Ik ben de moeder van een geweldige zoon en dochter - bij beiden is de diagnose ADHD gecombineerd.
Hoewel sommige kinderen met ADHD worden gecategoriseerd als voornamelijk onoplettend en anderen als voornamelijk hyperactief-impulsief, zijn mijn kinderen dat wel. beide.
Door mijn unieke situatie heb ik de kans gekregen om precies te ontdekken hoe verschillende ADHD wordt gemeten en gemanifesteerd bij meisjes versus jongens.
In de wereld van ADHD zijn niet alle dingen gelijk gemaakt. Jongens hebben drie keer meer kans om een diagnose te krijgen dan meisjes. En deze ongelijkheid is niet noodzakelijk omdat meisjes minder snel de aandoening hebben. In plaats daarvan is het waarschijnlijk omdat ADHD zich anders presenteert bij meisjes. De symptomen zijn vaak subtieler en daardoor moeilijker te identificeren.
Waarom worden jongens vaak eerder gediagnosticeerd dan meisjes?
Meisjes worden op latere leeftijd ondergediagnosticeerd of gediagnosticeerd omdat ze vaak het onoplettende type vertonen.
Onoplettendheid wordt vaak niet opgemerkt door ouders totdat kinderen naar school gaan en moeite hebben met leren, zegt Theodore Beauchaine, PhD, een professor in de psychologie aan de Ohio State University.
Als het wordt herkend, komt dat meestal doordat het kind aan het dagdromen is of niet gemotiveerd is om haar werk te doen. Ouders en leerkrachten gaan er vaak van uit dat deze kinderen lui zijn, en het kan jaren duren voordat ze overwegen om een diagnose te stellen.
En omdat meisjes vaker onoplettend dan hyperactief zijn, is hun gedrag minder storend. Dit betekent dat leerkrachten en ouders minder geneigd zijn om ADHD-tests aan te vragen.
Studies hebben aangetoond dat leraren vaker jongens dan meisjes doorverwijzen voor tests - zelfs als ze dezelfde mate van beperking hebben. Dit leidt op zijn beurt tot onderidentificatie en een gebrek aan behandeling voor meisjes.
Uniek was dat de ADHD van mijn dochter veel jonger werd herkend dan die van mijn zoon. Hoewel dit niet de norm is, is het logisch omdat ze een gecombineerd type is: beide hyperactief-impulsief en onoplettend.
Zie het op deze manier: "Als 5-jarigen even hyperactief en impulsief zijn, zal het meisje meer opvallen dan [de] jongen", zegt Dr. Beauchaine. In dit geval kan een meisje eerder worden gediagnosticeerd, terwijl het gedrag van een jongen kan worden afgeschreven onder een verzamelnaam als 'jongens worden jongens'.
Deze situatie komt echter niet vaak voor, omdat meisjes minder vaak de diagnose hyperactief-impulsieve ADHD krijgen dan het onoplettende type, zegt Dr. Beauchaine. “Voor het hyperactief-impulsieve type worden per meisje zes of zeven jongens gediagnosticeerd. Voor het onoplettende type is de verhouding één op één. "
De verschillen tussen de symptomen van mijn zoon en dochter
Hoewel mijn zoon en dochter dezelfde diagnose hebben, heb ik gemerkt dat sommige van hun gedrag verschillen. Dit omvat hoe ze friemelen, hoe ze praten en hun niveau van hyperactiviteit.
Friemelen en kronkelen
Als ik zie hoe mijn kinderen friemelen in hun stoelen, merk ik dat mijn dochter stilletjes van houding verandert. Aan de eettafel wordt haar servet bijna elke avond in kleine stukjes gescheurd, en op school moet ze een soort friemel in haar handen hebben.
Mijn zoon krijgt echter herhaaldelijk te horen dat hij niet mag drummen in de klas. Dus hij stopt, maar dan begint hij met zijn handen of voeten te tikken. Zijn friemelen lijkt veel meer herrie te maken.
Tijdens de eerste schoolweek van mijn dochter, toen ze drie was, stond ze op uit de tijd van de kring, deed de klasdeur open en ging weg. Ze begreep de les en vond dat het niet nodig was om te gaan zitten luisteren naar de leraar die het op verschillende manieren uitlegde totdat de rest van de klas inhaalde.
Bij mijn zoon is de meest voorkomende zin uit mijn mond tijdens het eten 'tushie in de stoel'.
Soms staat hij naast zijn stoel, maar vaak springt hij op het meubilair. We maken er grapjes over, maar het is een uitdaging om hem te laten gaan zitten en te eten - ook al is het een ijsje.
"Meisjes betalen een veel hogere prijs voor bellen dan jongens." Dr. Theodore Beauchaine
Overmatig praten
Mijn dochter praat stilletjes met haar leeftijdsgenoten in de klas. Mijn zoon is niet zo stil. Als er iets in zijn hoofd opkomt, zorgt hij ervoor dat hij luid genoeg is zodat de hele klas het kan horen. Ik kan me voorstellen dat dit normaal moet zijn.
Ik heb ook voorbeelden uit mijn eigen jeugd. Ik ben ook een gecombineerd ADHD-type en herinner me dat ik C's in gedrag kreeg, ook al schreeuwde ik nooit hardop als een van de jongens in mijn klas. Net als mijn dochter praatte ik zachtjes met mijn buren.
De reden hiervoor kan te maken hebben met culturele verwachtingen van meisjes versus jongens. "Meisjes betalen een veel hogere prijs voor bellen dan jongens", zegt dr. Beauchaine.
De "motor" van mijn dochter is veel subtieler. Het friemelen en bewegen gebeurt rustig, maar is herkenbaar voor het geoefende oog.
