouwens. De Dans van 1.000 Sluiers in hun lichaam houdt hun bloedsuikerspiegel binnen een normaal bereik met constante input en telleringang.
Hoe werkt dat? Het simpele antwoord is dat insuline uit de alvleesklier en glucose uit de lever tot diep in de nacht een Tango dansen. Maar het echte antwoord is veel complexer en omvat niet alleen glucose en insuline, maar ook glucagon, epinefrine, cortisol, incretines, zink, neurotransmitters, peptiden, neuropeptiden, stikstofmonoxide, leptine, chloride en waarschijnlijk nog een groot aantal spelers die nog ontdekt moeten worden. Het is een lichaamsbreed proces waarbij de hersenen, de alvleesklier, de bijnieren, de lever, de nieren, het vet en de spieren betrokken zijn.
Het menselijk lichaam is niet eenvoudig.
Nu begrijpen we allemaal dat ons lichaam, als type 1s, geen insuline produceert. Maar zoals u opmerkt, zou de rest van dat complexe glucosehomeostase-systeem niet nog moeten werken en ons beschermen?
Eigenlijk niet. Sorry. En daar zijn twee redenen voor. Laten we eerst beginnen met een andere storing waarvan u niet wist dat u die had. Een belangrijk onderdeel van glucosehomeostase is een waarschuwingssysteem voor het detecteren van veranderende bloedsuikerspiegel in het lichaam in de vorm van gespecialiseerde neuronen die reageren op fluctuaties in glucose. Deze detectoren bevinden zich in de frontlinie van het regulatiesysteem van de glucosehomeostase van het lichaam. Ze geven de waarschuwing die het hele homeostaseproces voor glucose start. Ze leven in je hersenen, de periferie ervan, en in de ventromediale hypothalamus, de primitieve angst en voedende 'dierlijke hersenen' die zijn ingekapseld in je slimmere grijze stof.
Maar blijkbaar zijn deze neuronen ietwat delicate bloemetjes. Na ongeveer vijf jaar diabetes type 1, met zijn wilde suikerritten, werken de receptoren niet meer. Ik denk dat ze een beperkte houdbaarheid hebben, ongeveer zoals de batterijen in een noodzaklamp die opgebruikt worden door de zaklamp te vaak aan te zetten. Het punt is dat als ze eenmaal gebakken zijn, ze niet langer de openingsstadia van een druppel glucose detecteren.
Diabetes heeft zojuist een koevoet in dat fijn lopende Zwitserse horloge laten vallen.
Dus nu de eerste fase van de tegenregulerende reactie buiten werking is, is het dan een wonder dat ons lichaam de glucosehomeostase niet kan behouden? Zeker, een deel van het systeem werkt nog steeds. Die trillende handen die je krijgt als een laag wordt geraakt? Dat is epinefrine dat probeert uw bloedsuikerspiegel te verhogen. Het is te weinig, te laat, maar het lichaam probeert nog steeds zijn ding te doen.
Maar zelfs als alle paden intact waren, is er een fundamentele fout in onze aanpak die ons lichaam geen kans geeft om te vechten, en dat is onze insuline. Bij een normale suiker wordt insuline in de bloedbaan geleid, waar het snel werkt en net zo snel kan worden uitgeschakeld. Om de glucosehomeostase in stand te houden, kan het lichaam de alvleesklier een signaal geven om de productie en afgifte van insuline te stoppen en het teveel snel op te nemen met wat suiker uit de lever.
Probleem opgelost.
Maar u injecteert geen insuline in het bloed. Je injecteert het in vet, waar het zit als een gigantisch reservoir. De wetenschappelijke typen noemen dit hyperinsulinemie, of te verdomd veel insuline. Het is alsof de alvleesklier zijn instructies wegblies en gewoon insuline bleef pompen. De lever is niet uitgerust om met dit soort overvloed om te gaan en de beschikbare suikervoorraden zijn overweldigd. Herinner je je het Zwitserse horloge nog? Kleine onderdelen. Kleine bewegingen. Het evenwicht wordt gehandhaafd door de kleinste aanpassingen. Het is niet ontworpen voor overstromingen.
Ik hou van de manier waarop een onderzoeker het formuleerde: "Insuline die exogeen wordt toegediend, is niet onderhevig aan normale fysiologische feedbackregulatie, dus het kan hypoglykemie veroorzaken, zelfs in de aanwezigheid van een intacte tegenregulerende respons." Dezelfde man (zijn naam is Rory J. McCrimmon) wijst erop dat de gemiddelde type 1 twee hypo's per week heeft en dat dit gemiddelde, ondanks technologische veranderingen, in twee decennia niet is gezakt.
Dus ik denk dat iedereen kan zien hoe het snel naar het zuiden gaat als de appelkar omvalt. Maar waarom gaan de dingen zo vaak naar het zuiden als we uw 'redelijk dicht bij de juiste dosis' volgen? Zouden de geïnjecteerde insuline en de koolhydraten niet gelijk moeten zijn in een redelijke benadering van homeostase?
Helaas kunnen we nooit hopen een ‘redelijk correcte dosis’ te hebben. Waarom? Nou, we dekken niet alleen koolhydraten. In plaats daarvan brengen we grote veranderingen aan in een delicaat systeem. Bij elk schot springen we niet alleen een steen over de kalme vijver van homeostase, we slepen een rotsblok naar de rand en laten het met een gigantische plons vallen.
Gebruikmakend van onze eerdere analogie van een fijn gemaakt Zwitsers horloge met zijn juwelen, tandwielen, veren en rotoren als het natuurlijke systeem van glucosehomeostase van het lichaam, gebruik jij, mijn vriend, stenen werktuigen en berenhuiden om hetzelfde te proberen. En u gebruikt één element, insuline, om te proberen een proces kunstmatig te beheersen dat tientallen elementen in de natuur gebruikt. Plus, in plaats van constant in het systeem te druppelen en de insuline regelmatig aan en uit te zetten, gieten we gewoon een gigantische emmer met spullen in het lichaam. Is het een wonder dat we falen?
Natuurlijk, met wondermiddelen die nog niet bestaan om goed na te bootsen alle de ontelbare chemicaliën die deze dans dansen, en met 27 genetwerkte Cray Super Computers zouden we misschien - heel misschien - in de buurt kunnen komen van kunstmatige glucosehomeostase.
Maar met een Flex Pen en een zak Skittles? We hebben geen gebed.
Dit is geen kolom met medisch advies. Wij zijn PWD's die vrijelijk en openlijk de wijsheid delen van onze verzamelde ervaringen - onze daar-gedaan-die kennis uit de loopgraven. Maar we zijn geen MD's, RN's, NP's, PA's, CDE's of patrijzen in perenbomen. Kort gezegd: we zijn slechts een klein deel van uw totale recept. U hebt nog steeds professioneel advies, behandeling en zorg nodig van een bevoegde medische professional.
.jpg)
.jpg)
