Ik werd in 2014 gediagnosticeerd met uitgezaaide borstkanker (MBC) toen ik 23 jaar oud was. Destijds leefde ik mijn droom toen ik dans bij de Joffrey Concert Group in New York City. Ik was in de beste vorm van mijn leven. Na mijn diagnose vroeg ik me af of ik ooit nog zou dansen.
Mijn kanker reageerde heel goed op de eerste behandeling. Na 6 maanden therapie werd er geen actieve kanker in mijn lichaam gevonden. Ik dacht dat ik de kanker had overwonnen en snel terug kon verhuizen naar New York City om mijn danscarrière te hervatten. Ik had moeite om te accepteren dat ik de rest van mijn leven elke drie weken infusies nodig zou hebben.
Ik bleef balletlessen volgen en op freelance basis optreden, en ik realiseerde me al snel dat MBC en zijn behandelingen hun tol hadden geëist van mijn lichaam. Ik zou nooit kunnen dansen zoals vóór mijn diagnose.
Het was erg moeilijk te accepteren hoeveel deze ziekte mijn leven zou beïnvloeden. Ik veranderde geleidelijk in een MBC-advocaat, die ook een balletdanseres is. Ik heb veel geweldige mensen ontmoet door mijn belangenbehartiging en dat hielp me het hoofd te bieden aan het verdriet van het verlies van mijn balletcarrière.
Mijn wereld stond weer op zijn kop in mei 2019. De kanker was actief in mijn borstbeen, ruggengraat en heupen. Het was ook uitgezaaid naar mijn heupkop.
Ik kreeg een mentale funk. Ik was over alles depressief en erg emotioneel. Ik huilde bijna elke dag. Ik heb die zomer een aantal belangenbehartigingsevenementen bijgewoond om mijn verhaal en de uitdagingen van het leven met MBC te delen. Voor het eerst begon ik te huilen toen ik over mijn ziekte sprak. Het publiek was altijd empathisch, maar ik wist dat er iets moest veranderen. Als ik met mensen was, was ik oké, maar ik brak huilend uit als ik alleen was.
Ik verzette me tegen het zien van een therapeut omdat ik me ongemakkelijk voel om met een vreemde te praten, vooral als ze niet in mijn schoenen hebben gestaan. Mijn moeder wist van mijn onwil en stelde een andere optie voor: een hond met emotionele steun krijgen om me gezelschap te houden en mijn gedachten af te leiden van mijn progressie.
Mijn familie heeft altijd honden gehad en we zijn vooral dol op Pommeren. Mijn moeder vroeg of ik een puppy van Pommeren wilde die als hulphond kon worden opgeleid. Voordat ze kon bellen, stuurde de fokker van wie we onze andere Poms hadden gekregen, haar een sms over een teefje dat ze beschikbaar had. We accepteerden enthousiast. Momma Mia is in augustus 2019 bij ons komen wonen.
Het was liefde op het eerste gezicht en ik kon niet stoppen met glimlachen. Ik had een hond die van me hield en die me gelukkig wilde maken. Mamma Mia liet me het leven zien door de ogen van een puppy. Opnieuw was ik in staat om de schoonheid van het leven te zien en in het moment te leven, net zoals honden dat doen.
Momma Mia bracht nieuwe avonturen in mijn leven. Ze kwam uit een lange rij hondenshowkampioenen van de American Kennel Club (AKC), dus ik besloot haar te gaan showen. Het was iets nieuws voor ons allebei en we leerden hoe we het samen moesten doen. Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt die niet verbonden waren met de kanker- of danswereld. Het was een leuke manier om tijd met mama door te brengen en je op andere dingen te concentreren.
Omdat mijn kanker hormoongestuurd is, besloot ik in juli 2020 een volledige hysterectomie en ovariëctomie te ondergaan. Het was een moeilijke beslissing omdat het uitgesloten was om biologische kinderen te krijgen. Het maakte het een beetje gemakkelijker om te weten dat ik mamma Mia heb. Ze is net als mijn dochter. Ik vind het heerlijk om haar te hebben en voor haar te zorgen. Ze vulde een groot deel van mijn leven.
Ik heb in augustus 2020 een scan gehad om te zien of mijn nieuwe behandeling werkt. Gelukkig vertoonde het enkele verbeteringen. Hoewel ik nog steeds ongerust ben, is het geruststellend te weten dat mamma Mia zal wachten om me te begroeten met een kwispelstaart en een zoete kus, wat er ook gebeurt.
Maggie Kudirka was vastbesloten om professionele danseres te worden sinds ze 4 jaar oud was. Op 22-jarige leeftijd verdiende ze een plaats in de Joffrey Concert Group, leefde haar droom en reisde de wereld rond. Net toen al haar toewijding zijn vruchten afwierp, kreeg ze de diagnose uitgezaaide borstkanker in stadium 4. Ondanks haar ziekte en intensieve medische behandeling vond Maggie een manier om weer te gaan dansen met als bijkomend doel anderen te inspireren. Maggies belangenbehartiging omvat onder meer de Breast Cancer Research Foundation, The Pink Agenda, Living Beyond Breast Cancer en campagnes voor uitgezaaide borstkanker voor verschillende farmaceutische bedrijven. In 2016 sprak ze op Capitol Hill over haar ziekte. Maggie portretteerde zichzelf in 'The 100%: Maggie’s Story', een virtual reality-film die de Tribeca X Award 2019 won en een Emmy Award-nominatie ontving. Maggie deelt nu haar levensreis en talent om jonge dansers te leren over doorzettingsvermogen en passie. Volg haar op IG @BaldBallerina, of bezoek haar site, www.BaldBallerina.org.
