Het is tijd om echt te worden: schaamte, schuld en angst zaaien zijn niet effectief.
Vorig jaar gaf ik een les menselijke seksualiteit op de universiteit toen een van de studenten iemand met een seksueel overdraagbare aandoening (soa) 'smerig' noemde. Ik vroeg haar wat ze bedoelde, en ze aarzelde voordat ze zei: "Ik weet het niet. Ik denk dat ze het zo hebben laten lijken in mijn gezondheidsles. "
De mening van mijn leerling is zeker niet geïsoleerd. Er zit eigenlijk een lange geschiedenis achter het idee dat soa's ongewenst zijn of vuil.
Zo waarschuwden advertentiecampagnes in de jaren veertig van de vorige eeuw soldaten om losse vrouwen te vermijden die er 'schoon' uitzagen terwijl ze in het geheim 'beladen waren met geslachtsziekten'.
Met de opkomst van de aids-crisis in de jaren tachtig werden homomannen, sekswerkers, drugsgebruikers en Haïtianen bestempeld als 'risicogroepen' en werden ze afgeschilderd als mensen die de infectie hadden veroorzaakt door onverantwoordelijk of smerig gedrag.
Tegenwoordig leren tieners in het hele land over soa's in lessen voor alleen onthouding. Hoewel dergelijke programma's aan het afnemen waren, zijn ze nu weer volledig van kracht. Sommige zijn omgedoopt tot 'programma's om seksuele risico's te vermijden'.
Maar wat de naam ook is, lesplannen kunnen groteske soa-diavoorstellingen bevatten, of seksueel actieve meisjes vergelijken met versleten sokken of bekers vol spuug - allemaal om de boodschap naar voren te brengen dat de enige acceptabele plek om seks te hebben een cisgender, heteroseksueel huwelijk is.
Toch zijn het niet alleen de percepties van mensen over soa's die lijden als we in gebreke blijven aan angst zaaien en schamen. Er zijn ook gevolgen voor de echte wereld.
We weten bijvoorbeeld dat dergelijke tactieken het stigma versterken en dat stigma testen en behandeling ontmoedigt en het beoefenen van veiligere seks minder waarschijnlijk maakt.
Zoals Jenelle Marie Pierce, de uitvoerend directeur van een organisatie genaamd The SOA-project, zegt: “Het moeilijkste deel van het hebben van een SOA is niet de SOA zelf. Voor de meeste mensen zijn soa's relatief goedaardig, en als ze niet te genezen zijn, zijn ze zeer beheersbaar. "
"Maar de misvattingen en het stigma die met soa's samenhangen, kunnen bijna onoverkomelijk aanvoelen, omdat je je ongelooflijk alleen voelt", vervolgt ze. "Je weet niet hoe en waar je naar empathische, inclusieve en krachtige bronnen moet zoeken."
Bovendien heeft een vertrouwen in angsttactieken en een focus op de boodschap 'gewoon nee tegen seks' gewoon niet gewerkt. Tieners hebben nog steeds seks en krijgen nog steeds soa's.
De CDC meldt dat veel soa's toenemen na jarenlang te zijn gedaald.
Gedeeltelijk komt dit doordat jongeren uit programma's voor alleen onthouding in het duister tasten over hoe ze soa's kunnen voorkomen.
Als ze überhaupt iets over condooms te weten komen in deze programma's, is dat meestal in termen van hun faalpercentage. Is het dan een wonder dat het condoomgebruik - dat eind jaren negentig en begin jaren 2000 een dramatische toename kende - zowel onder tieners als volwassenen is gedaald?
Maar net zo min als condooms worden behandeld in curricula met alleen onthouding, leren tieners in deze klaslokalen zeker niet over andere barrières zoals dammen, of over strategieën zoals getest worden op soa's, de impact van schadebeperkende methoden of over de hiv-preventiemedicatie. PrEP.
Het algemene gebrek aan kennis over infecties is iets dat ik ook virtueel ben tegengekomen in een app voor seksuele voorlichting genaamd okayso, waar ik vrijwillig de anonieme vragen van gebruikers beantwoord.
Ik heb gezien dat sommige mensen zich onnodig zorgen maken over het krijgen van een infectie door een wc-bril, terwijl anderen wanhopig proberen zichzelf ervan te overtuigen dat wat een duidelijk teken lijkt te zijn van een soa (zoals pijn bij seks, genitale laesies of afscheiding), eigenlijk gerelateerd aan een allergie.
Elise Schuster, mede-oprichter van okayso, denkt dat ze weten wat een van de factoren is die bijdragen aan dit fenomeen:
"Veel mensen hebben het gevoel dat als ze een soa hebben, het alles verpest: hun seksleven zal voorbij zijn, niemand zal met ze willen uitgaan, ze zullen voor altijd met dit vreselijke ding worden belast."
Dergelijke overtuigingen kunnen betekenen dat een persoon ofwel in een staat van ontkenning leeft over zijn status, zich niet laat testen, of zijn vingers kruist en het risico loopt een soa door te geven in plaats van een eerlijk gesprek met een partner te hebben.
Die eerlijke gesprekken zijn zeker moeilijk, maar ze vormen ook een cruciaal onderdeel van de preventiepuzzel. Helaas is dat een puzzelstukje waarop we jonge mensen niet kunnen voorbereiden.
Het is absoluut cruciaal dat we terugdringen tegen de impuls om soa's anders te behandelen dan een ziekte die geen verband houdt met seks. Het is op zijn zachtst gezegd niet empowerment - en het werkt gewoon niet.
Volwassenen gaan er misschien van uit dat het in gebreke blijven van bangmakerij of stilzwijgen de meest geschikte en effectieve manier is om jongeren veilig te houden.
Maar wat die jonge mensen ons vertellen - en wat de stijging van de soa-percentages ons laat zien - is dat dergelijke strategieën totaal ondoeltreffend zijn.
Ellen Friedrichs is gezondheidsvoorlichter, schrijver en ouder. Zij is de auteur van het boek Good Sexual Citizenship: How to Create a (Sexually) Safer World. Haar schrijven is ook verschenen in de Washington Post, de HuffPost en Rewire News. Vind haar op sociale media @ellenkatef.