Handelend alsof aangedreven door een motor
Dit is een van mijn favoriete symptomen omdat het mijn beide kinderen perfect beschrijft, maar ik zie het meer in mijn zoon.
In feite ziet iedereen het in mijn zoon.
Hij kan niet stil blijven staan. Als hij het probeert, voelt hij zich duidelijk ongemakkelijk. Bijblijven met dit kind is een uitdaging. Hij is altijd in beweging of vertelt hele lange verhalen.
De "motor" van mijn dochter is veel subtieler. Het friemelen en bewegen gebeurt rustig, maar is herkenbaar voor het geoefende oog.
Zelfs de neuroloog van mijn kinderen heeft op het verschil gereageerd.
"Naarmate ze groter worden, lopen meisjes een hoog risico op zelfverwonding en suïcidaal gedrag, terwijl jongens risico lopen op delinquentie en middelenmisbruik." Dr. Theodore Beauchaine
Sommige symptomen lijken hetzelfde, ongeacht het geslacht
In sommige opzichten zijn mijn zoon en dochter niet zo heel verschillend. Er zijn bepaalde symptomen die bij beide optreden.
Geen van beide kinderen kan rustig spelen, en ze zingen allebei of creëren een externe dialoog wanneer ze alleen proberen te spelen.
Ze zullen allebei antwoorden eruit flappen voordat ik klaar ben met het stellen van een vraag, alsof ze te ongeduldig zijn voor mij om de laatste paar woorden te zeggen. Om op hun beurt te wachten, moeten ze er veel aan worden herinnerd dat ze geduld moeten hebben.
Mijn beide kinderen hebben ook moeite om de aandacht vast te houden bij taken en spelen, luisteren vaak niet wanneer ze worden aangesproken, maken onzorgvuldige fouten bij hun schoolwerk, hebben moeite om taken uit te voeren, hebben slechte uitvoerende vaardigheden, vermijden dingen die ze niet leuk vinden doen, en zijn gemakkelijk afgeleid.
Door deze overeenkomsten vraag ik me af of de verschillen tussen de symptomen van mijn kinderen echt te wijten zijn aan verschillen in socialisatie.
Toen ik Dr. Beauchaine hierover vroeg, legde hij uit dat naarmate mijn kinderen ouder worden, hij verwacht dat de symptomen van mijn dochter nog verder gaan afwijken van wat vaak bij jongens wordt gezien.
Deskundigen weten echter nog niet zeker of dit komt door specifieke sekseverschillen bij ADHD, of door de verschillende gedragsverwachtingen van meisjes en jongens.
Tieners en jongvolwassenen: risico's verschillen per geslacht
Hoewel de verschillen tussen de symptomen van mijn zoon en dochter al merkbaar zijn voor mij, heb ik geleerd dat naarmate ze ouder worden, de gedragsresultaten van hun ADHD nog diverser zullen worden.
Mijn kinderen zitten nog op de basisschool. Maar op de middelbare school - als hun ADHD onbehandeld bleef - zouden de gevolgen voor elk van hen heel anders kunnen zijn.
"Naarmate ze groter worden, lopen meisjes een hoog risico op zelfverwonding en suïcidaal gedrag, terwijl jongens het risico lopen op delinquentie en drugsmisbruik", merkt Dr. Beauchaine op.
“Jongens gaan ruzie krijgen en gaan rondhangen met andere jongens die ADHD hebben. Ze zullen dingen doen om te pronken voor andere jongens. Maar dat gedrag werkt niet zo goed voor meisjes. "
Het goede nieuws is dat een combinatie van behandeling en goed ouderlijk toezicht kan helpen. Naast medicatie omvat de behandeling het aanleren van zelfbeheersing en langetermijnplanningsvaardigheden.
Het leren van emotionele regulering door middel van specifieke therapieën zoals cognitieve gedragstherapie (CGT) of dialectische gedragstherapie (DBT) kan ook nuttig zijn.
Samen kunnen deze interventies en behandelingen kinderen, tieners en jonge volwassenen helpen hun ADHD te leren beheersen en onder controle te houden.
Dus, is ADHD echt zo verschillend voor jongens en meisjes?
Terwijl ik eraan werk om een ongewenste toekomst voor elk van mijn kinderen te voorkomen, kom ik terug op mijn oorspronkelijke vraag: is ADHD anders voor jongens en meisjes?
Vanuit diagnostisch oogpunt is het antwoord nee. Wanneer een professional een kind observeert voor diagnose, is er maar één set criteria waaraan het kind moet voldoen, ongeacht het geslacht.
Op dit moment is er niet genoeg onderzoek gedaan naar meisjes om te weten of de symptomen echt anders voorkomen bij jongens dan bij meisjes, of dat er alleen verschillen zijn tussen individuele kinderen.
Omdat bij veel minder meisjes dan bij jongens de diagnose ADHD wordt gesteld, is het moeilijker om een steekproef te krijgen die groot genoeg is om de verschillen tussen mannen en vrouwen te bestuderen.
Maar Beauchaine en zijn collega's werken er hard aan om dat te veranderen. "We weten veel over jongens", vertelt hij me. "Het is tijd om meisjes te bestuderen."
Ik ben het daarmee eens en kijk er naar uit om meer te leren.
Gia Miller is een freelance journalist die in New York woont. Ze schrijft over gezondheid en welzijn, medisch nieuws, ouderschap, echtscheiding en algemene levensstijl. Haar werk is te zien in publicaties als The Washington Post, Paste, Headspace, Healthday en meer. Volg haar op Twitter.
